Santísima Trinidá

De Wikipedia
Santísima Trinidá
Información
[editar datos en Wikidata]

La Trinidá ye'l dogma central sobre la naturaleza de Dios na mayoría de les ilesies cristianes. Esta creencia afirma que Dios ye un ser únicu qu'esiste como trés persones distintes o hipóstasis: el Padre, el Fíu y el Espíritu Santu.

Delles confesiones minoritaries, como les ilesies unitaries, los testigos de Xehová y los pentecostales unicitarios, ente otros, refuguen esta creencia. Los mormones afirmen creer na Trinidá pero tienen una interpretación específica y radicalmente distinta del dogma mayoritariamente aceptáu.[1]

Fora del ámbitu del cristianismu pero n'otra fe tamién monoteísta, el Corán menta la Trinidá na aleya 171 de la Sura 4[2] y espresa la so oposición a ella al dirixise a la xente de la Escritura, los cristianos, por que nun digan 'Trés', pos l'Islam establez que Dios ye un Dios Unu.

Orixe[editar | editar la fonte]

Antecedentes[editar | editar la fonte]

Esisten tríadas de dioses dende l'antigüedá histórica, seique pol calter místicu que delles cultures tienen del númberu trés.[3]

Les tríadas presentes en relixones o visiones filosófiques correspuenden a fuercies primordiales hipostasiadas o a aspeutos del Dios supremu. Anque les rellaciones ente los distintos términos d'estes tríadas nun sían siempres fáciles de discernir, paez claro que nun fueron concebíes en nengún casu partiendo d'un modelu como'l de la Trinidá cristiana.[4]

En delles corrientes platóniques, estrémense dellos niveles de realidá, ente les qu'atopamos trés de gran importancia:

  • Dios, ser absolutu y causa primer.
  • Logos, o razón universal.
  • Anima Mundi, alma universal emanada de Dios qu'anima y gobierna el mundu visible.

N'otres ocasiones, la trinidá platónica ye descrita como les idees de Bien, el restu d'idees intelixibles que proceden del Bien, y les idees materializaes o mundu visible.[5]

Terminoloxía[editar | editar la fonte]

Santísima Trinidá, titular de la Hermandá de La Trinidá (Sevilla), que procesiona peles cais de Sevilla na tarde del Sábadu Santu.

Nel añu 215 d. C., Tertulianu foi'l primeru n'usar el términu «Trinidá» (Trinitas). Enantes, Teófilo de Antioquía yá usara la pallabra griega τριάς trias (tríada) na so obra A Autólico (c. 180) pa referise a Dios, el so Verbu (Logos) y la so Sabiduría (Sophia).[6] Tertuliano, n'unu de los sos escritos polémicos empobinaos contra Práxeas, un siguidor de la doctrina cristiana conocida como «monarquianismo», Adversus Praxeam II, diría que «los trés son unu, pol fechu de que los trés vienen de unu, por unidá de sustancia».[nota 1]

Perspectives históriques[editar | editar la fonte]

La fórmula foi adquiriendo forma col pasu de los años y nun foi establecida definitivamente hasta'l sieglu IV:

La definición del Conceyu de Nicea, sostenida dende entós con mínimos cambeos poles principales denominación cristianes, foi la d'afirmar que'l Fíu yera consustancial (ὁμοούσιον, homousion, lliteralmente ‘de la mesma sustancia') al Padre. Esta fórmula foi cuestionada y la Ilesia pasó por una xeneración d'alderiques y conflictos hasta que la fe de Nicea» foi reafitada en Constantinopla en 381.[7]

Conceyos[editar | editar la fonte]

En Nicea tola atención concentrar na rellación ente'l Padre y el Fíu, inclusive por aciu el refugu de delles frases típiques arrianes por aciu dalgunos anatemes anexaos al credo; y nun se fixo nenguna afirmación similar avera del Espíritu Santu. Pero, en Constantinopla (381) indicóse qu'ésti ye adoráu y glorificado xunto con Padre y Fíu (συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον), suxuriendo que yera tamién consustancial a ellos. Esta doctrina foi darréu ratificada pol Conceyu de Calcedonia (451), ensin alteriar la sustancia de la doctrina aprobada en Nicea.[nota 2]

Esposición[editar | editar la fonte]

Cites bíbliques[editar | editar la fonte]

Na Biblia atópense alusiones tanto al Padre como al Fíu y al Espíritu Santu que se presentaron como menciones implícites de la naturaleza trinitaria de Dios.

  • Cites del Antiguu Testamentu nes qu'apaecen referencies a Dios en plural:[8]
    • «Dios dixo: “Faigamos al home a la nuesa imaxe, según la nuesa semeyanza...”» (Gn 1:26). Esto almite'l discutiniu sobre si'l Verbu fadría carne nel home como fíu de sigo mesmu o si Dios padre en hipóstasis consustancial con Dios fíu tamién sería nacíu, crucificáu, muertu, soterráu o resucitáu.
    • «L'home aportó a como unu de nós na conocencia del bien y del mal.» (Gn 3:22). Nesti versículu, con "nós", referir a Dios y los seres celestiales. El tracamundiu vien d'una mala traducción de Xénesis 3:5, que consiste en traducir Elohim (Dios) de la mesma manera que elohim (seres celestiales): «sabe Dios (Elohim) que'l día que comáis d'él, van ser abiertos los vuesos güeyos, y vais ser como Dios (los elohim), conocedores del bien y del mal».
    • «Y dixo Yahvé: “Toos formen un solu pueblu y tienen una mesma llingua. Esta obra ye solo l'empiezu, y dende agora nada-yos fadrá arrenunciar de lo que piensen faer. Con éses, baxemos y confundamos ende mesmu la so llingua, de cuenta que nun s'entiendan los unos a los otros”» (Gn 11:6-7)
    • «Yo oyí la voz del Señor que dicía: “¿A quién voi unviar y quién va dir por nós?”. Yo respondí: “¡Equí toi: únviame!”» (Is 6:8).
    • Tamién se presenta como argumentu l'usu de la pallabra Elohim, que ye plural, pa referise a Dios (por casu, en Gn 20:13 o 2 Sam 7:23).
  • Cites del Nuevu Testamentu nes que s'identifica a Xesús con Dios:
    • L'entamu del Evanxeliu de Xuan: «Nel principiu esistía'l Verbu y el Verbu taba con Dios, y el Verbu yera Dios» (Jn 1:1);
    • La reconocencia de Tomás escontra Xesús cola espresión: «Señor mio y Dios mio» (Jn 20:28);
    • La reconocencia de la omnisciencia de Xesús, atributu de Dios (Jn 21:17; Jn 16:30);
    • «El que me vio a mi, vio al Padre» (Jn 14:9);
    • «Yo toi nel Padre y el Padre ta en mi» (Jn 14:11);
    • «Tou lo que tien el Padre ye mio» (Jn 16:15);
    • L'acusación de los xudíos de faese Xesús igual a Dios (Jn 5:18);
    • La capacidá de Xesús de perdonar los pecaos (Mc 2:5-10).
  • Cites del Nuevu Testamentu nes que se menta a los trés entidaes:
    • El bautismu nel nome del Padre y del Fíu y del Espíritu Santu (Mt 28:19);
    • El saludu paulino: «La gracia del Señor Xesucristo, l'amor de Dios y la comunión del Espíritu Santu sían con toos vós» (2 Co 13:14).[9]

Fora de los llibros consideraos canónicos, la fórmula trinitaria ta presente na Didaché, documentu cristianu datáu del sieglu I pola mayoría de los estudiosos contemporáneos: «Bautizaréis nel nome del Padre y del Fíu y del Espíritu Santu n'agua vivo (corriente). Pero si nun tienes agua corriente, entós bautízate n'otra agua […]. Pero si nun tienes nin una nin otra, entós derrama agua sobre la cabeza tres veces nel nome del Padre y del Fíu y del Espíritu Santu» (Did 7,1-3).[10]

Amás de la polémica sobre la naturaleza de Xesús —si yera humana, divina, o dambes al empar—, del so orixe —si eternu o temporal— y de cuestiones similares relatives al Espíritu Santu, el problema central del dogma trinitariu ye xustificar la división ente sustancia único y triple “personalidá”. La mayoría de les ilesies protestantes, según les ortodoxes y la Ilesia católica, sostienen que se trata d'un misteriu inaccesible pa la intelixencia humana.

La Ilesia católica[editar | editar la fonte]

La Ilesia católica diz: “La Trinidá ye'l términu con que se designa la doctrina central de la relixón cristiana […] Asina, nes pallabres del Símbolu Quicumque: ‘el Padre ye Dios, el Fíu ye Dios y l'Espíritu Santu ye Dios, y sicasí nun hai tres dioses, sinón un solu Dios'. Nesta Trinidá […] les Persones son co-eternes y co-iguales: toes, igualmente, son increadas y omnipotentes […]”.[11] Asina, Dios revelar a sigo mesmu como una comunión de persones.[12]

La Ilesia católica recuerda qu'esti dogma fundamental de la so fe foi definíu en conceyos ecuménicos celebraos n'Oriente, lo cual ye motivu de comunión coles Ilesies orientales.[13]

La Ilesia ortodoxa griega[editar | editar la fonte]

El iconu de "La Trinidá del Antiguu Testamentu", pintura d'Andréi Rubliov, empiezos del sieglu XV.

La Ilesia ortodoxa griega diz de la Trinidá lo siguiente: «Dios ye trino y unu. […] El Padre ye totalmente Dios. El Fíu ye totalmente Dios. L'Espíritu Santu ye totalmente Dios».[14]

The Catholic Encyclopedia[15] afirma que ye un dogma y al empar un misteriu como sigue: «Un dogma tan misteriosu presupon una revelación divina».

Les ilesies evanxéliques[editar | editar la fonte]

Les ilesies evanxéliques definen que dientro de la unidá de Dios esisten trés distintes persones, el Padre, el Fíu y l'Espíritu Santu. Los trés comparten los mesmos atributos y la mesma naturaleza; poro, estos trés constitúin l'únicu Dios.

La Ilesia de Xesucristo de los Santos de los Últimos Díes[editar | editar la fonte]

Los mormones afirmen creer na Trinidá pero tienen una interpretación propia, radicalmente distinta del dogma mayoritariamente aceptáu. Sostienen que'l Padre, el Fíu y l'Espíritu Santu son tres Dioses que formen una divinidá. Estos trés seres componen la Trinidá. Presiden esti mundu y toles demás creaciones. Esos trés Dioses decidieron manifestase , xunise y conformar la divinidá pa realizar la salvación del home. Esta divinidá» y l'home comparten la mesma naturaleza, son «sustancialmente iguales»: según esta doctrina, Dios Padre tien una muyer, la Madre celestial», cola que procreó fíos nel mundu espiritual; coles mesmes, Xesucristo y l'Espíritu Santu son fíos de padres celestiales, procreaos tres l'entamu de la creación del mundu.[1]

Persones de la Trinidá[editar | editar la fonte]

Según esta doctrina:

  • El Padre. Ye increado y inengendrado.
  • El Fíu. Nun ye creáu sinón niciáu eternamente pol Padre.
  • L'Espíritu Santu. Nun ye creáu, nin niciáu, sinón que procede eternamente del Padre y del Fíu (según les Iglesias evanxéliques y la Ilesia católica) o namái del Padre (según la Ilesia ortodoxa).

Según el Dogma católicu definíu nel Primer Conceyu de Constantinopla (381), los trés persones de la Trinidá son realmente distintes pero son un solu Dios verdaderu. Esto ye daqué posible de formular pero inaccesible a la razón humana, polo que se-y considera un dogma de fe. Pa esplicar esti misteriu, n'ocasiones los teólogos cristianos recurrieron a símiles. Asina, Agustín d'Hipona comparó la Trinidá cola mente, el pensamientu que surde d'ella y l'amor que les xune.[16] Per otru llau, otros teólogos clásicos, como Guillermo de Occam, afirmen la imposibilidá de la comprensión intelectual de la naturaleza divina y postulen la so simple aceptación al traviés de la fe.[17]

Perspeutiva de Tomás d'Aquino[editar | editar la fonte]

Tomás d'Aquino usaba una imaxe pa ilustrar el misteriu de la Trinidá:[ensin referencies]

  • Tou unxíu presupon a lo menos tres elementos: El qu'unxe, l'unxíu y l'unción.
  • Siendo Xesús el Cristu (esto ye, l'unxíu de Dios), puede faese referencia a trés persones:
  1. El qu'unxe: sería Dios Padre.
  2. L'unxíu: sería Dios Fíu.
  3. La unción: sería Dios Espíritu Santu.

La trinidá nes denominaciones cristianes non trinitaries[editar | editar la fonte]

Dientro del cristianismu, esisten delles denominaciones cristianes que consideren que la Trinidá nun ye una doctrina que s'atope nos testos evanxélicos nin nel mensaxe de Xesús. Ellos consideren que la Trinidá ye productu del desenvolvimientu teolóxicu en sieglos posteriores, so influencia del pensamientu filosóficu griegu,[nota 3] y constitúi una deformación de les enseñances cristianes orixinales. Ello ye que una cierta cantidá d'eruditos y teólogos espresaron opiniones similares.[18][19][20] Estos son:

  1. La Ilesia de Xesucristo de los Santos de los Últimos Díes (Mormones).
  2. El unitarismu o Ilesies unitaries.
  3. Los Testigos de Xehová.
  4. El Pentecostalismo del nome de Xesucristo.
  5. Los Cristadelfianos y grupos como la Ilesia de Dios de la fe en Abraham.
  6. Otros grupos cristianos non trinitarios, como'l xudaísmu mesiánicu y corrientes derivaes del Nuevu Pensamientu.

Unitarismu o Ilesies unitaries[editar | editar la fonte]

Artículu principal: Unitarismu

Les Ilesies y congregaciones unitaries surdieron nel sieglu XVI como parte de l'ala radical de la Reforma Protestante y la so teoloxía evolucionó, dende variantes de sabelianismo y arrianismu nos sos oríxenes, como les defendíes por autores tales como Miguel Servet y Fausto Socino, a un cristianismu éticu y racional qu'evitaba tou tipu de dogmes. La primer formulación estructurada del credo sociniano establecer nel Catecismu Racoviano (1605) polacu. Coles mesmes, el lema tradicional de les Ilesies unitaries d'Europa Central de llingua húngara sigui siendo dende la so fundación el de "Dios ye Unu" (Egy az Isten n'húngaru), n'alusión al so refugu de la idea trinitaria.[21]

Los Testigos de Jehová[editar | editar la fonte]

Los Testigos de Xehová aseguren que los cristianos del sieglu I nun teníen nenguna doctrina similar a la Trinidá y que la Biblia nun da a entender esa doctrina. Afirmen que Xesús nunca se refirió a Dios como una deidá que consistiera nuna pluralidá de persones(Jn 17:5,26; 14:28 Mt 3:17 ) . Creen que Xesús ye la única creación direuta del so Padre y que se valió del so Fíu pa crear toles demás coses. (Jn. 6:46; Col. 1:15; 1Cor. 8:6; 1Cor. 11:3; 1Cor. 15:28; Rev. 3:14). Los Testigos de Jehová creen que la doctrina de la Trinidá ye pre-cristiana y vien de cultures como la exipcia, cola so tríada de Horus, Osiris y Isis y la mesopotámica, cola so tríada d'Ishtar, Sin y Shamash.[22][23]

Los Testigos de Xehová nun tienen un conceutu de Sustancia (gr.: Ousía) referida a la divinidá, sinón que solo almiten el conceutu hebréu de "Xéneru" (leminóh[24]), de cuenta que solo reconocen divinidá en Cristu nel sentíu de que, según ellos, este sería un ser del mesmu xéneru que Dios (Heb 1:2,3 Col 1:15), esto ye, un espíritu de cuerpu esplendente, pero non con iguales poderes, facultaes, voluntá, identidá o memoria.

Afirmen que la pallabra "Dios" argumenta cualidaes, poder o fuercia", basándose en que n'hebréu el raigañu de la pallabra "Dios" (אֵל Êl[25]), y los sos derivaos, signifiquen "poderosu" y por estensión, afirmen, podría ser usada pa referise a "maxistraos" (Sal 82), "ánxeles" (Sal 8:5 TNM, nota) y "profetes" (Éx 7:1). Ellos Afirmen que Dios ye'l "Toupoderosu", y Xesús ye solo un ser "Poderosu", por esto na so traducción de la biblia en Juan 1:1 arramar "el verbu yera un dios" (Traducción del Nuevu Mundu), col fin de resaltar les carauterístiques de Xesucristo como un ser Divín(Poderosu).

Creen que l'Espíritu Santu ye'l poder que Dios usa, la "Fuercia Activo", que, según les sos creencies, eventualmente puede tresmitir la mente de Dios, pero nun ye del so "xéneru" nin una persona(Is 30:27,28; 59:18,19; 2 Cor:4:7 Mr1:10 Lu 5:17 Gén 1:2).[26][27]

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Notes[editar | editar la fonte]

  1. ↑ La pallabra τριάς (de la cual el llatín trinitas ye una traducción) atópase primero en Teófilo de Antioquía pa 180 e.C. Él fala de «la Trinidá de Dios, La so Pallabra y La so Sabiduría» (Ad Autolycum, II, 15, P.G., VI, 1078). De xacíu, el términu puede tase usando antes del so tiempu. Poco tiempu dempués apaez na so forma llatina trinitas en Tertuliano (De pudicitia, c. xxi, P.G., II, 1026). Nel sieglu siguiente la pallabra tien usu xeneral.— The Catholic Encyclopedia, tomu 15: Trinidá, LA BENDITA, I. EL DOGMA DE LA TRINIDÁ, Páx.: 47.
  2. ↑ Testos orixinales en The oecumenical documents of the faith, T. Erbert Bindley, 4ª ed. rev. F. W. Green, Londres.
  3. ↑ Vease, por casu, l'argumentación nesti sentíu de Miguel Servet nel so Restitución del Cristianismu, en Obres Completes, Vols. V y VI, Prenses Universitaries, Zaragoza, 2007.

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 de Salas, Jorge (2004). escritu en Pamplona, Navarra. «La invalidez del Bautismu y les sos implicaciones canóniques nel matrimoniu». Fidelium Iura (Universidá de Navarra) (14):  páxs. 99-131. http://dspace.unav.es/dspace/bitstream/10171/6506/1/XIV-Invalidez_bautismu.pdf. Consultáu'l 12 de xineru de 2014. 
  2. ↑ ¡Xente de la Escritura! ¡Nun esaxeréis na vuesa relixón! ¡Nun digáis de Dios sinón la verdá: que l'Unxíu, Xesús, fíu de María, ye solamente l'unviáu de Dios y La so Pallabra, qu'Él comunicó a María, y un espíritu que vien de Él! ¡Creéi, pos, en Dios y en Los sos unviaos! ¡Nun digáis ‘Trés'! ¡Abasta yá, va ser meyor pa vós! Dios ye namái un Dios Unu. ¡Gloria a Él!  Corán 4:171
  3. ↑ Joseph Campbell The Mythic Dimension
  4. ↑ Chevalier, Jean; Gheerbrant, Alain (1999). Diccionariu de los Símbolos, 6ª, Herder, páx. 1025-1026. ISBN 978-84-254-2642-1. Coles apreciaciones anteriores, Chevalier y Gheerbrant apunten dellos exemplos, ente ellos unu pocu conocíu: según Guamán Poma de Ayala nel so Nueva Crónica y bon gobiernu, los antiguos peruanos reconocíen la esistencia d'un dios supremu (Illapa = Rayu) en trés persones: el padre (xusticieru), el primoxénitu y el redrueyu, señor esti postreru de les agües fecundantes y, por tanto, creador de la humanidá.
  5. ↑ Zeferino González, Historia de la Filosofía, Vol. I, RED Ediciones, Barcelona, 2012, páxs. 199-201.
  6. ↑ Gabino Uríbarri Bilbao, Monarquía y Trinidá, Univ. Pontificia de Comillas, 1996, páxs. 127-28.
  7. ↑ Cfr Boff (1986), La Trinidá, la sociedá y la lliberación, p. 88
  8. ↑ El plural puede indicar una deliberación de Dios cola so corte celestial (por casu, los ánxeles). Tamién puede espresar la maxestá y riqueza interior de Dios, que'l so nome común n'hebréu ye la forma plural. Per esti camín va la interpretación de los padres de la Ilesia, qu'inclusive vieron suxurida nel plural la Trinidá, argumentación que nun ye aceptada nel xudaísmu y en confesiones que refuguen la creencia na Trinidá. Ver: Escuela bíblica y arqueolóxica francesa de Xerusalén (1975). Biblia de Xerusalén. Bilbao: Desclée de Brouwer, páx. 14. ISBN 84-330-0022-5.
  9. ↑ (1975) Biblia de Xerusalén (Edición Española). Bilbao (España): Desclée de Brouwer, páx. 1664. ISBN 84-330-0022-5. «Esta fórmula trinitaria, probablemente d'orixe llitúrxicu, cf. tamién Mateo 28,19, tien ecu en diversos pasaxes de les epístoles, onde les funciones respeutives de los Trés Persones presentar según les variaciones de los diversos contestos. […] Reparar n'I Co 6,11; Ef 4:4-6 les fórmules ternaries que refuercen el pensamientu trinitariu.»
  10. ↑ Draper, Jonathan (2006). «The apostolics fathers: the Didache». The Expository Times 117 (5):  páxs. 177-181. ISSN 0014-5246. 
  11. ↑ The Catholic Encyclopedia
  12. ↑ Genuyt, F.M. (1974). El misteriu de Dios, 2ª, Barcelona: Editorial Herder, páx. 168. ISBN 84-254-0909-8.
  13. ↑ (1976) «Decreto Unitatis redintegratio sobre l'ecumenismu», Biblioteca d'Autores Cristianos: Documento del Vaticanu II, 31a., páx. 550-551. ISBN 84-220-0010-5.
  14. ↑ Our Orthodox Christian Faith
  15. ↑ The Catholic Encyclopedia
  16. ↑ Agustín d'Hipona, Sobre la Trinidá
  17. ↑ [1]
  18. ↑ New Catholic Encyclopedia 1967, tomu XIV, páxina 295, 299, 306; The Encyclopedia Americana 1956, tomu XXVII, páx. 294L; The Paganism in Our Christianity pol historiador Arthur Weigall; The New International Dictionary of New Testament Theology por Karl Barth; Encyclopædia of Religion and Ethics por James Hastings; The Church of the First Three Centuries por Alvan Lamson; The Development of Christian Doctrine, páxina 15. pol cardenal Newman
  19. ↑ diccionariu francés Nouveau Dictionnaire Universel, tomu 2, páxina 1467; The New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge por Samuel Jackson, 1956; A Statement of Reasons por Andrews Norton; Outlines of the History of Dogma por Adolf Harnack ; Dictionary of the Bible, John L. McKenzie, S.J.,Nueva York, 1965, páx. 899; The Encyclopedia of Religion, Mircea Eliade, xefe de redaición, 1987, tomu 15, páxina 54; The Illustrated Bible Dictionary por J. D. Douglas, Tyndale House Publishers,1980
  20. ↑ «Trinidad_1»., «Trinidad_2».
  21. ↑ «6. "EGY AZ ISTEN" - The Word In Romania and Hungary - Brethren in Christ». Consultáu'l 2009.
  22. ↑ Babylonian Life and History por sir E. A. Wallis Budge, edición de 1925, páxs. 146, 147. Tamién Encyclopædia of Religion and Ethics por James Hastings.
  23. ↑ The Symbolism of Hindu Gods and Rituals por A. Parthasarathy, Bombay. Tamién el Prólogu de la obra History of Christianity, de Edward Gibbon.
  24. ↑ TNM, nota Gén.1:1:Lit.: “según el so xéneru”. Heb.: lemi‧nóh; gr.: guénos; lat.: génus. Equí'l términu “xéneru” significa un xéneru creáu o familia xenérica, el so significáu o definición más antigua.
  25. ↑ James Strong. The New Strong's Complete Dictionary of Bible Words (Nuevu Diccionariu de Strong de Pallabres Bíbliques). H 410
  26. ↑ "Watchtower" (La Talaya), 15 d'abril de 2001, Ed. Watchtower, Bible & Tract Society, pp.: 17-19.
  27. ↑ "¿Tendría De creer usté na Trinidá?", Ed. Watchtower, Bible & Tract Society, pp.: 7-10.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]



Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Santísima_Trinidá&oldid=4184059»