Saltar al conteníu

Alcide De Gasperi

De Wikipedia
Alcide De Gasperi
presidente del Parllamentu Européu

1r xineru 1954 - 19 agostu 1954
Paul-Henri Spaak - Giuseppe Pella
Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia

16 xunetu 1953 - 17 agostu 1953
Alcide De Gasperi - Giuseppe Pella
Ministru d'Asuntos Esteriores d'Italia

16 xunetu 1953 - 17 agostu 1953
Alcide De Gasperi - Giuseppe Pella
diputáu de la República Italiana

25 xunu 1953 - 19 agostu 1954
Eleiciones: 2.ª legislatura de Italia (es) Traducir
minister of Italian Africa (en) Traducir

26 xunetu 1951 - 29 abril 1953
Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia

26 xunetu 1951 - 16 xunetu 1953
Alcide De Gasperi - Alcide De Gasperi
Ministru d'Asuntos Esteriores d'Italia

26 xunetu 1951 - 16 xunetu 1953
Carlo Sforza - Alcide De Gasperi
minister of Italian Africa (en) Traducir

27 xineru 1950 - 25 xunetu 1951
Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia

27 xineru 1950 - 26 xunetu 1951
Alcide De Gasperi - Alcide De Gasperi
Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia

24 mayu 1948 - 27 xineru 1950
Alcide De Gasperi - Alcide De Gasperi
minister of Italian Africa (en) Traducir

23 mayu 1948 - 26 xineru 1950
diputáu de la República Italiana

8 mayu 1948 - 24 xunu 1953
Eleiciones: 1.ª legislatura de Italia (es) Traducir
Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia

1r xunu 1947 - 24 mayu 1948
Alcide De Gasperi - Alcide De Gasperi
minister of Italian Africa (en) Traducir

31 mayu 1947 - 22 mayu 1948
Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia

2 febreru 1947 - 1r xunu 1947
Alcide De Gasperi - Alcide De Gasperi
minister of Italian Africa (en) Traducir

2 febreru 1947 - 30 mayu 1947
Ministru d'Asuntos Esteriores d'Italia

14 xunetu 1946 - 18 ochobre 1946 - Pietro Nenni
Presidente del Conseyu de Ministros d'Italia

14 xunetu 1946 - 2 febreru 1947 - Alcide De Gasperi
Ministru del Interior d'Italia

14 xunetu 1946 - 2 febreru 1947
Giuseppe Romita - Mario Scelba
miembru de l'Asamblea Constituyente d'Italia

25 xunu 1946 - 31 xineru 1948
jefe de Estado provisional de Italia (es) Traducir

13 xunu 1946 - 1r xunetu 1946
← ensin valor - Enrico De Nicola
minister of Italian Africa (en) Traducir

13 xunu 1946 - 28 xineru 1947
← ensin valor - ensin valor →
primer ministru del Reinu d'Italia

10 avientu 1945 - 13 xunu 1946
Ferruccio Parri - ensin valor →
minister of Italian Africa of the Kingdom of Italy (en) Traducir

10 avientu 1945 - 13 xunu 1946
Ferruccio Parri - ensin valor →
ministru d'Asuntos Esteriores del Reinu d'Italia

10 agostu 1945 - 13 xunu 1946
Eugenio Reale - ensin valor →
ministru d'Asuntos Esteriores del Reinu d'Italia

11 avientu 1944 - 21 xunu 1945
Ivanoe Bonomi - Eugenio Reale
ministru ensin cartera del Reinu d'Italia

18 xunu 1944 - 12 avientu 1944
diputáu del Reinu d'Italia

24 mayu 1924 - 21 xineru 1929
Eleiciones: 27th Legislature of the Kingdom of Italy (en) Traducir
diputáu del Reinu d'Italia

11 xunu 1921 - 25 xineru 1924
Eleiciones: 26th Legislature of the Kingdom of Italy (en) Traducir
miembru de la Cámara de Diputaos

Vida
Nacimientu Pieve Tesino (es) Traducir3 d'abril de 1881[1]
Nacionalidá Bandera de Imperiu austrohúngaru Imperiu austrohúngaru  1919)
Bandera d'Italia Reinu d'Italia  (1919 -  18 xunu 1946)
Bandera d'Italia Italia  (18 xunu 1946 -  19 agostu 1954)
Llingua materna italianu
Muerte Borgo Valsugana (es) Traducir19 d'agostu de 1954[1] (73 años)
Sepultura basílica de San Lorenzo Extramuros (es) Traducir[2]
Familia
Casáu con Francesca Romani
Fíos/es
Estudios
Estudios Giovanni Prati - Trento (en) Traducir
Universidá de Viena
Nivel d'estudios laurea (en) Traducir
Llingües falaes italianu[3]
alemán
Oficiu políticu, llingüista, periodistadiplomáticu
Llugares de trabayu Estrasburgu, Bruxeles y Roma
Premios
Santoral
19 d'agostu
Creencies
Relixón Ilesia Católica
Partíu políticu Democracia Cristiana
Cambiar los datos en Wikidata

Alcide De Gasperi (3 d'abril de 1881Pieve Tesino (es) Traducir – 19 d'agostu de 1954Borgo Valsugana (es) Traducir) foi un políticu italianu, a quien xunto con Konrad Adenauer, Robert Schuman y Jean Monnet, considérase-y como "padre d'Europa" pos contribuyó decisivamente na creación de les Comunidaes Europees. Foi ministru d'Asuntos Esteriores y presidente del Conseyu de Ministros d'Italia, según fundador de Democracia Cristiana y últimu secretariu del Partíu Popular Italianu.

Biografía

[editar | editar la fonte]

Carrera política

[editar | editar la fonte]

Nació'l 3 d'abril de 1881 en Pieve Tesino,[5] nuna familia burguesa italiana, nuna rexón qu'entós formaba parte del Imperiu Austrohúngaru.

Alcide De Gasperi empecipiar na vida política de la so rexón y na d'Austria mientres los sos años universitarios en Viena. Empieza la so verdadera carrera política como diputáu nel parllamentu austriacu en 1911. Exerció'l cargu ente 1911 y 1918 como miembru del Partíu Popular Trentín.[6] Tres la victoria italiana sobre Austria y la incorporación del Trentín en 1918 adquirió la ciudadanía italiana.[7] Nesta dómina, Gasperi representa una pequeña comunidá italiana nel senu d'un gran imperiu multinacional. Esta esperiencia apúrre-y una visión más global de la vida política, arriqueciéndo-y con una cultura más amplia, más diversa y sirviólu pa encontar el so Ideariu europeísta.

Al españar la Primer Guerra Mundial, De Gasperi ye'l responsable del Comité de los Refuxaos. Ayuda a miles de exiliaos de Trento, deteníos pol gobiernu austriacu por razones militares, a emigrar escontra l'interior del país. Dempués de l'anexón de Trento a Italia, a la fin de la guerra, arréyase, xunto al Padre Luigi Sturzo, Alberto Marvelli y dellos llaicos y políticos, na creación del Partíu Popular Italianu (P.P.I.) (más tarde rebautizado como Democracia Cristiana, n'Italia. Escoyíu diputáu de Trento en 1921, preside'l grupu parllamentariu del PPI. Desempeña un papel importante na vida política italiana hasta la llegada de Benito Mussolini al poder en 1922.

Na so calidá d'opositor ye acusáu d'actividaes antifascistes, ye deteníu y condergáu a cuatro años de prisión. A pesar de la so lliberación, queda so vixilancia hasta la cayida del Mussolini, ocupando un puestu d'emplegáu na Biblioteca del Vaticanu.

Entamos de la XE

[editar | editar la fonte]
Fotografiáu en 1951 xunto a la so familia

A la fin de la Segunda Guerra Mundial, De Gasperi convertir en líder incontestable de la democracia cristiana. De 1945 a 1953, dirixe ocho gobiernos socesivos. Ye ministru igualmente d'Asuntos Esteriores. Fai qu'Italia se xunte a la OTAN ya integrar na CECA y sofita viviegamente'l proyeutu de la CED (Comunidá Europea de Defensa).

De primeres de la reconstrucción europea, Alcide de Gasperi, Robert Schuman y Konrad Adenauer atópense regularmente y viven xuntos les primeres grandes etapes de la construcción d'Europa. Ente ésitos y fracasos, naz ente ellos una unión, una solidaridá y una estima fondes. Alcide De Gasperi va consagrar los últimos años de la so carrera a la edificación de la construcción europea. Dimitíu pol so propiu partíu en 1953, poco primero de la so muerte, convertir nel primer presidente l'Asamblea parllamentaria de la CECA.

Morrió en 1954. Anguaño la Ilesia católica considera'l procesu del so beatificación.

  • Alcide De Gasperi, Lettere dalla prigione, Roma, Edizioni Cinque Lune, 1974
  • Alcide De Gasperi, Cara Francesca. Lettere, Brescia, Morcelliana, 2004
  • Alcide De Gasperi, Scritti y discorsi politici. Alcide De Gasperi nel Trentín asburgico, vol. I°, tomu I°; tomu II°, Bologna, Il Mulino, 2006

Vease amás

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. 1,0 1,1 Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 26 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. «Da Berlinguer ad Almirante fino a Pannella:quei funerali capaci di riempire le piazze» (21 mayu 2016).
  3. Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 120304841. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
  4. Tienes d'especificar urlarchivu = y fechaarchivu = al usar {{cita web}}.«Der Karlspreisträger 1952 Alcide de Gasperi» (alemán). Consultáu'l 14 avientu 2014.
  5. Canavero, 2003, p. 3.
  6. Weibel, 1971, p. 251.
  7. Laursen, 2016, p. 91.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
Citada
Adicional
  • Maria Romana De Gasperi, Mio caru padre, Genova Milano, Marietti, 2003
  • Maria Romana De Gasperi, De Gasperi. Ritratto di unu statista, Milano, Mondadori, 2004
  • Pietro Scoppola, La proposta politica di De Gasperi, Bologna, Il Mulinov, 1977.
  • Giulio Andreotti, De Gasperi vistu da vicino, Milano, Rizzoli, 1986.
  • Nico Perrone, De Gasperi y l'America, Palermo, Sellerio, 1995.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Predecesor:
-
Presidente Provisional d'Italia
12 de xunu de 1946-29 de xunu de 1946
Socesor:
Enrico De Nicola


Predecesor:
Ferruccio Parri
{{{cargu}}}
1945–1953
Socesor:
Giuseppe Pella