Saltar al conteníu

Alfabetu rúnicu

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
(Redirixío dende Runa)
Sistema d'escrituraAlfabetu rúnicu
Tipos alfabetu, sistema de escritura alfabético (es) Traducir, alfabetu de caxa única y script family (en) Traducir
Llingües Nórdicu antiguu, inglés antiguu, islandés antiguo (es) Traducir, suecu y Llingües xermániques
Dates sieglu III
Basáu en Itálico aperra (es) Traducir
ISO 15924 Runr (211)
Direición del testu d'izquierda a derecha y bustrofedon (es) Traducir
Estaya Unicode U+16A0-16F0[1]
Formáu por runes
Cambiar los datos en Wikidata
Futhark antiguu.

Los alfabetos rúnicos son un grupu d'alfabetos que comparten l'usu d'unes lletres llamaes runes, que s'emplegaron pa escribir nes llingües xermániques principalmente en Escandinavia y les islles Britániques, anque tamién s'usaron n'Europa central y oriental, mientres l'Antigüedá y la Edá Media, antes y tamién mientres la cristianización de la rexón.

Les variantes escandinaves del alfabetu conócense tamién como futhark o fuþark (pronunciación AFI: ['fuθark]), términu que deriva de los seis primeres runes:         que se transliteran como F, O, Þ, A, R y K. La variante anglosaxona conozse como futhorc, por cuenta de los cambeos producíos na pronunciación d'estes mesmes seis lletres nel inglés antiguu.

Les inscripciones rúniques más antigües atopaes daten d'alredor del añu 150, y a les traces, l'alfabetu foi reemplazándose pol llatín cola cristianización, alredor del añu 700 na Europa central y al rematar la dómina viquinga, alredor de 1100, n'Escandinavia. Sicasí, l'empléu de runes persistió n'Escandinavia hasta entráu'l sieglu XX, especialmente na Suecia rural, emplegándose especialmente na decoración con runes y nos calendarios rúnicos. Los trés alfabetos rúnicos más conocíos son:

Futhorc anglosaxón.

De la mesma esisten delles versiones del futhark nuevu:

La piedra de Rök, cercu rúnicu medieval.
  • Les runes de caña llarga tamién llamaes daneses
  • Les runes de caña curtia o runes de Rök, tamién llamaes suecu-noruegues
  • Les runes de Helsingia (ensin poste o exa vertical)
  • Les runes islandeses

Col pasu del tiempu, el futhark nuevu derivó en:

Los oríxenes de la escritura rúnico son inciertos. Munchos de los calteres del futhark antiguu aseméyense considerablemente a calteres del alfabetu llatín. Otros candidatos pa ser los sos ancestros son los alfabetos del norte d'Italia que daten de los sieglos V a I e.C. — lepóntico, réticu y venético — toos ellos bien cercanos y descendientes del alfabetu etruscu. La comparanza de les grafíes amuesa semeyances en munchos aspeutos.

Inscripción realizada emplegando tantu runes cifraes, el Futhark antiguu y el futhark nuevu, na Piedra de Rök (Suecia).

El nome que se da a los signos d'estos alfabetos ye runa, a diferencia de lletra del llatín y griegu, como apaez rexistráu yá nun cayáu talláu alamán del sieglu VI y tamién, posiblemente como runo, na piedra de Einang (sieglu IV). Esti nome vien del raigañu run- (runa en góticu), que significa "secretu" o "xuxuriu" (en contraste col finés, que tomó'l cognáu runo col significáu de "poema").

Les runes empezaron a ser usaes polos pueblos xermánicos nel sieglu I o II. La inscripción rúnica más antigua data d'alredor de 160 y atópase nun peñe topáu na barraquera de Vimose, Funen, nella lléese harja (peñe). Otru candidatu apostáu a ser la más antigua ye la inscripción del sieglu I de la fíbula de Meldorf. Esti periodu corresponder coles últimes etapes llingüístiques del idioma protoxermánicu o xermánicu común, qu'evolucionaba escontra los dialeutos de los sos trés aguaes nes siguientes centuries, inda non claramente separaos: les llingües xermániques septentrionales, llingües xermániques occidentales y llingües xermániques orientales.

Nun hai distinción ente vocales llargues y curties nes inscripciones rúniques calteníes, anque tal diferencia taba presente fonolóxicamente nes llingües falaes de la dómina. De la mesma manera, nun hai signos de consonantes labiovelares nel futhark antiguu (signos que fueron introducíos tantu nel futhorc anglosaxón y l'alfabetu góticu como variantes de la lletra p (Vease peorð).

Mitolóxicos

[editar | editar la fonte]

Na antigua creencia escandinava, les runes yeren d'orixe divín (nórdicu antiguu: reginkunnr). Esto atestíguase yá alredor del s. VII d. C. na inscripción de la piedra de Noleby, en Suecia (Runo fahi raginakundo toj[y'k]a..., que significa "Preparo la fayadiza runa divina..."[2]) y na piedra de Sparlösa del sieglu IX (Ok rað runaR þaR rægi[n]kundu, que significa "ya interpretar les runes de divín orixe"[2]). Más notablemente, en Hávamál, versu 80, descríbese tamién a les runes como reginkunnr:

80. Þat er þá reynt,
er þú að rúnum spyrr
inum reginkunnum,
þeim er gerðu ginnregin
ok fáði fimbulþulr,
þá hefir hann bazt, ef hann þegir.[3]
80. Ta comprobáu:
si runes consultes,
aquelles d'orixe divín,
les qu'altos poderes fixeron
y el tulr ("sacerdote" Odín) supremu tiñó,
enforma se gana callando.[4]

La Edda poética "Rúnatal" esplica que'l so creador foi'l dios Odín, y los versos 138 y 139 describen cómo Odín recibió les runes al traviés del so propiu sacrificiu. El testu (en nórdicu antiguu y la so traducción al asturianu) ye como sigue:

Veit ec at ec hecc vindga meiði a
netr allar nío,
geiri vndaþr oc gefinn Oðni,
sialfr sialfom mer,
a þeim meiþi, er mangi veit, hvers hann af rótom renn.

Við hleifi mic seldo ne viþ hornigi,
nysta ec niþr,
nam ec vp rvnar,
opandi nam,
fell ec aptr þaðan.
Sé que colgué nun árbol mecíu pol vientu
nueve llargues nueches
mancáu con una llanza y apurríu a Odín,
yo mesmu ufiertáu a mi mesmu,
n'aquel árbol del cual naide conoz l'orixe de los sos raigaños.

Nun me dieron pan nin de beber del cuernu,
miré escontra lo fondo,
Tomé les runes
tomar ente berros,
depués esbarrumbé a la tierra.

Esisten dos rellatos sobre cómo les runes dar a conocer a los mortales. El Rígsþula cuenta como Ríg, identificáu como Heimdall na introducción, tuvo trés fíos de muyeres: Thrall (esclavu), Churl (home llibre) y Jarl (noble). Estos fíos convertir nos ancestros de les trés clases d'homes qu'indiquen los sos nomes. Cuando Jarl algamó la edá d'empezar a remanar armes y amosar otros signos de nobleza, Rig volvió y, reconociendo a Jarl como'l so fíu, enseñó-y les runes. En 1555, el exiliáu arzobispu suecu Olaus Magnus rexistró una tradición sobre un home llamáu Kettil Runske que robara tres bastones rúnicos de Odín y aprendíu asina les runes y la so maxa.

Históricos

[editar | editar la fonte]
Codex Runicus, un pergamín de c. 1300 que contién unu de los testos más antiguos y meyor calteníos de Lleis provinciales de Scania, escrites dafechu en runes.

Les runes desenvolver de forma tardida, sieglos dempués de los alfabetos mediterráneos de los cualos probablemente baxen. Esisten semeyances colos alfabetos d'orixe feniciu (llatín, griegu, etruscu) que nun pueden atribuyise a la mera casualidá. Unu de los antiguos alfabetos itálicos, l'alfabetu réticu de Bolzano, suel citase frecuentemente como candidatu a ser l'orixe de les runes, con namái cinco runes del futhark antiguu ( y, ï, j, ŋ, p) que nun tienen la so correspondencia nel alfabetu de Bolzano.[5] Esta hipótesis suel ser refugada por académicos escandinavos, que frecuentemente favorecen l'orixe llatín de la mayoría de les lletres rúniques.[6][7][8]

La tesis del orixe itálicu antiguu o etruscu del norte sofitar na inscripción del cascu de Negau que data del sieglu II.[9]

Formar angulares de les runes son compartíes cola mayoría de los alfabetos contemporáneos de la dómina emplegaos en grabaos sobre piedra o madera. Una peculiaridá del alfabetu rúnicu, en comparanza cola familia del itálicu antiguu, ye l'ausencia de trazaos horizontales. Les runes escribíense de normal nos cantos de pequeñes pieces de madera. Los riegos primarios grabaos percorríen la pieza de forma vertical, en direición contraria a la de la veta de la madera: les curves son difíciles de trazar, y les llinies horizontales perder ente les vetes naturales de la madera. Esta carauterística ye tamién compartida con otros alfabetos, como les primeres formes del alfabetu llatín emplegaes na inscripción Duenos.

La hipótesis del orixe xermanu occidental especula con que l'alfabetu rúnicu fuera introducíu por tribus xermániques del oeste. Esta hipótesis sofitar en que les inscripciones más antigües (c. 200 d. C.), atopaes en barraqueres y tumbes na zona de Xutlandia (les inscripciones de Vimose), amuesen terminaciones de pallabra que, siendo interpretaes por filólogos escandinavos como protonórdicu, nun fueron entá resueltes y son oxetu de disputes ente llingüistes. Inscripciones como wagnija, ninþijo y harija representen supuestamente los nomes de tribus. Como hipótesis propunxéronse los nomes de los Vangiones, los Nidensis y los Harii, tribus asitiaes na zona de Renania.[10] Puesto que los nomes terminaos en -io son una adautación de la morfoloxía xermánica de la terminación llatina -ius, y el sufixu -inius convertir en xermánicu -inio-,[11][12] la problemática terminación en -ijo na declinación masculina del protonórdicu podría resolvese asumiendo la influyencia romana na zona de Renania, ente que l'estrañu final en -a de laguþewa (cf. Syrett 1994:44f.) puede resolvese aceptando que'l nome pueda ser xermanu-occidental.[10]

Sicasí, tien de notase que nel periodu tempranu de la escritura rúnico asumir que les diferencies ente les llingües xermániques son mínimes. Otra teoría asume una unidá xermánicu septentrional occidental que preciede la emerxencia del protonórdicu, puramente hasta'l sieglu V.[13] Una suxerencia alternativa qu'esplica la imposibilidá de clasificar les primeres inscripciones tantu de septentrionales como d'occidentales ye la propuesta por È. A. Makaev, quien asume un "koiné rúnicu especial", un xermánicu lliterariu tempranu emplegáu por tola comunidá xermanu-común tres la separación del góticu (sieglos II a V), mientres los dialeutos falaos fadríense cada vez más diversos.[14]

La xénesis del Futhark antiguu completar pa principios del sieglu V, cola piedra de Kylver convirtiéndose na primer evidencia del orde del futhark, lo mesmo que de la runa peorth.

Variedaes d'alfabetos

[editar | editar la fonte]
Detalle de la inscripción en futhark antiguu del sieglu V n'unu de los cuernos d'oru de Gallehus.

Futhark antiguu

[editar | editar la fonte]

L'alfabetu futhark antiguu, usáu pa escribir en protonórdicu, consta de 24 runes que se solíen arrexuntar en tres grupos d'ocho, cada unu de los cualos denominábase ætt.[15] La primer llista secuenciada conocida del grupu completu de 24 runes ta datada alredor del añu 400 y atopóse na piedra de Kylver en Gotland (Suecia).

Cada runa tenía un nome, escoyíu pa representar el soníu de sigo mesma, pero los nomes nun quedaron rexistraos de forma direuta pal futhark antiguu. Sicasí, reconstruyéronse lingüísticamente estos nomes en protonórdicu a partir de los nomes de les runes d'alfabetos posteriores, que sí quedaron rexistraos, por casu nos poemes rúnicos, y los nomes de les lletres del alfabetu góticu que suelen ser nomaes de forma similar que les runes equivalentes.

Les 24 runes del futhark antiguu son:[16]

Runa

Nome
Fehu Uruz
Thurisaz
Ansuz
Rayíu
Kaunan
Gebo
Wunjo
Haglaz
Naudiz
Isaz
Jeran
Treslliteración f
o
þ
a
r
k
g
w
h
n
i
j
Soníu AFI /f/
/o(ː)/
/θ/, /ð/
/a(ː)/
/r/
/k/
/g/
/w/
/h/ /n/
/i(ː)/
/j/
Unicode /ᚠ/
/ᚢ/
/ᚦ/
/ᚨ/
/ᚱ/
/ᚲ/
/ᚷ/
/ᚹ/
/ᚺ/
/ᚾ/
/ᛁ/
/ᛃ/
Runa
Nome
Ihaz
Pertho
Algiz
Sowilo
Tiwaz Berkanan
Ehwaz Mannaz
Laguz
Ingwaz
Othalan
Dagaz
Treslliteración ï (o æ)
p
z
s
t
b
y
m
l
ŋ
o
d
Soníu AFI /æː/(?)
/p/
/z/
/s/
/t/
/b/
/y(ː)/
/m/
/l/
/ŋ/
/o(ː)/
/d/
Unicode /ᛇ/
/ᛈ/
/ᛉ/
/ᛊ/
/ᛏ/
/ᛒ/
/ᛖ/
/ᛗ/
/ᛚ/
/ᛜ/
/ᛟ/
/ᛞ/

Futhorc anglosaxón

[editar | editar la fonte]

L'alfabetu frisón y anglosaxón ye una versión estendida del futhark, que constaba de 29 runes, y más tarde inclusive 33 calteres. Usóse probablemente a partir del sieglu V. Hai dos teoríes sobre l'orixe del fuþorc anglosaxón. Una d'elles propón que se desenvolvió en Frisia y más tarde espandióse por Inglaterra. La otra caltién que les runes fueron introducíes polos escandinavos n'Inglaterra onde fueron modificar hasta formar el fuþorc y darréu esportaríense a Frisia. Los escasos rexistros arqueolóxicos nun pueden confirmar nenguna de los dos teoríes, yá qu'apaecieron aproximao'l mesmu númberu d'inscripciones en dambes rexones y d'antigüedaes similares. Inscripciones en futhorc atópense, por casu, nel cuchiellu del Támesis, nel Códigu anglosaxón de Viena, el poema rúnicu anglosaxón del Otho B.x de la biblioteca Cotton y na cruz de Ruthwell.

Nel poema rúnicu anglosaxón apaecen los siguientes calteres y nomes:

Runa

Nome
Feoh Ur
Thorn
Vos
Rad
Cen
Gyfu
Wynn
Haegl
Nyth
Is
Ger Eoh
Peordh
Eolh
Treslliteración f
o
þ
o
r
k
g
w
h
n
i
j
eo
p
z
Soníu AFI /f/
/o(ː)/
/θ/, /ð/
/o(ː)/
/r/
/k/
/g/
/w/
/h/ /n/
/i(ː)/
/j/
/yːo/
/p/
/z/
Unicode /ᚠ/
/ᚢ/
/ᚦ/
/ᚩ/
/ᚱ/
/ᚳ/
/ᚷ/
/ᚹ/
/ᚺ/
/ᚾ/
/ᛁ/
/ᛃ/
/ᛇ/
/ᛈ/
/ᛉ/
Runa
Nome
Sigel
Tir Beorc
Eh Man
Lagu
Ing
Ethel
Daeg
Ac
Aesc
Yr
Ior
Ear
Treslliteración s
t
b
y
m
l
ŋ
œ
d
a
æ
y
io
ea
Soníu AFI /s/
/t/
/b/
/y(ː)/
/m/
/l/
/ŋ/
/yː/, /ø(ː)/
/d/
/a(ː)/
/æ(ː)/
/y(ː)/
/jo/
/ea/
Unicode /ᛋ/
/ᛏ/
/ᛒ/
/ᛖ/
/ᛗ/
/ᛚ/
/ᛜ/
/ᛟ/
/ᛞ/
/ᚪ/
/ᚫ/
/ᚣ/
/ᛡ/
/ᛠ/

La versión estendida del alfabetu de 33 runes (cuntando los dos versiones de calc como una sola runa), que namái apaez nos manuscritos, contién amás les siguientes:

Runa

Nome
Cweorth
Calc y
Calc doble
Gar
Stan
Treslliteración kw
k / kk
g
st
Soníu AFI /kw/
/k/, /kk/
/g/, /ɣ/
/st/
Unicode /ᛢ/
/ᛣ/
/ᛤ/
/ᛥ/

Thorn y wynn (ƿ) permanecieron, introduciéndose nel alfabetu llatín pa representar los soníos [θ] y [w], respeutivamente. Y Gyfu evolucionó a la lletra yogh (ȝ), introduciéndose transitoriamente nel alfabetu llatín del inglés mediu pa representar el soníu [g].

Futhark mozu

[editar | editar la fonte]

El fuþark nuevu, tamién llamáu fuþark escandinavu, ye una versión más moderna y amenorgada del futhark antiguu, que consta de namái 16 runes, arrexuntaes en trés ætts.[15] Esti amenorgamientu de signos paradóxicamente ye paralela al aumentu fonéticu que se produció al evolucionar el protonórdicu escontra'l nórdicu antiguu. Alcontrar n'Escandinavia y los asentamientos nel esterior de la dómina viquinga y empezó a usase nel sieglu IX.

Les runes según apaecen nos poemes rúnicos noruegu ya islandés son:

Runa
Nome Úr Þurs Óss Ræið Kaun Hagall Nauðr Ís Ár Sól Týr Bjarkan Maðr Lögr Ýr
Treslliteración f,v o,o þ,ð ą, o r k,g h n i a s t,d p,b m l ʀ
Soníu AFI /f/,/v/ /o(ː)/ /y(ː)/
/ɔ(ː)/, /w/
/θ/, /ð/ /ɑ̃/, /o(ː)/ /r/ /k/,/g/ /h/ /n/ /i(ː)/ /a(ː)/ /s/ /t/,/d/ /p/,/b/ /m/ /l/ /ɹ/, /r/
Unicode
Comparanza de les runes de caña llarga (enriba) y caña curtia (embaxo).

Esisten dos versiones principales del alfabetu: les runes de caña llarga, o daneses, y les de caña curtia , o suecu-noruegues, anque dambos usáronse tantu en Dinamarca como en Suecia y Noruega. La diferencia ente los dos versiones foi oxetu de discutiniu. La opinión xeneral ye que la diferencia yera funcional, les runes de caña llarga usar pa los testos solemnes sobre piedra, ente que les de caña curtia usar na escritura cotidiano o en mensaxes oficiales sobre madera.

Runes de Helsingia

[editar | editar la fonte]
Runes Hälsinge o runes ensin poste.

Les runes de Helsingia, o runes ensin poste, deben el so nome a la rexón de Hälsingland en Suecia, onde fueron atopaes per primer vegada, anque inscripciones del mesmu tipu topáronse darréu n'otres partes de Suecia. Usar ente los sieglos X y XII.

Fundamentalmente son una simplificación de les runes suecu-noruegues na que s'esaniciaron lo más posible los trazos verticales, a lo que debe la denominación de "ensin poste", y amás parte de los trazos horizontales y tresversales sustituyir por puntos. D'esta variante solo apaecieron nes inscripciones 15 runes, falta'l correspondiente a la ã, pa tener 16 calteres como les demás versiones del furthark nuevu. Pero como toes estes runes tienen una simétrica, postulóse que la que falta seya la simétrica especular de la n.[17] Estes runes nun tienen asignaos signos Unicode (siquier hasta Unicode 4.0).

Runes islandeses

[editar | editar la fonte]
Runes islandeses.
Amosar na fila inferior les runes que fueron modificaes pa poder comparales.

Les runes islandeses son otra simplificación de futhark nueva, na que s'encurtien dellos trazos tresversales o se sustitúin por puntos. Esti alfabetu usar n'Islandia ente los sieglos XI y XIV. Nesta versión namái hai 15 runes, porque la postrera runa, yr, sumió al convertise en superflua por cuenta de que'l soníu que representaba, /ɻ/, convirtiérase nuna erre verdadera nel dialeutu islandés del nórdicu antiguu de la dómina.

Runes marcómanas

[editar | editar la fonte]
Runes marcómanas.

El tratáu tituláu De Inventione Litterarum atribuyíu a Hrabanus Maurus asigna l'orixe d'estes runes a los marcomanosMarcomanni, quos nos Nordmannos vocamus», anque nun haya una rellación real con ellos, y dende entós conócense con esti nome. Wilhelm Grimm trató sobre l'orixe d'estes runes en 1821.[18]

L'alfabetu de runes marcómanas consiste nun interesáu amiestu de runes del futhark antiguu y del futhorc anglosaxón nun intentu de los eruditos carolinxos de representar toles lletres del alfabetu llatín con equivalentes rúnicos. Usar nos manuscritos de los sieglos VIII ya IX principalmente del sur del imperiu carolinxu xermanoparlante.

Runes medievales

[editar | editar la fonte]
Exemplu de runes medievales.

El futhark nuevu espublizárase na Edá Media por toa Escandinavia, pero'l so amenorgáu númberu de runes nun disponía de símbolos escritos pa cada fonema del nórdicu antiguu. Pa desaniciar esti defectu introduciéronse variantes puntuaes de los calteres que representaben Manera de fonación consonantes sordes pa representar a los sos equivalentes Manera de fonación sonores, y viceversa, y añadiéronse delles runes pa cubrir tolos soníos vocálicos. Nun se siguió un patrón únicu y les inscripciones rúniques escandinaves de la Edá Media amuesen variantes de los tipos de runes, y de cutiu les equivalentes a les lletres s, c y z usar de forma intercambiable.[19][20]

Les runes medievales tuvieron n'usu hasta'l sieglu XV. La mayoría de les inscripciones rúniques escandinaves calteníes daten del medievu, anque hai tamién delles inscripciones en llatín, lo qu'indica que les runes fueron d'usu corriente na Edá Media y convivieron col alfabetu llatín mientres dellos sieglos.

Runes dalecarlianas

[editar | editar la fonte]
Runes dalecarlianas.

L'aislamientu de la provincia sueca de Dalecarlia fizo que se desenvolviera ellí un tipu rúnicu propiu, amiestu de runes y lletres llatines.[21] Les runes dalecarlianas empezaron a usase de primeres del sieglu XVI y caltuviéronse en dellos usos hasta'l sieglu XX.[22] Esiste alderica si'l so usu foi parte d'una tradición ininterrumpida o si la xente del sieglu XIX y XX reintroducir aprendiendo les runes de trataos sobre la tema. Usáronse principalmente pa la trescripción del idioma llocal, l'elfdaliano.

Usu máxicu

[editar | editar la fonte]

Ye bien probable que les inscripciones rúniques más tempranes, como les topaes n'artefactos col nome del artesanu o del propietariu, emplegar con propósitos máxicos amás de como simple alfabetu. Tamién se suxirió un usu adivinatorio de les runes, anque nun esisten pruebes científiques direutes que sofiten esta afirmación.

Insinia de les SS (Schutzstaffel) de 1933 con dos runes sigel. Los nazis interesáronse vivamente pol ocultismu rúnicu.

[ensin referencies]

Apocayá, ciertos grupos esotéricos y neopaganos desenvolvieron reinterpretaciones modernes del usu máxicu y ritual de les runes. Los nazis, so la influyencia del romanticismu y del nacionalismu völkisch, sintiéronse tan estelaos por elles que les incorporaron a la so simboloxía político y militar.[23]

Runic
Official Unicode Consortium code chart (PDF)
  0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 A B C D E F
U+16Ax
U+16Bx
U+16Cx
U+16Dx
U+16Ex
U+16Fx
Notes
1. Dende la versión Unicode 13.0
2. Les árees grises nun tán asignaes

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. URL de la referencia: https://www.unicode.org/charts/PDF/U16A0.pdf.
  2. 2,0 2,1 Trescripción y treslliteración de Rundata.
  3. Hávamál en «Norrøne Tekster og Kvad», Noruega.
  4. El Hávamál
  5. Mees, 2000, páxs. 33-82.
  6. Odenstedt, 1990.
  7. Williams, 1996.
  8. Oxford Dictionary of the Middle Ages: "Runes and runic inscriptions"
  9. Markey, 2001.
  10. 10,0 10,1 Looijenga, 1997.
  11. Weisgerber, 1968, páxs. 135, 392ss.
  12. Weisgerber, 1966/67, p. 207.
  13. Penzl (1994) asume un periodu d'emerxencia d'una unidá dialeutal septentrional-occidental del protonórdicu alredor de l sieglu V y l'inscripción de los Cuernos d'oru de Gallehus. Penzl (1994, p. 186); en más detalle en Penzl (1994); la división ente xermánicu septentrional occidental y protonórdicu ye daqué arbitraria, vease Antonsen (1965, p. 36)
  14. Antonsen, 1965, p. 36.
  15. 15,0 15,1 Thorsson, 1987, páxs. 88, 89.
  16. Page, 1999, páxs. 8, 15 y 16.
  17. Enoksen, 1998, p. 77.
  18. Grimm, 1821, páxs. 149-159.
  19. Jacobsen y Moltke, 1941–42, p. VII.
  20. Werner, 2004, p. 20.
  21. Werner, 2004, p. 7.
  22. Brix, Lise (21 de mayu de 2015). Isolated people in Sweden only stopped using runes 100 years ago. ScienceNordic. http://sciencenordic.com/isolated-people-sweden-only-stopped-using-runes-100-years-ago. Consultáu'l 22 de xunetu de 2015. 
  23. Herradón Ameal, 2006, páxs. 122-128.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]