Holcus mollis

De Wikipedia
Holcus mollis
Clasificación científica
Reinu: Plantae
Subreinu: Tracheobionta
División: Magnoliophyta
Clas: Liliopsida
Subclas: Commelinidae
Orde: Poales
Familia: Poaceae
Subfamilia: Pooideae
Tribu: Poeae
Subtribu: Airinae
Xéneru: Holcus
Especie: H. mollis
L.
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Inflorescencies nueva (izqui.) y madura.

.

Holcus mollis ye una especie botánica de la familia de les poacees, nativa d'Europa y oeste d'Asia.

Descripción[editar | editar la fonte]

H. mollis ye una yerba perenne con rizoma que s'atopa en montes, sebes y cultivu algamando los 50 cm d'altor. Tien rizomas que se producen alredor de 5 cm de fondura nel suelu o, dacuando más fondos.La crecedera del rizoma producir nel periodu de mayu a payares, pero ye más rápidu dende mediaos de xunu hasta mediaos de xunetu. Los rizomas tienen munches yemes latentes que nun se desenvuelven nun siendo que los rizomas altériense y, de siguío, en llugar frescu pueden surdir biltos de fragmentos rotos. Floria de xunu a xunetu.

La principal distinción carauterística de H. lanatus son la presencia de rizomas, y la barba o nodos "rodíes peludas" nel tarmu.[1]

Hábitat[editar | editar la fonte]

Vese favorecida poles condiciones nes escamplaes del monte y nes primeres etapes de crecedera. La crecedera y el floriamientu acútase cuando se desenvuelve l'árbol de dosel. De cutiu ye una muerte de l'antigua vexetación de los montes, sobreviviendo n'abiertos pacionales y gorbizales de yerbes dempués de la lliquidación de los montes a pesar de ser un amante de la solombra. Alcuéntrase principalmente en llugares húmedos, llibremente drenaos, suelos acedos, de normal de testura llixera con media y alta materia orgánico, ta ausente de les zones caliares o de suelu ricu, y con frecuencia crez colos felechos.

Meruxa[editar | editar la fonte]

Nun estudiu de les meruxes nes ceberes convencionales, nel centru sur d'Inglaterra en 1982, atopar nel 1% de la cebada d'iviernu, pero non nel trigu d'iviernu o la cebada de primavera.

Cada pequeñu cachu de rizoma ye capaz de desenvolver nuna nueva planta.

Les oruga de delles especies de Lepidoptera utilicen esta planta como alimentu, como por casu Thymelicus lineola.

Taxonomía[editar | editar la fonte]

Holcus mollis describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Systema Naturae, Editio Decima 2: 1305. 1759.[2]

Sinonimia
  • Notholcus mollis (L.) Hitchc.[3]
  • Aira holcus-mollis Vill.
  • Aira mollis (L.) Schreb.
  • Avena mollis (L.) Koeler
  • Avena sylvatica Salisb.
  • Ginannia mollis (L.) H. St. John
  • Holcus densus Peterm.
  • Holcus longiaristatus St.-Lag.
  • Holcus reuteri Boiss.
  • Holcus triflorus (Trab.) Trab.[4][5]

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. Hubbard, C. Y. (1976). Grasses. Harmondsworth : Penguin. p. 263.
  2. «Holcus mollis». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 16 de payares de 2013.
  3. Sinónimos en GRIN
  4. Holcus mollis en PlantList
  5. «Holcus mollis». World Checklist of Selected Plant Families. Consultáu'l 16 de payares de 2013.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  1. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  2. Gibbs Russell, G. E., W. G. M. Welman, E. Retief, K. L. Immelman, G. Germishuizen, B. J. Pienaar, M. Van Wyk & A. Nicholas. 1987. List of species of southern African plants. Mem. Bot. Surv. S. Africa 2(1–2): 1–152(pt. 1), 1–270(pt. 2).
  3. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1968. The Pteridophytoa, Gymnospermae and Monocotyledoneae. 1: 1–482. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  4. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  5. Hickman, J. C. 1993. The Jepson Manual: Higher Plants of California 1–1400. University of California Press, Berkeley.
  6. Hitchcock, A. S. 1951. Man. Grasses U.S. (ed. 2) 1–1051. U.S. Department of Agriculture, Washington, D.C.
  7. Hitchcock, C. H., A.J. Cronquist, F. M. Ownbey & J. W. Thompson. 1969. Vascular Cryptogams, Gymnosperms, and Monocotyledons. 1: 1–914. In Vasc. Pl. Pacif. N.W.. University of Washington Press, Seattle.
  8. Munz, P. A. & D. D. Keck. 1959. Cal. Fl. 1–1681. University of California Press, Berkeley.
  9. Nicora, Y. G., M. Y. D. Paula, A. M. Faggi, M. d. Mariano, A. M. M. A., L. R. Parodi, C. A. Petetin, F. A. Roig & Z. R. Agrasar. 1978. Gramineae. 8(3): 1–583. In M.N. Correa (ed.) Fl. Patagónica. Institutu Nacional de Teunoloxía Agropecuaria, Buenos Aires.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]