Ramdat Misier
Ramdat Misier | |||
|---|---|---|---|
 | |||
febreru 1982 - febreru 1988 ← Hendrick Rudolf Chin A Sen - Ramsewak Shankar → | |||
| Vida | |||
| Nacimientu | Paramaribu, 28 d'ochobre de 1926 | ||
| Nacionalidá |
 Surinam | ||
| Muerte | Paramaribu, 25 de xunu de 2004[1] (77 años) | ||
| Oficiu | políticu, xuez | ||
| Creencies | |||
| Partíu políticu | políticu independiente | ||
 | |||
 | Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
Lachmipersad Frederick "Fred" Ramdat Misier foi un políticu surinamés, nacíu en Paramaribu, el 28 d'ochobre de 1926. Morrió'l 27 de xunu de 2004. Presidente de facto de Surinam dende 1982 hasta 1988. Militante del NDP. El so gobiernu ye conocíu como unu de los más represivos na hestoria de Surinam. Anque nesti periodu Misier foi'l xefe de gobiernu, realmente quien taba a la cabeza del poder yera Desi Bouterse. Dempués de soportar 2 intentos de golpe d'estáu ente 1982 y 1983, y grandes protestes na capital que paralizaron al país (1986) Misier, xunto col Conseyu Militar, llamen a eleiciones llibres en 1988 y apurren el poder a los civiles electos.
Biografía[editar | editar la fonte]
Primeros años[editar | editar la fonte]
Los sos padres yeren de nacionalidá holandaesa, el so padre yera Famparpas Ramdat Misier y la so madre foi Ramkali Misier.[2] La so esposa foi Hilda Doergadei Dewandchand.
Misier estudió derechu y trabayó dempués nel rexistru oficial de Paramaribu. En mayu de 1952 foi nomáu direutor de la oficina xurídica gratuita de Surinam. En 1961 convertir n'asistente del secretariu del tribunal de distritu na ciudá neerlandesa d'Utrecht. Ente 1961 y 1963 foi miembru axuntu del Tribunal de Xusticia de Surinam.
Tres la independencia de Suriam el 25 de payares de 1975, mientres la presidencia constitucional de Johan Ferrier, Misier convertir en presidente de la corte suprema de xusticia, so una disposición na constitución de Surinam.
Dictadura militar (1982 - 1988)[editar | editar la fonte]
Llegada al poder[editar | editar la fonte]
El 8 de febreru de 1982, foi derrocáu'l Presidente de facto Hendrick Chin A Sen, qu'ocupara'l poder dende'l "Golpe de los Sarxentos" lideráu por Dési Bouterse en 1980. El mesmu Bouterse depunxera a Chin A Sen por intentar quitar poder a les Fuercies Armaes. Mientres cinco díes depués de la deposición de Chin A Sen, Bouterse ocupó interinamente la xefatura del estáu hasta que la Xunta Provisional designara un nuevu Presidente. Finalmente, Misier foi escoyíu'l 8 de febreru y asitiáu como Presidente de facto.
En marzu de 1982 un contragolpe militar dirixíu pol comandante del exércitu Wilfred Hawker intentó derrocar al gobiernu de Lachmipersad Ramdat Misier. En fallando Hawker ye encarceláu nel Fuerte Zeelandia, y darréu foi torturáu y asesináu.
El gobiernu militar[editar | editar la fonte]
En 1982, sindicatos, comerciantes y grupos profesionales empezaron a manifestar el so descontentu. N'avientu, 15 periodistes, intelectuales y dirixentes sindicales, acusaos de conspirar contra'l Estáu, fueron executaos extrajudicialmente en Fuerte Zeelandia. Esti eventu denomináu los "asesinatos d'avientu" queda na memoria de la ciudadanía como unu de los fechos más traumáticos na historia del país. N'avientu d'esi mesmu añu foi declaráu en Surinam l'estáu d'alarma ya impúnxose la llei marcial. En previsión de que los Países Baxos suspendieren la so ayuda económica nomóse un conseyu de ministros, que la so mayoría yeren civiles, col economista moderáu Henry Neyhorst como Primer Ministru, anque Bouterse inda exercía'l poder efectivo y Misier la xefatura del estáu.
El gobiernu dimitió, los Países Baxos y Estaos Xuníos suspendieron la so ayuda económica y el país foi gobernáu por decretu, nomándose un gobiernu provisional predominantemente militar. Otru intentu de golpe d'estáu en xineru de 1983 acabó cola dimisión de dos tercios de la cúpula del exércitu y la muerte del xeneral Horb. Tres esti últimu alzamientu contra'l gobiernu, el pueblu empieza a manifestase y la fraxilidá del gobiernu faise evidente.
El 4 de xunetu de 1984, Misier xunió a Surinam al CARICOM como miembru plenu pa salir del aislamientu esistente dende 1980. Tamién Surinam xunir a delles otres organizaciones, lo cual dexó-y al país volver a la escena internacional.
En xineru de 1984 produciéronse grandes protestes en Surinam esixendo la restitución del orde constitucional, y la celebración d'eleiciones llibres, direutes y secretes, polo que Bouterse destituyó al conseyu de ministros. Bouterse llegó a un alcuerdu colos agitadores, y en febreru nomó a un nuevu gobiernu con Wim Udenhout, el so ex asesor personal, nel cargu de primer ministru, siguiendo Misier como presidente del estáu, tou esto col enfotu de establecer un calendariu pal gradual reestableciemiento del orde constitucional. Nel gobiernu incluyéronse sindicalistes y empresarios. N'avientu de 1984 anuncióse una Asamblea Nacional con representantes de Stanvaste, de los sindicalistes y de la comunidá empresarial.
El 29 de payares de 1986 l'exércitu llevó a cabu una dura represión militar nel Este y el Sur de Surinam contra'l Exércitu de Lliberación de Surinam (ELS), un movimientu de guerrilla dirixíu por Ronnie Brunswijk, quien tamién yera'l principal adversariu políticu de Misier. El presidente amburó la casa de Brunswijk y dixebró a los militares del distritu de Moiwana; esta aición causó la muerte de trenta y cinco persones, la mayoría muyeres y neños.
Nel gobiernu de Misier intentóse realizar un esfuerciu por amenorgar l'aislamientu de Surinam, integrándose na Comunidá del Caribe (CARICOM) como observador, y restableciendo rellaciones con Cuba, Granada, Nicaragua, Brasil y Venezuela. En 1986 la violencia ganó nuevamente al país, cola llegada otra vegada de dellos grupos guerrilleros comandados pol so líder Ronnie Brunswijk; esto avivó'l gran malestar que tenía'l pueblu col gobiernu y siguieron les marches por toa Surinam. Paramaribu foi l'estáu más afeutáu pos hubo saqueos y desorde públicu. Por causa de les difíciles circunstancies que travesaba'l país, en febreru de 1987 dimitieron cinco ministros y Jules Wijdenbosch, ex ministru del interior, foi nomáu primer ministru. En marzu de 1987 dimitió'l conseyu de ministros en bloque y el 7 d'abril Bouterse nomó un nuevu gobiernu empobináu por Wijdenbosch.
Tres llamase a eleiciones, Bouterse axuntóse personalmente col líder guerrilleru Brunswijk y llegaron al alcuerdu de que mientres les eleiciones habría una tregua y nun asocedería nengún actu de sabotaxe; les eleiciones llevar a cabu en forma pacífica y ensin violencia.
Nueva constitución[editar | editar la fonte]
A mediaos de 1987 el presidente Misier propunxo en referéndum reformar la constitución de 1975, que ponía al país nun estáu independiente y soberanu. Nesta nueva constitución contemplábense dos tarrezas importantes: el primeru yera l'aumentu del periodu presidencial a cinco años, y el segundu yera que'l mandatariu podía ser reelixíu de momentu y pa un segundu periodu. Esta constitución foi aprobada pol congresu y pol pueblu surinamés. Poco dempués el presidente Lachmipersad Misier informó al país qu'en mayu de 1988 seríen realizaes les primeres eleiciones llibres nel país dende la so independencia en payares de 1975.
La nueva constitución tenía entamáu amenorgar el gran malestar nacional, pero nun tuvo ésitu. El restu de 1987 y parte de 1988 siguieron les marches opositores que nun cesaron inclusive'l día de les eleiciones.
Eleiciones de 1988[editar | editar la fonte]
En marzu de 1987 llamar a eleiciones llexislatives. Dellos partíos participaron nes eleiciones. Wijdenbosch reorganizó'l so partíu y creó'l Partíu Nacional Democráticu; los partíos d'oposición xuniéronse y crearon el KTPI n'ochobre de 1987.
Los líderes políticos opositores fueron bien duros coles midíes económiques tomaes pol gobiernu nacional. Bouterse y otros representantes de partíos roblaron el tratáu de Leonsberg pol que l'alianza prometía caltener la meyor rellación posible col exércitu de Bouterse y respetar les eleiciones. El grupu guerrilleru de Brunswijk declaró una tregua mientres les eleiciones y prometió tamién aceptar la resultancia de les eleiciones celebraes.
Finalmente, nes eleiciones celebraes en payares de 1987, el partíu F.D.O. consiguióse 41 de los 51 escaños de l'Asamblea Nacional; los demás partíos llograron 4 escaños cada unu. El conteo de los resultaos eleutorales dio como gran ganador al candidatu del D.F.O Ramsewak Shankar.[3]
Actividá post-presidencial y fallecimientu[editar | editar la fonte]
Misier siguió viviendo en Paramaribu hasta'l so fallecimientu'l 25 de xunu de 2004, a los sos setenta y ocho años d'edá. Mientres la ceremonia dada nel centru del Partíu Nacional Democráticu, el ex-presidente Jules Wijdenbosch (1996-2000), realizó un discursu sobre la so vida, diciendo que Xugó un papel vital na xestión democrática del nuevu Surinam. Traxo una evolución ensin precedentes pal país. La ceremonia foi llevada a cabu'l 30 de xunu, cuntando cola presencia de delles fuguras polítiques, como Wijdenbosch y el presidente nesi momentu Ronald Venetiaan (2000-2010).[4]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ URL de la referencia: https://web.archive.org/web/20041204102740/http://www.caribbeannetnews.com/2004/06/27/president.htm.
- ↑ Personalities Itd. (1977). Personalities Caribbean. Personalities Ltd..
- ↑ «Suriname's former president Ramdat Misier dies». Agence France-Presse (Caribbean Net News). 27 de xunu de 2004. http://www.caribbeannetnews.com/2004/06/27/president.htm. Consultáu'l 19 de febreru de 2010.
- ↑ «Venetiaan bij uitvaartdienst Ramdat Misier» (en neerlandés). Dagblad Suriname. 2 de xunetu de 2004. http://www.dbsuriname.com/archief/nat/2004/juli04/02-07-04/Nat_Venetiaan%20bij%20uitvaartdienst%20Ramdat%20Misier.asp. Consultáu'l 19 de febreru de 2010.
| Predecesor: Dési Bouterse 1982 |
Ramdat Misier Presidente de Surinam 1982- 1988 |
Socesor: Ransewak Shankar 1988- 1990 |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q887828
Multimedia: Fred Ramdat Misier
