Pinus palustris

Pinus palustris;
Estáu de caltenimientu
	; Vulnerable (IUCN 2.3)
Clasificación científica
Reinu:	Plantae
División:	Pinophyta
Clas:	Pinopsida
Orde:	Pinales
Familia:	Pinaceae
Subfamilia:	Pinoideae
Xéneru:	Pinus
Subxéneru:	Pinus
Especie:	Pinus palustris; Mill.
Distribución
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew	Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online	World Flora online
	[editar datos en Wikidata]

Pinus palustris, conocíu de normal como'l Pinu de fueya llarga, ye una especie arbórea de la familia de les pinacees, xéneru Pinus, orixinaria del sureste de los Estaos Xuníos, a lo llargo de la llanura costera dende l'este de Texas hasta'l sureste de Virxinia estendiéndose escontra'l norte y el centru de Florida.^[2]

Descripción

Algama un altor de 30 a 35 metros y un diámetru de 0,7 m. Nel pasáu, dizse que llegaron a 47 m con un diámetru de 1,2 m. La corteza ye gruesa, de pardu acoloratáu y escamosa. Les fueyes son verde escuru, aciculares y apaecen en recímanos de trés. De cutiu tán retorcíes y son notablemente llargues, de 20 a 45 cm de llargor. Ye unu de los dos pinos del sureste de los Estaos Xuníos con acículas llargues, siendo l'otru'l Pinu elioti.

Los estróbilos, tantu los conos de polen masculín (staminate strobili) como los conos de granes femeninos (ovulate strobili), empecipiar mientres la estación de la crecedera, primero que remanezan los brotos. Los conos de polen empiecen a formar los sos brotos en xunetu, ente que los conitos de granes formar mientres un periodu de tiempu relativamente curtiu, n'agostu. La polinización apaez a principios de la primavera siguiente, colos conos masculinos (3-8 cm de llargu). Los conos (de granes) femeninos maurecen n'alredor de 20 meses dende la polinización; cuando tán maduros son pardu amarellentaos, de 15 a 25 cm de llargu, 5 a 7 cm d'anchu abrir hasta 12 cm, y tienen una pequeña pero aguda escayu qu'apunta escontra baxo na metá de cada escama. Les granes tienen un llargor de 7-9 mm, con una ala de 25-40 mm.

El pinu de fueya llarga tardienta ente 100 y 150 años n'algamar el so tamañu plenu y puede vivir hasta 500 años. Cuando son nuevos, desenvuelven una llarga raigañu primariu, que ye de normal de 2 a 3 metros de llargu; nel maduror tienen un ampliu sistema llateral de raigaños con dellos raigaños más fondos que se funden. Crez en suelos bien drenaos, de normal arenosos, de cutiu n'exemplares aisllaos. Nel norte d'Alabama, dacuando apaez en suelu magrizu. El nome científicu significa "de los banzaos" lo que ye un tracamundiu per parte de Philip Miller quien describió la especie, por haber vistu montes de pinu de fueya llarga con un hinchente ivernizu temporal.

El pinu de fueya llarga ye tamién conocíu por ser una de les diverses especies arrexuntaes como Southern Yellow Pine (lliteralmente, "pinu mariellu meridional")^[3] o Longleaf Yellow Pine (llit., "pinu mariellu de fueya llarga") y nel pasáu como Pitch Pine (nome que s'abandonó porque por esi nome vulgar conocíase tamién al Pinus rigida).

Ecoloxía

El pinu de fueya llarga ye bien resistente al fueu. La quema bonal natural escueye pa esta especie matando a otros árboles, lo que lleva a montes de pinu de fueya llarga o sabanes. Les nueves plántules nun paecen n'absolutu árboles y paecen una fonte verde de acículas. A esta forma llámase-y la fase herbal. Mientres esta etapa que dura de 5 a 12 años, la crecedera vertical ye bien lentu, y l'árbol puede tardar unos años en, a cencielles crecer hasta l'altor del todíu. Depués fai un saltu na crecedera, especialmente si nun hai nengún otru árbol enriba d'él. Na etapa herbal, ye bien resistente a les quemes, que quemen les puntes de les acículas, pero'l fueu nun puede enfusar na apertada base de les acículas p'algamar el brotu. Ente que ye relativamente inmune al fueu, nesta etapa, la planta resulta abondo curiosa pa los gochos, y el costume de los primeros colonos de lliberar les piaras a los montes por que se alimentaren foi en gran midida responsable del cayente de la especie.

Los montes de pinos de fueya llarga son ricos en biodiversidá. El Picoides borealis depende d'estos montes de pinos de fueya llarga, y ye güei una especie en peligru como resultáu d'esti cayente. Les granes de los pinos de fueya llarga y nutritives, formando una significativa fonte de comida pa les aves (especialmente'l Sitta pusilla) y otres especies selvaxes.

La Rexón de Rede Hills de Florida y Xeorxa ye'l llar de dalgunos de los meyores exemplares de pinos de fueya llarga. Estos montes amburaron regularmente mientres munches décades p'animar l'hábitat de falpayar cotuí nortiza en plantíos de caza privaes.

Fitoquímica

Aislláronse d'esta especie abietanos tales como'l acedu palústrico. Utilízase como diuréticu, rubefaciente, irritante.^[4]

Taxonomía

Pinus palustris describióse por Philip Miller y espublizóse en The Gardeners Dictionary: . . . eighth edition non. 14. 1768.^[5]

Sinonimia

Pinus australis Michx.f.
Pinus australis var. escelsa (Booth ex J.Forbes) Carrière
Pinus australis var. filius Michx.
Pinus longifolia Salisb.
Pinus palmieri Manetti ex Gordon
Pinus palustris var. escelsa Booth ex J.Forbes
Pinus palustris subsp. neogigantea Silva *

Pinus taeda var. palustris (Mill.) Castigl.^[6]^[7]

Ver tamién

Referencies

↑ Conifer Specialist Group (1998). Pinus palustris. 2006 Llista Roxa d'Especies Amenazaes IUCN. IUCN 2006. Consultáu'l 11 May 2006. Listed as Vulnerable (VU A1cde v2.3)
↑ «Longleaf Pine Range Map». A Wilderness of Longleaf Pine. Archiváu dende l'orixinal, el 2009-07-19. Consultáu'l 4 d'abril de 2009.
↑ Moore, Gerry; Kershner, Bruce; Craig Tufts; Daniel Mathews; Gil Nelson; Spellenberg, Richard; Thieret, John W.; Terry Purinton; Block, Andrew (2008). National Wildlife Federation Field Guide to Trees of North America. Nueva York: Sterling, páx. 75. ISBN 1-4027-3875-7.
↑ «Pinus palustris». Plantes útiles: Linneo. Consultáu'l 12 d'abril de 2013.
↑ «Pinus palustris». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 2 d'avientu de 2012.
↑ Pinus palustris en PlantList
↑ «Pinus palustris». World Checklist of Selected Plant Families.

Bibliografía

Flora of China Editorial Committee. 1999. Fl. China 4: 1–453. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
Small, J. K. 1933. Man. S.E. Fl. i–xxii, 1–1554. Published by the Author, New York.
"A Toast" to North Carolina., 1957-01, http://www.ncleg.net/enactedlegislation/statutes/html/bysection/chapter_149/gs_149-2.html, consultáu'l 4 d'abril de 2009
Vanderbilt University, Department of Biological Sciences. «Bioimages - Pinus palustris». Bioimages. Archiváu dende l'orixinal, el 2011-06-07. Consultáu'l 4 d'abril de 2009.
«Pinus palustris description». The Gymnosperm Database. Consultáu'l 4 d'abril de 2009.
Pinus palustris description, http://www.conifers.org/pi/pin/palustris.htm, consultáu'l 4 d'abril de 2009
«Pinus palustris in Flora of North America @ efloras.org». Flora of North America. Consultáu'l 4 d'abril de 2009.
Pinus palustris in Flora of North America @ efloras.org, http://www.efloras.org/florataxon.aspx?flora_id=1&taxon_id=200005348, consultáu'l 4 d'abril de 2009
State tree, 1963-01, http://www.ncleg.net/enactedlegislation/statutes/html/bysection/chapter_145/gs_145-3.html, consultáu'l 4 d'abril de 2009
«Tall Timbers». Consultáu'l 4 d'abril de 2009.
Outcalt, Kenneth W. (2000). «The Longleaf Pine Ecosystem of the South». Native Plants Journal 1 (1).
Ashe, William Willard (1897). The Forests, Forest Lands, and Forest Products of Eastern North Carolina. Consultáu'l 4 d'abril de 2009.
«North Carolina Cooperative Extension Service - Reforestation of North Carolina's Pines» (14 d'agostu de 2007). Archiváu dende l'orixinal, el 1997-07-12. Consultáu'l 4 d'abril de 2009.
«Longleaf pine/wiregrass ecosystem». Carolina Sandhills National Wildlife Refuge. Consultáu'l 4 d'abril de 2009.

Enllaces esternos

[IUCN-1] Conifer Specialist Group (1998). Pinus palustris. 2006 Llista Roxa d'Especies Amenazaes IUCN. IUCN 2006. Consultáu'l 11 May 2006. Listed as Vulnerable (VU A1cde v2.3)

[range-2] «Longleaf Pine Range Map». A Wilderness of Longleaf Pine. Archiváu dende l'orixinal, el 2009-07-19. Consultáu'l 4 d'abril de 2009.

[Moore2008-3] Moore, Gerry; Kershner, Bruce; Craig Tufts; Daniel Mathews; Gil Nelson; Spellenberg, Richard; Thieret, John W.; Terry Purinton; Block, Andrew (2008). National Wildlife Federation Field Guide to Trees of North America. Nueva York: Sterling, páx. 75. ISBN 1-4027-3875-7.

[Lin-4] «Pinus palustris». Plantes útiles: Linneo. Consultáu'l 12 d'abril de 2013.

[Trop-5] «Pinus palustris». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 2 d'avientu de 2012.

[6] Pinus palustris en PlantList

[7] «Pinus palustris». World Checklist of Selected Plant Families.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]