Saltar al conteníu

Isabelle Adjani

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Isabelle Adjani
presidente del xuráu del Festival de Cannes

1997 - 1997
← Francis Ford Coppola - Martin Scorsese →
Vida
Nacimientu XVII Distritu de París[1], 27 de xunu de 1955[2] (69 años)
Nacionalidá Bandera de Francia Francia [3]
Residencia Gennevilliers
París
Xinebra
Familia
Padre Mohammed Chérif Adjani
Madre Emma Augusta Adjani
Pareyes Bruno Nuytten
Daniel Day-Lewis
Warren Beatty
Stéphane Delajoux
Fíos/es
Estudios
Estudios Cours Florent
Llingües falaes francés[4]
alemán
inglés
Oficiu actriz de cine, actriz de teatru, cantante, actriz, actriz de televisión, productora executiva, supervisor de guiones (es) Traducir, productora asociada
Trabayos destacaos L'Histoire d'Adèle H.
Possession
L'Été meurtrier
Subway
Camille Claudel
La Reine Margot
Bon Voyage
La journée de la jupe
Premios
Nominaciones
Miembru de Comédie-Française (es) Traducir
Instrumentu musical voz
IMDb nm0000254
isabelleadjani.fr
Cambiar los datos en Wikidata

Isabelle Yasmina Adjani (27 de xunu de 1955, XVII Distritu de París) ye una gallardoniada actriz francesa. Ye considerada tantu pola crítica como pol públicu como una de les intérpretes más grandes del cine francés, del cine européu y de la historia del cine.[8]

Debutó nel cine a la edá de 14 años con Le Petit bougnat de 1970 pa depués incursionar con ésitu na Comédie-Française coles obres Escuela de muyeres de 1972 y Ondine de 1974.[9] En 1975 y gracies a la so emponderada personificación de Adèle Hugo na cinta L'Histoire d'Adèle H., recibió la so primer candidatura al Óscar como meyor actriz a la edá de 19 años, consagrándose como la muyer más nueva en ser nomada naquel tiempu, un récor que sostuvo per cerca de tres décades.[10] En 1981 foi reconocida como meyor intérprete nel Festival de Cine de Cannes poles películes Possession y Quartet y en 1989 recibió'l Osu de Plata nel marcu del Festival Internacional de Cine de Berlín pola so emponderada actuación en La pasión de Camille Claudel, cinta que tamién-y anició una segunda candidatura al Óscar, convirtiéndose na primer actriz gala en recibir hasta dos nominaciones al máximu gallardón del séptimu arte.[11]

Ye reconocida pola intensidá dramática de les sos interpretaciones y pola so facilidá pa interpretar muyeres neurótiques, fráxiles, misterioses, alteriaes, allunaes o hasta mentalmente inestables.[12] Otramiente, ye l'actriz con más premios César de la hestoria, reconocencies que consiguió poles cintes: Possession de 1982, Branu asesín de 1984, La pasión de Camille Claudel de 1989, Reinar Margot de 1995 y La journée de la jupe de 2010. Foi condecorada cola Lexón d'Honor nel grau de «Comandante» en 2010 y cola Orde Nacional del Méritu nel grau de «Caballero» en 2014. Otres cintes importantes de la so filmografía son: L'inquilín de 1976, Nosferatu, vampiru de la nueche de 1979, Subway de 1985, Les diabóliques de 1996 y Sous les jupes des filles de 2014.

Dende principios de los años setenta recibió'l llamatu de «La Sublime».[13]

Mocedá

[editar | editar la fonte]

Isabelle Yasmina Adjani nació'l 27 de xunu de 1955 nel XVII Distritu de París, fía de padre arxelín d'orixe cabilio llamáu Mohammed Cherif Adjani, y de madre alemana católica d'orixe bávaru, llamada Emma Augusta «Gusti» Schweinberger, que lu enseñó alemán dende la primer infancia.[14][15][16][17][18] Gusti conoció al padre de Adjani cerca del final de la Segunda Guerra Mundial, cuando él pertenecía a l'armada francesa. Casáronse y ella viaxó a París con él ensin apoderar l'idioma.[19][20][21]

Isabelle creció en Gennevilliers como billingüe, falando francés y alemán fluidamente.[22][23][24] Ella comentó que los sos padres solíen utilizar les sos diferencies étnicu y cultural l'unu al otru mientres les sos engarradielles. Dempués de ganar un recital nel so colexu, empezó a participar en teatros d'aficionaos a la edá de 12 años. Terminó con ésitu'l so bachilleratu y asistió a la Université de Vincennes a partir de 1976.[14]

El so hermanu menor, Éric, yera fotógrafu y morrió'l día de Navidá de 2010 a los 53 años.

Carrera

[editar | editar la fonte]

En 1969 mientres asistía al llicéu Alfred de Vigny (y pensando estudiar nel futuru Psicoloxía al acabar los sos estudios escolares), recibió la propuesta del direutor Bernard Toublanc-Michel; asina debutó nel cine a los catorce años xunto a Claude Amazan nel filme Le petit bougnat.[25] Formóse como actriz clásica al entrar na Comédie-Française en 1972, llogrando destacar pola so interpretación na obra Escuela de muyeres col papel de Agnés. Llueu dexó la compañía pa buscar una carrera nel cine.

N'interpretando papeles menores en delles películes, llogró un ésitu modestu con La Gifle de 1974, una cinta que'l direutor François Truffaut vio y que lo impulsó a audicionarla pa la so siguiente película Diariu íntimu de Adèle H.de 1975, que terminara d'escribir cinco años tras.[14][26]

Adjani nel Festival de Cine de Cannes en 2009.

La so interpretación como Adèle Hugo, fía Victor Hugo, foi calificada de «prodixosa» y con solu 19 años recibió una nominación al premiu Óscar como meyor actriz, convirtiéndose na intérprete más nueva n'optar pol máximu gallardón del séptimu arte. La cinta premiar con un David de Donatello, un India Catalina y la reconocencia de la Sociedá Nacional de Críticos de Cine y del Conseyu Nacional de Crítica de Cine de los Estaos Xuníos, ente otros. Debíu al ésitu, el direutor François Truffaut comentaría: «Francia ye bien pequeña pa ella. Isabelle foi fecha pal cine americanu».[14]

Tres ello empezó a recibir ufiertes dende Hollywood, la primera d'elles foi The Other Side of Midnight del direutor Charles Jarrott, pero refugó la idea declarando a Hollywood como una ciudá ficticia», y diciendo: «nun soi estauxunidense. Nun crecer con esi deséu de ganar un premiu». En 1978 aceptó filmar Driver: el desafíu, una cinta del direutor Walter Hill pos yera almiradora de la so anterior cinta Hard Times. Ella declaró:

Creo qu'él ye maraviyosu, bien cola tradición de Howard Hawks, sobriu y austeru. La hestoria ye contemporánea pero tamién bien estilizada, y los papeles que Ryan [O'Neal] y yo interpretamos son como [Humphrey] Bogart y [Lauren] Bacall. Dambos somos apostadores dende les nueses almes y nun amosemos les nueses emociones nin les dicimos. Pa nós, falar nun tien valor. Soi realmente una moza misteriosa nesta película, ensin nome nin pasáu. Y tengo de dicir que ye reparador nun tener una vida tres de la mio; d'esta forma, nun tengo qu'esplorar fondamente pa faer el mio parte. Tou lo que se ye que la mio vida ye'l xuegu y que soi una perdedora. Tengo lo que la xente llamaría una cara imperturbable».[27]

Driver: el desafíu tuvo más d'un millón d'espectadores en Francia pero nun tuvo la mesma suerte n'Estaos Xuníos.[28] En 1976 trabayó con Roman Polański na película Le locataire la cual tuvo malos comentarios, y en 1979 rodó Nosferatu, pantasma de la nueche del direutor Werner Herzog.[29] La presencia de Adjani nesta postrera foi descrita pol consagráu críticu cinematográficu Roger Ebert como un toque maxistral», emponderando la película en tou sentíu y describiendo la so interpretación de la siguiente manera: «[la so presencia] equí nun ye solo pola so cara perfectu, sinón pola so interesada habilidá de paecer real dende un planu etéreo».[30] Nosferatu foi grabada n'inglés y alemán coles mesmes por requisitu de la distribuidora 20th Century Fox y dende entós convirtióse nuna de les meyores cintes d'horror de tolos tiempos.[31][32]

Adjani na ceremonia d'entrega de los premios César en 2010.

En 1981 foi reconocida como meyor actriz mientres el Festival de Cine de Cannes poles sos películes Quartet del direutor James Ivory y por Possession del direutor Andrew Zulawski. Por esta postrera, una cinta d'horror onde interpreta un doble papel, una d'elles una muyer con una severa crisis nerviosa por cuenta de la influencia d'un ente malinu, costó-y l'aplausu de la crítica y volver una cara recurrente nel xéneru de terror y suspensu. Adjani ganó'l so primer Cesar pola so interpretación. Ganar nuevamente l'añu siguiente pola cinta dramática Branu asesín, onde representa a una típica muyer francesa en busca de vengación.

El mesmu añu incursionó na música por primer y única vegada col so álbum Pull Marine, escritu y producíu pol lletrista Serge Gainsbourg. El cantar homónimu tuvo'l so propiu video musical que foi dirixíu por Luc Besson. So la so direición, rodó'l drama Subway en 1985, una cinta que cuntó col «so propiu estilu y enerxía visual» según The New York Times. Los sos esfuercios por faese con una carrera sobresaliente n'América viéronse atayaos cola so siguiente película Ishtar de 1987, protagonizada por consagraos actores como Warren Beatty y Dustin Hoffman pero considerada dende'l so estrenu como una de les peores películes de la historia del cine.[33][34]

Tres el fracasu de Ishtar, Adjani produció la so siguiente película La pasión de Camille Claudel de 1989, un drama inspiráu na vida y obra de la escultora francesa del mesmu nome y que foi dirixíu pol so anterior pareya, el direutor Bruno Nuytten. La cinta foi un ésitu tantu de crítica como en taquilla y devolvió a Adjani al estrellalgu, premiandola col so tercer premiu César y otorgándo-y la so segunda candidatura al premiu Óscar, 14 años dempués de ser considerada per primer vegada y convirtiéndose na primer actriz gala en recibir hasta dos nominaciones na hestoria. La pasión de Camille Claude tamién foi candidata al Óscar a la meyor película de fala non inglesa. Tres esta reconocencia, l'actriz foi incluyida pola revista People como una de «les 50 persones más belles del mundu».

A partir de la década de los noventa volvióse más selectiva al escoyer los sos papeles y les sos apaiciones nel cine amenorgar notablemente en comparanza cola década anterior. En 1994 llogró'l so cuartu César al protagonizar La reina Margot del direutor Patrice Chéreau, cinta basada na novela homónima d'Alexandre Dumas ya inspirada en Margarita de Valois. En 1996 incursionó nuevamente en Hollywood cola película Les diabóliques, del direutor Jeremiah Chechik. La cinta foi un fiascu en taquilla y foi recibida negativamente pola crítica. Sería la so última película n'América hasta la fecha. En 1997 presidió'l xuráu mientres la cincuentena edición del Festival de Cine de Cannes.

Ente 2000 y 2010 grabó siete películes, les más notables son: Adolphe de 2001, El señor Ibrahim y les flores del Corán de 2003, La journée de la jupe de 2008 y Mammuth de 2010. Por La journée de la jupe, un drama nel qu'interpreta a una profesora d'escuela que toma a los sos estudiantes de rehenes pa promover l'usu de la falda nun colexu musulmán, Adjani ganó'l so quintu César como meyor actriz, 14 años dempués de la so cuarta victoria y asina, convirtiéndose na actriz con más premiu César de la hestoria.[35] Foi condecorada cola Lexón d'Honor nel grau de «Comandante» en 2010 y cola Orde Nacional del Méritu nel grau de «Caballeru» cuatro años más tarde.

En 2011 foi proclamada por Los Angeles Times como «la muyer más bella del cine», en 2013 incursionó per primer vegada en Bollywood con un papel secundariu na cinta Ishkq in Paris y en 2014 tornó al teatru cola obra Kinship, coprotagonizada pola actriz Carmen Maura.[36]

Vida personal

[editar | editar la fonte]
Adjani nel Festival de Cine de Berlín en 2010.

La so fama

[editar | editar la fonte]

A partir del ésitu de L'école des femmes (1973) y de la pasión con que s'apurrió l'actriz nesta obra de Molière nel rol de Agnès, daquién pronunció una frase que llueu se fixo popular y que lo diz casi tou sobre ella: «Una Isabelle Adjani naz solamente una vegada cada cien años».[37]

Pol so talentu convertir nun mitu. Según Jacques Séguéla foi la figura emblemática del cine de los años ochenta ―como lo foi Brigitte Bardot nos años sesenta y Catherine Deneuve nos años setenta― y como una de les actrices clave» nel cine francés, el cine européu[38] y ―en retrospectiva― tamién na historia del cine,[39] por cuenta de «la so escelsa versatilidad na actuación, la increíble pasión que pon nos sos personaxes, el so aura fría y misteriosa, la so imaxe de muñeca fráxil de porzolana en contraste colos sos personaxes alloriaos, la so mirada de fiera y la so dacuando embelesante, otres escura, histérica o sensual voz». Seique por tou eso que la arrodia la prensa francesa moteyó-y el misteriu Adjani».

Discutiniu

[editar | editar la fonte]

Non solo ganóse una gran almiración pola so forma d'actuar, tamién xeneró discutiniu en redol a ella; sobremanera pola inmensa interés de los medios de comunicación sobre la so vida íntima caltenida pola actriz so gran reserva, ye una de les actrices que mientres la so carrera foi acosada constantemente y sicasí desconozse tou sobre la so vida privada. Dixéronse dende coses rares como que «fixera un pactu col Diañu una y bones terminando los sos cuarenta y pasando a los cincuenta tan solo paecía una moza nos sos venti años»; a coses yá más oxetives como les sos fascinantes respuestes a los periodistes, el recitáu públicu de Los versos satánicos de Salman Rushdie el mesmu añu que fueron condergaos pol ayatolá Ruhollah Jomeiní o les sos declaraciones en contra del racismu (lo que provocó en 1986 el rumor, espublizáu per parte de los grupos radicales de derecha, de que morriera de sida). Esiste tamién polémica alrodiu de en cuánto y en qué forma diverses actrices asonsañaron el so estilu o se dexaron influyir pola so manera d'actuar, seya de forma abierta o tapada.

Filmografía

[editar | editar la fonte]
Añu Película Interpretación Direutor Notes
1970 Le Petit Bougnat Rose Bernard Toublanc-Michel Debú como actriz
1972 Faustine et le bel été Camille Nina Companeez
1973 L'école des femmes Agnès Raymond Rouleau Película pa televisión producida por Comédie-Française
1974 L'avare Mariane René Lucot Película pa televisión producida por Comédie-Française
Le secret des Flamands Maria Robert Valey Película pa televisión
La Gifle Isabelle Doulean Claude Pinoteau Premiu David de Donatello especial
Ariane Ariane Pierre-Jean de San Bartolomé
1975 Diariu intimo de Adele H.

François Truffaut

Festival Internacional de Cartagena de Indias a la Meyor Actriz
David de Donatello a la meyor actriz estranxera
National Board of Review Award a la Meyor Actriz
National Society of Film Critics a la Meyor Actriz
Círculu de Críticos de Cine de Nueva York a la Meyor Actriz
Nomada—Premios Óscar a la Meyor Actriz
Nomada—César a la meyor actriz
Ondine Ondine Raymond Rouleau Película pa televisión
1976 L'inquilín Stella Roman Polanski Película de suspensu xunto a Roman Polanski y Melvyn Douglas.
Barocco Laure André Téchiné Nomada—César a la meyor actriz
1977 Violette et François Violette Clot Jacques Rouffio
1978 Driver: el desafíu

Walter Hill

Película estauxunidense xunto a Bruce Dern.
1979 Nosferatu, pantasma de la nueche Lucy Harker Werner Herzog Premios Bambi a la Meyor Actriz
Les hermanes Brontë Emily Brontë André Téchiné Xunto a Isabelle Huppert y Marie-France Pisier
1981 Clara et les Chics Types Clara Jacques Monnet
Possession/Una muyer tenida |

Anna/Helen

Andrzej Żoławski Festival de Cannes a la meyor actriz
César a la meyor actriz
Fantasporto a la Meyor Acriz
Nomada:Deutscher Filmpreis a la Meyor Actriz
Quartet Marya Zelli James Ivory Festival de Cannes a la meyor actriz
L'Année prochaine... si tout va bien Isabelle Maréchal Jean-Loup Hubert
1982 Tout feu, tout flamme Pauline Valance Jean-Paul Rappeneau
The Last Horror Film

David Winters

Película estauxunidense de comedia-terror xunto a Caroline Munro.
Antonieta Antonieta Rivas Mercado Carlos Saura
1983 Mortelle randonnée Catherine Leiris/Lucie, 'Marie' Claude Miller
Branu asesín Eliane conocida como 'Elle' Jean Becker César a la meyor actriz
1984 Pull marine Luc Besson
1985 Subway Héléna Luc Besson Nomada—César a la meyor actriz
1986 T'as de beaux escaliers el to sais Isabelle Agnès Varda Curtiumetraxe
1987 Ishtar Shirra Assel Elaine May Película estauxunidense xunto a Dustin Hoffman y Warren Beatty
1988 La pasión de Camille Claudel Camille Claudel Bruno Nuytten César a la meyor actriz
Osu de plata a la meyor actriz nel Festival de cine de Berlín[40]
Nomada—Premios Óscar a la Meyor Actriz
1990 Lung Ta: les cavaliers du vent

Marie-Jaoul de Poncheville
Franz-Christoph Giercke

1993 Toxic Affair Pénélope Philomène Esposito
1994 La reina Margot Margot Patrice Chéreau César a la meyor actriz
1996 Diabolique Mia Baran Jeremiah Chechik Película estauxunidense xunto a Sharon Stone, Kathy Bates y Chazz Palminteri.
1998 Paparazzi

Alain Berbérian

1999 Bonne Nuit Yvette
2002 Repentie Charlotte/Leïla Laetitia Masson
Adolphe Ellénore Benoît Jacquot Cabourg Film Festival a la Meyor Actriz.
2003 Bon voyage Viviane Denvers Jean-Paul Rappeneau
El señor Ibrahim y les flores del Corán The Star François Dupeyron
2008 Figaro Countess Almaviva Jacques Weber
La journée de la jupe Sonia Bergerac Jean-Paul Lilienfeld César a la meyor actriz
Premios Lumières a la Meyor Actriz
Globu de cristal a la meyor actriz
2010 Mammuth Novia de Serge Gustave de Kervern
Benoît Delépine 		Película escoyida nel Festival de cine de Berlín
2011 Aïcha Doctor Assoussa Yamina Benguigui Serie de televisión (1 Episodiu : "Job à tout prix")
De Force Clara Damico Frank Henry
2012 David et Madame Hansen Madame Hansen-Bergmann Alexandre Astier
2013 Ishkq in

Paris | Marie Elise

Prem Raj Bollywood película
2014 Elles saben lo que quieren Lili Audrey Dana Película de comedia xunto a Vanessa Paradis, Alice Taglioni, Audrey Dana y Sylvie Testud
2016 Carole Matthieu Carole Matthieu Louis-Julien Petit
2017 Call My Agent ! Herself Jeanne Herry Serie de televisión (1 Episodiu)
RG02 Danny Romain Gavras

Discografía

[editar | editar la fonte]
  • 1970: Le Petit Bougnat, melodía de la parte final del filme Le Petit Bougnat
  • 1974: Rocking Chair, senciellu. Show televisivu de Maritie et Gilbert Carpentier: [1]
  • Je ne peux plus dire je t'aime, senciellu(1979); Isabelle Adjani & Jacques Higelin
  • Journal de Alice James (1983) Llectura del diariu de Alice James
  • Pull Marine, Cd (1983, Philips) producíu y escritu por Serge Gainsbourg
Singles de Pull Marine:
  • Ohio, 45 tours: [2]
  • Beau Comme Bowie, 45 tours: [3]
  • Pull Marine, 45 tours (algamó'l puestu 1 na clasificación de Francia): [4]
Otros Cantares Dance de Pull Marine:
  • Ok pour plus jamais, 45 tours: [5]
  • D'un taxiphone, 45 tours: [6]
  • Le bonheur c'est malheureux]], 45 tours: [7]
  • Love or Leave Me, Senciellu (1984) Show TF1 5 d'ochobre de 1984
  • Rupture au Miroir, Senciellu (1984) Isabelle Adjani & Jane Birkin; au cours de l'émission Formule 1, el 30 de payares de 1984
  • Princesse au Petit Pois, Senciellu (1986): [8]
  • Léon dit, Senciellu 2 (1986).
  • Bon Voyage, Senciellu (2003).
  • On ne sert à rien (2004), Pascal Obispo, Isabelle Adjani & Rei Shibata; Cantar estrayíu del Cd: Ensemble Contre Le Sida - 10 Ans Ensemble (Xuntos contra'l sida-10 años xuntos).

Premios y nominaciones

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Premios y nominaciones de Isabelle Adjani

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Dureau, Christian (1987): Isabelle Adjani. Le seul livre qu'Isabelle Adjani n'a peu pas fait interdire. París: Justine. ISBN 2-86996-017-6.
  • Roques-Briscard, Christian (1987): La passion d'Adjani. Lausanne: Favre. ISBN 2-8289-0279-X.
  • Bessy, Maurice; Chirat, Raymond; y Bernard, André (1997): Histoire du cinéma français (Reliure Inconnuue). París: Pygmalion. ISBN 2857043031
  • Temple, Michael; y Witt, Michael (2008): The French Cinema Book. Londres: British Film Institute. ISBN 1844570126, ISBN 978-1844570126.
  • Cook, Pam (2008): The Cinema Book. Londres: British Film Institute, tercer edición. ISBN 1844571939.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 11 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Identificador GND: 118846108. Data de consulta: 21 xunetu 2015. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  3. ↑ URL de la referencia: http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-11133178.
  4. ↑ Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 12584861b. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
  5. ↑ URL de la referencia: http://www.laicite-republique.org/les-laureats-du-prix-de-la-laicite-et-les-presidents-du-jury-depuis-2003.html.
  6. ↑ URL de la referencia: https://www.legifrance.gouv.fr/jorf/id/JORFTEXT000022496905.
  7. ↑ URL de la referencia: http://www.culture.gouv.fr/Nous-connaitre/Organisation/Conseil-de-l-Ordre-des-Arts-et-des-Lettres/Arretes-de-Nominations-dans-l-ordre-des-Arts-et-des-Lettres/Nomination-dans-l-ordre-des-Arts-et-des-Lettres-janvier-2014. Identificador NOR: MCCA1402164A. Data de consulta: 9 abril 2019.
  8. ↑ Michael Temple, Michael Witt (2008): The French Cinema Book, British Film Institute. ISBN 1844570126, ISBN 978-1844570126 (páx.77)
  9. ↑ Enciclopedia Larousse. «Isabelle Adjani» (francés). Larousse. Consultáu'l 11 de febreru de 2017.
  10. ↑ «Academy Awards database». Academy Awards. Consultáu'l 17 de setiembre de 2014.
  11. ↑ Internet Movie Database. «Isabelle Adjani - Awards - Imdb» (inglés). Consultáu'l 11 de febreru de 2017.
  12. ↑ « Isabelle Adjani : “J'aime passionnément ce métier, mais je passe mon temps à y échapper” », Télérama, consultáu'l 22 de setiembre de 2012.
  13. ↑ Maurice Bessy, Raymond Chirat, André Bernard (1997): Histoire du Cinéma Français (Reliure Inconnue). París: Pygmalion. ISBN 2857043031
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 People Magazine. «Isabelle Adjani Has the Face That's Launching a Thousand Scripts». Consultáu'l 23 de marzu de 2012.
  15. ↑ Love Film. «French Heartbreakers». Consultáu'l 23 de marzu de 2012.
  16. ↑ Chantal, Thompson; Phillips, Elaine, «Trois grandes stars françaises: Isabelle Adjani», Mais Oui!, Volume 1, ISBN 1-111-83582-9 
  17. ↑ Auzias, Dominique; Labourdette, Jean-Paul, «Les comediens: Isabelle Adjani», Hauts de Seine, ISBN 2-7469-1351-8 
  18. ↑ The Middle East Quarterly. «Islam in France: The French Way of Life Is in Danger». Consultáu'l 13 d'agostu de 2014.
  19. ↑ Isabelle Adjani : " Mon père, kabyle, s'était engagé dans l'armée française à 16 ans, et c'est en remontant d'Italie jusqu'en Bavière à el fin de la seconde guerre mondiale qu'il rencontre et séduit ma mère " Interview with Isabelle Adjani, Télérama, 31 March 2009
  20. ↑ " Allemande rencontrée en Bavière qu'épousa à el fin de la Seconde Guerre mondiale Mohammed Adjani, soldat kabyle de l'armée française ", Jean de La Guérivière, Amère Méditerranée: Le Maghreb et nous, Seuil, 2004, p.391
  21. ↑ "Ma mère était bavaroise. Elle se sentait très mal en France, où elle était arrivée sans parler un mot de français. Elle ne supportait pas que son mari soit algérien. Elle disait qu'il était d'origine turque et je le croyais. Ente mes parents, il y avait un racisme conjugal. Ma mère traitait mon père de crouille et mon père lui répondait : Sale boche. Il s'appelait Mohammed mais ma mère l'avait obligé à changer de prénom. Sur notre boîte aux lettres, il y avait: Cherif Adjani. Mamère trouvait que ça faisait américain.", Adjani la vérité, Interview Isabelle Adjani, Le Nouvel Observateur, 1985
  22. ↑ «Isabelle Adjani». Yahoo! Movies. Consultáu'l 6 de xunetu de 2009.
  23. ↑ Kemp, Philip. «Isabelle Adjani». Film Reference. http://www.filmreference.com/Actors-and-Actresses-A-Ba/Adjani-Isabelle.html. Consultáu'l 8 de setiembre de 2008. 
  24. ↑ Applefield, David (payares de 2001). «Isabelle Adjani». Paris Voice. http://www.parisvoice.com/voicearchives/01/nov/html/comments.html. 
  25. ↑
  26. ↑ Kael, Pauline (1980). When The Lights Go Down. Henry Holt & Co.. ISBN 0-03-042511-5.
  27. ↑ Flatley, Guy (12 d'agostu de 1977). «At the Movies: Isabelle Adjani Finds Poker Easy; Cheating Takes Practice». New York Times:  p. C7. https://www.nytimes.com/1977/08/12/archives/at-the-movies-isabelle-adjani-finds-poker-easy-cheating-takes.html. 
  28. ↑ JP. «The Driver (1978)- JPBox-Office».
  29. ↑ «Nosferatu the Vampyre» (17 de xineru de 1979).
  30. ↑ Ebert, Roger (24 d'ochobre de 2011). «Nosferatu the Vampyre Movie Review (1979)». Chicago Sun-Times. Sun-Times Media Group. Consultáu'l 3 de payares de 2013.
  31. ↑ «Nosferatu». horrordvds.com. Consultáu'l 29 de mayu de 2008.
  32. ↑ «Nosferatu: Phantom der Nacht (Nosferatu the Vampyre) (1979)». Rotten Tomatoes. Flixster. Consultáu'l 3 de payares de 2013.
  33. ↑ Ebert, Roger (15 de mayu de 1987). Ishtar. Chicago Sun-Times. http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/19870515/REVIEWS/705150301/1023. 
  34. ↑ «The Worst of 1987». Archiváu dende l'orixinal, el 2018-09-23.
  35. ↑ «La journée de la jupe».
  36. ↑ «The 50 Most Beautiful Woman in Film». Consultáu'l 16 de xineru de 2014.
  37. ↑ Roques-Briscard, Christian (1987), La Passion de Adjani, París: Pierre-Marcel Favre, 2-8289-0279-X (páx.43)
  38. ↑ Roques-Briscard, Christian (1987), La Passion de Adjani, París: Pierre-Marcel Favre, 2-8289-0279-X (páx. 32-33)
  39. ↑ Cook, Pam (2008). The Cinema Book. Londres: British Film Institute, tercer edición. ISBN 1844571939.
  40. ↑ «Berlinale: 1989 Prize Winners». berlinale.de. Consultáu'l 10 de marzu de 2011.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Isabelle_Adjani&oldid=4268701»