Llista de monarques británicos

Ver tamién: Monarques d'Escocia

Llista de monarques británicos
artículu de llista de Wikimedia
Tipu	artículu de llista de Wikimedia
Estáu	Reinu Xuníu

Nesti artículu inclúyese la llista de reis d'Inglaterra dende 871 hasta 1603; según la de reis d'Inglaterra, Escocia ya Irlanda dende 1603 hasta 1707; finalmente, tamién s'inclúi la llista de reis de Gran Bretaña dende 1707 hasta la fecha.

Evolución de los títulos reales británicos

Alredor del sieglu IX surdieron nes islles britániques los reinos d'Inglaterra y d'Escocia. Esta situación caltener hasta'l sieglu XII, cuando al conquistar parte d'Irlanda el rei Enrique II formó la provincia d'Irlanda, que pasó al so fíu menor Xuan I, tamién conocíu Juan ensin Tierra, ente que la corona inglesa recayía nel so fíu segundu Ricardu I, corazón de Lleón; al morrer ésti, Juan convertir en rei d'Inglaterra y señor d'Irlanda.

La monarquía caltener hasta qu'Enrique VIII convirtió como señor pasando a denominase rei d'Inglaterra ya Irlanda. Precisamente al morrer ensin descendencia la postrera de les sos fíes, Sabela I, les corones inglesa, escocesa ya irlandesa axuntar na persona de Xacobu VI d'Escocia entós I d'Inglaterra, ensin dexar de ser por eso tres monarquíes distintos.

En 1707, al roblar la reina Ana l'acta d'Unión ente Inglaterra y Escocia, pasó a ser reina de Gran Bretaña ya Irlanda. El rei Xurde I, eleutor de Hannover, socesor de la reina Ana, pero ésti nun se xunió a la corona británica y caltúvose como una unidá política distinta. Darréu, el rei Xurde III robló'l acta d'Unión de 1800 y pasó a titulase rei del Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda. Anque esti monarca consiguió del congresu de Viena la elevación del eleutoráu de Hannover al rangu de reinu, la so nieta Victoria non pudo caltener por cuenta de la llei Sálica imperante en Hannover. Nel so llugar, foi coronada darréu emperatriz de la India.

La independencia d'Irlanda en 1922 y de la India en 1947, amenorgó'l títulu a rei o reina del Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda del Norte, que ye usáu, ente otros títulos, pola actual monarca Sabela II.

Poderes actuales

El Reinu Xuníu ye una monarquía parllamentaria, que'l so poder llexislativu ta formáu por dos cámares: la de Lores, que la reina noma por conseyu del primer ministru; y la de Comunes, que s'escueyen por sufraxu universal. La reina (o'l rei nel so defectu), namái puede escoyer como primer ministru (xefe de Gobiernu) al líder del partíu que tenga mayoría nel Parllamentu.

Los siguientes poderes de la reina nun tienen aplicación práutica, yá que namái puede refrendar lo aprobao pol Parllamentu. La reina ye la xefa d'Estáu, pero nun gobierna.

• La Corona. Representa al Estáu británicu, y apúrrese al rei o reina, pero les sos funciones son exercíes polos ministros que respuenden ante'l Parllamentu. El Reinu Xuníu ta rexíu pol Gobiernu de La so Maxestá, esto ye, el primer ministru y el so Gabinete. Sicasí, ríquese la participación de la reina en munchos actos importantes del gobiernu.

• El Parllamentu. La reina convoca, prorroga (suspende hasta la próxima sesión ensin eslleilo) y podría eslleir el Parllamentu, pero namái a pidíu del primer ministru y si ésti tien un votu d'enfotu parllamentariu. De normal cada añu inaugura'l periodu de sesiones parllamentaries pronunciando un discursu dende'l tronu y describe el programa del gobiernu. Primero que un proyeutu convertir en llei, la reina tien de dar el so consentimientu real, que ye anunciáu a dambes Cámares del Parllamentu.

• La Xusticia. La reina puede perdonar, col conseyu ministerial, o amosar clemencia a los condergaos por dalgún delitu. Según la llei, el monarca, como persona individual nun puede faer nada malu: tien inmunidá contra los procesos civiles o penales y nun puede ser demandáu ante los tribunales de xusticia. D'esta inmunidá nun participen los otros miembros de la familia real.

Monumentu a la reina Sabela II na ciudá d'Ottawa (Canadá).

• Honores y nomamientos. La reina tien poder pa conceder el rangu de par, de caballeru y otros honores. Xeneralmente facer por encamientu del primer ministru, anque la soberana confier personalmente dellos honores. La reina efectúa los nomamientos pa munchos cargos estatales siguiendo'l conseyu del primer ministru o del ministru de Gabinete pertinente.

• Política Esterior. Los representantes diplomáticos estranxeros delegaos en Londres son acreditaos ante la reina. Amás, ella tien de refrendar los trataos, declaraciones de guerra y paz, la reconocencia d'Estaos y gobiernos estranxeros, anexones y cesiones de territoriu.

• El Conseyu Real (Privy Council). La reina preside les xuntes del Conseyu Real. Nestes xuntes apruébense, ente otres coses, les Órdenes del Conseyu que s'ellaboren so la Prerrogativa Real o baxu estatutos. La Prerrogativa Real entiende principalmente'l poder executivo: los poderes controlaos poles convenciones constitucionales (regles que nun son parte de la llei, pero que se consideren indispensables pa la maquinaria del gobiernu). En casi tolos casos, los actos qu'arreyen la Prerrogativa Real son realizaos polos Ministros, quien son responsables ante'l Parllamentu y pueden ser cuestionaos sobre les sos polítiques.

El Parllamentu tien el poder d'abolir o acutar un derechu prerrogativo.

Amás de tar informada y ser consultada sobre tolos aspeutos de la vida nacional, la reina puede manifestar llibremente les sos propies opiniones en priváu por que sían consideraes polos Ministros.

Reis d'Inglaterra

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Alfredo el Grande	849	871	26 d'ochobre de 899		Ethelswitha Mucel
	Eduardo el Viejo	874-877	26 d'ochobre de 899	17 de xunetu de 924		1) Egwina 2) Elfleda de Wessex 3) Edgiva de Kent

Esiste dalguna evidencia de que Ethelweard de Wessex puede ser rei mientres cuatro selmanes en 924, ente'l reináu del so padre Eduardo'l Viejo y el so hermanu Æthelstan, a pesar de que nun foi coronáu. Sicasí, non tolos historiadores acepten tal evidencia. Amás, nun ye claru si declarar a Ethelweard rei de toa Inglaterra o namái de Wessex: hai evidencia de que cuando Eduardo morrió, Ethelweard foi declaráu rei en Wessex y Æthelstan en Mercia.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Ethelweard (puestu en dulda)	c. 901	17 de xunetu de 924	3 d'agostu de 924
	Æthelstan	895	17 de xunetu de 924	27 d'ochobre de 939
	Edmundo I el Magníficu	c. 921	28 d'ochobre de 939	26 de mayu de 946 (muertu en una engarradiella)		1) Elgiva de Shaftesbury 2) Ethelfleda de Wilsaetas
	Edred	c. 923	27 de mayu de 946	23 de payares de 955
	Edwy el Bellu	c. 940	24 de payares de 955	1 d'ochobre de 959		Elgiva de Wessex
	Edgar el Pacíficu	7 d'agostu de 943	2 d'ochobre de 959	8 de xunetu de 975		1) Ethelfleda la Bella 2) Elfrida
	Eduardo el Mártir	c. 962	9 de xunetu de 975	18 de marzu de 978 (asesináu por la so madrasca)
	Etelredo l'Indecisu (1ª vegada)	c. 968	19 de marzu de 978	1013	23 d'abril de 1016	1) Elgiva de York 2) Emma de Normandía

Casa de Dinamarca

Inglaterra cayó so control de Svend «Barba de Forqueta», un rei danés, dempués d'una invasión en 1013, mientres la que Etelredo abandonó'l tronu y se exilió en Normandía

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Svend Barba de Forqueta	c. 960	25 d'avientu de 1013	3 de febreru de 1014		Sigrid l'Altiva

Casa de Wessex

Tres la muerte de Svend, Etelredo tornó del exiliu y de nuevu proclamar rei'l 3 de febreru de 1014. El so fíu asoceder depués de ser escoyíu polos ciudadanos de Londres y una parte del Witan, a pesar de que siguíen los esfuercios daneses por quitar la corona a los saxones del oeste.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Etelredo l'Indecisu (2ª vegada)	c. 968	3 de febreru de 1014	23 d'abril de 1016		Emma de Normandía
	Edmundo Costiella de Fierro	c. 990	24 d'abril de 1016	30 de payares de 1016 (muertu de les feríes recibíes en batalla)		Edith de Estanglia

Casa de Dinamarca

Tres la decisiva batalla de Assandun (18 d'ochobre de 1016), el rei Edmundo y Canutu roblaron un tratáu pol cual toa Inglaterra sacante Wessex pasaba a control danés. A la muerte de Edmundo, Canutu convertir en rei de toa Inglaterra.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Canutu el Grande	c. 995	18 d'ochobre de 1016	12 de payares de 1035		1) Elgiva de Northampton 2) Emma de Normandía
	Haroldo Pie de Llebre	c. 1016	13 de payares de 1035	17 de marzu de 1040		¿Elgiva?
	Hardicanuto	'1018	17 de marzu de 1040	8 de xunu de 1042

Casa de Wessex

Dempués de morrer Hardicanuto, hubo una curtia restauración saxona ente 1042 y 1066.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Eduardo el Confesor	c. 1003	9 de xunu de 1042	5 de xineru de 1066		Edith de Wessex

Casa de Godwin

En 1066, surdieron dellos pretendientes al tronu. Ente ellos Haroldo Godwinson, escoyíu pol Witan tres la muerte d'Eduardo'l Confesor, según Harald Hardrada, rei de Noruega que reclamó ser l'herederu lexítimu de Hardicanuto, y Guillermu II de Normandía, fundador de la casa real de Normandía y primu d'Eduardo'l Confesor.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Haroldo Godwinson	c. 1022	6 de xineru de 1066	14 d'ochobre de 1066 (muertu en batalla)		Edith de Mercia

Casa de Wessex

Hardrada y Guillermo invadieron Inglaterra por separáu en 1066. El rei Haroldo refugó la invasión del noruegu, pero a la fin perdió la corona d'Inglaterra na batalla de Hastings. El Witan escoyó rei a Edgar Atheling, nietu de Edmundo Costiella de Fierro, pero'l nuevu monarca foi incapaz d'aguantar a los invasores y enxamás foi coronáu.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Edgar Atheling (puestu en dulda)	c. 1053	15 d'ochobre de 1066	17 d'avientu de 1066 (nunca foi rei de fechu)	c. 1126

Casa de Normandía

Guillermo'l Conquistador foi coronáu rei na abadía de Westminster, el día de Navidá de 1066

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Guillermu I el Conquistador	c. 1028	25 d'avientu de 1066	9 de setiembre de 1087		Matilde de Flandes
	Guillermu II Rufus	c. 1058	26 de setiembre de 1087	2 d'agostu de 1100 (accidente de caza)
	Enrique I Beauclerc	setiembre de 1068	5 d'agostu de 1100	1 d'avientu de 1135		1) Matilde d'Escocia 2) Adela de Lovaina

Casa de Blois

Enrique I nun dexó herederos varones lexítimos, yá que'l so fíu Guillermo Adelin morriera nel desastre del Barco Blanco. Enrique designó como heredera a la so fía mayor, la emperatriz Matilde. Cuando'l rei morrió, el so sobrín Esteban —nietu del Conquistador— invadió Inglaterra y tomó la corona en llugar de Matilde. El periodu que siguió conozse como l'anarquía inglesa, pos se formaron dos partíos que llucharon nes islles britániques y nel continente a lo llargo de dos décades.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Esteban	c. 1096	22 d'avientu de 1135	25 d'ochobre de 1154		Matilde de Boulogne

Casa de Normandía

En 1141, mientres el periodu d'anarquía, Matilde, que fuera reconocida con antelación polos barones, consiguió convertise na gobernante de facto mientres unos meses -la primer muyer na historia d'Inglaterra- sol títulu de «señora de los ingleses», pero nun aportar# a reina coronada. Ella foi la postrera de la dinastía normanda.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Matilde la Emperatriz (puesta en en dulda)	7 de febreru de 1102	7 d'abril de 1141	1 de payares de 1141 (debió exiliase)	10 de setiembre de 1167	Godofredo V d'Anjou

Dinastía Plantagenet

tamién conocida como casa d'Anjou

En 1153, en morriendo n'agostu Eustaquio, fíu d'Esteban, ésti y Matilde llegaron a un alcuerdu (Tratáu de Wallingford), pol que'l rei reconoció como herederu al fíu de la emperatriz, Enrique Plantagenet. Él y los sos primeros descendientes gobernaron el llamáu Imperiu angevino (sieglos XII y XIII), que s'estendía dende los Pirineos hasta Irlanda. Nun consideraron a Inglaterra como'l so llar hasta que'l rei Juan perdió tolos sos dominios continentales.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Enrique II Curtmantle	5 de marzu de 1133	19 d'avientu de 1154	6 de xunetu de 1189		Leonor d'Aquitania
	Enrique el Mozu (rei asociáu)	28 de febreru de 1155	14 de xunu de 1170	11 de xunu de 1183		Margarita de Francia
	Ricardu I Corazón de Lleón	8 de setiembre de 1157	3 de setiembre de 1189	6 d'abril de 1199 (muertu por una mancada de flecha)		Berenguela de Navarra

Reis d'Inglaterra y señores d'Irlanda

Dinastía Plantagenet

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Juan Ensin Tierra	24 d'avientu de 1166	27 de mayu de 1199	19 d'ochobre de 1216		1) Isabel de Gloucester 2) Isabel de Angulema

Dinastía Capeto

Lluis VIII de Francia gobernó sobre la metá d'Inglaterra en 1216-1217, dempués de que la muerte de Juan diera fin a la primer Guerra de los Barones. En colando escontra Londres, los barones y ciudadanos de la ciudá recibir y proclamaron na catedral de St Paul (anque nun foi coronáu). Munchos nobles averar pa brinda-y homenaxe. Sicasí, al roblase'l Tratáu de Lambeth (1217), Luis concedió qu'enxamás fuera lexítimu rei d'Inglaterra.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Lluis VIII el Lleón (puestu en dulda)	5 de setiembre de 1187	1216	22 de setiembre de 1217 (arrenunció al so reclamu)	8 de payares de 1226	Blanca de Castiella

Dinastía Plantagenet

Ye a partir del tiempu d'Enrique III, tres la perda de les posesiones familiares nel continente, que los Plantagenet convertir en verdaderos reis d'Inglaterra. Les cases de Lancaster y York son cañes menores d'esta dinastía.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Enrique III de Winchester	1 d'ochobre de 1207	28 d'ochobre de 1216	16 de payares de 1272		Leonor de Provenza
	Eduardu I Longshanks	17 de xunu de 1239	20 de payares de 1272	7 de xunetu de 1307		1) Leonor de Castiella 2) Margarita de Francia
	Eduardu II de Caernarfon	25 d'abril de 1284	7 de xunetu de 1307	25 de xineru de 1327 (obligáu a abdicar)	21 de setiembre de 1327 (asesináu en prisión)	Isabel de Francia
	Eduardu III	13 de payares de 1312	25 de xineru de 1327	21 de xunu de 1377		Felipa de Henao
	Ricardu II	6 de xineru de 1367	21 de xunu de 1377	29 de setiembre de 1399 (obligáu a abdicar)	14 de febreru de 1400 (muertu por fame en prisión)	1) Ana de Bohemia 2) Isabel de Valois

Casa de Lancaster

Enrique IV destronó a Ricardu II (y tamién movió al segundu na socesión, Edmundo Mortimer (qu'entós tenía siete años).

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Enrique IV Bolingbroke	3 d'abril de 1367	30 de setiembre de 1399	20 de marzu de 1413		1) María de Bohun 2) Juana de Navarra
	Enrique V	16 de setiembre de 1386	20 de marzu de 1413	31 d'agostu de 1422		Catalina de Valois
	Enrique VI (1ª vegada)	6 d'avientu de 1421	31 d'agostu de 1422	4 de marzu de 1461 (derrocáu)	21 de mayu de 1471 (asesináu na Torre de Londres)	Margarita d'Anjou

Casa de York

Esta casa heredó'l so nome del cuartu fíu sobreviviente d'Eduardu III, Edmundo, 1er duque de York. La guerra de les Roses (1455-1485) fizo que la corona pasara una y otra vez ente les cases rivales de Lancaster y York.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Eduardu IV (1ª vegada)	28 d'abril de 1442	4 de marzu de 1461	2 d'ochobre de 1470 (derrocáu)	9 d'abril de 1483	Isabel Woodville

Casa de Lancaster

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Enrique VI (2ª vegada)	6 d'avientu de 1421	30 d'ochobre de 1470	11 d'abril de 1471 (derrocáu)	21 de mayu de 1471 (asesináu na Torre de Londres)	Margarita d'Anjou

Casa de York

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Eduardu IV (2ª vegada)	28 d'abril de 1442	11 d'abril de 1471	9 d'abril de 1483		Isabel Woodville
	Eduardu V (nun foi coronáu)	2 de payares de 1470	9 d'abril de 1483	25 de xunu de 1483 (sacáu de la socesión)	c. 1483 (asesináu na Torre de Londres)
	Ricardu III	2 d'ochobre de 1452	26 de xunu de 1483	22 d'agostu de 1485 (muertu en batalla)		Ana Neville

Dinastía Tudor

Esta familia d'orixe galés baxaba per llinia materna d'Eduardu III, y pa fines del sieglu XV convirtiérase na última esperanza de la casa de Lancaster. Enrique VII tomó la corona en ganando y matar a Ricardu III na batalla de Bosworth, que dio fin a la guerra de les Roses. De siguío casóse con Isabel de York (la lexítima heredera de la corona dempués de la muerte del so hermanu Eduardu V), xuniéndose dambos llinaxes.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Enrique VII	28 de xineru de 1457	22 d'agostu de 1485	21 d'abril de 1509		Isabel de York (dexó'l so derechos al so home)
	Enrique VIII	28 de xunu de 1491	21 d'abril de 1509	28 de xineru de 1547		1) Catalina d'Aragón (refugada) 2) Ana Bolena (executada na Torre de Londres) 3) Juana Seymour (muerta nel partu) 4) Ana de Kleve (refugada) 5) Catalina Howard (executada na Torre de Londres) 6) Catalina Parr
	Eduardu VI	12 d'ochobre de 1537	28 de xineru de 1547	6 de xunetu de 1553

Eduardu VI nomó heredera a lady Juana Grey, derogando l'orde de socesión establecíu na tercer Acta de Socesión. Cuatro díes antes de la muerte del rei, proclamóse reina a Juana. Pasaos nueve díes de la proclamación, el Conseyu priváu quitó-y el so alianza y proclamó a la hermanasca católica d'Eduardo, María I Tudor. Juana nun aportar# a coronada y executar en 1554 a la edá de 16 años.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Juana Grey (puesta en dulda)	ochobre de 1537	10 de xunetu de 1553	19 de xunetu de 1553 (el Parllamentu considerar usurpadora)	12 de febreru de 1554 (executada na Torre de Londres)	Guilford Dudley
	María I Bloody Mary	18 de febreru de 1516	19 de xunetu de 1553	17 de payares de 1558		Felipe II d'España
	Felipe II d'España (iure uxoris)	21 de mayu de 1527	25 de xunetu de 1554	17 de payares de 1558	13 de setiembre de 1598	María I d'Inglaterra
	Sabela I The Virgin Queen	7 de setiembre de 1533	17 de payares de 1558	24 de marzu de 1603

Reis d'Inglaterra, Escocia ya Irlanda

Dinastía Estuardo

Al morrer Sabela I ensin fíos, el so sobrín nietu segundu Xacobu VI d'Escocia heredó'l tronu como Xacobu I arriendes de la unión de les Corones. Jacobo baxaba de los Tudor al traviés de la so bisagüela Margarita Tudor. En 1604 adoptó'l títulu de «rei de Gran Bretaña», sicasí, dambos parllamentos permanecieron dixebraos hasta'l Acta d'Unión (1707).

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Xacobu I	19 de xunu de 1566	24 de marzu de 1603	27 de marzu de 1625		Ana de Dinamarca
	Carlos I	19 de payares de 1600	27 de marzu de 1625	30 de xineru de 1649 (executáu)		Enriqueta María de Francia

El Protectoráu

Nengún monarca reinó dende la execución de Carlos I y la Restauración de Carlos II en 1660. Ente 1649 y 1653 Inglaterra gobernar pol parllamentu Rabadilla, mientres un periodu conocíu como Mancomunidá d'Inglaterra, Escocia ya Irlanda. En dando un golpe d'Estáu en 1653, Oliver Cromwell tomó'l poder. Eslleió'l parllamentu ya instaló el Protectoráu sol títulu de Lord Protector. L'oficiu fíxose hereditariu de facto cuando pasó a Richard Cromwell tres la muerte del so padre. Sicasí, el Comité de Salvaguarda» destituyir.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Oliver Cromwell (Lord proteutor)	25 d'abril de 1599	16 d'avientu de 1653	3 de setiembre de 1658		el títulu de reina consorte tamién resultó abolíu
	Richard Cromwell (Lord proteutor)	4 d'ochobre de 1626	3 de setiembre de 1658	7 de mayu de 1659 (destituyíu)	12 de xunetu de 1712	el títulu de reina consorte tamién resultó abolíu

Dinastía Estuardo

La monarquía restauróse formalmente dempués d'un añu d'anarquía, cuando Carlos II retornó de Francia a cuenta de aceptar la corona. Tres años dempués de xubir al tronu'l so hermanu católicu Xacobu II, el Parllamentu destituyir y ufiertó la corona a la fía del destronáu, María II, y al maríu d'ésta, Guillermo d'Orange (la Revolución gloriosa). Tolos católicos fueron estremaos de cualquier socesión futura (pol Acta d'Establecimientu) de 1701. Ana Estuardo foi la última reina d'Inglaterra y d'Escocia, una y bones esos títulos dexaron d'esistir xuntu colos reinos d'Inglaterra y d'Escocia, qu'en 1707 (Acta d'Unión) fundir nel nuevu reinu de Gran Bretaña.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Carlos II	29 de mayu de 1630	29 de mayu de 1660	6 de febreru de 1685		Catalina de Braganza
	Xacobu II	14 d'ochobre de 1633	6 de febreru de 1685	23 d'avientu de 1688 (derrocáu)	16 de setiembre de 1701	María de Módena
	María II	30 d'abril de 1662	13 de febreru de 1689	28 d'avientu de 1694		Guillermu III
	Guillermu III d'Orange	4 de payares de 1650	13 de febreru de 1689	8 de marzu de 1702		María II
	Ana Estuardo	6 de febreru de 1665	8 de marzu de 1702	1 de mayu de 1707 (fin del Reinu d'Inglaterra independiente)	1 d'agostu de 1714	Jorge de Dinamarca

Reis de Gran Bretaña ya Irlanda

de Gran Bretaña ya Irlanda del Norte dende 1922

Dinastía Estuardo

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Ana Estuardo	6 de febreru de 1665	1 de mayu de 1707	1 d'agostu de 1714		Jorge de Dinamarca

Casa de Hannover

Muerta la reina Ana ensin fíos vivos, y dexándose fuera de toa socesión a los «papistes» (católicos), Jorge de Hanover, descendiente de Xacobu I per llinia materna, convertir en rei de Gran Bretaña.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Xurde I	28 de mayu de 1660	1 d'agostu de 1714	11 de xunu de 1727		Sofía Dorotea de Brunswick-Luneburgu
	Xurde II	30 d'ochobre de 1683	11 de xunu de 1727	25 d'ochobre de 1760		Carolina de Brandeburgu-Ansbach
	Xurde III	4 de xunu de 1738	25 d'ochobre de 1760	29 de xineru de 1820		Carlota de Mecklemburgu-Strelitz
	Xurde IV (príncipe rexente dende 1811)	12 d'agostu de 1762	29 de xineru de 1820	26 de xunu de 1830		Carolina de Brunswick-Wolfenbüttel
	Guillermu IV	21 d'agostu de 1765	26 de xunu de 1830	20 de xunu de 1837		Adelaida de Saxonia-Meiningen
	Victoria	24 de mayu de 1819	20 de xunu de 1837	22 de xineru de 1901		Alberto de Saxonia-Coburgu

Casa de Saxonia-Coburgu y Gotha

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Eduardu VII	9 de payares de 1841	22 de xineru de 1901	6 de mayu de 1910		Alejandra de Dinamarca

Casa de Windsor

La monarquía adoptó esti nome inglés en 1917, mientres la I Guerra Mundial, debíu al sentimientu anti-xermanu qu'había nel Reinu Xuníu.

Imaxe !width=10%|Nome !width=10%|Nacencia !width=10%|Entamu !width=10%|Fin	Muerte !width=10%|Consorte
	Jorge V	3 de xunu de 1865	6 de mayu de 1910	20 de xineru de 1936		María de Teck
	Eduardu VIII (nun aportar# a coronáu)	23 de xunu de 1894	20 de xineru de 1936	11 d'avientu de 1936 (abdicación)	28 de mayu de 1972	Wallis Simpson (post-abdicación)
	Jorge VI	14 d'avientu de 1895	11 d'avientu de 1936	6 de febreru de 1952		Isabel Bowes-Lyon
	Sabela II	21 d'abril de 1926	6 de febreru de 1952	reinando |align="center"|Felipe d'Edimburgu

Ver tamién

• Emperadores de la India

Referencies

• Datos: Q4869954
• Multimedia: Monarchs of Great Britain