Vinca minor

De Wikipedia
Vinca minor
vinca menor
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Gentianales
Familia: Apocynaceae
Subfamilia: Rauvolfioideae
Tribu: Vinceae
Xéneru: Vinca
Especie: V. minor
L. 1753
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

La vinca menor[1] (Vinca minor) ye una especie botánica de planta con flor, nativa del centru y sur d'Europa, dende Portugal, Francia, norte d'Holanda y los países bálticos, esti d'El Cáucasu, y tamién suroeste d'Asia en Turquía.

Descripción[editar | editar la fonte]

Marxes foliares comparaos; Vinca minor enriba, Vinca major embaxo; note lo glabro de V. minor, piloso en V. major

Ye un subarbusto, cubriendo'l terrén, y enraigonando polos tarmu, formando grandes colonies clonales y dacuando engatando a más de 4 dm, pero non más nin enroscándose. Fueyes siempreverdes, opuestes, 2-4,5 cm x 1-2,5 cm, verde escures brilloses, con una testura correosa, márxenes enteros. Flores solitaries nes axiles foliares. Floria dende tempranu en primavera a mediaos del branu, y poques flores entá na seronda; son de color bígaru (azul-violeta maciu o blancu en delles seleiciones cultivaes), 2-3 cm de diámetru, con corola pentalobulada. Frutu ye un par de folículos de 25 mm de llargu, conteniendo numberoses granes.

La bien rellacionada especie Vinca major ye similar pero más grande en toles sos partes, y fueyes relativamente más anches con fueyes de márxenes pilosos.

Cultivu[editar | editar la fonte]

Completa cobertoria.

La especie crez comúnmente como cultivu de cobertoria en xardinos templaos pol so xamasca siempreverde, floriamientu primaveral y veraniegu, facilidá de cultivu, y mestu qu'afuega les maleces. Tien poques pestes o enfermedaes, y ta llargamente naturalizáu y entá clasificáu como especie invasora en partes de Norteamérica [1]. Hai numberosos cultivares, con distintos colores de flores y de xamasca variegado, incluyendo a 'Argenteovariegata' (cantos de fueyes blancos), 'Aureovariegata' (cantos mariellos), 'Gertrude Jekyll' (flores blanques), y 'Plena' (flores dobles).

Otros nomes vernáculos usaos en cultivu inclúi Periwinkle pequeñu, Periwinkle común [2]).

Usu melecinal[editar | editar la fonte]

Etnomedicinalmente, les fueyes seques, partes aérees, y dacuando tola planta de Vinca, usar p'ameyorar la circulación sanguínea, incluyendo lo cerebral, por meyora del metabolismu nel celebru, y tratar desordes cardiovasculares.

La vincamina ye'l alcaloide con efeutu farmacolóxicu nootrópico responsable de l'actividá de la Vinca. La vinpocetina ye un fármacu nootrópico sintéticu deriváu de la vincamina.

Taxonomía[editar | editar la fonte]

Vinca minor describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 209. 1753.[2]

Sinónimos
[3][n. 1]
  • Pervinca minor (L.) Garsault, Fig. Pl. Méd.: t. 448 (1764), opus utique oppr.
  • Pervinca procumbens Gilib., Exercit. Phyt. 1: 63 (1792).
  • Vinca humilis Salisb., Prodr. Stirp. Chap. Allerton: 146 (1796).
  • Vinca ellipticifolia Stokes, Bot. Mat. Med. 1: 495 (1812).
  • Vinca Entemedia Tausch, Flora 19: 386 (1836).
  • Pervinca heterophyla Raf., Autik. Bot.: 184 (1840).
  • Pervinca repens Raf., Autik. Bot.: 184 (1840).
  • Vinca acutiflora Bertol. ex W.D.J.Koch, Syn. Fl. Germ. Helv., ed. 2: 557 (1844).

Nome común[editar | editar la fonte]

Esta especie ye conocida nel dominiu llingüísticu asturlleonés col nome común vinca menor[1].

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Notes[editar | editar la fonte]

  1. La bibliografía utilizada pa definir el nome correutu y los sinónimos ta en el sitiu de Royal Botanic Gardens, Kew, y ye la siguiente:
    • Van Heurck, H. & De Beucker, J.I. (1861). Antwerpsche Analytische Flora 1: 1-192. Drukkerij der weduwe Jos. Van Ishoven, Antwerpen.
    • Webb, C.J., Sykes, W.R & Garnock-Jones, P.J. (1988). Flora of New Zealand 4: 1-1365. R.Y.Owen, Government Printer, Wellington.
    • Govaerts, R. (2003). World Checklist of Selected Plant Families Database in ACCESS: 1-216203. The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew.

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. 1,0 1,1 URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.
  2. «Vinca minor». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 19 d'ochobre de 2013.
  3. «Vinca minor». Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist of Selected Plant Families. Consultáu'l 7 d'ochobre de 2009.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  • Blamey, M., & Grey-Wilson, C. (1989). Flora de Bretaña y norte d'Europa. Hodder & Stoughton.
  • Huxley, A., ed. (1992). Nuevu Diccionariu RHS de Xardinería 4: 665. Macmillan.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]