Saltar al conteníu

Eric Clapton

De Wikipedia
Eric Clapton
Vida
Nacimientu Ripley (es) Traducir[1]30 de marzu de 1945[2] (79 años)
Nacionalidá Bandera del Reinu Xuníu Reinu Xuníu
Bandera de Estaos Xuníos d'América Estaos Xuníos [3]
Familia
Casáu con Pattie Boyd (1979 – div. 1989)
Melia McEnery (2002 – )
Pareyes Lory Del Santo
Yvonne Kelly
Fíos/es Conor Clapton
Estudios
Estudios Universidad de Kingston (es) Traducir
The Hollyfield School and Sixth Form Centre (en) Traducir
Llingües falaes inglés[4]
Oficiu guitarrista, cantautor, autobiógrafu, compositor, músicu de jazz, cantanteartista d'estudiu
Premios
Miembru de Cream
The Yardbirds
John Mayall & the Bluesbreakers
Blind Faith
Derek and the Dominos
The Dirty Mac
Seudónimos Slowhand
Xéneru artísticu rock
blues
blues rock
rock psicodélico (es) Traducir
jazz fusión (es) Traducir
hard rock
Instrumentu musical guitarra
voz
guitarra llétrica
Discográfica Warner Bros. Records
Atco Records
Polydor Records
IMDb nm0002008
ericclapton.com
Cambiar los datos en Wikidata

Eric Patrick Clapton (30 de marzu de 1945Ripley (es) Traducir) ye un guitarrista, cantante y compositor de rock y blues británicu, conocíu pol so maxistral habilidá cola guitarra llétrica, en concretu col so Stratocaster.[6] Ye conocíu pol llamatu de Slowhand ("Mano lenta"),[7] dende la so dómina en The Yardbirds y col de God ("Dios") na so dómina con Cream. Clapton ye miembru del Salón de la Fama del Rock por partida triple: como miembru de The Yardbirds y de Cream y pola so carrera en solitariu. D'acordies con munchos críticos, Clapton foi unu de los artistes de la cultura de mases más respetaos ya influyentes de tolos tiempos.[8] Apaez nel puestu númberu 2 de la llista "Los 100 guitarristes más grandes de tolos tiempos" de la revista Rolling Stone[9] y nel puestu númberu 55 del so especial "Inmortales: Los 100 artistes más grandes de tolos tiempos".[10] Amás, en 2005 la revista Guitar World incluyó cinco de los sos cantares ente los meyores solos de guitarra de tolos tiempos.

El so estilu musical sufrió cambeos diversos a lo llargo de la so carrera, pero los sos raigaños siempres tuvieron fondamente amestaes col blues. Ye reconocíu como un innovador en delles etapes de la so carrera. Practicó'l blues rock con John Mayall & the Bluesbreakers y The Yardbirds y el rock sicodélicu con Cream, amás d'haber tocáu estilos bien diversos na so etapa en solitariu: Delta blues nel so álbum Me and Mr. Johnson, pop nel so cantar «Change the World» o reggae na so versión de la tema de Bob Marley «I shot the Sheriff». Dalgunos de los sos mayores ésitos fueron les temes «Layla» de la so dómina con Derek and the Dominos, «Sunshine of your love» con Cream y «Tears in Heaven», dedicada al so fináu fíu, que compunxo con Will Jennings.

Biografía

[editar | editar la fonte]

Clapton nació en Ripley, Surrey, Inglaterra, como fíu de la pareya formada por Patricia Molly Clapton (7 de xineru de 1929-marzu de 1999), de 16 años, y Edward Walter Fryer (21 de marzu de 1920-1985), un pilotu militar de Montreal, Quebec, Canadá de 25 años. El so padre atopábase destináu nel Reinu Xuníu mientres la Segunda Guerra Mundial y primero que Eric naciera, tornó a Canadá xunto a la so esposa. El neñu creció cola so güela, Rose, y el so segundu home Jack creyendo que yeren los sos padres, y que la so madre yera la so hermana mayor. L'apellíu de los sos güelos yera Clapp, ente que Clapton ye l'apellíu del primer maríu de la so güela Rose y güelu maternu de Eric (Reginald Cecil Clapton). Años dempués, la so madre cásase con otru soldáu canadiense (Frank MacDonald) y camudóse a Canadá, dexando a Eric al cargu de los sos güelos.[11] Cuando Clapton cuntaba con nueve años d'edá, pescudó la verdá cuando la so madre y el so hermanu Brian tornaron a Inglaterra de visita. Esto supunxo un puntu d'inflexón na so vida, faciéndo-y alloñase de la so familia y nun aplicase nel colexu.[12] El so hermanu, Brian, morrió nun accidente de moto en 1974 a los 26 años. Clapton tien otros dos hermanes del segundu matrimoniu de la so madre: Cheryl (nacida en mayu de 1953)[13] y Heather (nacida en setiembre de 1958).[14]

Clapton creció siendo un neñu calláu, solitariu, y nes sos propies pallabres, "un neñu malu". Aun así Clapton ye conocíu pol so sentíu del humor.[15][16] Eric se crio nuna redolada musical, onde la so güela tocaba'l pianu y, tanto'l so tíu como la so madre, esfrutaben escuchando les Big Bands de la dómina. La so madre cuntó-y nuna ocasión al biógrafu oficial de Eric, Ray Coleman, que'l so padre yera un músicu d'enforma talentu, y que tocó en delles bandes de la zona de Surrey.[17] Eric llogró la so primer guitarra como un regalu por cuenta de cumplir 13 años d'edá. Yera una guitarra acústica de la marca alemana Hoyer, que-y resultó de mala execución. Entá a pesar de la so frustración inicial, dedicó munches hores a aprender los acordes y a emular la música de los artistes de blues qu'escuchaba nel so magnetófonu de casete.

Dempués d'abandonar el colexu en 1961, Clapton estudió en Kingston College of Art, del que foi espulsáu por nun progresar lo suficiente nel restu de les árees del arte, centrándose namái na música.[17] Por esta dómina Clapton empezó a frecuentar la zona de Richmond (Londres).[18] A los 17 años xunir a la so primer banda The Roosters. Permaneció nesti grupu de xineru a agostu de 1963. N'ochobre d'esi mesmu añu tocó en siete conciertos con Casey Jones and the Engineers.[19]

Antes de dedicase de llenu al mundu de la música Clapton ganábase la vida trabayando d'obreru al pie del so güelu.

Carrera musical

[editar | editar la fonte]

The Yardbirds

[editar | editar la fonte]

N'ochobre de 1963, Keith Relf (qu'estudiaba con Clapton)[20] y Paul Samwell-Smith reclutaron a Clapton pal grupu de rock con influencies de blues The Yardbirds. Hasta la entrada de Clapton, el grupu taba formáu por Keith Relf (voz), Paul Samwell-Smith (baxu), Chris Dreja (guitarra rítmica), Jim McCarty (batería) y Anthony "Top" Topham (guitarra principal), siendo Clapton el sustitutu de Topham.

The Yardbirds, yá ensin Clapton, en Langueux, Francia en 2006. D'esquierda a derecha: John Idan, Jim McCarty, Chris Dreja.

Mientres el so periodu de dieciocho meses con The Yardbirds, Clapton ganóse'l so llamatu de "slowhand" ("mano lenta").[7] Sintetizando les sos influencies de guitarristes de blues como Buddy Guy, Freddie King y B. B. King, Clapton convertir n'unu de los guitarristes más populares de la escena musical británica.[12] La banda empezó a formase un bon nome, sobremanera dempués de ganar la vacante dexada por The Rolling Stones nel Crawdaddy Club en Richmond, Londres. Fixeron una xira con Sonny Boy Williamson II, de la cual saldría l'álbum Sonny Boy Williamson and The Yardbirds, grabáu'l 8 d'avientu de 1963 y editáu en 1965. Nel so álbum de 1964, Five Live Yardbirds, recreen versiones de R&B y blues americanu, con llargues improvisaciones y solos de guitarra, quedando clara la imaxinación y enfotu en sí mesmu de Clapton.[21]

Sicasí, el grupu pasu ente pasu foi averándose al estilu pop, pa intentar entrar nes llistes de venta, cosa que consiguieron con «For Your Love», que llegó al #2 nel Reinu Xuníu y al #6 n'Estaos Xuníos. Esti cantar foi escrita pol compositor Graham Gouldman, qu'escribiera hits pal grupu adolescente Herman's Hermits y el grupu de pop The Hollies. Clapton siguía fuertemente comprometíu col blues, polo que renegaba del nuevu aldu pop de The Yardbirds. D'esta forma, decidió dexar la banda y encamentó a Jimmy Page como'l so sustitutu, quién se negó polo bien que-y diben les coses como músicu de sesión. Él mesmu encamentó a Jeff Beck como sustitutu, qu'entós daquella tocaba nuna banda llamada The Tridents.[12] De toes formes, Page xuniríase darréu al grupu, primero tocando'l baxu y dempués asumiendo xunto a Beck el papel de guitarrista. Clapton, Beck y Page llegaron a tocar xuntos nuna mini-xira en beneficiu de la esclerosis múltiple, amás d'en l'álbum Guitar Boogie (1971).

Miembros de The Yardbirds mientres la etapa de Eric Clapton

  • Eric Clapton - guitarra
  • Chris Dreja - guitarra
  • Keith Relf - voces, harmónica
  • Paul Samwell-Smith - so
  • Jim McCarty - batería

John Mayall & the Bluesbreakers

[editar | editar la fonte]

Clapton xunir a John Mayall & the Bluesbreakers n'abril de 1965, arrenunciando al grupu apenes unos meses dempués, pa colase a Grecia, a tocar con una banda inglesa llamada The Glands, na cual tocaba'l pianu un vieyu amigu so, Ben Palmer, tornando a la banda de John Mayall en payares. Foi mientres esta etapa onde se ganó'l respetu unánime del circuitu de clubes d'Inglaterra. Anque Clapton ganóse la reconocencia mundial pola so execución nel álbum Blues Breakers with Eric Clapton, esti álbum nun se comercializó hasta dempués de la so marcha definitiva de la banda. Camudando'l so Fender Telecaster y el so Etapa de potencia amplificador Vox AC30 por una guitarra Gibson Les Paul Standard y un amplificador Marshall, el soníu de Clapton inspiró un grafiti perbién promocionáu que rezaba: "Clapton is God" ("Clapton ye Dios"). La frase foi pintada por un siguidor nuna paré de la estación de Islington, nel soterrañu de Londres, na seronda de 1967. La pintada foi captada nuna famosa fotografía, na qu'apaez un perru mexando nesa mesma paré. Clapton dixo:

Nunca acepté que fuera'l meyor guitarrista del mundu. Siempres quixi ser el meyor guitarrista del mundu, pero eso ye un ideal, y aceptar como tal.[22]

Miembros de John Mayall & the Bluesbreakers mientres la etapa de Eric Clapton

  • John Mayall - teclaos, órganu, harmónica, voces
  • Eric Clapton - guitarra
  • John McVie - so
  • Jack Bruce - baxu (marzu de 1966)
  • Hughie Flint - batería

Clapton abandonó a los Bluesbreakers en xunetu de 1966, siendo sustituyíu por Peter Green, pa formar la banda Cream, unu de los primeros supergrupos y power trios de la historia. Cuntaba con Jack Bruce, ex-miembru de Manfred Mann, John Mayall & the Bluesbreakers y Graham Bond Organization como baxista; y Ginger Baker, tamién ex-miembru de Graham Bond Organization como batería. Antes de la creación de Cream, Clapton yera práuticamente desconocíu nos Estaos Xuníos, yá que abandonó The Yardbirds primero que'l senciellu «For Your Love» entrara nel Top Ten US, y entá nun tocara ellí.[23] Na so dómina en Cream, Clapton empezó a evolucionar como cantante, compositor y guitarrista, anque Jack Bruce yera la voz predominante y el compositor de la gran mayoría de les temes xunto col lletrista Pete Brown.[12] El so primer conciertu foi nel Twisted Wheel de Mánchester en xunetu de 1966, enantes de faer el so debú oficial con dos nueches nel National Jazz and Blues Festival en Windsor. Parte de la so fama llexendaria deber a les sos jam sessions y solos de guitarres y batería nos sos conciertos.

A principios de 1967, la hexemonía de Clapton como meyor guitarrista de Gran Bretaña entró en rivalidá con Jimi Hendrix, que taba anovando na manera de tocar la guitarra esistente hasta entós. Hendrix asistió al conciertu de Cream na Universidá de Westminster de Londres del 1 d'ochobre de 1966. Cuando Hendrix empezó a tocar na escena llocal, munchos de los grandes artistes d'Inglaterra asistíen con gran espectación a los sos conciertos, ente ellos Clapton, Pete Townshend, The Rolling Stones y The Beatles.

Clapton visitó per primer vegada Estaos Xuníos con Cream. Fueron a Nueva York en marzu de 1967 pa tocar nueve nueches nel teatru RKO. Dempués, en mayu d'esi mesmu añu, tornaríen a Nueva York pa grabar el so álbum Disraeli Gears. El repertoriu de la banda evolucionó de cantares comerciales como «I Feel Free» a llargues jams presees de blues como «Spoonful». Estes temes amosaben la guitarra punchante de Clapton, entemecida cola potente voz y vibrante baxu de Jack Bruce. De la mesma, la potente y polirrítmica batería con influencies de jazz de Ginger Baker aseguraba a Cream como un power trio.

En 28 meses, Cream convirtiérase nun ésitu comercial, vendiendo millones d'álbumes y tocando por toa Europa y Estaos Xuníos. Ellos redefinieron el papel instrumental dientro del rock, siendo una de les primeres bandes en enfatizar el virtuosismu musical y les improvisaciones de corte jazzístico. Los sos senciellos d'ésitu nos Estaos Xuníos inclúin «Sunshine of Your Love» (#5, 1968), «White Room» (#6, 1968) y «Crossroads» (#28 en 1969, versión en direutu del cantar de Robert Johnson «Cross Road Blues»). Anque Cream foi una de les grandes bandes de la so dómina, y la adulación para con Clapton yera constante, el supergrupu taba destináu a tener una vida curtia. Les llexendaries diferencies ente Bruce y Baker y la creciente tensión ente los trés miembros de la banda finalmente acabaríen col grupu.

L'álbum de despidida de Cream, Goodbye, incluyía actuaciones en direutu en The Forum de Los Angeles, grabaes el 19 d'ochobre de 1968, y foi comercializáu pocu dempués de que Cream dixebrárase. L'álbum cuntaba tamién col senciellu «Badge», co-escritu por George Harrison, a quien Clapton conoció nun conciertu nel que The Yardbirds compartieron cartelu con The Beatles nel London Palladium. Esta amistá traducir na collaboración de Clapton na tema «While My Guitar Gently Weeps» del White Album de The Beatles. Esi mesmu añu salió'l debú en solitariu de Harrison Wonderwall Music, que sería'l primeru d'un llargu númberu d'álbumes de Harrison en cuntar con Clapton na guitarra, anque por motivos llegales nun apaeciera nos creitos. Amás, tocaben frecuentemente xuntos como convidaos l'unu del otru. El 29 de payares de 2002, un añu dempués de la muerte de Harrison, Clapton ayudó a entamar el tributu "Concert for George" como direutor musical.

Dende la so rotura en 1968, Cream axuntóse en delles ocasiones. Una foi en 1993, nuna ceremonia pa ingresar nel Salón de la Fama del Rock, y otra en 2005, nuna xunta pa tocar cuatro nueches nel Royal Albert Hall de Londres y tres nueches nel Madison Square Garden de Nueva York. La grabación de los sos conciertos nel Royal Albert Hall salió a la venta a finales de 2005 sol títulu Royal Albert Hall London May 2-3-5-6 2005.

Miembros de Cream mientres la etapa de Eric Clapton

  • Eric Clapton - guitarra, voces
  • Jack Bruce - baxu, voces
  • Ginger Baker - batería

Blind Faith

[editar | editar la fonte]
Steve Winwood en 2005.

Dempués de la rotura de Cream, Clapton vuelve formar un supergrupu, Blind Faith (1969), compuestu por Ginger Baker, Steve Winwood (proveniente de Traffic, eslleíu en xineru de 1969) y Ric Grech (de la banda Family), que la so fugaz vida dexó un álbum y una xira de promoción del mesmu. El supergrupu debutó ante cien mil espectadores nel Hyde Park de Londres el 7 de xunu de 1969, del cual Eric Clapton, conocíu pol so perfeccionismu, salió abondo defraudáu pola calidá ufiertada.[24] Dempués fixeron dellos conciertos por Escandinavia y empezaron una xira americana en xunetu. L'álbum Blind Faith foi grabáu nos estudios de grabación Olympic so la producción de Jimmy Miller, con tantes prieses que la cara B namái consta de dos tarrezas, siendo una d'elles una jam de 15 minutos llamada «Do What You Like». Llegó al númberu 1 tantu nel Reinu Xuníu como n'Estaos Xuníos. La cubierta del álbum, qu'incluyía una semeya d'una chica pre-adolescente semi-desnuda creó discutiniu n'Estaos Xuníos y foi sustituyida por una fotografía de la banda. La banda eslleióse dempués d'apenes siete meses d'actividá.

Miembros de Blind Faith mientres la etapa de Eric Clapton

  • Eric Clapton - guitarra, voces
  • Steve Winwood - teclaos, guitarra, baxu, voces
  • Ginger Baker - batería
  • Rick Grech - baxu, violín llétricu

Delaney & Bonnie and Friends

[editar | editar la fonte]

Clapton decidió estremase del mainstream xirando col grupu americanu Delaney & Bonnie and Friends, que fixeren de teloneros de Blind Faith na so xira americana de 1969. Formáu por Delaney y Bonnie Bramlett (home y muyer), el dúu llegó a cuntar con collaboraciones de la talla de George Harrison y Duane Allman, amás de Clapton. Delaney & Bonnie and Friends fixo una xira europea con The Plastic Ono Band, con quien Clapton tocó nun par de conciertos nella. Clapton apaez nel álbum On Tour with Eric Clapton, siendo ésti l'álbum más vendíu del grupu, llegando al Top 30 de les llistes americanes.

Miembros de Delaney & Bonnie and Friends mientres la etapa de Eric Clapton

  • Eric Clapton - guitarra, voces
  • Delaney Bramlett - guitarra, voces
  • Bonnie Bramlett - voces
  • Dave Mason - guitarra
  • Jim Gordon - batería
  • Carl Radle - so
  • Bobby Whitlock - órganu, voces
  • Jim Price - trompeta
  • Bobby Keys - saxofón
  • Rita Coolidge - voces
  • Tex Johnson - percusión
  • George Harrison - guitarra (namái en direutu)

Primer álbum en solitariu

[editar | editar la fonte]

Usando a los músicos de The Bramletts y a una serie de músicos de prestíu (incluyendo a Leon Russell y Stephen Stills), Clapton grabó'l so primer álbum en solitariu, l'homónimu Eric Clapton (1970). L'álbum incluyía dos tarrezas compuestos por The Bramletts («Bottle Of Red Wine» y «Let It Rain»), amás d'una versión del cantar de J.J. Cale «After Midnight», algamando esti postreru'l 18 nes llistes americanes. Amás, nesi añu Clapton participó nel álbum All Things Must Pass (primavera de 1970) de George Harrison. Tamién grabó con otros artistes como Dr. John, Leon Russell, Plastic Ono Band, Billy Preston y Ringo Starr.

Derek and the Dominos

[editar | editar la fonte]

Dempués del so primer álbum en solitariu, Clapton axunta a los músicos de Delanney & Bonnie Bobby Whitlock (teclaos y voces), Carl Radle (baxu) y Jim Gordon (batería) pa formar un nuevu grupu, posiblemente pa demostrase que podía tener un grupu y dexar un pocu de llau la so fama d'estrella.[25] La banda diba llamase nun principiu Eric Clapton and Friends, decidiéndose dempués por The Dynamics. El fechu d'acabar llamándose Derek and the Dominos paez ser que ye por cuenta de qu'a la de presenta-yos nel so primer conciertu'l llocutor, en cuenta de Derek and the Dynamics, dixo "Derek and the Dominos", quedándose dempués asina.[26] Sicasí, na biografía de Clapton dizse que Ashton quería que se llamara "Del and the Dominoes" (siendo "Del" el llamátigu que lu asignaren a Clapton), y qu'a la fin lo que fixeron foi xunir Del y Eric, quedando Derek and the Dominos como resultáu.[27]

L'amistá de Clapton con Harrison fíxo-y conocer a Pattie Boyd, esposa de Harrison, de la cual quedó prindáu. Cuando ella refugó les sos meyores, los sentimientos de Clapton afigurar nos cantares del álbum Layla and Other Assorted Love Songs (1970). L'álbum contién el gran ésitu «Layla», inspiráu pol poema «La historia de Layla y Majnun», del poeta de Persia Nezami. La historia que cuntaba'l poema trescaló fondamente a Clapton, yá que falaba d'un mozu que se namoraba perdidamente d'una formosa muyer, inaccesible porque yá taba casada.[28]

La banda grabó'l so únicu álbum nos estudios de grabación Criteria de Miami con Atlantic Records, so la producción de Tom Dowd, col que yá trabayara Clapton nel álbum de Cream Disraeli Gears. Les dos partes de «Layla» grabar en sesiones distintes: primero grabóse l'empiezu de guitarra y, pa la segunda parte, grabada dellos meses dempués, la batería Jim Gordon tocó la parte de pianu.[27] Nel álbum tamién collaboró Duane Allman de The Allman Brothers Band, convirtiendo al grupu nun quintetu. Allman primero añadió'l so guitarra slide a les temes «Tell the Truth» y «Nobody Knows You When You're Down and Out». En cuatro díes el quintetu grabó «Key to the Highway», «Have You Ever Loved a Woman» y «Why Does Love Got to be So Sad». En setiembre, Allman dexó les sesiones pa faer unos conciertos cola so banda, y los cuatro restantes grabaron «I am Yours», «Anyday» y «It's Too Late». Dempués grabaron la versión del cantar de Jimi Hendrix (que morrió mientres la grabación d'esti álbum) «Little Wing» y «Thorn Tree in the Garden».[29]

L'álbum tenía munches influencies del blues, y la contribución de Allman arriquecía enforma'l soníu de la banda. Munchos críticos diiríen dempués que Clapton tocaba meyor cuando-y acompañaba otru guitarrista.[27] Nesti álbum apaecen dalgunes de les meyores composiciones de Clapton y dalgunes de les sos meyores pieces de guitarra.[30]

La banda empezó una xira polos Estaos Xuníos ensin Allman, que tornara a The Allman Brothers Band. Anque Clapton más palantre almitiría que la xira tuvo llena de drogues y alcohol, l'álbum In Concert que se grabó na xira, sonaba sorprendentemente potente.[31] Amás, la banda grabó delles temes pal so segundu álbum d'estudiu (que nunca llegaría a editase) mientres la primavera de 1971. Cinco d'estes temes apaecen na caxa recopilatoria de Eric Clapton Crossroads de 1988.

Nun tando Tom Dowd y Duane Allman pa llimar aspereces, Derek and the Dominos llueu se dixebraríen en Londres. El final de Derek and the Dominos, viéndolo col pasu de los años, constitúi una parte tráxica de la historia del rock. Allman morrió nun accidente de moto'l 29 d'ochobre de 1971, y anque Radle permaneció con Clapton hasta'l branu de 1979 (morrió en mayu de 1980 so los efeutos de les drogues y l'alcohol), la rotura ente Clapton y Whitlock foi amargosa, y hasta 2003 nun volvieron trabayar xuntos. Amás, el batería Jim Gordon, que yera un esquizofrénicu ensin diagnosticar, mataría años más tarde a la so madre mientres un episodiu de biltu psicóticu. Gordon foi encarceláu y darréu lleváu a una institución mental, onde permanez anguaño.[12]

Miembros de Derek and the Dominos mientres la etapa de Eric Clapton

  • Eric Clapton - guitarra, voces
  • Jim Gordon - batería
  • Carl Radle - so
  • Bobby Whitlock - teclaos, voces

Carrera en solitariu

[editar | editar la fonte]
Década de 1970

Los primeros años de la década de los 70 fueron desastrosos pa la vida personal de Clapton, apoderada poles sos adicciones. Dexó de faer xires y recluyóse na so residencia de Surrey, nel Reinu Xuníu. Ellí dedicóse a la so adicción a la heroína, dexando de llau la so carrera, namái atayada pola so apaición nel "Conciertu por Bangladesh" n'agostu de 1971, onde s'esmoreció nel escenariu, foi alicáu, y siguió tocando.[12] En xineru de 1973, el guitarrista de The Who, Pete Townshend, entamó un conciertu nel "Rainbow Theatre" p'ayudar a volver a la escena musical. Esti conciertu cuntó tamién cola collaboración de Ron Wood y Steve Winwood. Grabóse y dempués editaríase sol nome de Eric Clapton's Rainbow Concert. Gracies a l'ayuda de Townshend y una terapia d'acupuntura Clapton dexó'l consumu d'heroína en 1973.[32] Clapton, devolvería-y en 1975 el favor apaeciendo na ópera rock de The Who, "Tommy", interpretando la tema "Eyesight To The Blind".

Eric Clapton en Barcelona, 1974.

En 1974, yá xunto a Pattie Boyd (anque nun se casaría con ella hasta 1979), y rehabilitáu de la so adicción a la heroína y cocaína, anque inda siendo alcohólico, Clapton formó una banda pal so proyeutu en solitariu col baxista Carl Radle, el guitarrista George Terry, el teclista Dick Sims, el batería Jamie Oldaker y Marcy Levy (meyor conocida como Marcella Detroit del dúu pop Shakespears Sister). Con estos músicos, Clapton grabó 461 Ocean Boulevard (1974), so la producción nuevamente de Tom Dowd. Yera un álbum con cantares más simples y con menos solos de guitarra; siendo la versión del cantar de Bob Marley "I Shot the Sheriff" el so primer senciellu en llegar al #1 n'Estaos Xuníos.

L'álbum de 1975 There's One in Every Crowd foi una decepcionante continuación del so anterior álbum, yá que nin siquier entró nel "Top Ten". La banda fixo una xira mundial de que les sos grabaciones estrayer l'álbum en direutu, E. C. Was Here. De siguío vendría l'álbum de 1976 No Reason to Cry, coles collaboraciones de Bob Dylan y The Band.

N'agostu d'este mesmu añu Clapton, provocó unu de los momentos más criticaos de la so vida, cuando, mientres un conciertu en Birmingham, faló sobre la creciente inmigración que sufría Inglaterra. Dio'l so sofitu al poeta y políticu conservador Enoch Powell y dixo que'l Reinu Xuníu taba en peligru pol incipiente crecedera de la comunidá negra. Esti incidente, xunto con otru similar provocáu pol cantante David Bowie, fueron los causantes de la creación d'una asociación llamada "Rock Against Racism". Clapton, ello ye que nunca se retrató d'estos comentarios, anque sí repitió en delles ocasiones que nun ye racista.[33]

En payares de 1977 vendría Slowhand, perbién recibida pola crítica,[34] onde figura'l cantar "Wonderful Tonight", otru cantar dedicáu a Pattie Boyd, y el cantar "Cocaine", una versión d'una tema de J.J. Cale.

En 1978 vieno Backless, que nun recibió les mesmes crítiques positives que Slowhand. Cuntaba con dos tarrezas de Bob Dylan y volvía apaecer una versión de J.J. Cale. L'únicu senciellu qu'entró nel "Top Ten" británicu foi "Promises". Este sería l'últimu álbum que grabaría cola banda que lu acompañara dende 1974.

Década de 1980

En 1980, edítase'l doble álbum en direutu Just one night, grabáu nel Teatru Budokan, en Tokiu, onde lo más destacable ye la so nueva banda, liderada pol guitarrista, Albert Lee, que-y da un aire totalmente nuevu a la música de Clapton.

En 1981, Clapton ye convidáu a collaborar nel conciertu en beneficiu d'Amnistía Internacional. Nesta ocasión fíxose acompañar de Jeff Beck dexando pa la historia unos memorables duetos. Trés d'éstos apaecieron nel álbum que s'editó del eventu. Nesta dómina saca l'álbum tituláu Another Ticket, un álbum con discutiniu dende'l principiu, yá que Polydor nun aceptó la primer entrega del álbum producíu por Glyn Johns, teniéndose que volver grabar íntegramente col productor Tom Dowd. Amás, n'unu de los primeros conciertos de la xira, Clapton cayó inconsciente, quedando cerca de la muerte pol so acusáu alcoholismu.[35] Nesta dómina Clapton empieza a sofitase cada vegada más nel cristianismu.[36][37]

En 1983 llanzar al mercáu Money and cigarettes, cola compañía discográfica Reprise Records, cola memorable portada qu'amuesa a Clapton fumando cerca d'una stratocaster derritiéndose. Eric Clapton llamó asina al álbum "porque, pensé que llegaría'l momentu en que seríen les úniques dos cuesas que me quedaríen."[38] Pa esti álbum Clapton desfacer de tola so banda, sacante Albert Lee, amás de cuntar cola collaboración de Ry Cooder.

En 1984, amás d'editase un recopilatorio llamáu Backtrackin', collaboró nel álbum del miembru de Pink Floyd Roger Waters y dempués acompañólu na so xira. A partir d'equí axuntáronse en numberoses ocasiones. Dempués de la xira, poner a grabar Behind the Sun, que supunxo la so primer collaboración con Phil Collins, qu'amás de tocar la batería, encargar de la producción. Anguaño sería especialmente significativu na vida personal de Eric Clapton, yá que, anque siguía casáu con Pattie Boyd, empezó una rellación con Yvonne Kelly. Frutu d'esta rellación, en xineru de 1985 nació la so fía Ruth. Nin Clapton, nin Kelly dieron a conocer la nacencia de la so fía, que nun foi reveláu al públicu hasta 1991.[39] Con éses Boyd nun supo de la esistencia de la neña hasta 1991, cosa que la indignó sobremanera llegando a dicir:

"Lo que más me dolió foi que Eric supo de la so esistencia tou esti tiempu. Mientres me declaraba amor incondicional, llevaba seis años pagándo-y mantención a Yvonne."[40]

En 1986 llanzóse l'álbum August, el títulu refiriéndose al mes de nacencia del so primer fíu reconocíu, Conor. Esti álbum, tamién producíu por Phil Collins, llogró les meyores ventes dende "Another Ticket". Hai de solliñar la collaboración en dellos de les temes de Tina Turner. En 1988 editóse Croossroads, una caxa recopilatoria de cuatro discos, que faía una repasada a tola so discografía dende la so dómina de The Yardbirds.

En 1989, Clapton llanzó al mercáu Journeyman, un álbum de bien diversos estilos, tocando'l jazz, el blues, el pop y el soul. Nesti álbum collaboraron George Harrison, Phil Collins, Daryl Hall, Chaka Khan, Mick Jones de Foreigner, David Sanborn y Robert Cray. Anque la crítica recibió l'álbum ensin grandes aponderamientos, Clapton sostién que ye unu de los sos favoritos.[38] Anguaño Clapton divorcióse de Pattie Boyd, qu'alegaba infidelidaes."[40]

Década de 1990

Los primeros años de la década de los 90 fueron especialmente tráxicos pa Eric Clapton. El 27 d'agostu, el so compañeru Stevie Ray Vaughan, col que taba de xira, y dos de los sos téunicos de xira morrieron nun accidente d'helicópteru mientres el treslláu ente conciertos. Dempués, el 20 de marzu de 1991, el so fíu Connor Clapton, que cuntaba con cuatro y mediu años d'edá, morrió al cayer d'un pisu 53 d'un rascacielos de la ciudá de Manhattan, Nueva York; Eric dedicó-y la cantar Tears in heaven coescrita con Will Jennings. El cantar apaez primero na banda sonora de la película "Rush" y dempués nel so álbum de 1992 Unplugged, nuna versión acústica, pol cual recibió seis premios Grammy, ente ellos el d'álbum del añu y meyor cantar de rock del añu.

La casa de Eric Clapton n'Antigua (Antigua y Barbuda).

En setiembre de 1994, edítase From The Cradle, que ye'l primer álbum de blues íntegru grabáu por Clapton, nel que se recueye una coleición de temes clásiques. Ganó'l Grammy al Meyor Álbum de Blues Tradicional en 1995 y vendió más de 3 millones de copies n'Estaos Xuníos, siendo'l discu de blues que más vendió de la historia. En 1995 sale otru recopilatorio más, llamáu "The Cream of Clapton".

N'abril de 1996, publicar una nueva caxa recopilatoria col títulu Crossroads 2: Live In The Seventies, que consiste n'actuaciones en direutu grabaes ente los años 1974 y 1978, según 4 temes d'estudiu inéditos. Clapton tamién llogró un gran ésitu esi añu col cantar compuestu por Wayne Kirkpatrick, Gordon Kennedy y Tommy Sims, "Change The World", col que ganó un Grammy al meyor cantar del añu en 1997, el mesmu añu en que grabó Retail Therapy, un álbum de música electrónica con Simon Climie. Tamién participó nun conciertu homenaxe a Stevie Ray Vaughan y nel conciertu "Princes Trust" en Hyde Park, Londres.

En marzu de 1998, Clapton publicó l'álbum Pilgrim con material totalmente nuevu, cosa que nun asocedía en más d'una década.[37] Nesta ocasión tamién cunta cola collaboración de Simon Climie, y recibió crítiques desemeyaes. En 1999 edítase un doble álbum con material de los años 70 llamáu Blues, y otru llamáu Clapton Chronicles: The Best of Eric Clapton con material más recién. Clapton acabó la década de los noventa con un álbum con B. B. King llamáu Riding with the King que ganó un premiu Grammy al meyor álbum de blues tradicional en 2001. Mientres la grabación d'esti álbum conoció a la so actual esposa Melia McEnery cola que se casó en 2002 y cola que tien tres fíos: Julie Rose (13 de xunu de 2001), Ella May (14 de xineru de 2003), y Sophie Belle (1 de febreru de 2005).

Década de 2000
Eric Clapton en 2004.

En 2001, edítase Reptile que tuvo una relativamente bona acoyida de la crítica. En 2002, Eric tocó en Party at the Palace, conciertu col que se celebraron los 50 años de reináu de la Reina Sabela II del Reinu Xuníu, xunto con otros artistes como Paul McCartney,[41] Bryan Adams, Keith Airley, Atomic Kitten, Shirley Bassey,[42] Tony Bennett, Blue, Emma Bunton, The Corrs, Joe Cocker, Phil Collins, Ray Cooper, Ray Davies, Dame Edna Everage, Tony Iommi, J'anna Jacoby, Elton John, Tom Jones,[43] Ladysmith Black Mambazo, Annie Lennox, Ricky Martin, Ozzy Osbourne,[44] Mark Andrew-Brydon, Brian May[45] y Roger Taylor de Queen, Los mios-teeq, Cliff Richard,[46] S Club 7,[46] Rod Stewart, Will Young,[45] Brian Wilson, Steve Winwood, Tony Vincent o Hannah Jane Fox. En payares d'esi mesmu añu entamó un conciertu homenaxe a George Harrison, quien morriera l'añu anterior de cáncer. Al pie de él tocaron Paul McCartney, Ringo Starr, Jeff Lynne, Tom Petty, Ravi Shankar, ente otros.

En marzu de 2004 publica un álbum de tributu a el bluesman Robert Johnson, Me And Mr. Johnson, qu'inclúi 14 versiones de los 29 temes que grabó'l maestru del blues del Mississippi mientres la so curtia carrera nos años 30. Y esi mesmu añu otru discu similar llamáu Sessions For Robert J qu'amás incluyía un documental.

En mayu de 2005, produzse la xunta de Cream pa una serie de conciertos nel Royal Albert Hall de Londres. Les grabaciones resultantes llanzar en CD y DVD. Dempués fixeron un conciertu nel Madison Square Garden de Nueva York. El 30 d'agostu sale al mercáu Back Home, con material totalmente nuevu. Pa la xira d'esti álbum cuntaría cola ayuda de Derek Trucks y Doyle Bramhall II, siendo Trucks el tercer componente de The Allman Brothers en tocar na banda de Clapton, ente que'l segundu foi Chuck Leavell, qu'enantes collaborara en Unplugged y en 24 Nights.

El 20 de mayu de 2006 Clapton fixo una actuación con Roger Taylor (Queen) y Roger Waters (Pink Floyd) nel Castillo Highclere. Tamién fixo una apaición nun conciertu de Bob Dylan en Columbus, Ohio. El 7 de payares de 2006 edítase un álbum llamáu The Road to Escondíu conxuntamente con J.J. Cale.

En 2009 salió a la venta un set de dos CD y dos DVD de tres conciertos con Steve Winwood nel Madison Square Garden. Mientres 2009 y 2010 realizó xires con Jeff Beck, Roger Daltrey y nuevamente con Steve Winwood.

2010-actualidá En

2010, Clapton y Jeff Beck realizon una xira qu'empezó en The O2 Arena de Londres el 13 de febreru y qu'ufiertó paraes nel Madison Square Garden de Nueva York,[47] el Air Canada Centre de Toronto y el Bell Centre de Montreal.[48] Clapton ufiertó tamién una serie de conciertos n'once ciudaes estauxunidenses ente'l 25 de febreru y el 13 de marzu, con Roger Daltrey como telonero. Ente la so tercer xira europea con Steve Winwood y una nueva etapa por América del Norte, publicó Clapton, un nuevu álbum d'estudiu.

En xineru de 2013, Surfdog Records anunció un alcuerdu con Clapton pa publicar Old Sock, un nuevu trabayu d'estudiu, el 12 de marzu. Ente marzu y xunu del mesmu añu, Clapton ufiertó una xira per Norteamérica y Europa pa conmemorar la so 50º aniversariu como músicu profesional.[49] El 28 de febreru de 2013, Clapton anunció la so intención d'abandonar les xires en 2015 por cuenta de problemes colos viaxes.[50][51] El 27 de xunu, confirmó los sos planes de retiru atribuyendo la so decisión a que la carretera yera «insoportable».[52]

Sicasí, a pesar de los sos planes de retiru, Clapton siguió ufiertando conciertos espaciados nel tiempu. Los díes 13 y 14 de payares, encabezó'l festival Baloise Sessions en Basel, Suiza.[53] Amás, entamó y grabó The Breeze: An Appreciation of JJ Cale, un tributu al so amigu J.J. Cale, fináu en xunetu de 2013, que cuntó cola collaboración de Christine Lakeland, Mark Knopfler, John Mayer, Willie Nelson, Tom Petty, Derek Trucks y Don White.[54]

Por cuenta del so 70º cumpleaños, Clapton programó dos conciertos nel Madison Square Garden de Nueva York los díes 1 y 2 de mayu de 2015, siguíos d'una residencia de siete díes nel Royal Albert Hall de Londres.[55]

Miembros en dalgún momentu de la so carrera en solitariu

Influencies

[editar | editar la fonte]

Clapton tocó temes d'artistes bien variaos, pero sobremanera de Robert Johnson y J.J. Cale. Otros artistes a los qu'homenaxó son George Harrison, Bob Marley, Bo Diddley y Bob Dylan. Él cita como les sos mayores influencies a Freddie King, B. B. King, Albert King, Buddy Guy, Hubert Sumlin y Robert Johnson. Clapton dixo de Johnson:

"... el músicu de blues más importante qu'enxamás esistió. Él yera verdaderu, absolutamente, nunca atopé namás llenu de sentimientu que Robert Johnson. La so música ye'l lloru más potente que puedes atopar nuna voz humana, daveres... paecía resonar con daqué que yo siempres sentí.[56]"

El woman tone ye'l términu utilizáu pa referise al distintivu soníu de guitarra llétricu usáu por Clapton a finales de los años 1960 col so Gibson SG y el so amplificador Marshall de válvules. Vese claramente ejemplificado nel cantar de Cream, "Sunshine of Your Love". Trátase d'un soníu aburuyáu, que se llogra xubiendo'l volume y tonos del amplificador al máximu, y la rueda del tonu de la guitarra al mínimu. Tamién, parte del soníu, ye debíu al característicu estilu de tocar de Clapton.[57][58][59]

Equipamientu

[editar | editar la fonte]

Guitarres

[editar | editar la fonte]

La eleición de guitarres de Eric Clapton foi diversa, y xunto con Hank Marvin, The Beatles y Jimi Hendrix, foi una gran influencia a la de popularizar dellos modelos de guitarra llétrica en particular.[60] Con The Yardbirds, Clapton tocó una Fender Telecaster, una Fender Jazzmaster y una Gibson ES-335 color cereza de 1964. Convertir a mediaos de 1965 n'usuariu esclusivu de guitarres Gibson, dempués de mercar nuna tienda de Londres una Gibson Les Paul Sunburst estándar. Clapton comentó sobre'l so estrechu mástil, lo qu'indicaría que se trataba d'una Gibson Les Paul Standard de 1960.[61]

Mientres los empiezos con Cream, la Gibson Les Paul Standard de 1960 foi robada. Siguió tocando con una guitarra cuasi idéntica que lu mercó a Andy Summers,[62] hasta la compra de la so guitarra más famosa d'esta dómina, una Gibson SG de 1964 con sicodélicos dibuxos, a xuegu cola batería de Ginger Baker y el Fender Bass VI de Jack Bruce, que recibió'l nome de "The Fool". The Fool puede trate en manes de Clapton nuna grabación de guitarra pa primerices y en numberoses fotografíes de la dómina. Dempués de Cream Clapton nun utilizó enforma esta guitarra en públicu.[63] En 1968, Eric Clapton mercó una Gibson Firebird y volvió utilizar de nuevu la Gibson ES-335 color cereza de 1964.[63] La historia d'esta Gibson ES-335 abarca un llargu periodu de la carrera de Clapton, siendo utilizada nel so últimu conciertu con Cream en payares de 1968, apaeciendo nel cantar «Hard Times» del álbum de 1989 Journeyman, y tamién nel álbum y posterior xira de From the Cradle. Foi vendida nuna puya de 2004 por 847 500 dólares d'Estaos Xuníos.[64] Gibson sacó una edición llindada de 250 pieces d'una retruque d'esta Gibson llamada Crossroads 335.[65]

Mientres la grabación de The Beatles de la tema «While My Guitar Gently Weeps» usó una Gibson colorada, que darréu-y regaló a George Harrison. Esta Gibson SG llegó a manes del amigu de Harrison, Jackie Lomax, que dempués se la vendió al músicu Todd Rundgren por 500 dólares en 1972. Rundgrend restaurar y dio-y el llamátigu de Sunny, pol cantar «Sunshine of Your Love». Acompañó-y hasta'l 2000, añu nel que la vendió nuna puya por 150 000 dólares.[63] Nel famosu conciertu de Blind Faith de 1969 en Hyde Park tocó una Fender Custom Telecaster.

A finales de 1969 camudar a Fender Stratocaster.

«Yo tenía munches influencies cuando empecé cola Strat. En primer llugar taben Buddy Holly y Buddy Guy. Hank Marvin foi'l primer músicu reconocíu n'usala equí n'Inglaterra, anque nun yera'l mio estilu. Steve Windwood tenía tanta credibilidá, que cuando empezó a usar una, yo pensé, oh, si él puede, yo tamién puedo».[66]

La primera Statocaster foi Brownie, usada mientres la grabación del álbum Eric Clapton qu'en 1974 convertir en pieza fundamental pa la creación de «Blackie», la guitarra más famosa de Clapton. En 1970 mercó seis Fender Stratocasters nuna tienda de Nashville (Tennessee) mientres la so xira con Derek and the Dominos, de los cualos, darréu, regaló trés a George Harrison, Steve Winwood y Pete Townshend. Usó lo meyor de los trés restantes pa la creación de "Blackie", que foi la so guitarra favorita de direutu hasta que la xubilara en 1985. Tocar por primer vegada'l 13 de xineru de 1973 nel Rainbow Concert.[67] El 24 de xunu de 2004, Clapton vendió Blackie nuna puya de Christies, en Nueva York, pola cantidá de 959 500 dólares, que donó a la Crossroads Centre, un centru de desintosicación creada por él mesmu. Brownie agora alcuéntrase espuesta nun muséu musical de Seattle llamáu Experience Music Project.[68] Fender creó dende entós una edición llindada de retruques de Blackie.[69]

Otru momentu relativu a les guitarres de Clapton foi cuando en 1971 regaló una de les sos guitarres roblaes al Hard Rock Cafe de Londres, pa designar el so taburete favoritu del llocal. En respuesta, Pete Townshend, regaló una de les sos guitarres, con una nota que rezaba: «La mía ye tan bona como la suya! Love, Pete». Dende esti momentu Hard Rock empezó a crear el so particular estilu de decoración nos sos locales.[70]

Guitarra Eric Clapton Stratocaster.

En 1988 Fender creó la llamada Eric Clapton Stratocaster.[71] Dende equí Fender creó diversos modelos dedicaos a artistes como: Rory Gallagher, Mark Knopfler, Jeff Beck, Stevie Ray Vaughan o Buddy Guy. Clapton tamién foi honráu con una serie de guitarres acústiques fabricaes por C. F. Martin & Co.[71] La Martin 1939 000-42 qu'usó pal so álbum acústicu Unplugged foi vendida en puya por 791 500 dólares.[64] Anguaño usa una Martin 000-ECHF.

Toles puyes de guitarres que llevó a cabu Clapton, tantu la de 1999 (onde se recaldaron más de cinco millones de dólares),[72] como la de 2004 (onde se recaldaron 7 438 624 de dólares),[64] fueron donaes al centru de desintosicación creáu en 1997 n'Antigua que lleva'l so nome.

Restu d'equipamientu

[editar | editar la fonte]
  • Na so primer dómina con The Roosters la so guitarra Kay sonaba al traviés d'un amplificador Selmer Futurama III.
  • Na so dómina con The Yardbirds la so Stratocaster faía usu d'un amplificador Vox AC-30.
  • Con The Bluesbreakers tocaba'l so Les Paul Standard de 1960 al traviés d'un amplificador de 45 vatios Marshall 2x12 combu (JTM 45) de 1962, con dellos retoques. L'amplificador solía tar puestu al so máximu volume, inclusive nel estudiu de grabación. Cuando los inxenieros quexábense, Eric respondía: «Asina ye como toco».[73]
  • Na so dómina de Cream pasar a cabezales Marshall de 100 vatios usando dos pared completes de 4X12. Tamién usaba un pedal Vox wah-wah y dacuando un pedal con efeutos fuzz.
  • Con Blind Faith usaba Fender Dual Showman con reverb o los sos amplificadores de Marshall.
  • Con Derek and the Dominos, Fender Champ foi l'amplificador d'estudiu qu'utilizó na grabación de Layla and Other Assorted Love Songs. En direutu, usaba Fender Dual Showmans o los sos Marshall.
  • En solitariu:
    • En 1976, usaba'l so Gibson ES-335 como guitarra slide con cuerdes Ernie Ball Super Slinky’s.009 -.042. Utilizaba amplificadores Music Man modificaos con reverb y multiefectos de JBL. Tamién usaba una pedalera Crybaby wah-wah.
    • A mediaos de los años 1980 aumentó considerablemente los efeutos y pedaleras qu'usaba en direutu. Sintetizadores Roland 700, controladores Bradshaw, pedaleras wah-wah Crybaby Reissue de Jim Dunlop, retardos de Ibanez, compresores DBX, retardos Roland SDE-3000, ente otros. Nesta dómina camudó los sos amplificadores a la serie Marshall 800 de 50 vatios.
    • En 1994, pa la grabación de From the Cradle, amás d'usar más de 50 guitarres de la so coleición, utilizó un vieyu amplificador Fender Twin ensin nengún tipu d'efeutu y un Fender Champ.
    • Mientres la so Xira Reptile de 2001 fixo dellos cambeos. Empezó utilizando un amplificadores Fender Tweed Twins, pero a metá de la xira camudó a Fender Cimblo Kings.
    • Anguaño'l so equipamientu llindar básicamente a una pedalera d'efeutos Boss Chorus CE-3, un amplificador Leslie y un pedal wah-wah 535 Crybaby de Jim Dunlop.

Reconocencies y premios

[editar | editar la fonte]

Reconocencies

[editar | editar la fonte]
Añu Reconocencia
1983 Faíse-y entrega del Premiu Silver Clef poles sos contribuciones al mundu de la música.[74]
1994 Faíse-y entrega de la Orde del Imperiu Británicu en calidá d'Oficial (OBE).[75]
2004 Ascensu na Orde del Imperiu Británicu a Comandante (CBE).[76]
Añu Premiu Notes
1972 Álbum del añu por The Concert For Bangladesh. Compartíu con George Harrison, Ravi Shankar, Bob Dylan, Leon Russell, Ringo Starr, Billy Preston y Klaus Voorman.
1990 Meyor intérprete solista de rock por «Bad Love».
1993 Meyor cantar de rock por «Layla». Compartíu con Jim Gordon.
Meyor intérprete solista de rock por Unplugged.
Meyor intérprete solista de pop por «Tears in Heaven».
Cantar del añu por «Tears in Heaven».
Álbum del añu por Unplugged.
Grabación del añu por «Tears in Heaven».
1994 Meyor álbum de blues tradicional por From the Cradle.
1996 Meyor intérprete de rock presea por «SRV Shuffle». Compartíu con Jimmie Vaughan, Bonnie Raitt, Robert Cray, B.B. King, Buddy Guy, Dr. John y Art Neville.
Meyor intérprete pop masculín por «Change the World».
Grabación del añu por «Change the World».
1998 Meyor intérprete masculín de pop por «My Father's Eyes».
1999 Meyor intérprete instrumental de rock por «The Calling». Compartíu con Santana.
2000 Meyor álbum de blues tradicional por Riding with the King. Compartíu con B.B. King.
2001 Meyor intérprete instrumental de pop por Reptile.
2007 Meyor álbum de blues contemporaneu por The Road to Escondíu. Compartíu con J.J. Cale.

Discografía

[editar | editar la fonte]
En solitariu

Bandes sonores

[editar | editar la fonte]

Clapton collaboró en múltiples bandes sonores, tantu apurriendo cantares como componiendo cantares nuevos. Resume:

Filmografía y videografía

[editar | editar la fonte]
  • "Farewell Cream" (1968)
  • "Rock And Roll Circus" (1968)
  • "The Concert For Bangladesh" (1971)
  • "Film About Jimi Hendrix" (1973)
  • "Tommy" (la ópera rock de The Who) (1974)
  • "Circasia" (1975)
  • "The Last Waltz" (Martin Scorsese) (1976)
  • "Eric Clapton’s Rolling Hotel" (1978)
  • "Water" (1985)
  • "Hail Hail Rock N Roll" (1986)
  • "Live at Knebworth" (1990)
  • "24 Nights" (1991)
  • "Unplugged" (1992)
  • "Bob Dylan The 30th anniversary concert celebratrion" (1992)
  • "Live in Hyde Park" (1996)
  • "Music for Monserrat" (1997)
  • "Blues Brothers 2000" (1998)
  • "One more car, one more rider" (2001)
  • "Concert For George" (2002)
  • "Crossroads Guitar Festival 2004" (2004)
  • "Crossroads Guitar Festival 2007" (2007)
  • "Crossroads Guitar Festival 2010" (2010)
  • "Crossroads Guitar Festival 2013" (2013)

Documentales:

  • "Can You Hear The Wind Howl" (1997)
  • "Tom Dowd: The Language of Music" (2003)
  • "Martin Scorsese Presents: The Blues" (serie de televisión) (2003)
  • "J.J. Cale To Tulsa and Back" (2006)
  • "Before The Music Dies" (2006)
  • "Living in the Material Word" (2011)

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Afirmao en: dades abiertas enlazadas de Carnegie Hall. Identificador Carnegie Hall: 8719. Data de consulta: 2 mayu 2022. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: xunu 2017.
  2. Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 9 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. «LIBRIS» (26 marzu 2018). Consultáu'l 24 agostu 2018.
  4. Identificador CONOR.SI: 20004707. Afirmao en: CONOR.SI.
  5. Identificador Rock Hall of Fame: eric-clapton.
  6. «"Biography Channel: Eric Clapton"». Consultáu'l 17 de febreru de 2007.
  7. 7,0 7,1 Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes whereseric
  8. «Eric Clapton». Little Steven. Rolling Stone #946. Revista Rolling Stone.
  9. «The 100 Greatest Guitarists of All time». Rolling Stone (24 de marzu de 2004). Archiváu dende l'orixinal, el 2011-11-26. Consultáu'l 29 d'agostu de 2008.
  10. «The Immortals: The First Fifty». Rolling Stone #946. Rolling Stone.
  11. «Biografía en www.whereseric.com». Archiváu dende l'orixinal, el 2009-02-10. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  12. 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 Romanowski, Patricia (2003)
  13. Clapton, Eric (2007). Clapton: The Autobiography. United States: Broadway Books, páx. 18. ISBN 978-0-385-51851-2.
  14. Clapton, Eric (2007). Clapton: The Autobiography. United States: Broadway Books, páx. 38. ISBN 978-0-385-51851-2.
  15. Parte 1"Frank Skinner Show"
  16. Parte 2"Frank Skinner Show"
  17. 17,0 17,1 «Biografía de Eric Clapton». Archiváu dende l'orixinal, el 2009-02-10. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  18. Welch, Chris. «Cream 2005». Archiváu dende l'orixinal, el 2012-09-18. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  19. «"Where's Eric?"». Archiváu dende l'orixinal, el 2008-05-17. Consultáu'l 23 de mayu de 2008.
  20. «Biografía en Allmusic». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  21. «Biografía Allmusic». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  22. «"Where's Eric Website: Nickname"». Archiváu dende l'orixinal, el 2007-02-17. Consultáu'l 17 de febreru de 2007.
  23. «AllMusic». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  24. «Biografía en allmusic.com». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  25. The Layla Sessions páxina 4.
  26. «Derek And The Dominoes». Artistfacts. Archiváu dende l'orixinal, el 2007-02-02. Consultáu'l 17 de febreru de 2007.
  27. 27,0 27,1 27,2 Schumacher, Michael (1992)
  28. «Llocu por "Layla", Cantar de Eric Clapton inspirada por Nizami, poeta del S.XII». Azerbaijan International Magacín. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  29. "The Layla Sessions" Notes del llibretu del CD.
  30. Ruhlmann, William. «Derek & the Dominos». Allmusic. Consultáu'l 17 de febreru de 2007.
  31. The Layla Sessions Páxina 12.
  32. «Desintoxicación de Clapton». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  33. «Racismu». Archiváu dende l'orixinal, el 2011-10-19. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  34. «Allmusic Slowhand». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  35. Allmusic Another Ticket
  36. Moritz, Charles (1987)
  37. 37,0 37,1 Ruhlmann, William. «Eric Clapton». Allmusic. Consultáu'l 17 de febreru de 2007.
  38. 38,0 38,1 Clapton: The Autobiography: Eric Clapton: ISBN 978-0-385-51851-2
  39. Daily Mail, The truth about Eric Clapton's 'Secret Daughter'. Consultáu'l 12 d'agostu de 2007.
  40. 40,0 40,1 The Daily Mail, 'I'd pray Eric would pass out and not touch me': Part 2 of Pattie Boyd's sensational autobiography. Consultáu'l 12 d'agostu de 2007.
  41. «BBC McCartney». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  42. «BBC Shirley Bassey». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  43. xunu de 2008 Ton Jones
  44. xunu de 2008 Ozzy Osbourne
  45. 45,0 45,1 xunu de 2008 Brian May
  46. 46,0 46,1 xunu de 2008 Cliff Richards
  47. Ratliff, Ben (20 de febreru de 2010). «Yes, Two Guitar Idols Are Better Than One». The New York Times. Consultáu'l 2 de mayu de 2010.
  48. «Eric Clapton and Jeff Beck announce London O2 Arena gig». NME (23 de payares de 2009). Consultáu'l 21 d'ochobre de 2009.
  49. «Eric Clapton Kicks Off 50th Anniversary Tour With Killer Setlist». Coolalbumreview.com (15 de marzu de 2013). Archiváu dende l'orixinal, el 2013-05-25. Consultáu'l 9 de xunu de 2013.
  50. «Eric Clapton: 'When I'm 70, I'll Stop Touring'». Rolling Stone. Consultáu'l 11 de xunu de 2014.
  51. «More Signs Point Towards Eric Clapton Touring Retirement». JamBase. Consultáu'l 11 de xunu de 2014.
  52. «Eric Clapton Says Touring Has Become ‘Unbearable,’ Confirms Retirement Plans». Ultimate Classic Rock. Consultáu'l 27 de xunu de 2014.
  53. «Eric Clapton to headline Baloise Session in November». Where's Eric. Consultáu'l 8 d'abril de 2014.
  54. «Eric Clapton and Friends Honor JJ Cale With New Tribute LP». Rolling Stone. Consultáu'l 11 de xunu de 2014.
  55. «Eric Clapton Celebrates 70th Birthday With 2015 Royal Albert Hall Shows». Where's Eric. Consultáu'l 22 d'ochobre de 2014.
  56. «Páxina oficial». Archiváu dende l'orixinal, el 2009-04-30. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  57. David M. Brewster (2003). «Eric Clapton», Introduction to Guitar Tone & Effects. Hal Leonard Corporation, páx. 54. ISBN 0634060465.
  58. H. P. Newquist and Richard Maloof (2003). «Eric Clapton», The Blues-Rock Masters. Backbeat Books, páx. 27. ISBN 0879307358.
  59. Pete Prown and Lisa Sharken (2003). «Eric Clapton», Gear Secrets of the Guitar Legends. Backbeat Books, páx. 6. ISBN 087930751X.
  60. «Clapton - Primeros años». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  61. «La guitarra de Clapton nos Bluesbreakers». Archiváu dende l'orixinal, el 2002-12-30. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  62. «Merca guitarra a Andy Summers». Archiváu dende l'orixinal, el 2009-05-08. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  63. 63,0 63,1 63,2 «Gibson SG». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  64. 64,0 64,1 64,2 «Puya de guitarres de Eric Clapton en 2004». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  65. «Puya de Clapton Crossroads Guitar 2004». Archiváu dende l'orixinal, el 2009-02-15. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  66. «Cróniques sobre la Stratocaster». Archiváu dende l'orixinal, el 2008-11-20. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  67. «Entrevista col téunicu de guitarres de Clapton, Lee Dickson». Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  68. «Memorablia de rock en Rolling Stone». Archiváu dende l'orixinal, el 2009-07-15. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  69. «Réplica de Blackie». Archiváu dende l'orixinal, el 2007-10-23. Consultáu'l 20 de febreru de 2009.
  70. Hard Rock Cafe - historia
  71. 71,0 71,1 ClaptonWeb.com
  72. «Puya guitarres Christie 1999». Archiváu dende l'orixinal, el 2004-06-14.
  73. Whereseric.com
  74. Michael Schumacher, Crossroads: The Life and Music of Eric Clapton. Consultáu'l 12 d'agostu de 2007.
  75. "Eric Clapton: Blues guitar legend", 31 d'avientu de 2003
  76. "CBEs - llista completa", 31 d'avientu de 2003

Bibliografía encamentada

[editar | editar la fonte]
  • Steve Turner, "Conversations with Eric Clapton" (Londres: Abacus, 1976)
  • Harry Shapiro, Slowhand - The Story Of Eric Clapton (Proteus Books, 1984)
  • Ray Coleman, Clapton! The Authorised Biography (Warner Books, 1985; publicada orixinalmente sol títulu de "Survivor")
  • D. Widgery, Beating Time (Chatto & Windus, 1986)
  • Fred Weiler, Eric Clapton (Smithmark, 1992)
  • Harry Shapiro, Eric Clapton (Cátedra, 1993)
  • Marc Roberty, Clapton - The Complete Chronicle (Mitchell Beazley, 1993)
  • Marc Roberty, Eric Clapton: The New Visual Documentary (Omnibus Press, 1994)
  • Marc Roberty, Eric Clapton - The Complete Recording Sessions 1963-1992 (St Martins Pr, 1995)
  • Robin Bextor, Eric Clapton - Now & Then (Carlton Books, 2006)
  • Eric Clapton, Clapton, The Autobiography (Broadway Books, 2007)

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]