Saltar al conteníu

Aloe vera

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Aloe vera
Clasificación científica
Reinu: Plantondgs
División: Magnoliophyta
Clas: Liliopsida
Subclas: Liliidae
Orde: Asparagales
Familia: Xanthorrhoeaceae
Subfamilia: Asphodeloideae
Xéneru: Aloe
Especie: Aloe vera
(L.) Burm.f., 1768
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Inflorescencia.
Cápsules y granes.
Vista de la planta

Aloe vera ye una planta ensundiosa de la subfamilia Asphodeloideae dientro de la familia Xanthorrhoeaceae.

Descripción

[editar | editar la fonte]

Arbusto acaule o con tarmu curtiu cubiertu de fueyes, estolonífero, con tarmu de hasta 30 cm, erecto, ensin rebrotes llaterales. Les fueyes miden 40–50 por 5–8 cm y son densamente arrexuntaes en una roseta basal d'hasta 20 fueyes; son estrechamente triangular-llanceolaes, canaliculaes, rectes, erecto-patentes, herbales, de un verde abuxáu, glauques, ensin manches —sacante unos llixos claros nos renuevos nuevos—, dentaes solo en el marxe, con dientes de unos 2 mm, gruesos, duros, retrorsos, de un color más claru que el del llimbu. La inflorescencia, incluyíu el pedúnculu, tien unos 70–100 cm d'altu, en recímanu de 30–50 por 5–6 cm, simple, trupa en la antesis y en la fructificación. Les bráctees florales —yá presentes espardíes y escases nel tarmu floral per debaxo de la inflorescencia— tienen 8–11 por 5–6 mm y son triangulares, acuminaes, membranacees y con llixeres crestes pardes paraleles. Les flores, cortamente pedicelaes, son sub-erectas na preantesis, patentes en la antesis y depués péndulas al maurecer y en la fructificación; los pedicelos tienen 4–5 mm, son daqué acrescentes y lleguen hasta 7 mm en la fructificación. El periantu, de  25–30 mm, ye tubuloso, llevemente estrecháu en la base, y de color mariellu; los tépalos  esternos tán soldaos  en la metá inferior  de  el so llargor. Los estames, exertos, miden 30–35 mm. El frutu ye una cápsula de 20–25 por 6–8 mm, con granes mediu-centimétricas, ensin cuntar les ales.[1]

Hábitat y distribución

[editar | editar la fonte]

Arenales y roquedos costeros, alteriaos y nitrificaos dende'l nivel del mar hasta 200 m d'altitú.[1] Probablemente orixinaria de Arabia y naturalizada en rexones subtropicales y templaes de dambos hemisferios, incluyíu el Mediterraneu.[1]

El aloe cultívase como planta decorativa, pa usos melecinales, en cosmética ya inclusive pa l'alimentación en dellos países.

En dellos llugares popularmente suel llamase Aloe vera o Aloe maculata. Magar esti postreru puede tener propiedaes melecinales similares, a nivel farmacéuticu ye importante una correuta identificación de la especie.

Anguaño, hai más de 250 diverses variedaes reconocíes de Aloe, de les cualos, solamente trés o cuatro tienen carauterístiques curatibles o melecinales significatives. La más potente d'estes, rica en vitamines, minerales, aminoácidos y enzimes ye'l Aloe vera.

Una de les aplicaciones farmacéutiques, más d'antiguo rexistrada, puede atopase nuna tablilla sumeria de magre del sieglu XXI e.C., pero hai informes de dibuxos de la planta nes parés de templos exipcios dende'l IV mileniu e.C.[ensin referencies]

En cosmética úsase cada vegada más. La mayoría de los fabricantes responsables estrayen y purifican los estractos evitando los componentes más irritantes; tamién, anguaño, usar de forma direuta por aciu procedimientos domésticos bien rudimentarios, dando llugar a productos que pueden causar irritación (dermatitis, eccema) o reaiciones alérxiques (urticaria).[2]

Cultivo industrial del Aloe vera
Aloe Vera en Tiestu

Por cuenta de que Aloe vera vien de sitios calorosos y desérticos, el so cultivu rique temperatura que tea percima de los 10 ℃, per debaxo puede sufrir daños, yá que nun ye tolerante al fríu; tampoco tolera escesivu mugor riquiendo climes secos. Puede allugase a plenu sol o en semisombra.

Los tiestos de terracota son preferibles a cualesquier otru material, yá que son poroses, colo cual evítase l'escesu de mugor. Un sustratu tamién porosu, como'l que s'emplega pa cactus y ensundioses ye'l fayadizu, ye conveniente dexalo ensugar dafechu enantes de volver regar. Cuando les plantes enllenar de los hijuelos que surden alredor de la "planta madre", tienen d'estremase pa faer posible una mayor crecedera de la planta principal y ayudar a prevenir infestaciones de plagues, como ácaros, cochinillas y especies d'áfidos. Mientres l'iviernu, esta especie puede entrar n'estáu de llatencia, polo que se deben suspender los riegos, sobremanera si ta nel esterior. En zones demasiáu fríes ye meyor caltenela nel interior o n'invernaderos con calefaición.

Esta especie cultivar a gran escala n'Australia, Bangladex, Cuba, República Dominicana, China, Méxicu, India, Xamaica, Kenia, Tanzania y Sudáfrica, xunto colos Estaos Xuníos p'abastecer a la industria cosmético.

Propiedaes

[editar | editar la fonte]
Cachos de xel de Aloe vera

Esta especie foi  cultivada dende tiempos antiguos pol so usu melecinal.[3][4][5]

Farmacoloxía

El principiu activu ta formáu pol zusmiu desecáu de les célules secretores de les fueyes. El golor ye carauterísticu y fuerte, ente que'l sabor ye amargosu y desagradable. De les fueyes básicamente llógrense dos compuestos:

  • Xel, que ye la porción mucilaginosa del parénquima tisular o mesófila asitiáu nel centru de les fueyes. Les plantes más espuestes al sol fabriquen menos magaya y más látex. De la magaya estrayi un xel brillosu y amargosu, que se llogra por estrusión de la parte interna de les fueyes. Tien De esaniciase primeramente tol conteníu d'antraquinones que s'alluguen nel epidermis de les fueyes. Si esti procesu nun se realiza, el látex aferrúñase y cueye fácilmente una tonalidá marrón. La fraxilidá de dellos constituyentes del xel fai que seya necesariu estabilizar el material recién llográu y caltenelo de la contaminación bacteriana. El aloe vera tamién tien propiedaes contra la psoriasis.[3]
  • Acíbar o látex, ye'l zusmiu cuayao, resultáu de la incisión de les fueyes, ye un sólidu cristalín de color marrón y bien amargosu, llamáu acíbar (del griegu: "zusmiu del aloe"). Alcontrar nes célules pericíclicas asitiaes cerca de los fexes conductores darréu per debaxo de la epidermis, ente'l parénquima clorofítico y el mucilaginoso. Polo xeneral, llógrase dexando fluyir el líquidu que sale de les fueyes cortaes transversalmente y depositándolo d'esta miente nun recipiente entemecíu con magaya.

Pa prevenir la perda de látex, les fueyes tienen de ser cortaes pola base, cerca del tarmu. Tien de tenese en cuenta que la fueya que se corta nun vuelve crecer. Pa utilizala col pulgu cortar pol centru, o nel casu de querer estrayer namái'l látex, quítase'l pulgu primeramente. Una vegada coyíes, les fueyes son llavaes y fileteaes. El pulgu y el revestimiento amarellentáu (alantoína) son separaos.[6][7][8]

Componentes químicos
Inflorescencia

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Aloe vera describióse por Carlos Linneo en 1753[9] y depués por Nicolaas Laurens Burman y espublizóse en Flora Indica . . . nec non Prodromus Florae Capensis, 83, en 1768.[10]

Etimoloxía

Aloe: nome xenéricu d'orixe bien inciertu. Podría ser deriváu del griegu άλς, άλός (als, alós), "sal" - dando άλόη, ης, ή (aloé, oés) que designaba tanto la planta como'l so zusmiu - por cuenta del so sabor, que recuerda a l'agua del mar.[11] D'ellí pasó al llatín ălŏē, ēs cola mesma acepción, y que, en sentíu figuráu, significaba tamién "amargosu". Propúnxose tamién un orixe árabe, alloeh, que significa "la sustancia amargoso brillosa"; pero ye más probablemente d'orixe complexu al traviés del hebréu: ahal (אהל), frecuentemente citáu en testos bíblicos.[12][13]

vera: epítetu llatín que significa "verdaderu".[14]

Esiste una variedá motuda, descrita orixinalmente como Aloe barbadensis var. chinensis, pero ye un meru sinónimu de la especie tipu.
Sinonimia
  • Aloe barbadensis Mill.,1768.
  • Aloe barbadensis var. chinensis Haw., 1819
  • Aloe chinensis Steud. ex Baker, 1877
  • Aloe elongata Murray, 1789
  • Aloe flava Pers., 1805
  • Aloe indica Royle, 1839
  • Aloe lanzae Tod., 1890.
  • Aloe littoralis J.König ex Baker, 1880 nom. inval
  • Aloe maculata Forssk.,1775 nom. illeg.
  • Aloe perfoliata var. barbadensis (Mill.) Aiton, 1789
  • Aloe perfoliata var. vera L., 1753.
  • Aloe rubescens DC., 1799
  • Aloe variegata Forssk,.1775 nom. illeg.
  • Aloe vera var. chinensis (Steud. ex Baker) Baker, 1880
  • Aloe vera var. lanzae Baker, 1880
  • Aloe vera var. littoralis J.König ex Baker, 1880
  • Aloe vulgaris Lam., 1783[15]

Otres especies de Aloe comestibles

[editar | editar la fonte]
  • Aloe maculata (A. saponaria): Cultivar pa usu cosméticu, como planta decorativa y pocu frecuentemente pa usu melecinal.
  • Aloe arborescens (A. candelabru): Cultivar pa usu melecinal y como planta decorativa.
  • Aloe ferox (A. feroz): Consúmese como llaxante natural.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. 1,0 1,1 1,2 Flora Ibérica, RJB/CSIC, Madrid
  2. Martín Fernández AI, et al. Urticaria de contautu por Aloe vera. Rev Pediatr Arreyen Primaria. 2013;15:239-44
  3. 3,0 3,1 Psoriasis. «Aloe vera y psoriasis». Consultáu'l 1 de xineru de 2015.
  4. Liza Armstrong. «Clean and green». Australian Broadcasting Corporation. Archiváu dende l'orixinal, el 24 de mayu 2008. Consultáu'l 20 de xunu de 2008.
  5. «Yagua unveils cosmeceutical beverage». Decision News Media. Consultáu'l 20 de xunu de 2008.
  6. «Aloe Vera – Side Effects and Cautions». National Center for Complementary and Alternative Medicine. Consultáu'l 7 d'ochobre de 2011.
  7. Boudreau, M.D; Beland, F.A; Nichols, J.A; Pogribna, M, Toxicology and carcinogenesis studies of nondecolorized whole leaf extract of Aloe Barbadensis Miller (Aloe vera) in F344/N rates and B6C3F1 mice (Drinking water study), Peer review draft NTP TR 577, National Institutes of Health, https://web.archive.org/web/20121013142253/ntp.niehs.nih.gov/NTP/About_NTP/TRPanel/2011/April/DraftTR577.pdf, consultáu'l 6 de marzu de 2013  NIH publication non. 11-5919 
  8. «NTP Speaks about Aloe Vera». Niehs.nih.gov. Consultáu'l 9 de payares de 2012.
  9. https://biodiversitylibrary.org/page/358338
  10. «Aloe vera». Tropicos.org Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 10 de febreru de 2013.
  11. La Llave del Mundu
  12. Balashon-Hebrew Language Detective
  13. Douglas Harper, Online Etimology Dictionary, 2001-2012
  14. N'Epítetos Botánicos
  15. Sinónimos en Kew

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Alonso, J. R. Tratado de Fitofármacos y nutracéuticos. 2a. ed. Ed. Corpus. Buenos Aires, 2004. ISBN 978-987-20292-3-4.
  • Atlas de Botánica: el mundo de las plantas, Ediciones Aupper.
  • Berdonces, Josep Lluís. Gran enciclopedia de las plantas medicinales: el dioscórides del tercer milenio. Ed. Tikal. Madrid, 1998. ISBN 84-305-8496-X.
  • Berdonces i Serra, Josep Lluís . Gran enciclopedia de las plantas medicinales. Tikal ediciones, 1998. ISBN 978-8430584963.
  • Vanaclocha, Bernat; Cañigueral, Salvador. Fitoterapia: vademécum de prescripción. 4a. Ed. Editorial Masson, Barcelona, 2003. ISBN 978-84-458-1220-4.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]