Tony Blair
Anthony Charles Lynton Blair, más conocíu como "Tony" Blair (nacíu'l 6 de mayu de 1953 n'Edimburgu) ye, dende 1997, el Primer Ministru del Reinu Xuníu.
Educóse en colexos d'Edimburgu y estudió Derechu n'Oxford, pa convertise n'abogáu especializáu en Derechu sindical en 1976, nel añu 1983 unióse al "Sindicatu del Obreru" na so ciudá natal.
En 1983, foi nomáu miembru del Partíu Llaborista nel Parllamentu.
De 1984 a 1987, foi portavoz de la oposición sobre asuntos del tesoru y economía.
Tres la muerte de John Smith en 1994, Blair, con 41 años, convirtióse nel cabezaleru más xoven qu'había tenio el llaborismu. Nel congresu de 1996 el so partíu adoptó la política propuesta por Tony Blair, que buscaba una reforma constitucional, meyora de la educación y la sanidá y un mayor averamientu a la Xunión Europea (UE).
Nes eleiciones de 1997 derrotó al entós xefe de gobiernu, el conservador John Major, por una aplastante mayoría de votos.
Presentó "el modelu pa'l sieglu XXI", según el principiu de llograr "trabayu pa los que puedan trabayar" y "seguridá p'aquellos que nun pueden", basáu nes idees del teóricu social Anthony Giddens, direutor de la London School of Economics.
Contribuyó a poner fin a trenta años de conflictu n'Irlanda del Norte, tres casi dos años de negociaciones, fírmase'l acuerdu de Viernes Santu nel castiellu d'Stormont, contando cola mediación del presidente estadunidense Bill Clinton.
Como presidente de turnu del Conseyu de la Xunión Europea, Blair asistió a la cume de mayu de 1998 qu'aprobó la entrada en circulación del euro, anque'l Reinu Xuníu había decidío nun formar parte de la eurozona.
En xineru de 1999 propuso convertir la Cámara de los Lores nun Senáu elexíu por sufraxu universal, idea ésta que, xunto cola de la reforma del sistema eleutoral británicu "first past post" (mayoritariu simple en circunscripciones uninominales), abandonó, estableciendo per otra parte una autonomía mui llimitada pa'l País de Gales y Escocia basada en dos asamblees territoriales y llimitando'l númberu de puestos hereditarios na Cámara de los Lores.
Na primavera de 2001 Blair decidió nun agotar los cinco años de llexislatura y convocar les eleiciones pa'l 7 de xunu, sofitáu nuna favorable opinión publica. El so partíu conquistó la so segunda mayoría absoluta consecutiva, por primera vegada na historia del partíu.
Tras la so firma en Roma, Blair prometió ratificar nel so país per aciu de referéndum el tratáu pol que s'establez una Constitución pa Europa, pero pospuso sine die la fecha de celebración del mesmu. Tamién buscó que'l so país s'adhiera a l'euro, prometiendo un referéndum enantes de l'adhesión.
Foi duramente contestáu pola so participación na invasión d'Iraq de 2003, asina como pol descubrimientu de les falsedaes utilizaes pa xustificala (escándalos de les escuches illegales en Naciones Xuníes, la presión a la BBC y el suicidiu del doctor Kelly). Distanciáu d'anteriores collaboradores llaboristes (Mo Mowlam, Robin Cook, Ken Livingstone), la victoria nes eleiciones parllamentaries de 2005 una nueva mayoría absoluta posibilita a Blair un ablucante (na historia política del Reinu Xuníu) tercer mandatu consecutivu como premier británicu llaborista; permaneciendo la incognita de si finalizará el so mandatu o cederá el puestu al so ministru d'economía Gordon Brown a mitá de llexislatura.
Blair obtuvo en 1999 el premiu Carlomagnu pola so contribución a la unidá europea.
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
- "Whatever happened to Cool Britannia ? The UK after eight years of Blair" Trenta profesores de Reinu Xuníu, Estaos Unídos, Francia y Canadá sobre los ochos años de gobiernu de Blair. Con enllaces hacia documentos y vídeo.
