Llanzamientu de xavalina

De Wikipedia
Llanzamientu de xavalina
Meyores marques homes
Mundial Bandera de Chequia Jan Železný 98,48 (1996)
Olímpicu Bandera de Noruega Andreas Thorkildsen 90,57 (2004)
Meyores marques muyeres
Mundial Bandera de Chequia Barbora Špotáková 72,28 (2008)
Olímpicu Bandera de Cuba Osleidys Menéndez 71,53 (2004)
El campeón olímpicu Erik Lemming, na prueba de xavalina-estilu llibre de los Xuegos Olímpicos de 1908.

El llanzamientu de xavalina ye una prueba d'atletismu na que, como'l so nome indicar, llánzase una xavalina, fecha con material reglamentario de metal o fibra de vidriu, l'oxetivu ye llanzala lo más lloñe posible.

Teniendo en cuenta que'l llanzamientu d'artefactos de distintes formes y tamaños pa cazar animales a distancia pa consiguir sustentu remontar a munchos miles d'años tras, y l'home dende antiguu siempres tuvo un enclín a midise colos demás homes pa demostrar que ye meyor, puede suponese que la exhibición d'esti tipu d'habilidaes, llanzar más lloñe o con más puntería, podría tener un orixe muncho más alloñáu de lo que nos amuesa la hestoria escrita. El llanzamientu de xavalina como deporte de competición regláu yá se realizaba na antigua Grecia, incluyida dientro de la prueba de pentatlón, nos Xuegos Olímpicos de l'antigüedá y nos Xuegos Panhelénicos. El pentatlón yera la competición por excelencia de los Xuegos Olímpicos; incorporar nel añu 708 e. C. y consistía nos cinco pruebes siguientes:

La téunica pa llanzar la xavalina supónse que yera distinta a l'actual, yá que se dexaba utilizar tires de cueru pa utilizales como propulsor, llamaes amentum en llatín, y que, acabaes en dos furos polos que s'introducíen dos deos pa endolcales na xavalina, enllargaben el llargor del brazu y coles mesmes imprimíen a la xavalina un xiru que lu estabilizaba nel aire.[1]

El llanzamientu de xavalina forma parte del programa d'atletismu de los Xuegos Olímpicos de la era moderna dende 1908.

Reglamentu[editar | editar la fonte]

Pa llanzar la xavalina, tien de garrase pola encordadura.

Llanzar dende un pasiellu d'una llongura de 30 metros, acabáu nun arcu de 38 metros de radio. El sector de cayida va tar marcáu con dos llinies blanques de 45 cm d'anchor, talmente que si los cantos internos de les llinies enllargárense tendríen de pasar poles cuatro interseiciones de los cantos interiores del arcu y les llinies paraleles que delimitan el pasiellu d'impulsu y que se crucien nel puntu central del círculu del cual l'arcu forma parte. El sector va tener asina 59º aproximao.

Pa realizar cada intentu, l'atleta tien un minutu. De normal, cada atleta realiza tres intentos, y los ocho atletes con meyor marca válida, o toos si son ocho o menos, realicen otros trés intentos n'orde inversu a la so meyor marca.

La xavalina tien de garrase pola encordadura (siquier la mano del atleta tien de tocala), y llanzase percima del costazu o del brazu de llanzar; nun se dexa llanzala en rotación nin puede l'atleta dar el llombu al sector de cayida antes de soltar la xavalina; los estilos non clásicos nun tán autorizaos. Si la xavalina romper nel intentu o nel aire nun se va cuntar como nulu; tampoco si'l frayatu fai perder l'equilibriu al atleta y provoca que toque fuera del arcu; nesti casu va dexáse-y volver empezar. Na cayida, la punta metálica tien de tocar el suelu primero que cualesquier otra parte de la xavalina. L'atleta tien de sostener la xavalina pola empuñadura asitiada nel so centru de gravedá y llanzala percima del costazu y cerca del oyíu o oreyes.

Carauterístiques de la xavalina[editar | editar la fonte]

La xavalina ye un venablu allargáu cola punta metálica. El llargor de la xavalina ye de 260-270 cm en categoría masculina y 220-230 cm en categoría femenina, y un pesu mínimu de 800 g pa los homes y 600 g pa les muyeres. Tien un asidero, fabricáu con cordel, d'unos 15 cm de llargu, que s'atopa aproximao nel centru de gravedá de la xavalina (ente los 90 cm y 110 cm). A lo llargo de la historia viénose averando a la punta'l centru de gravedá de les xavalines, pa faer que cayan antes, yá que s'empezaben a realizar marques qu'entepasaben la llongura de los campos de cayida.

Téuniques de llanzamientu[editar | editar la fonte]

L'oxetivu d'efectuar un bon llanzamientu téunicu ye'l de que la xavalina tenga la mayor velocidá posible nel momentu de ser llanzada, anque tamién inflúin otros aspeutos que pueden ser controlaos, como l'ángulu de salida o l'alliniadura de la xavalina colos costazos.

Dende l'entamu de los llanzamientos na era moderna esistieron delles téuniques de llanzamientu, esistiendo inclusive mientres dalgún tiempu una téunica rotatoria, afecha al llanzamientu de xavalina por Félix Erausquin, derivada del llanzamientu de barra que se practica nel País Vascu. Con esta nueva téunica, Miguel de la Quadra-Salcedo batió holgadamente la plusmarca mundial de xavalina.[2] Ante la peligrosidá qu'ufiertaba esta téunica pa llanzadores inespertos, la IAAF ver na obligación de modificar el reglamentu por dos vegaes, incluyendo nel reglamentu que nin el llanzador nin la xavalina podíen tar empobinaos en nengún momentu del llanzamientu de llombu a la parte de llanzamientu.[2] Esta marca non se homologó magar ser el cambéu del reglamentu posterior al llanzamientu. Esta téunica yera bien peligrosa si nun s'apoderaba perfectamente, yá que esistía la posibilidá de que la xavalina saliera escontra otru llugar que nun fuera la zona de la cayida, col consiguiente peligru pa espectadores y atletes que pertenecíen n'otres pruebes.

Anguaño utilízase la téunica denomada clásica, que s'afai, con pequeñes variantes, a les carauterístiques del atleta. Nesta téunica utiliza una serie de pasos previos al llanzamientu. De normal utilízase una carrera normal, para, dempués, al armar el brazu calteniendo la xavalina al altor de los güeyos y alliniada colos costazos na direición del llanzamientu, faer una serie de pasos cruzaos y d'últimes efectuar un sofitu col pie esquierdu (pasu d'acomodu), bloquiando la parte izquierda del cuerpu, pa dempués col pie derechu y el cadril efectuar una llixera rotación escontra dientro (pasu nidiu), y darréu soltar el brazu, executando'l llanzamientu. La manzorga, dende'l pasu cruzáu, haber de llevar alta para nel momentu de llanzar llevala escontra'l llau esquierdu. Dempués débese siguir la inercia del llanzamientu, nun bloquiándose dafechu. Ye importante que'l llanzador en tou momentu tea relaxáu, pos los músculos espurrir más si tán relaxaos qu'en tensión, dexando una mayor elasticidá nel llanzamientu. Podemos resumir esta téunica diciendo que tien cuatro partes carrera, pasu cruzáu, llanzamientu y recuperación.

Récores[editar | editar la fonte]

- actualizáu al 12 de xunetu de 2015.

Marca (m) Atleta País Llugar Fecha
Mundial (WR) Homes 98,48 Jan Železný  Chequia Jena 25-05-1996
Muyeres 72,28 Barbora Špotáková  Chequia Stuttgart 13-09-2008
Olímpicu (OR) Homes 90,57 Andreas Thorkildsen Noruega Beixín 23-08-2008
Muyeres 71,53 Osleidys Menéndez Cuba Cuba Atenes 27-08-2004
Européu (ER) Homes 98,48 Jan Železný  Chequia Jena 25-05-1996
Muyeres 72,28 Barbora Špotáková  Chequia Stuttgart 13-09-2008
Americanu (AM) Homes 91,29 Breaux Greer  Estaos Xuníos d'América Indianapolis 21-06-2007
Muyeres 71,70 Osleidys Menéndez Cuba Cuba Ḥélsinki 14-08-2005
Africanu (AF) Homes 92,72 Julius Yego Bandera de Kenya Kenia Beixín 26-08-2015
Muyeres 69,35 Sunette Viljoen Bandera de Sudáfrica Sudáfrica Nueva York 09-06-2012
Asiáticu (AS) Homes 89,15 Qinggang Zhao  China Incheon 02-10-2014
Muyeres 65,47 Li Zhang  China Incheon 01-10-2014
Oceánicu (OC) Homes 89,02 Jarrod Bannister Bandera de Australia Australia Brisbane 29-02-2008
Muyeres 66,83 Kimberley Mickle Bandera de Australia Australia Melbourne 22-03-2014

Atletes con meyores marques mundiales[editar | editar la fonte]

Actualizáu a 07-05-2017

Masculín[editar | editar la fonte]

Llugar Resultáu Atleta País Llugar Fecha
1. 98m 48cm Jan Železný  Chequia Jena 25-05-1996
2. 94m 44cm Johannes Vetter Bandera d'Alemaña Alemaña Lucerna 11-07-2017
3. 93m 90cm Thomas Rohler Bandera d'Alemaña Alemaña Doḥa 05-05-2017
4. 93m 09cm Aki Parviainen  Finlandia Kuortane 26-06-1999
5. 92m 72cm Julius Yego Bandera de Kenya Kenia Beixín 26-08-2015
6. 92m 61cm Serguéi Makárov Bandera de Rusia Rusia Sheffield 30-06-2002
7. 92m 60cm Raymond Hecht Alemaña Oslu 21-06-1995
8. 91m 69cm Konstadinós Gatsioúdis Grecia Kuortane 24-06-2000
9. 91m 59cm Andreas Thorkildsen Noruega Oslu 02-06-2006
10. 91m 53cm Tero Pitkämäki  Finlandia Kuortane 26-06-2005

Modelu antiguu

Llugar Resultáu Atleta País Llugar Fecha
1. 104m 80cm Uwe Hohn República Democrática Alemana Brandeburgu 20-06-1984

Esiste una marca ensin reconocer pola IAAF.

A final de los años 50 Miguel de la Quadra-Salcedo llogró una marca de 112,30 m. Pa ello utilizó'l "estilu español " o estilu "Erausquin", téunica creada por Félix Erausquin. Pero la IAAF prohibió la téunica por peligrosa pa los xuegos olímpicos de Roma del añu 60 y anuló tolos rexistros previos.[3]

Femenín[editar | editar la fonte]

(Actualizáu a 12-07-2015)

Posición Marca Atleta País Llugar Fecha
1. 72m 28cm[4] Barbora Špotáková  Chequia Stuttgart 13-09-2008
2. 71m 99cm Maria Abakumova  Rusia Daegu 02-09-2011
3. 71m 70cm Osleidys Menéndez Cuba Cuba Ḥélsinki 14-08-2005
4. 70m 20cm Christina Obergföll Alemaña Múnich 23-06-2007
5. 69m 48cm Trine Hattestad Noruega Oslu 28-07-2000
6. 69m 35cm Sunette Viljoen Bandera de Sudáfrica Sudáfrica Nueva York 09-06-2012
7. 68m 34cm Steffi Nerius Alemaña Elstal 31-08-2008
8. 67m 67cm Sonia Bisset Cuba Cuba Salamanca 06-07-2005
9. 67m 51cm Miréla Manjani Grecia Sydney 30-09-2000
10. 67m 32cm Linda Sthal Bandera d'Alemaña Alemaña Nueva York 14-06-2014

Campeones olímpicos[editar | editar la fonte]

Masculín[editar | editar la fonte]

Pa detalles ver Medayistes olímpicos n'atletismu (Llanzamientu de xavalina masculín).

Edición Oru Plata Bronce
Londres 1908 Bandera de Suecia Eric Lemming (54,83) Bandera de Noruega Arne Halse Bandera de Suecia Otto Nilsson
Estocolmo 1912 Bandera de Suecia Eric Lemming (60,64) Bandera de Rusia Juho Saaristo Bandera d'Hungría Mór Kóczán
Amberes 1920 Bandera de Finlandia Jonni Myyrä (65,78) Bandera de Finlandia Urho Peltonen Bandera de Finlandia Pekka Johansson
París 1924 Bandera de Finlandia Jonni Myyrä (62,96) Bandera de Suecia Gunnar Lindström Bandera de Estaos Xuníos d'América Eugene Oberst
Ámsterdam 1928 Bandera de Suecia Erik Lundqvist (66,60) Bandera d'Hungría Béla Szepes Bandera de Noruega Olav Sunde
Los Angeles 1932 Bandera de Finlandia Matti Järvinen (72,71) Bandera de Finlandia Matti Sippala Bandera de Finlandia Eino Penttilä
Berlín 1936 Bandera d'Alemaña Gerhard Stöck (71,84) Bandera de Finlandia Yrjö Nikkanen Bandera de Finlandia Kalervo Toivonen
Londres 1948 Bandera de Finlandia Tapio Rautavaara (69,77) Bandera de Estaos Xuníos d'América Steve Seymour Bandera d'Hungría József Várszegi
Ḥélsinki 1952 Bandera de Estaos Xuníos d'América Cyrus Young (73,78) Bandera de Estaos Xuníos d'América Bill Miller Bandera de Finlandia Toivo Hyytiäinen
Melbourne 1956 Bandera de Noruega Egil Danielsen (85,71) Bandera de Polonia Janusz Sidło |

Bandera de la Xunión Soviética Viktor Tsybulenko

Roma 1960 Bandera de la Xunión Soviética Viktor Tsybulenko (84,64) Bandera d'Alemaña Walter Krüger Bandera d'Hungría Gergely Kulcsár
Tokiu 1964 Bandera de Finlandia Pauli Nevala (82,66) Bandera d'Hungría Gergely Kulcsár Bandera de la Xunión Soviética Jānis Lūsis
Méxicu 1968 Bandera de la Xunión Soviética Jānis Lūsis (90,10) Bandera de Finlandia Jorma Kinnunen Bandera d'Hungría Gergely Kulcsár
Múnich 1972 Bandera d'Alemaña Klaus Wolfermann (90,48) Bandera de la Xunión Soviética Jānis Lūsis Bandera de Estaos Xuníos d'América Bill Schmidt
Montreal 1976 Bandera d'Hungría Miklós Németh (94,58) Bandera de Finlandia Hannu Siitonen Bandera de Rumanía Gheorghe Megelea
Moscú 1980 Bandera de la Xunión Soviética Dainis Kūla (91,20) Bandera de la Xunión Soviética Aleksandr Makarov Bandera d'Alemaña Wolfgang Hanisch
Los Angeles 1984 Bandera de Finlandia Artu Härkönen (86,76) Bandera del Reinu Xuníu Dave Ottley Bandera de Suecia Kenth Eldebrink
Seúl 1988[5] Bandera de Finlandia Tapio Korjus (84,28) Jan Železný Bandera de Finlandia Seppo Räty
Barcelona 1992 Jan Železný (89,66) Bandera de Finlandia Seppo Räty Bandera del Reinu Xuníu Steve Backley
Atlanta 1996 Bandera de Chequia Jan Železný (88,16) Bandera del Reinu Xuníu Steve Backley Bandera de Finlandia Seppo Räty
Sydney 2000 Bandera de Chequia Jan Železný (90,17) Bandera del Reinu Xuníu Steve Backley Bandera de Rusia Sergey Makarov
Atenes 2004 Bandera de Noruega Andreas Thorkildsen (86,50) Bandera de Letonia Vadims Vasiļevskis Bandera de Rusia Sergey Makarov
Beixín 2008 Bandera de Noruega Andreas Thorkildsen (90,57) Bandera de Letonia Ainārs Kovals Bandera de Finlandia Tero Pitkämäki
Londres 2012 Bandera de Trinidá y Tobagu Keshorn Walcott (84,58) Bandera de Ucraína Oleksandr Pyatnytsya Bandera de Finlandia Antti Ruuskanen
Rio de Janeiro 2016 Bandera d'Alemaña Thomas Röhler (90,30) Bandera de Kenia Julius Yego Bandera de Trinidá y Tobagu Keshorn Walcott

Femenín[editar | editar la fonte]

Edición Oru Plata Bronce
Los Angeles 1932 Bandera de Estaos Xuníos d'América Mildred Didrikson (43,69) Bandera d'Alemaña Ellen Braumüller Bandera d'Alemaña Tilly Fleischer
Berlín 1936 Bandera d'Alemaña Tilly Fleischer (45,18) Bandera d'Alemaña Luise Krüger Bandera de Polonia Maria Kwasniewska
Londres 1948 Bandera de Austria Herma Bauma (45,57) Bandera de Finlandia Kaisa Parviainen Bandera de Dinamarca Lily Carlstedt
Ḥélsinki 1952 Dana Zátopková (50,47) Bandera de la Xunión Soviética Aleksandra Chudina Bandera de la Xunión Soviética Yelena Gorchakova
Melbourne 1956 Bandera de la Xunión Soviética Inese Jaunzeme (53,86) Bandera de Chile Marlene Ahrens Bandera de la Xunión Soviética Nadezhda Konyayeva
Roma 1960 Bandera de la Xunión Soviética Elvira Ozolina (55,98) Dana Zátopková Bandera de la Xunión Soviética Birutė Kalėdienė
Tokiu 1964 Bandera de Rumanía Mihaela Peneș (60,54) Bandera d'Hungría Márta Axataes Bandera de la Xunión Soviética Yelena Gorchakova
Méxicu 1968 Bandera d'Hungría Angéla Németh (60,36) Bandera de Rumanía Mihaela Peneș Bandera de Austria Eva Janko
Múnich 1972 Bandera d'Alemaña Ruth Fuchs (60,36) Bandera d'Alemaña Jacqueline Todten Bandera de Estaos Xuníos d'América Kate Schmidt
Montreal 1976 Bandera d'Alemaña Ruth Fuchs (65,94) Bandera d'Alemaña Marion Becker Bandera de Estaos Xuníos d'América Kate Schmidt
Moscú 1980 Bandera de Cuba María Caridá Colón (68,40) Bandera de la Xunión Soviética Saida Gunba Bandera d'Alemaña Ute Hommola
Ánxeles 1984 Bandera del Reinu Xuníu Tessa Sanderson (69,56) Bandera de Finlandia Tiina Lillak Bandera del Reinu Xuníu Fatima Whitbread
Seúl 1988 Bandera d'Alemaña Petra Felke (74,68) Bandera del Reinu Xuníu Fatima Whitbread Bandera d'Alemaña Beate Koch
Barcelona 1992 Bandera d'Alemaña Silke Renk (68,34) Bandera de Equipu Xunificáu Natalya Shikolenko Bandera d'Alemaña Karen Forkel
Atlanta 1996 Bandera de Finlandia Heli Rantanen (67,94) Bandera de Australia Louise McPaul Bandera de Noruega Trine Hattestad
Sydney 2000 Bandera de Noruega Trine Hattestad (68,91) Bandera de Grecia Mirela Maniani Bandera de Cuba Osleidys Menéndez
Atenes 2004 Bandera de Cuba Osleidys Menéndez (71,53) Bandera d'Alemaña Steffi Nerius Bandera de Grecia Mirela Maniani
Beixín 2008 Bandera de Chequia Barbora Špotáková (71,42) Bandera de Rusia Mariya Abakumova (70,78) Bandera d'Alemaña Christina Obergföll (66,13)
Londres 2012 Bandera de Chequia Barbora Špotáková (69,55) Bandera d'Alemaña Christina Obergföll Bandera d'Alemaña Linda Stahl
Rio de Janeiro 2016 Bandera de Croacia Sara Kolak (66,18) Bandera de Sudáfrica Sunette Viljoen Bandera de Chequia Barbora Špotáková

Campeones mundiales[editar | editar la fonte]

Masculín[editar | editar la fonte]

Edición Oru Plata Bronce
Ḥélsinki 1983 Bandera d'Alemaña Detlef Michel Bandera de Estaos Xuníos d'América Tom Petranoff Bandera de la Xunión Soviética Dainis Kūla
Roma 1987 Bandera de Finlandia Seppo Räty Bandera de la Xunión Soviética Viktor Yevsyukov Jan Železný
Tokiu 1991 Bandera de Finlandia Kimmo Kinnunen Bandera de Finlandia Seppo Räty Bandera de la Xunión Soviética Vladimir Sasimovich
Stuttgart 1993 Bandera de Chequia Jan Železný Bandera de Finlandia Kimmo Kinnunen Bandera del Reinu Xuníu Mick Hill
Gotemburgu 1995 Bandera de Chequia Jan Železný Bandera del Reinu Xuníu Steve Backley Bandera d'Alemaña Boris Henry
Atenes 1997 Bandera de Sudáfrica Marius Corbett Bandera del Reinu Xuníu Steve Backley Bandera de Grecia Konstadinos Gatsioudis
Sevilla 1999 Bandera de Finlandia Aki Parviainen Bandera de Grecia Konstadinos Gatsioudis Bandera de Chequia Jan Železný
Edmonton 2001 Bandera de Chequia Jan Železný Bandera de Finlandia Aki Parviainen Bandera de Grecia Konstadinos Gatsioudis
París 2003 Bandera de Rusia Sergey Makarov Bandera d'Estonia Andrus Värnik Bandera d'Alemaña Boris Henry
Ḥélsinki 2005 Bandera d'Estonia Andrus Värnik Bandera de Noruega Andreas Thorkildsen Bandera de Rusia Sergey Makarov
Osaka 2007 Bandera de Finlandia Tero Pitkämäki Bandera de Noruega Andreas Thorkildsen Bandera de Estaos Xuníos d'América Breaux Greer
Berlín 2009 Bandera de Noruega Andreas Thorkildsen Bandera de Cuba Guillermo Martínez López Bandera de Xapón Yukifumi Murakami
Daegu 2011 Bandera d'Alemaña Matthias de Zordo Bandera de Noruega Andreas Thorkildsen Bandera de Cuba Guillermo Martínez López
Moscú 2013 Bandera de Chequia Vítězslav Veselý Bandera de Finlandia Tero Pitkämäki Bandera de Rusia Dmitriy Tarabin
Beixín 2015 Bandera de Kenia Julius Yego Bandera de Exiptu Ihab El-Sayed Bandera de Finlandia Tero Pitkämäki
Londres 2017 Bandera d'Alemaña Johannes Vetter Bandera de Chequia Jakub Vadlejch Bandera de Chequia Petr Frydrych

Femenín[editar | editar la fonte]

Edición Oru Plata Bronce
Ḥélsinki 1983 Bandera de Finlandia Tiina Lillak Bandera del Reinu Xuníu Fatima Whitbread Bandera de Grecia Anna Verouli
Roma 1987 Bandera del Reinu Xuníu Fatima Whitbread Bandera d'Alemaña Petra Felke Bandera d'Alemaña Beate Peters
Tokiu 1991 Bandera de la República Popular China Xu Demei Bandera d'Alemaña Petra Felke Bandera d'Alemaña Silke Renk
Stuttgart 1993 Bandera de Noruega Trine Hattestad Bandera d'Alemaña Karen Forkel Bandera de Bielorrusia Natalya Shikolenko
Gotemburgu 1995 Bandera de Bielorrusia Natalya Shikolenko Bandera de Rumanía Felicia Ţilea Bandera de Finlandia Mikaela Ingberg
Atenes 1997 Bandera de Noruega Trine Hattestad Bandera de Australia Joanna Stone Bandera d'Alemaña Tanja Damaske
Sevilla 1999 Bandera de Grecia Miréla Manjani Bandera de Rusia Tatyana Shikolenko Bandera de Noruega Trine Hattestad
Edmonton 2001 Bandera de Cuba Osleidys Menéndez Bandera de Grecia Miréla Manjani Bandera de Cuba Sonia Bisset
París 2003 Bandera de Grecia Miréla Manjani Bandera de Rusia Tatyana Shikolenko Bandera d'Alemaña Steffi Nerius
Ḥélsinki 2005 Bandera de Cuba Osleidys Menéndez Bandera d'Alemaña Christina Obergföll Bandera d'Alemaña Steffi Nerius
Osaka 2007 Bandera de Chequia Barbora Špotáková Bandera d'Alemaña Christina Obergföll Bandera d'Alemaña Steffi Nerius
Berlín 2009 Bandera d'Alemaña Steffi Nerius Bandera de Chequia Barbora Špotáková Bandera de Rusia Maria Abakumova
Daegu 2011 Bandera de Rusia Maria Abakumova Bandera de Chequia Barbora Špotáková Bandera de Sudáfrica Sunette Viljoen
Moscú 2013 Bandera d'Alemaña Christina Obergföll Bandera de Australia Kimberley Mickle Bandera de Rusia Maria Abakumova
Beixín 2015 Bandera d'Alemaña Katharina Molitor Bandera de la República Popular China Lyu Huihui Bandera de Sudáfrica Sunette Viljoen
Londres 2017 Bandera de Chequia Barbora Špotáková Bandera de la República Popular China Li Lingwei Bandera de la República Popular China Lyu Huihui

Notes y referencies[editar | editar la fonte]

  1. Llanzamientu de Xavalina
  2. 2,0 2,1 L'Atletismu Olímpicu Español. ISBN 84-604-3552-0
  3. «Miguel de la Quadra en Roma» (27 de setiembre de 2010). Consultáu'l 22 de mayu de 2016.
  4. http://www.iaaf.org/records/toplists/throws/javelin-throw/outdoor/women/senior
  5. Aplicóse'l cambéu anterior a la celebración de los Xuegos Olímpicos- de la xavalina, averando a la punta'l centru de gravedá d'ésta. Esti cambéu introducir pa faer que cayera antes la xavalina, yá que s'empezaben a realizar marques qu'entepasaben la llongura de los campos de cayida, col consiguiente peligru. Anovóse'l récor olímpicu, siendo batíu por Jan Železný na calificación con una marca de 85,90 metros, distancia que nun superaría na final.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]