Saltar al conteníu

Napoleón II Bonaparte

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Napoleón II Bonaparte
copríncipe francés d'Andorra

22 xunu 1815 - 7 xunetu 1815
Napoleón Bonaparte - Lluis XVIII de Francia
Rei de Romanos

Vida
Nacimientu París[1]20 de marzu de 1811[2]
Nacionalidá Bandera de Francia Francia
Muerte Viena22 de xunetu de 1832[3] (21 años)
Sepultura Los Inválidos
París
Causa de la muerte tuberculosis
Familia
Padre Napoleón Bonaparte
Madre María Lluisa d'Austria
Casáu con ensin valor
Hermanos/es
Pueblu Casa de Bonaparte
Estudios
Llingües falaes francés
Alumnu de Johann Baptist von Foresti
Oficiu dibuxanteoficial
Premios
Graduación coronel (es) Traducir[2]
Creencies
Relixón Ilesia Católica
Cambiar los datos en Wikidata

Napoleón II, Emperador de los franceses (20 de marzu de 1811París – 22 de xunetu de 1832Viena) foi fíu de Napoleón I y de la emperatriz María Luisa. A pesar de ser herederu del so padre, nunca llegó a reinar. Pasó a la historia col títulu que recibió al nacer: Rei de Roma (Roi de Rome), los sos detractores llamar "El Aguilucho" (l'Aiglon).

Trubiecu del rei de Roma (1811), de Jean-Baptiste-Claude Odiot, plata dorao, madreperla, terciopelu, seda y tul, Kunsthistorisches Museum, Viena
La emperatriz María Luisa y el rei de Roma.
Napoleón II por Thomas Lawrence.
Napoleón II por Moritz Daffinger.
Balta de Napoleón II.

El 20 de marzu de 1811, Napoleón I vio apináu'l so más allampáu deséu; la emperatriz María Luisa fai-y padre d'un herederu llexítimu. El nuevu príncipe recibe, dende la so nacencia, el títulu de rei de Roma en virtú del senáu-consulto del 17 de febreru de 1810. Coles mesmes, la constitución del 2 de floreal del Añu XII (el 18 de mayu de 1804), otorgaba'l títulu de Príncipe Imperial al fíu mayor del Emperador.

1814: la primer abdicación de Napoleón I

[editar | editar la fonte]

Dempués de la campaña de Francia y de tomar de París, María Luisa, José y el so fíu abellugar en Rambouillet y depués en Blois. El 3 d'abril el so padre l'Emperador foi depuestu pol Senáu, y so la presión de les sos mariscales, el 4 d'abril redactó en Fontainebleau una acta d'abdicación salvaguardando los derechos del so fíu, pero ante la imposibilidá d'entamar una ofensiva sobre París pola defección de Marmont, abdicó nuevamente'l 6 d'abril, esta vegada incondicionalmente,[4] y asina poder axustar colos aliaos. El 11 d'abril, el tratáu de Fontainebleau con el vencedores, estableció finalmente l'arrenunciu de soberanía en Francia ya Italia pa sigo y la so familia.[5] Napoleón despidir a les sos tropes el 20 d'abril de 1814 en Fontainebleau y foise a la islla d'Elba. Un cortexu que llevaba a María Luisa y el so fíu a Viena foi'l 23 d'abril de 1814.

Tuvo tamién el títulu de príncipe de Parma, yá que el tratáu de Fontainebleau confirió la soberanía del principáu de Parma, Piacenza y Guastalla a la emperatriz María Luisa con derechu a socesión del so fíu, que tomó dende esi momentu'l títulu de príncipe de Parma, Piacenza y Guastalla. Pero pol tratáu de 10 de xunu de 1817 retiróse definitivamente al fíu de María Luisa y el so títulu y los sos derechos sobre Parma que yá fueren devueltos a los Borbón-Parma pol artículu 99 del Congresu de Viena.

Los Cien Díes: la segunda abdicación de Napoleón I

[editar | editar la fonte]

Mientres los Cien Díes, l'Acta Adicional a les Constituciones del Imperiu del 22 d'abril de 1815 devolvió-y al fíu de Napoleón I el títulu de Príncipe Imperial, pero non el del rei de Roma. A finales de los Cien Díes, el 22 de xunu, Napoleón I realiza la so segunda abdicación nel palaciu del Elíseo, que señala: «la mio vida política acábase, y proclamu al mio fíu, sol títulu de Napoleón II, emperador de los franceses». Pero Napoleón II vive entós en Viena, en manes del so güelu l'emperador Francisco I d'Austria. La Cámara de Representantes y la de los Pares, reconocieron l'abdicación de Napoleón I y la proclamación de Napoleón II[6][7] y dieron en designar un gobiernu provisional (Comisión de gobiernu) presidíu pol Duque de Otranto, y cuatro miembros más. La comisión de gobiernu designar, en tolos sos documentos, como emperador, antes d'eslleise'l 7 de xunetu de 1815. Lluis XVIII entró en París el 8 de xunetu de 1815 pa reinar ellí de nuevu.[8]

Dempués de 1815, el nuevu príncipe, conocíu agora como «Franz» más que como «Napoleón», yera un cautivu virtual na corte del so güelu en Viena. El so güelu, l'emperador Francisco I, que-y profesaba un apreciu particular confirió-y el títulu de Duque de Reichstadt en 1818 y concedió-y tolos honores correspondientes a los miembros de la Casa d'Habsburgu, otorgándo-y nel orde de precedencia una posición darréu posterior a los archiduques. Tuvo como preceptor al conde Moritz von Dietrichstein.

Reichstadt ye una llocalidá y señoríu asitiáu en Bohemia (anguaño Zákupy, República Checa), siendo les rentes del ducáu importantes.

En 1830, cuando'l rei Carlos X perdió'l tronu de Francia, el mozu Napoleón, enfermu de tuberculosis, nun pudo plantegase nengún intentu de socesión.

Paternidá

[editar | editar la fonte]

Anque'l Duque de Reichstadt nun se casó nin tuvo descendencia, dellos aficionaos consideren altamente probable que fuera'l padre de Maximiliano I de Méxicu. Los últimos años de la so vida, tuvo bien íntimamente venceyáu a la so prima la princesa Sofía de Baviera, esposa del archiduque Francisco Carlos d'Austria. L'archiduquesa Sofía yá yera madre del archiduque Francisco José, futuru emperador d'Austria-Hungría; nel cursu de la so rellación nació'l so segundu fíu, Maximiliano, futuru emperador de Méxicu. Sicasí, tou apunta a la esterilidá de Napoleón II.[ensin referencies]

Napoleón II, finó'l 22 de xunetu de 1832, afeutáu de tuberculosis, nel palaciu de Schönbrunn (Viena). En 1940 los sos restos fueron treslladaos, como regalu d'Adolf Hitler a Francia, dende Viena a la cúpula de Los Inválidos de París, xunto a la tumba del so padre, l'emperador. Sicasí, el so corazón inda se topa na Herzgruft de la Ilesia de los Agustinos de Viena.

[editar | editar la fonte]

Na obra Noticies del Imperiu, del escritor mexicanu Fernando del Pasu (1989), los amores de Napoléon II cola so prima la princesa Sofía de Baviera ocupen un capítulu del llibru dexando al llector preguntar si'l Rei de Roma sería o non el padre de Maximiliano I de Méxicu. La obra L'Aiglon, d'Edmond Rostand (1900), ta basada na so vida, y foi interpretada por Sarah Bernhardt en Francia y por Maude Adams nos Estaos Xuníos nos sos primeros estrenos.

Títulos, órdenes y emplegos

[editar | editar la fonte]
  • 20 de marzu de 1811 - 11 d'abril de 1814: La so Maxestá'l Rei de Roma.
  • 11 d'abril de 1814 - 20 de marzu de 1815: La so Alteza Imperial el Príncipe de Parma.
  • 20 de marzu de 1815 - 22 de xunu de 1815: La so Alteza Imperial el Príncipe Imperial.
  • 22 de xunu de 1815 - 7 de xunetu de 1815: La so Maxestá Imperial l'Emperador de los Franceses.
  • 7 de xunetu de 1815 - 10 de xunu de 1817: La so Alteza Imperial el Príncipe de Parma.
  • 10 de xunu de 1817 - 22 de xunetu de 1818: La so Alteza Imperial el Príncipe de Parma.
  • 22 de xunetu de 1818 - 22 de xunetu de 1832: La so Alteza Serenísima el Duque de Reichstadt.[9]

Ancestros

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. 2,0 2,1 «Reichstadt, Napoleon Franz Joseph Karl Herzog von (BLKÖ)» (n'alemán). Biographisches Lexikon des Kaiserthums Oesterreich:  páxs. 181. 
  3. Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 9 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  4. Nicholls, David (1999), Napoleon: a biographical companion, ed.ABC-CLIO, páx.24
  5. de Lamartine, Alphonse (1834), Historia de la restauracion, ed.Llibrería Española (Madrid), páx.46
  6. [1]
  7. [2]
  8. Siborne, William (1848), History of the war in France and Belgium, in 1815: containing minute details of the battles of Quatre-Bras, Ligny, Wavre, and Waterloo, ed.T. and W. Boone, páx. 507
  9. 9,0 9,1 9,2 Cavagna Sangiuliani di Gualdana, Antonio. Almanacco di Corte per l'anno ... Parma : Tipografia Reale. Consultáu'l 16 de setiembre de 2017.
  10. 10,0 10,1 10,2 (1 de xineru de 1834) Hof- und Staats-Schematismus des Österreichischen Kaiserthumes: 1834, 1 (n'alemán). Consultáu'l 21 d'abril de 2017.
  11. Montbel, Guillaume-Isidore de (1 de xineru de 1836). -y duc de Reichstadt (en francés). J. Augé. Consultáu'l 31 d'ochobre de 2016.
  12. «Militärschematismus des österreichischen Kaiserthumes (Wien, 1833) | Library | Hungaricana» (inglés). Consultáu'l 2018-02-08.
  13. «Militärschematismus des österreichischen Kaiserthumes (Wien, 1833) | Library | Hungaricana» (inglés). Consultáu'l 2018-02-08.
  14. (1832) Der Wanderer (n'alemán). Strauß. Consultáu'l 2018-02-08.
  15. «Militärschematismus des österreichischen Kaiserthums (Wien, 1832) | Library | Hungaricana» (inglés). Consultáu'l 2018-02-08.
  16. (1830) Der Wanderer (n'alemán). Strauß. Consultáu'l 2018-02-08.
  17. (1831) Östreichische militärische Zeitschrift (n'alemán). Gedruckt bei Unton Strauss.. Consultáu'l 2018-02-08.
  18. Kriegsministerium, Austru-Hungarian Monarchy K. o K. (1831). Militär-Schematismus des österreichischen Kaiserthums (n'alemán). Aus der k.k. Hof- und Staats-Druckerei.. Consultáu'l 2018-02-08.
  19. (1830) Der Wanderer (n'alemán). Strauß. Consultáu'l 2018-02-08.
  20. «BLKÖ:Reichstadt, Napoleon Franz Joseph Karl Herzog von – Wikisource» (alemán). Consultáu'l 2018-02-08.
  21. «Militärschematismus des österreichischen Kaiserthums (Wien, 1829) | Library | Hungaricana» (inglés). Consultáu'l 2018-02-08.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Predecesor:
Napoleón I

Emperador de los franceses

4 d'abril-6 d'abril de 1814
22 de xunu-7 de xunetu de 1815
Socesor:
Lluis XVIII
(Rei de Francia)
Jose I Bonaparte como pretendiente
Predecesor:
Francisco I d'Austria como Emperador del Sacru Imperiu Romanu Germanico

Rei de Roma

1811-1814
Socesor:
Nengunu (abolición del títulu)
Predecesor:
Nengunu

Duque de Reichstadt

1818-1832
Socesor:
Nengunu