Saltar al conteníu

Coronación del monarca británicu

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Les coronaciones celebrar na Abadía de Westminster.

La coronación del monarca británicu ye una ceremonia[1] por aciu la cual el monarca del Reinu Xuníu y de los Reinos de la Mancomunidá ye formalmente coronáu y investido coles xoyes de la Corona. Les coronaciones fueron cayendo en desusu na mayoría de les monarquíes europees —onde tamién solíen celebrase ceremonies similares— y fueron sustituyíes por formes d'inauguración del reináu más sencielles.

La coronación, ocasión festiva, suel tener llugar dalgunos meses dempués de la muerte del anterior soberanu, una vegada trescurríu'l periodu de llutu. Esti intervalu de tiempu dexa a los organizadores llevar a cabu los aballadores preparativos que rique la ceremonia.[2] Por casu, Isabel II foi coronada el 2 de xunu de 1953, a pesar d'aportar al tronu'l 6 de febreru de 1952, nel mesmu momentu de la muerte del so padre. La llei británica establez que'l tronu nunca queda vacante y que'l nuevu monarca asocede al anterior darréu.[3]

Preside la ceremonia'l arzobispu de Canterbury, xefe espiritual de la Ilesia d'Inglaterra, al qu'asisten los miembros del cleru y de la nobleza que tienen asignáu un papel na coronación. A la mayoría de los participantes esíxese-yos llevar una vistimienta o uniformidá específica. Tamién asisten cargos oficiales del gobiernu y un eleváu númberu d'invitaos, incluyendo xefes d'Estáu y representantes de países estranxeros.[2]

Los elementos esenciales de la coronación permanecieron práuticamente inalteraos mientres los últimos mil años.[2] De primeres, el soberanu ye presentáu y aclamáu pol pueblu. De siguío, xura solemnemente defender la llei y la Ilesia y dempués ye unxíu con aceite, coronáu y investido coles xoyes de la corona. A lo último, recibe l'homenaxe de los sos súbditos.

La fecha de celebración de la coronación del soberanu británicu varió a lo llargo de la historia. El primer monarca normandu, Guillermo I, foi coronáu'l día nel que se convirtió en rei, el 25 d'avientu de 1066.[4] Munchos de los sos socesores fueron coronaos a los pocos díes o selmanes del so accesu al tronu. Eduardo I taba engarrando na Novena Cruzada cuando xubió al tronu en 1272 y foi coronáu al poco tiempu del so regresu en 1274.[5] De manera similar, la coronación d'Eduardo II foi retrasada por cuenta de una campaña militar n'Escocia en 1307.[6] Enrique VI tenía solo unos pocos meses d'edá cuando aportó al tronu en 1422. Foi coronáu en 1429, pero nun asumió oficialmente les riendes del gobiernu hasta que se consideró que cuntaba cola edá necesaria, en 1437.[7] So los monarques de la Casa de Hannover nos sieglos XVIII y XIX, consideróse apropiáu ampliar a dellos meses l'intervalu ente l'ascensu al tronu y la coronación, respetándose asina'l periodu de llutu debíu al fallecimientu del anterior monarca y dexando más tiempu pa la preparación de la ceremonia.[2] Nel casu de tolos monarques dende Jorge IV trescurrió siquier un añu ente l'accesu al tronu y la coronación, cola esceición de Jorge VI, que'l so predecesor nun morrió, sinón qu'abdicó.[8] Como la fecha de la coronación yá fuera afitada, los planes siguieron alantre col nuevu monarca.[9]

Les coronaciones medievales, y dende la de Ricardu II con seguridá, siguieron la norma establecida nel Liber Regalis.

Puesto que cuasi siempres trescurría ciertu tiempu ente l'accesu al tronu y la coronación, dellos monarques nunca aportaron a coronaos. Tal foi'l casu d'Eduardo V y Juana Grey, dambos depuestos en 1483 y 1553, respeutivamente.[10][11] Eduardu VIII tampoco foi coronáu, yá que el so abdicación foi aprobada pol Parllamentu del Reinu Xuníu el 11 d'avientu de 1936, cinco meses antes de la fecha prevista pa la ceremonia.[12] Ye precisu recordar, sicasí, que según la llei británica un monarca apuerta al tronu nel momentu que el so predecesor fina, non cuando ye coronáu: El rei morrió, viva'l rei.[3]

Bóveda d'abanicu de l'Abadía de Bath, onde foi coronáu Edgar el Pacíficu xunto a la so esposa Elfrida el 11 de mayu de 973.

Los reis anglosaxones celebraron les sos coronaciones en Bath, Kingston upon Thames, Londres, Oxford y Winchester. L'últimu monarca anglosaxón, Harold II, foi coronáu na abadía de Westminster en 1066, empecipiando asina un costume que perduró hasta los nuesos díes.[13] Desque fueron configuraos por Dunstán, arzobispu de Canterbury,[2][14] en 973, los elementos básicos de la ceremonia de la coronación nun camudaron nos últimos mil años. Cuando Londres taba baxu control de los franceses,[15] Enrique III foi coronáu en Gloucester en 1216. Más tarde, en 1220,[16] foi coronáu per segunda vegada en Westminster, por considerar el papa Honorio III que la primer ceremonia nun s'afixera por completu al ritu eclesial.[17] Doscientos años dempués, Enrique VI tamién tendría dos coronaciones: como rei d'Inglaterra en Londres en 1429, y como rei de Francia en París en 1431.[7][18] Dempués de la guerra civil inglesa, Oliver Cromwell refugó la ufierta de convertise en rei, pero'l xuramentu del so cargu como lord proteutor en 1657 foi, sacante pol nome, una típica ceremonia de coronación.[19][20]

Ye posible qu'otres persones, amás del monarca reinante, sían coronaes. En 1170, Enrique'l Mozu, herederu al tronu, foi coronáu como segundu rei d'Inglaterra, subordináu al so padre Enrique II.[21] Tales coronaciones yeren una práctica común en Francia y Alemaña mientres la Edá Media, pero ésti ye unu de los dos únicos casos que se dieron en tierres ingleses, siendo l'otru'l d'Ecfrido de Mercia en 796, coronáu en vida del so padre, Offa de Mercia.[22] Lo habitual ye que la esposa d'un rei seya coronada como reina consorte, en cuantes que el home d'una reina nunca ye coronáu. Si'l rei yá ta casáu nel momentu de la so coronación, puede realizase una coronación conxunta.[2] Los primeres en ser coronaos d'esta manera fueron Enrique II y Lleonor d'Aquitania en 1154. Dempués celebráronse diecisiete coronaciones d'esta clase, incluyendo la de Guillermu III y María II.[23] La más recién ye la de Xurde VI ya Isabel Bowes-Lyon en 1937. Si'l rei casárase o volviera casase dempués de la so coronación, o si la so esposa nun foi coronada con él por dalguna otra razón, ella podría ser coronada nuna ceremonia independiente. La primer coronación separada d'una reina consorte n'Inglaterra foi la de Matilde de Flandes en 1068.[24] La postrera foi la d'Ana Bolena en 1533.[25] L'últimu rei que se casó dempués de ser coronáu, Carlos II, nun dispunxo una coronación separada pa la so novia, Catalina de Braganza.[26]

La coronación d'Isabel II en 1953 foi televisada pola BBC. Nun principiu pensóse en retresmitir en direutu una pequeña parte del entamu de la ceremonia y emitir el restu en diferíu. Pretendía disponese del tiempu necesariu pa montala y esaniciar los fallos que se produxeren en tiempu real y televisar el programa resultante. Sicasí, llograr esi oxetivu implicaba quitar a los televidentes de la contemplación en direutu de les principales fases de la ceremonia, incluyíu l'actu mesmu de la coronación. Esti discutiniu tuvo'l so reflexu na prensa y tamién llegó al Parllamentu.[27] Inclusive la reina llegó a mediar personalmente nel asuntu, fechu que solo trescendió a la opinión pública trenta años dempués. A la fin, la retresmisión en direutu foi autorizada y les cámares namái esviaron el so oxetivu na unción y na comunión, consideraos los momentos más íntimos de la ceremonia. Envalórase que más de venti millones de persones vieron el programa nel Reinu Uníu, una audiencia ensin precedentes na historia de la televisión. La coronación aumentó descomanadamente l'interés nel mediu televisivu.[28]

El monarca ye coronáu simultáneamente como soberanu de delles naciones. Por casu, nel casu d'Isabel II, la fórmula utilizada nel so xuramentu foi del siguiente tenor: «¿Promete y xura solemnemente gobernar los pueblos del Reinu Uníu de Gran Bretaña ya Irlanda del Norte, Canadá, Australia, Nueva Zelanda, la Xunión de Sudáfrica, Paquistán y Ceilán, según les sos posesiones y demás territorios pertenecientes a cualesquier d'ellos acordies coles sos respeutives lleis y costumes?» [29]

Participantes

[editar | editar la fonte]

La Ilesia

[editar | editar la fonte]

Tradicionalmente ye l'arzobispu de Canterbury, que tien preeminencia sobre'l restu del cleru anglicanu y los llaicos, cola única esceición de los miembros de la familia real,[30]el qu'oficia les coronaciones.[31] Na so ausencia, otru obispu nomáu pol monarca puede ocupar el so llugar.[32] Guillermo I foi coronáu por Aldred, arzobispu de York, yá que Stigand, arzobispu de Canterbury, fuera escomulgáu pol papa.[33] Eduardo II foi coronáu pol obispu de Winchester porque l'arzobispu de Canterbury fuera exiliáu por Eduardo I.[34] María I, católica, refugó ser coronada por Thomas Cranmer, entós arzobispu protestante de Canterbury. Nel so llugar, ofició la ceremonia l'obispu de Winchester.[35] Cuando Jacobo II foi depuestu y reemplazáu conxuntamente por Guillermo III y María II, l'arzobispu de Canterbury negar a reconocer a los nuevos soberanos, asina que foi sustituyíu pol obispu de Londres.[36] Poro, en cuasi tolos casos en que l'arzobispu de Canterbury nun pudo participar, el so puestu foi ocupáu por un altu miembru de la Ilesia: l'arzobispu de York, segundu nel rangu de preeminencia; l'obispu de Londres, terceru; l'obispu de Durham, cuartu; y l'obispu de Winchester, quintu. Isabel I, que'l so nacencia yera consideráu illexítimu polos prelaos, foi coronada pol obispu de Carlisle, que la so sede nun tien asignada una xerarquía específica.[37]

Grandes Oficiales d'Estáu

[editar | editar la fonte]
Edward Stafford, tercer duque de Buckingham. Lord high steward na coronación d'Enrique VIII, foi tamién nomáu lord high constable en 1514.

Tolos Grandes Oficiales d'Estáu participen na ceremonia. Inclusive los cargos de lord high steward[38] y lord altu condestable d'Inglaterra,[39] que nun fueron ocupaos con regularidá dende los sieglos XV y XVI, respeutivamente, suelen volver ser asignaos pa les coronaciones. El gran lord chambelán[40] visti al soberanu coles prendes ceremoniales, siendo asistíu pol groom y el master of the robes, en casu d'un rei, o pola mistress of the robes, en casu d'una reina.[29]

Los barones de los Cinco Puertos tamién teníen asignada una función na ceremonia. D'antiguo, los barones yeren los representantes de Hastings, New Romney, Hythe, Dover y Sandwich na Cámara de los Comunes. Sicasí, tres les reformes del sistema eleutoral británicu realizaes nel sieglu XIX, los barones acabaron siendo designaos d'ente conceyales d'eses ciudaes col únicu propósitu d'asistir a la ceremonia. Orixinalmente, encargar de llevar el paliu sobre'l soberanu, cosa que fixeron per última vegada na coronación de Jorge IV en 1821. Nes posteriores de Guillermu IV y Victoria nun tuvieron presentes. Dende Eduardo VII, los barones asisten a la ceremonia pero yá nun desempeñen nenguna función específica.[41]

Otres persones con derechu a asistir a la ceremonia

[editar | editar la fonte]

Hai otres persones con cargos honoríficos o privilexos na coronación. Tales derechos son determinaos por un tribunal especial, el Court of Claims, presidíu pol lord high steward. La primer sesión del tribunal de la que se tien constancia celebrar en 1377 por cuenta de la coronación de Ricardo II. Mientres el periodu Tudor, el cargu hereditariu de lord high steward fundir cola Corona, razón pola cual Enrique VIII empecipió'l costume de nomar un Steward namái pa la coronación, ente que comisionados independientes yeren los encargaos de realizar el trabayu del tribunal.[42]

En 1952, por casu, el tribunal aceptó delles reclamaciones. Autorizóse que'l deán de Westminster aconseyara a la Reina sobre'l procedimientu a siguir mientres la ceremonia. Mientres cuasi un mileniu, él y los sos predecesores caltuvieren un inéditu Llibru Coloráu sobre la cuestión. Confirmóse'l privilexu del obispu de Durham y del obispu de Bath y Wells p'acompañar a la reina na so entrada y salida de l'abadía y pa permanecer a la so izquierda y derecha mientres tol ritual de la coronación. Dexar al conde de Shrewsbury, na so calidá de lord high steward d'Irlanda, llevar el so distintivu cayáu blancu. Coles mesmes, aprobóse que los Queen's Scholars de la Westminster School fueren los primeres n'aclamar al monarca en representación del pueblu; los sos exclamaciones «Vivat! Vivat Regina!» fueron incorporaes al himnu Laetatus sum de Hubert Parry que se cantó mientres la ceremonia.[43]

Indumentaria

[editar | editar la fonte]

Del soberanu

[editar | editar la fonte]
La reina Victoria vistiendo'l Robe of State y lluciendo la diadema del estáu de Xurde IV.

El monarca visti delles prendes mientres la ceremonia:

  • Crimson surcoat o túnica carmesí. Llevar por debaxo de toles demás prendes mientres la mayor parte de la ceremonia. Nel so llugar, Sabela II llevó per primer vegada un vistíu de rasu blancu especialmente diseñáu pa la ocasión.[44]
  • Robe of State of crimson velvet, capa d'Estáu de terciopelu carmesí o Parliament Robe, esto ye, capa del Parllamentu. Vistimienta más antigua usada nuna coronación. Tamién s'utiliza al entrar na abadía y nes ceremonies oficiales d'apertura del Parllamentu del Reinu Xuníu. Consiste nuna capa de armiño y una llarga cola de terciopelu carmesí forrada tamién de armiño, tou ello ricamente afatáu con encaxes d'oru.[44]
  • Anointing gown o toga de la unción. Prinda senciella y austera que s'usa mientres la unción. De color blancu, arréyase pel costazu.[44]
  • Colobium sindonis o túnica del sudariu. Ye la primer prenda cola que'l soberanu ye investido na ceremonia. Ye de tela blanco de llinu finu, bordada d'encaxe, abierta pelos llaos, ensin mangues y escotada nel pescuezu. Dizse que simboliza la tresferencia de poder del pueblu escontra'l soberanu.[44]
  • Supertunica o túnica cimera. La segunda prenda cola que'l soberanu ye investido. Abrigu llargu de seda dorao que llega a los todíos y anchu de mangues. Forráu de seda rosa y afatáu con encaxes d'oru, lleva bordaos diversos símbolos nacionales y suxetar con un talabarte. Inspiráu nel uniforme de gala de los cónsules del Imperiu bizantín.[44]
  • Robe Royal o Pallium Regale, esto ye, capa o paliu real. Vistimienta principal usada mientres la coronación.[29] De forma similar a una capa pluvial, pero cuadrada. Ta forrada en seda carmesí y decorada con corones de plata, símbolos nacionales y una águila imperial de plata en caúna de los cuatro esquines.[44]
  • Stole Royal o armilla: estola real. Estola de seda ricamente bordada d'oru, plata y xoyes. Ye un complementu de la capa real.[44]
  • Purple surcoat o túnica púrpura. Ver na parte final de la ceremonia. Vien ser el complementu de la túnica carmesí.[44]
  • Imperial Robe of purple velvet o mantu imperial de terciopelu púrpura. Llevar na conclusión de la ceremonia y a la salida de l'abadía. Trátase d'una capa bordada de armiño con una llarga cola de terciopelu púrpura. L'usu del color púrpura fai referencia al poder de los emperadores romanos.[44]

A diferencia de lo qu'asocede cola tradición relativa a les xoyes de la corona británica, ye costume enraigonada que cada monarca estrene les prendes qu'hai de llevar na so coronación. Los dos úniques esceiciones, na actualidá, son la supertunica y la capa real, una y bones dambes daten de la coronación de Xurde IV en 1821.[45]

De la nobleza

[editar | editar la fonte]
Indumentaria del duque de Clarence, darréu Guillermu IV, na coronación de Xurde IV.

Hai dellos participantes na ceremonia que lleven una indumentaria especial mientres les coronaciones. Los miembros de la nobleza visten, amás d'un sobretou de terciopelu carmesí, una capa d'armiño. Les files de puntos de piel de foca de la capa determinen el rangu de la persona. Los duques usen cuatro files, los marqueses trés y media, los condes trés, los vizcondes dos y media y los barones y lores del Parllamentu, dos. Los duques de la familia real, amás de seis files de puntos de piel, lleven armiño na parte delantera de la capa y una llarga cola sostenida por paxes. El rangu de les muyeres pertenecientes a la nobleza nun s'estrema poles files de bordaos de piel, sinón pol llargor de les sos capes y pol anchor del dobladillo de armiño que les remata. Les duqueses visten una capa que mide 2 yardes (1,83 m), llargor que va menguando socesivamente nun cuartu de yarda (23 cm) pa los marqueses, condeses y vizcondeses. A les baroneses y a les ladies, correspuénde-yos la capa más curtia: una yarda (91 cm). L'anchor del dobladillo de armiño tamién va menguando dende'l rangu más altu al más baxu: duquesa, cinco pulgaes (127 mm); marqueses, cuatro pulgaes (102 mm); condeses, tres pulgaes (76 mm); y vizcondeses, baroneses y ladies, dos pulgaes (51 mm).[46]

Sir Francis Grant, lord Lyon, delantre del futuru Xurde VI y del reverendu Charles Warr en 1933.

La nobleza, según la mayoría de los miembros de la familia real, lleva na ceremonia corones abiertes,[47] esto ye, ensin diademes. Suelen dir afataes por emblemes heráldicos rellacionaos col rangu del portador o col grau de la so rellación col monarca. La corona del herederu del soberanu amuesa ocho florones, alternando cuatro crucies pataes con cuatro flores de lliriu. La mesma decoración, pero ensin diadema, ye la qu'afata les corones de los fíos y hermanos de los soberanos. Les corones de los fíos del herederu lleven cuatro flores de lliriu, dos crucies pataes y dos fueyes de fresa. Un cuartu estilu qu'inclúi cuatro crucies pataes y cuatro fueyes de fresa ye l'utilizáu polos nietos y sobrinos de los soberanos. Les correspondientes a los duques lleven ocho fueyes de fresa; les de los marqueses, cuatro alternando con cuatro perla; les de los condes, ocho alternando con otres tantes perlles; les de los vizcondes, dieciséis perlles; y les de los barones, seis perla. Les muyeres qu'ostenten los rangos descritos usen nes sos corones el mesmu diseñu.

Amás de los reis y reines, los únicos individuos autorizaos a llevar corones na ceremonia son los rey d'armes del Reinu Uníu, esto ye, los Oficial d'armes oficiales d'armes de mayor rangu del país.[48] Los reis d'armes principal de la Jarretera, Clarenceaux, y Norroy y Ulster tienen xurisdicción sobre Inglaterra, Gales ya Irlanda del Norte, respeutivamente.[49] El lord Lyon King of Arms exerz la so responsabilidá n'Escocia.[50] Amás de los citaos, tamién esiste un rei d'armes de la Orde del Bañu, de la Orde de San Miguel y San Jorge y de la Orde del Imperiu Británicu. A pesar de que solo desempeñen un papel ceremonial, los estatutos de los sos órdenes autorizar a llevar la mesma corona que la usada pol rei d'armes principal de la Jarretera.[51]

La corona del rei d'armes ye de plata dorao, ta afatada por dieciséis fueyes d'acanto de distintu altor que se van alternando d'una nuna y lleva inscritu'l siguiente versículu:

Miserere mei, Deus
secundum magnam misericordiam tuam
Ten piedá de mi, oh Dios,
conforme a la to gran misericordia
Salmu 51, 1[48]

El lord Lyon King of Arms llevó una corona como la descrita nel párrafu anterior dende la coronación de Xurde III. Enantes, usara un retruque de la corona d'Escocia y, en 2004, fabricóse otra pa llucila en coronaciones futures.[52]

Otros participantes

[editar | editar la fonte]

A les coronaciones asiste tamién un ampliu númberu de personalidaes polítiques como'l primer ministru y tolos miembros del gabinete del Reinu Xuníu, los gobernadores xenerales y primeros ministros de los reinos de la Mancomunidá, los gobernadores de les colonies britániques y los principales delegaos gubernamentales nos Territorios británicos d'ultramar. Naturalmente, tamién tán convidaos los dignatarios y representantes d'estaos estranxeros.[2]

Reconocencia y xuramentu

[editar | editar la fonte]

El soberanu entra na abadía de Westminster llevando'l Crimson surcoat y el Robe of State de terciopelu carmesí y toma asientu. Dempués, el rei d'armes de la Jarretera, l'arzobispu de Canterbury, el lord canciller, el lord gran chambelán, el lord altu condestable y el conde mariscal dirixir al este, sur, oeste y norte de l'Abadía. En cada puntu cardinal, l'arzobispu reclama la reconocencia del soberanu coles siguientes pallabres:

«Señores, presénto-yos a [...], el so rei indiscutido. Por tanto, tolos que vinieron esti día a empresta-y vasallaxe y serviciu ¿tán dispuestos a faelo?»

Dempués de que los asistentes aclamen al soberanu, l'arzobispu toma xuramentu al futuru monarca.[29] Dende los tiempos de la Revolución Gloriosa, la Llei de Xuramentu de la Coronación de 1688 vieno esixendo que'l soberanu «prometa y xure gobernar al pueblu d'esti reinu d'Inglaterra y los sos dominios de conformidá con regular nos Estatutos aprobaos pol Parllamentu y coles lleis y costumes del mesmu».[53] Sicasí, esta fórmula foi modificada con posterioridá ensin la correspondiente aprobación parllamentaria. Por casu, na coronación de Sabela II, el diálogu ente la reina y l'arzobispu de Canterbury foi'l siguiente:

Arzobispu de Canterbury: «¿Promete y xura gobernar los pueblos del Reinu Uníu de Gran Bretaña ya Irlanda del Norte, Canadá, Australia, Nueva Zelanda, la Xunión de Sudáfrica, Paquistán y Ceilán, según les sos posesiones y demás territorios pertenecientes a cualesquier d'ellos acordies coles sos respeutives lleis y costumes?»
Reina: «Prometer solemnemente».
Arzobispu de Canterbury: «¿Y procurar, na estensión del so poder, que tolos sos xuicios tean presidíos pola Llei, la Xusticia y la Misericordia?»
Reina: «Sí».
Arzobispu de Canterbury: «¿Va Caltener con tol so poder les lleis de Dios y el verdaderu oficiu del Evanxeliu? ¿Va Caltener nel Reinu Uníu la relixón protestante reformada establecida pola llei? ¿Va Caltener y va caltener la Ilesia d'Inglaterra, la so doctrina, cultu, disciplina y gobiernu tal como establez la llei? ¿Y va caltener a los obispo y clérigo d'Inglaterra y a les ilesies a los so cargu tolos derechos y privilexos que por llei -yos tán reconocíos?»
Reina: «Prometer. Tou lo qu'hasta equí prometí voi cumplir y voi guardar cola ayuda de Dios».[29]

Adicionalmente, y antes de la coronación,[32] el monarca tamién xura caltener el gobiernu presbiterianu de la ilesia d'Escocia. Concluyíu'l xuramentu, un clérigu amuesa una Biblia al soberanu diciendo: «Equí ta la sabiduría; esta ye la verdadera Llei, esta ye la pallabra viva de Dios».[29] L'exemplar que s'utiliza pertenez a la versión autorizada del rei Jacobo, qu'inclúi los apócrifos.[54] Na coronación de Sabela II foi'l Moderador de l'Asamblea Xeneral de la Ilesia d'Escocia l'encargáu de presenta-y la Biblia. De siguío celébrase la sagrada comunión, pero la ceremonia atáyase dempués del credo niceno.[29]

Unción y coronación

[editar | editar la fonte]

Tres la interrupción de la comunión, el soberanu dirixir al tronu d'Eduardo'l Confesor,[29] asitiáu en posición preeminente. En 1953, por casu, tuvo a lo cimero d'un estráu con dellos pasos.[55] Esti antiguu tronu medieval tien un buecu sol asientu onde s'asitia la piedra de Scone. Conocida tamién col nome de «piedra del destín», yera usada nes antigües coronaciones de los reis escoceses hasta que foi traida a Inglaterra por Eduardu I. De magar, usóse en toles ceremonies d'esti tipu celebraes na abadía de Westminster. Hasta 1996, mientres el tiempu que mediaba ente una coronación y otra, la piedra permanecía sol asientu del tronu na abadía. En dichu añu, la piedra foi devuelta a Escocia y ellí permanez pa ser exhibida nel castiellu d'Edimburgu hasta que seya necesariu'l so regresu a Londres pa una nueva coronación.[56]

Una vegada sentáu nel tronu, álzase sobre'l monarca un paliu pa la unción. Nes últimes coronaciones, el portadores del paliu fueron cuatro caballeros de la Orde de la Jarretera.[29] Esti momentu de la ceremonia considérase especialmente relixosu[57] y despíntase a la vista del públicu: nun foi fotografiáu en 1937 nin televisáu en 1953. El deán de Westminster arrama aceite consagráu d'una angüeña con forma d'águila nuna cuyar cola que l'arzobispu de Canterbury unxe al monarca nes manes, la cabeza y el pechu al altor del corazón.[29] La cuyar filigranada ye la única de les xoyes de la corona de dómina medieval que sobrevivió al gobiernu republicanu de la Mancomunidá d'Inglaterra.[58] L'arzobispu conclúi esta parte impartiendo una bendición.[29] Dempués, el monarca ye investido cola colobium sindonis, y sobre la mesma, asítiase la supertunica.[29] El lord gran chambelán presenta les espueles,[29] símbolu de la caballería.[58] L'arzobispu de Canterbury, asistíu por otros obispos, presenta la espada del Estáu al monarca. Nesti puntu, añader al so indumentaria el robe royal y la stole royal enriba de la supertunica. De siguío, l'arzobispu fai entrega de delles xoyes de la corona al soberanu. De primeres, l'orbe,[29] una esfera dorada bueca afatada con numberoses piedres precioses. El orbe ta coronáu por una cruz que representa'l dominiu de Xesús de Nazaré sobre esti mundu.[59] Aína devuélvese esta pieza al altar.[29] Dempués recibe un aniellu que representa'l matrimoniu de la nación y la monarquía.[60] De siguío, apúrrense-y el cetru del palombu, llamáu asina por tar coronáu por un palombu que representa al Espíritu Santu, y el cetru de la Cruz, decoráu col famosu diamante Cullinan.[61] Mientres el soberanu suxeta los dos cetros, l'arzobispu asitia la corona d'Eduardo'l Confesor sobre la so cabeza. A lo último, tolos asistentes esclamen «Dios salve a la Reina», o al Rei según el casu, mientres vuelven cubrir les sos cabeces y los cañones de la Torre de Londres empiecen a disparar salves d'honor.[29]

Fin de la ceremonia

[editar | editar la fonte]
Sabela I con corona, cetru y orbe, al terminar la ceremonia de la so coronación.

El soberanu ye confirmáu nel tronu. Los arzobispos y obispos xúren-y llealtá coles siguientes pallabres:

«Yo, [...], arzobispu [o obispu] de [...], voi ser fiel y honestu, y llealtá y honestidá xúrovos a vos, el nuesu Señor Soberanu, Rei d'esti reinu y Defensor de la Fe, y a los vuesos herederos y socesores que lu sían según la llei. Que Dios ayúdeme».

Dempués, los nobles empresten vasallaxe con estes pallabres:

«Yo, [...], duque [o marqués, conde, vizconde, barón o señor] de [...], conviértome nel vuesu vasallu y devotu servidor na tierra, y, lleal y honestamente, xúrovos vivir y morrer na vuesa defensa contra cualquier enemigu. Que Dios ayúdeme».[29]

De siguío, el cleru, encabezáu pol arzobispu de Canterbury, rinde homenaxe colectivamente. Dempués xuren, ún por ún, los miembros de la familia real. Y, a lo último, facer los nobles, encabezáu cada rangu pol primeru de la so clase: los duques pol primer duque, los marqueses pol primer marqués, etc.[29] Si hubiera una reina consorte, sería coronada nuna ceremonia posterior y más senciella dempués de que s'emprestara'l vasallaxe. El rei consorte, sicasí, nun ye coronáu xebradamente, sinón que se volver# a entamar y completa el ritu de la comunión que foi atayáu primeramente.[2] De siguío, el monarca entra na capiya d'Eduardo'l Confesor precedíu polos portadores de la Espada del Estáu, de la Xusticia Espiritual, de la Xusticia Temporal y de la Misericordia.[62] La corona, los cetros y el restu de les xoyes de la corona dexar nel altar.[29]El monarca quita'l robe royal y la stole royal, camuda'l crimson coat pol purple surcoat[44] y vístise col imperial robe of purple velvet. A partir d'esi momentu, el soberanu ta cubiertu pola corona imperial del Estáu, lleva nes sos manes el cetru de la Cruz y el orbe, y abandona la capiya ente que tolos asistentes canten l'himnu nacional.[29]

La música de les coronaciones ye d'inspiración clásica y relixosa. La pieza musical que más s'usó foi Zadok the Priest,[63] una composición de Georg Friedrich Händel basada en testos bíblicos. Esta obra encargar pa la coronación de Xurde II en 1727 y, de magar, foi interpretada, ininterrumpidamente, en toles ceremonies posteriores. Nenguna otra composición musical llogró una relevancia asemeyada. I was glad,[64] de Hubert Parry, foi escrita p'acompañar la entrada na abadía d'Eduardu VII y contién una ponte que dexa a los King's o Queen's Scholars de la Westminster School exercer el so derechu a ser los primeres plebeyos n'aclamar al soberanu, glayando'l tradicional «vivat» cuando'l monarca llega al llugar nel que se va a desenvolver la ceremonia. Esta pieza, xunto col Gloria in excelsis de Charles Villiers Stanford y l'himnu nacional «God save the Queen», o the King según el casu, sonó con regularidá en delles de les últimes coronaciones.[65] Pa la de Sabela II utilizáronse tamién obres de sir George Dyson, Gordon Jacob, sir William Henry Harris, Herbert Howells, sir William Walton, Samuel Sebastian Wesley, Ralph Vaughn Williams y Healey Willan.[66] Ralph Vaughan Williams suxirió que s'incluyera un himnu llitúrxicu, propuesta que foi aprobada pol arzobispu de Canterbury, asina que'l compositor reelaboró el so arreglu de 1928 de la versión en métrica inglesa del Salmu 100, el «Jubilate Deo (All people that on earth do dwell)» pa congregación, órganu y orquesta. El so ésitu foi tal qu'esta obra llegó a considerase imprescindible pa les ocasiones festives del mundu anglófono.[67]

Llacuada de coronación

[editar | editar la fonte]
Llacuada de coronación de Xurde IV nel Salón Westminster.

Tradicionalmente, a la coronación siguía una llacuada nel salón Westminster, nel palaciu del mesmu nome, onde tamién tienen la so sede les Cases del Parllamentu, esto ye, la Cámara de los Lores y la Cámara de los Comunes, órganos del poder llexislativu británicu.

El campeón del rei, oficiu al cargu de la familia Dymoke, amestada al señoríu de Scrivelsby, aprucía nel salón al llombu del so caballu, llevando la so armadura, acompañáu pol lord altu condestable a la so derecha y pol earl marshal a la so izquierda. Nesi momentu, un heraldu pronunciaba'l siguiente desafíu:

«Si cualquier persona, del grau que sía, alto o baxu, negara o contradixera al nuesu Señor Soberanu, Rei del Reinu Uníu de la Gran Bretaña ya Irlanda, Defensor de la Fe, fíu y herederu del nuesu Señor Soberanu'l rei apocayá fináu, ser el verdaderu herederu de la Corona imperial d'esti reinu de Gran Bretaña ya Irlanda o que nun tuviera de ser lo, equí ta'l so Campeón, que va dicir que miente y va acusalu de falsu y traidor, tando dispuestu a combatir en persona con él y a arriesgar la so vida nesta disputa'l día que se señale».[68]

De siguío, el Campeón del rei refundiaría los so guante y repitiríase el mesmu ritu nel centru del cuartu y al llau de la mesa principal na que se sentaba'l soberanu. Dempués, el rei ufiertaría al Campeón beber d'una copa d'oru, cola cual este brindaría n'honor del rei.[68]

A la llacuada de la coronación tán acomuñaos los cargos de chief butler d'Inglaterra, grand carver d'Inglaterra y master carver d'Escocia.[69] La última llacuada que se celebró foi'l correspondiente a la coronación de Jorge IV en 1821. Precisamente, la d'esti rei foi la más ellaborada de la historia de los reis británicos. El so hermanu y socesor Guillermo IV esanició la llacuada y el so deséu d'evitar l'eleváu costu del mesmu perduró nel tiempu.[70] En 1902, con ocasión de la coronación d'Eduardu VII, pensar en reinstaurar la llacuada, pero la súbita enfermedá del monarca esbarató los planes que se fixeren al respeutu.[69]En 1953 creóse'l platu llamáu «pollu de la coronación» pa la comida informal que se sirvió a los invitaos.[31]

Entronización como emperador

[editar | editar la fonte]

Victoria asumió'l títulu d'emperatriz de la India en 1876.[71] El 1 de xineru de 1877 foi proclamada de forma oficial por un Delhi Durbar. Victoria nun allegó personalmente a la ceremonia pero tuvo representada pol so virréi, lord Lytton.[72] El 1 de xineru de 1903 un tribunal similar proclamó l'accesu al tronu d'Eduardu VII, quien tuvo representáu pol so hermanu'l duque de Connaught.[73] El 12 d'avientu de 1911 Xurde V tamién foi coronáu por un Delhi Durbar pero, a diferencia de los sos antecesores, asistió en persona xunto cola so esposa María de Teck. Puesto que se consideraba desaveniente pa una monarquía cristiana que la unción y la coronación tuvieren llugar nun país mayoritariamente non cristianu, Xurde V nun foi coronáu na India. Ello ye que portaba yá la corona al entrar al Durbar. Per otra parte, la llei británica prohibía que les xoyes de la corona abandonaren el suelu orixinariu de la nación, razón pola cual creóse una corona dafechu nueva por que la llevara n'ocasión tan especial, la Corona Imperial de la India. Esa foi la última vegada que se celebró un Durbar pa coronar al emperador. Nin Eduardu VIII nin el so socesor fueron entronizados d'esa manera. El 15 d'agostu de 1947 la India consiguió la so independencia del Reinu Uníu y cuasi un añu dempués, el 22 de xunu de 1948, Xurde VI arrenunció al títulu imperial.[74]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Notes y referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Específicamente, considerar un ritu de iniciación
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Royal Household. «Coronation» (inglés). Royal events and ceremonies. Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  3. 3,0 3,1 Royal Household. «Accession» (inglés). Royal events and ceremonies. Consultáu'l 13 d'agostu de 2011.
  4. Bates, Oxford Dictionary of National Biography
  5. Prestwick, Oxford Dictionary of National Biography
  6. Phillips, Oxford Dictionary of National Biography
  7. 7,0 7,1 Griffiths, Oxford Dictionary of National Biography
  8. «Biography of George VI» (inglés). Archontology.org. Consultáu'l 8 de setiembre de 2011.
  9. Matthew, Oxford Dictionary of National Biography
  10. «Biography of Edward V» (inglés). Archontology.org. Consultáu'l 8 de setiembre de 2011.
  11. «Jane (Jane Grey)» (inglés). Archontology.org. Consultáu'l 8 de setiembre de 2011.
  12. «Monarchs of Great Britain and the United Kingdom (1707–2003)» (n'inglés), Monarchs of Great Britain and the United Kingdom (1707–2003), Oxford University Press, http://www.oxforddnb.com/view/theme/92648, consultáu'l 14 d'ochobre de 2007 
  13. «England: Anglo-Saxon Consecrations: 871–1066» (inglés). Archontology.org. Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  14. Churchill, Winston (1966). A History of the English-Speaking Peoples: The Birth of Britain p.134. Dodd, Mead.
  15. Strong, Coronation, p. 72
  16. Ridgeway, Oxford Dictionary of National Biography
  17. «Biography of Henry III» (inglés). Archontology.org. Consultáu'l 14 d'agostu de 2011.
  18. «Biography of Henry VI» (inglés). Archontology.org. Consultáu'l 14 d'agostu de 2011.
  19. Morrill, Oxford Dictionary of National Biography
  20. «Biography of Cromwell, Oliver (1653-1658)» (inglés). Archontology.org. Consultáu'l 14 d'agostu de 2011.
  21. Keefe, Thomas K., Oxford Dictionary of National Biography
  22. Spigelman, J.J. (8 d'ochobre de 2002). «Becket and Henry II: Exile», Supreme Court of New South Wales: Fourth Address in the Becket Lecture Series to the St Thomas More Society, Sydney. Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  23. Strong, Coronation, pp. xxx–xxxi, anque les feches de les coronaciones de trés reines son desconocíes.
  24. Legg, Leopold George Wickham (1881). escritu en London. «On the right of the Archbishop of York to crown the Queen-Consort» (n'inglés). Transactions of the St. Paul's Ecclesiological Society 5:  páxs. 77-84. http://www.archive.org/download/transactionsofst05stpa/transactionsofst05stpa.pdf. Consultáu'l 3 de febreru de 2012. 
  25. Strong, pp. xxx–xxxi
  26. Woolley, Coronation Rites, p. 199
  27. Vease, por casu, The Times, 29 d'ochobre de 1952, p. 4
  28. Strong, Coronation, páxs. 433–435
  29. 29,00 29,01 29,02 29,03 29,04 29,05 29,06 29,07 29,08 29,09 29,10 29,11 29,12 29,13 29,14 29,15 29,16 29,17 29,18 29,19 Kershaw, Simon. «The Form and Order of Service that is to be performed and the Ceremonies that are to be observed in The Coronation of Her Majesty Queen Elizabeth II in the Abbey Church of St. Peter, Westminster, on Tuesday, the second day of June, 1953» (inglés). Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  30. Velde, François. «Order of Precedence in England and Wales» (inglés). Heraldica. Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  31. 31,0 31,1 «50 facts about the Coronation» (inglés). Buckingham Palace press releases (25 de mayu de 2003). Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  32. 32,0 32,1 Maer, Lucinda; Gay, Oonagh (27 d'agostu de 2008). «The Coronation Oath» (inglés). House of Commons Library. Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  33. Hilliam, Crown, Orb & Sceptre, p. 16
  34. Hilliam, Crown, Orb & Sceptre, p. 48
  35. Strong, Coronation, p. 205
  36. Strong, Coronation, p. 337
  37. Strong, Coronation, p. 208
  38. «Lord High Steward (English honorific office)» (inglés). Encyclopædia Britannica. Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  39. «Lord High Constable» (inglés). Encyclopædia Britannica. Archiváu dende l'orixinal, el 9 d'agostu de 2011. Consultáu'l 8 de setiembre de 2011.
  40. Royal Household. «Lord Great Chamberlain» (inglés). Official Royal posts. Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  41. Brighton and Hove Museums. «Barons of the Cinque Ports» (inglés). George IV's Coronation. Archiváu dende l'orixinal, el 5 de xineru de 2011. Consultáu'l 15 d'agostu de 2011.
  42. Encyclopædia Britannica (1911), Lord High Steward
  43. Crown Office, Minutes of the proceedings of the Court of Claims
  44. 44,00 44,01 44,02 44,03 44,04 44,05 44,06 44,07 44,08 44,09 Cox, N. (1999). «The Coronation Robes of the Sovereign». Arma 5 (1):  páxs. 271–280. 
  45. Rose, Tessa (1992). The Coronation Ceremony of the Kings and Queens of England and the Crown Jewels. London: HMSO, páx. 100. ISBN 0-11-701361-7.
  46. Cox, N. (1999). «The Coronation and Parliamentary Robes of the British Peerage». Arma 5 (1):  páxs. 289–293. 
  47. «Escudo heráldicos de la Corona d'Aragón». Armoria.info. Consultáu'l 16 d'agostu de 2011.
  48. 48,0 48,1 Chambers's Encyclopædia (1863), King of Arms
  49. The College of Arms. «The origin and history of the various heraldic offices». About the College of Arms. Archiváu dende l'orixinal, el 29 de xunetu de 2010. Consultáu'l 20 d'agostu de 2011.
  50. «History of the Court of the Lord Lyon». Consultáu'l 20 d'agostu de 2011.
  51. Pa la Orde del Bañu: «London Gazette nᵘ20737, p. 1956» (inglés) (25 de mayu de 1847). Consultáu'l 20 d'agostu de 2011. Pa la Orde del Imperiu Británicu: «London Gazette nᵘ32781, p. 9160» (inglés) (29 d'avientu de 1922). Consultáu'l 20 d'agostu de 2011.
  52. «Lord Lyon gets his crown back» (n'inglés). The Scotsman. 13 de xunetu de 2003. http://www.scotsman.com/news/scottish-news/edinburgh-east-fife/lord_lyon_gets_his_crown_back_1_1291530. Consultáu'l 10 d'agostu de 2011. 
  53. «Coronation Oath Act 1688». The National Archives. Consultáu'l 16 d'agostu de 2011.
  54. Carefoote, P.J. (xunu de 2006). «The Coronation Bible» (n'inglés). The Halcyon: the Newsletter of the Friends of the Thomas Fisher Rare Books Library (University of Toronto). ISSN 0840-5565. Archivado del original el 2008-02-27. https://web.archive.org/web/20080227083454/http://www.library.utoronto.ca/development/news/halcyon/halcyon_june_2006.pdf. Consultáu'l 27 de payares de 2012. 
  55. «Coronation of the British Monarch» (inglés). Westminster Abbey. Archiváu dende l'orixinal, el 17 de xineru de 2008. Consultáu'l 11 d'agostu de 2011.
  56. «Coronation Chair» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 24 d'ochobre de 2007. Consultáu'l 11 d'agostu de 2011.
  57. «The Coronation: An Intimate Ritual» (inglés). The Anglican Communion (2 de xunu de 2003). Archiváu dende l'orixinal, el 2 de mayu de 2005. Consultáu'l 16 d'agostu de 2011.
  58. 58,0 58,1 Royal Household. «The Crown Jewels» (inglés). The Royal Collection and other collections. Consultáu'l 11 d'agostu de 2011.
  59. Hilliam, Crown, Orb & Sceptre, p. 209
  60. Hilliam, Crown, Orb & Sceptre, p. 212–213
  61. Hilliam, Crown, Orb & Sceptre, p. 210
  62. La espada de la misericordia tien la punta roma: Hilliam, Crown, Orb & Sceptre, páxs. 211–212
  63. N'español: Sadoc, el sacerdote
  64. En llatín, Laetatus sum
  65. Hughes, Music of the Coronation over a Thousand Years
  66. «Coronation Music». Archiváu dende l'orixinal, el 24 d'ochobre de 2007. Consultáu'l 12 d'agostu de 2011.
  67. Music of the Coronation, p. 306.
  68. 68,0 68,1 Encyclopædia Britannica (1911), Coronation
  69. 69,0 69,1 Bruce, Keepers of the Kingdom, p. 29
  70. Strong, Coronation, páxs. 374–375
  71. «London Gazette, nᵘ24319, p. 2667» (inglés) (28 d'abril de 1876). Consultáu'l 21 d'agostu de 2011.
  72. The Times, 2 January 1877, p. 5
  73. The Times, 2 January 1903, p. 3
  74. Hilliam, Crown Orb & Sceptre, páxs. 185–186

Bibliografía

[editar | editar la fonte]