Saltar al conteníu

Músculu

De Wikipedia
Músculos del envés.

Un músculu[1] ye un texíu blandu que s'atopa na mayoría de los animales. Xeneren movimientu al contraers'o estendiéndose al relaxase. Nel cuerpu humanu (y en tolos vertebraos) los músculos tán xuníos al cadarma per mediu de los tendones, siendo asina los responsables de la execución del movimientu corporal.

La propiedá de contraer, esto ye, de poder encurtiar el so llargor como efeutu de la estimulación per parte d'impulsos nerviosos provenientes del sistema nerviosu, deber al texíu muscular que los formen, más precisamente al texíu muscular de tipu estriáu esqueléticu.

Dos tipos más de texíu muscular formen parte d'otros órganos: el texíu muscular estriáu cardiacu, esclusivu del corazón, que-y dexa a ésti contraer y asina bombiar la sangre que llega al so interior; y el texíu muscular llisu que ta presente nel estómagu y a lo llargo de tol tubu dixestivu, nos bronquios, en vasos sanguíneos, na vexiga y nel úteru, ente otros.

La pallabra músculu provién del diminutivu llatín musculus, mus (mure) y la terminación diminutiva -culus, porque nel momentu de la contraición, los romanos dicíen que paecía un pequeñu mure pola forma.

Los músculos tán envolubraos per una membrana de texíu conxuntivo llamada fascia. La unidá funcional y estructural del músculu ye la fibra muscular. El cuerpu humanu contién aproximao 650 músculos.

El funcionamientu de la contraición deber a un estímulu d'una fibra nerviosa, llibérase acetilcolina (ACh), que, va posase sobre los receptores nicotínicos faciendo qu'estos s'abrir pa dexar el pasu d'iones sodiu a nivel intracelular, estos viaxen polos túbulos T hasta llegar a activar a los DHP –receptores de dihidropiridina– que son sensibles al voltaxe, estos van ser los que s'abrir, provocando al empar l'apertura de les canales de rianodina que van lliberar calciu.

El calciu que sale d'ésti retículo sarcoplasmático va direutu al complexu de actina, específicamente a la troponina C. La troponina cuenta con trés complexos; esti calciu xuníu a la troponina C fai que produza un cambéu conformacional a la troponina T, dexando que les cabeces de miosina puedan pegase y asina producir la contraición. Esti pasu del acoplamientu de la cabeza de miosina cola actina deber a un catalizador na cabeza de miosina, el magnesiu, al empar hai un gastu d'enerxía, onde'l ATP pasa a ser estremáu n'ADP y fósforu inorgánicu.

El calciu que se xunió a la troponina C, vuelve al retículo per mediu de la bomba de calciu, onde gran parte del calciu xunir a la calcicuestrina.

Composición química del texíu muscular

[editar | editar la fonte]
  1. Agua, que representa, aproximao, los trés cuartes partes del pesu del músculu.
  2. Proteínes y compuestos nitrogenados que representen los cuatro quintos del pesu secu. Ente estes sustancies atópense: el miógeno (proteína del sarcoplasma); la mioglobina, paecida a la hemoglobina de la sangre y que funciona como tresportador d'osíxenu. La miosina, globulina constituyida por cadenes de polipéptidos y l'actina, proteína qu'apaez en dos formes: la G-actina de forma globular y la F-actina de forma filamentosa.
    Como cuerpos derivaos de les proteínes figuren: el fosfágeno, que al hidrolizarse llibera calor y actúa como apurridor de fósforu; l'ATP (adenosín trifosfato o trifosfato de adenosina) y los sos derivaos, ADP o AMP.
  3. Del grupu de los hidrocarbonados ta'l glucóxenu, almacenáu como material de reserva enerxética nuna proporción del 0,5 al 1 %. El acedu láctico, productu de degradación de la glucosa.
  4. Lípidos. La cantidá de grases que contién el texíu muscular varia cola alimentación y ye distinta según la especie animal.
  5. Compuestos inorgánicos. Ente les sales inorgániques más importantes tán les de sodiu, con que los sos iones ta amestada la excitabilidad y contraición. El potasiu, que los sos iones retarden la fatiga muscular. El ion calciu y el fósforu.
  6. Ente los gases alcuéntrase en cantidá el CO2

Texíu muscular estriáu o esqueléticu

[editar | editar la fonte]

El texíu muscular estriáu ye un tipu de texíu muscular que tien como unidá fundamental el sarcómero, y que presenta, al velo al traviés d'un microscopiu, estríes que tán formaes peles bandes clares y escures alternaes del sarcómero. Ta formáu por fibres musculares de forma cilíndrica, con estremos que caltienen la mesma grosez en tola so estensión, y más llargues que les del texíu muscular llisu.

Ye l'encargáu del movimientu de les cadarmes axial y apendicular, y del caltenimientu de la postura o posición corporal. Amás, el texíu muscular esqueléticu ocular executa los movimientos más precisos de los güeyos.

El músculu estriáu o esqueléticu afitar nos güesos o la piel per mediu d'allongamientos fibrosos llamaes tendones y ta arrodiáu per una membrana llamada aponeurosis.

Texíu muscular llisu

[editar | editar la fonte]

Los músculos llisos formen les parés de les coraes y nun tán sol control de la voluntá. Les sos fibres nun contienen estríes.

Esti músculu tien una semeyanza col músculu estriáu o esqueléticu. La diferencia ye que nun tener llinia Z como lo tener el músculu estriáu, sinón que tien boles trupes que reemplacen a estes llinies Z.

Este puede ser unitariu o multiunitario. Llámase-y unitariu cuando esiste ente cada fibra d'esti músculu una unión (los llamaos gap junctions); llámase-yos multiunitario si nun tán enllazaos por unión, sinón que funcionen de manera independiente.

Esti músculu y la so función ye bien importante, por casu, los seres humanos presenten musculatura llisa en tol tracto gastrointestinal, que, ye importante porque intervién no que son les contraiciones de peristaltismo.

El funcionamientu de la contraición ye muncho más duradera que la del músculu esqueléticu por cuenta de que nun consume tanta enerxía como la fai'l mesmu. La fase de contraición d'esti tipu de músculu ye duradera, yá que cuando l'aición d'unión de miosina y actina –mesmos pasos de contraición que'l músculu esqueléticu–, gasta menor cantidá d'enerxía (la mesma cantidá de ATP, pero menor consumu d'enerxía), esto ye, el metabolismu de gastu d'enerxía de ATP ye más lentu que'l del músculu esqueléticu.

El músculu llisu forma capes dientro de los órganos buecos.

Texíu estriao cardiacu

[editar | editar la fonte]

Ye de naturaleza estriada modificada y de control involuntariu. Ta presente solu y namái nel corazón, d'ende que se llame "cardiacu". Puede dicise, que'l músculu cardiacu ye l'únicu estriáu que tien movimientu involuntariu.

Hai distintos tipos especializaos de musculatura cardiaca tales como'l músculu auricular, el músculu ventricular y el músculu de conducción. Estos puédense arrexuntar en dos partes: Músculos de la contraición muscular (músculu auricular y ventricular) y músculu de la escitación muscular cardiaca (músculu de conducción).

Tien carauterístiques del llisu y l'estriáu: Ye estriáu involuntariu; les sos fibres son rectangulares y de cutiu encrúciense; tienen un nucleu central, pero puede haber dellos. Atopar nel corazón

El texíu muscular tien les siguientes propiedaes fisiolóxiques:

a) Excitabilidad o irratibilidad. Déxa-y recibir estímulos y responder a ellos.

b) Contractibilidad. El músculu xeneralmente encúrtiase y faise más gruesu, pero caltién el mesmu volume.

c) Extensibilidad. Puede espurrise.

d) Elasticidá. Esta propiedá déxa-y recuperar la so forma orixinal dempués de contraese o estendíu.

Cada fibra muscular xunir a una fibra nerviosa al traviés d'una placa neuromuscular onde se lliberar una sustancia llamada acetilcolina y obedez a la llei "del tou o nada"; esto quier dicir que la fibra contráise totalmente o nun se contraer.

Biomecánica muscular

[editar | editar la fonte]

Tipos d'aición muscular

[editar | editar la fonte]

La tensión producir mientres l'activación del músculu, que tien llugar cuando'l músculu recibe un impulsu llétricu y llibérase la enerxía necesaria, lo que va dar llugar a la unión y desplazamientu de los filamentos de actina y miosina nel sentíu d'acurtiamientu sarcomérico y elongación tendinosa. L'activación siempres tiende a encurtiar la sarcomeras, tanto si'l músculu ta encurtiándose como elongando. Pero según la voluntá del suxetu o la rellación que s'estableza coles resistencies esternes l'activación del músculu puede dar llugar a aiciones distintes.

Isométrica

[editar | editar la fonte]

Nesti tipu nun esiste desplazamientu ente los segmentos articulares. La fuercia aplicao ye igual a la resistencia a vencer. Esiste un allargamientu del tendón y al empar un acurtiamientu del músculu, en consecuencia nun varia'l llargor del mesmu.

Isotónica concéntrica

[editar | editar la fonte]

Esiste un aproximamientu ente los segmentos articulares, dando llugar a un trabayu positivu. La fuercia aplicao ye mayor a la resistencia a vencer. Esiste un caltenimientu del llargor del tendón, pero un acurtiamientu del músculu, en consecuencia esiste un amenorgamientu del llargor del mesmu.

Isotónica escéntrica

[editar | editar la fonte]

Nesti tipu de contraición, esiste una separación de los segmentos articulares, dando llugar a un trabayu negativu. La fuercia aplicao ye menor que la resistencia a vencer. Esiste una elongación del tendón, y un acurtiamientu del músculu, en consecuencia da un aumentu del tamañu del mesmu.

Auxotónica

[editar | editar la fonte]

Consiste nuna combinación de dos contraiciones enantes mentaes como son; la isométrica y la isotónica concéntrica, que atópense combinaes en distinta proporción. Exemplos d'esta contraición pueden ser; la execución d'un golpe de golf, o'l levantamiento de peses nun bancu.

Isocinética

[editar | editar la fonte]

Ye un tipu de contraición dinámica con velocidá fixa y la resistencia a vencer de tipu variable. Ye una combinación de tres tipos de contraición; en primer llugar contraición escéntrica, darréu un tiempu mínimu de isometría y un tiempu final de trabayu concéntricu.

Tipos de fibres musculares esquelétiques

[editar | editar la fonte]

Esisten dos tipos de fibres musculares esquelétiques que nun s'estremen tantu na so estructura como na so actividá funcional, elles son: les fibres musculares tipu I, denominaes tamién coloraes o de contraición lenta y les fibres musculares tipu II, llamaes tamién blanques o de contraición rápida.

Fibres tipo I

[editar | editar la fonte]

Denominaes tamién coloraes o de contraición lenta. Carauterizar por un númberu amenorgáu de miofibrillas que s'arrexunten en determinaes zones, denominaes campos de Cohnheim.

El sarcoplasma ye bien abondosu y contién una elevada cantidá de mioglobina ( lo que-y da un color coloráu bien intensu), de mitocondries y de gotes lipídicas.

La bayura de mitocondrias y la capacidá d'almacenamientu d'osíxenu que-y confier la mioglobina, determinen que la enerxía necesaria pa los sos procesos llógrese fundamentalmente per vía aerobio, por aciu el ciclu de Krebs.

La lentitú de la contraición ye causada pol amenorgáu númberu d'elementos contráctiles (miofibrillas) en rellación cola masa d'elementos pasivos o elásticos, que la so resistencia tien de ser vencida primero que se produza la contraición.

Son, otra manera, fibres que nun s'aballen fácilmente, pos per un sitiu llogren gran cantidá d'enerxía per unidá de materia consumida y tienen abondosa reserva enerxética y por otru, nel procesu de combustión, la cantidá de productos residuales producíos ye baxa.

Fibres tipo II

[editar | editar la fonte]

Llamaes tamién blanques o de contraición rápida. Carauterízase pola bayura de miofibrillas qu'ocupen la casi totalidá del sarcoplasma. El sarcoplasma ye bien escasu y tamién el so conteníu en mioglobina y en mitocondrias. Presenta un almacenamientu de carbohidratos en forma de glucóxenu. Dientro de les fibres blanques pueden estremase dos subtipos: les Fibres II-A que llogren la enerxía a partir tantu de la vía aerobia como de la vía anaerobia por aciu glucólisis y les Fibres II-B en que namái esiste práuticamente la vía anaerobia. Nesti segundu casu, tantu les mitocondrias como la mioglobina son bien escases. Son fibres de contraición rápida pos tienen un númberu eleváu d'elementos contráctiles en rellación colos pasivos o elásticos. Les Fibres II-B abállense rápido pos la cantidá d'enerxía producida ye baxa, les sos reserves escases y la producción de sustancies residuales alta. Les Fibres II-A tienen un comportamientu entemediu al respective de esta carauterística. Dientro d'un músculu suelen esistir fibres de dambos tipos, anque según el tipu de movimientu davezu realizáu predominen los d'unu d'ellos. Les fibres coloraes predominen nos músculos posturales (músculos del tueru) que la so actividá ye continua y les blanques nos músculos rellacionaos col movimientu (músculos de les estremidaes) que precisen contraer con mayor rapidez.

Funciones del músculu

[editar | editar la fonte]

De siguío numbérense les funciones de los músculos:

  • Produz los movimientos que realizamos.
  • Xeneren enerxía mecánica pol tresformamientu de la enerxía química (biotransformadores).
  • Da estabilidá articular.
  • Sirve como proteición.
  • Caltenimientu de la postura.
  • Ye'l sentíu de la postura o posición nel espaciu, gracies a terminaciones nervioses incluyíes nel texíu muscular.
  • Información del estáu fisiolóxicu del cuerpu, por casu un cólicu renal provoca contraiciones fuertes del músculu llisu xenerando un fuerte dolor, signu del propiu cólicu.
  • Apurra de calor corporal, pol so abondosu regación, pol resfregón y pol consumu d'enerxía.
  • Estimulante de los vasos linfáticos y sanguíneos. Por casu, la contraición de los músculos de la pierna bombien ayudando a la sangre venoso y la linfa a que se dirixan en contra de la gravedá mientres la marcha.

El músculu ye l'órganu de mayor adaptabilidá. Modifícase más que nengún otru órganu tanto'l so conteníu como la so forma, d'una atrofia severa puede volver reforzase en poco tiempu, gracies al entrenamientu, al igual que col desusu atrófiase conduciendo al músculu a un amenorgamientu de tamañu, fuercia, inclusive amenorgamientu de la cantidá d'orgánulos celulares. Nel músculu esqueléticu, si inmovilizar en posición d'acurtiamientu, al cabu de poco tiempu afacer al so nuevu llargor riquiendo entrenamientu a base d'estiramientos pa volver al so llargor orixinal, inclusive si déxase espurríu un tiempu, puede dar inestabilidá articular pola hiperlaxitud adoptada.

Fuercia muscular

[editar | editar la fonte]

La fortaleza de los nuesos músculos reflexa la capacidá pa producir fuercia. Si tiense fuercia pa llevantar un pesu de 135 kilogramos, ye que los músculos son capaces de producir abonda fuercia pa superar una carga de 135 kilogramos. Inclusive cuando tán descargaos (nun intentando llevantar un pesu), estos músculos tienen de xenerar inda abonda fuercia pa mover los güesos a los que tán xuníos. El desenvolvimientu d'esta fuercia muscular depende de lo siguiente:

Unidaes motores y tamañu muscular

[editar | editar la fonte]

Puede xenerase más fuercia cuando s'activen más unidaes motores. les unidaes motores FT (contraición rápida) xeneren más fuercia que les unidaes motores ST (contraición lenta) yá que cada unidá motora Ft tien más fibres musculares qu'una ST. De manera similar, músculos más grandes al tener más fibres musculares, pueden producir más fuercia que músculos pequeños.

Velocidá d'aición

[editar | editar la fonte]

La capacidá pa desenvolver fuercia depende tamién de la velocidá de l'aición muscular. Mientres les aiciones concéntriques, el desenvolvimientu de la fuercia máximo escai progresivamente a velocidaes más altes. Pensemos cuando intentamos llevantar un oxetu bien pesáu, tendemos a faelo amodo maximizando la fuercia que podemos aplicar. Si garrar y tratamos d'alzalo rápido, probablemente nun vamos poder, o inclusive puede ser que manquemos. Sicasí, con aiciones escéntriques, ye ciertu lo contrario. Les aiciones escéntriques rápides dexen l'aplicación de la fuercia.

Patoloxíes musculares

[editar | editar la fonte]

Les enfermedaes y trestornos de la musculatura son variaes y de diverses etioloxíes.

Hipertrofia muscular

[editar | editar la fonte]

Independientemente de la fuercia y la midida de rendimientu, los músculos pueden inducise a faese más grande por una serie de factores, incluyendo les influencies hormona-yos, factores del desenvolvimientu, entrenamientu de fuercia y la enfermedaes. Contrariamente a la creencia popular, nun puede aumentar el númberu de fibres musculares al traviés del exerciciu. Sicasí, los músculos crecen al traviés d'una combinación de crecedera de la célula muscular como nuevos filamentos de proteínes que s'amiesten a la masa de les célules satélites xunto coles célules musculares esistentes. Les fibres musculares tienen una capacidá llindada pa la crecedera al traviés de la hipertrofia y dalgunos creen que se dixebren al traviés de hiperplasia, si'l suxetu aumenta la demanda.

Factores biolóxicos tales como los niveles de la hormona y la edá pueden afectar a la hipertrofia del músculu. Mientres la pubertá nos varones, la hipertrofia producir a un ritmu aceleráu por cuenta de que los niveles de les hormones de crecedera aumenten nel cuerpu del adolescente. La hipertrofia natural de normal detiense en plena crecedera de l'adolescencia. Como la testosterona ye una de les hormones de crecedera más importantes del cuerpu, los homes algamen la hipertrofia muscular muncho más fácil que les muyeres. Tomando más testosterona o otros esteroides anabólicos va aumentar la hipertrofia muscular.

Factores musculares, espinales y nerviosos afecten la construcción de músculu. Dacuando una persona puede notar un aumentu na fuercia nun músculu determináu, a pesar de que namái'l so músculu contrariu realizó l'exerciciu, como cuando un culturista atopa'l so bíceps esquierdu más fuerte dempués de completar un réxime centráu namái nel bíceps derechu. Esti fenómenu llámase cross education.

Los sistemes enerxéticos

[editar | editar la fonte]

El cuerpu humanu utiliza la enerxía que xeneren les célules al traviés de tres sistemes:

  • ATP (adenosin-tri-fosfatu)-PC (fosfocreatina): Predominiu de 3 a 6 segundos. Otru componente altamente enerxéticu, amás del ATP, ye la fosfocreatina (PC). Reconstrúi'l ATP pa caltener un suministru relativamente constante. La lliberación d'enerxía per parte de PC, ye facilitada pola enzima creatincinasa (CK) qu'actúa sobre la PC pa dixebrar el fósforu de la creatina y qu'asina se pueda xunir al ADP (adenosin-di-fosfatu) pa formar nuevamente ATP. Puede realizase ensin osíxenu polo que ye anaeróbico, nun riquir de nenguna estructura especial.
  • Glucolítico: Producir na citoplasma de la célula y consiste na lliberación d'enerxía por aciu la descomposición de la glucosa, inclúi'l procesu de glucólisis, onde inflúin delles enzimes glucolíticas.
  • Oxidativo: Producir na mitocondria de la célula. Esti sistema produz una terrible cantidá d'enerxía, polo que'l metabolismu aeróbico (en presencia d'osíxenu denominar respiración celular) ye'l principal productor d'enerxía. Ésti toma 3 tres procesos: glucólisis, ciclu de Krebs y cadena de tresporte d'electrones.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Ciencies de la Naturaleza y la so didáctica Julia Morros Sardá, páxs. 218/219.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]