Epilobium angustifolium

De Wikipedia
Epilobium angustifolium
Clasificación científica
Reinu: Plantae
Subreinu: Tracheobionta
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Subclas: Rosidae
Orde: Myrtales
Familia: Onagraceae
Xéneru: Epilobium
Especie: Epilobium angustifolium
L.
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

Epilobium angustifolium (epilobio o adelfilla) ye una planta yerbácea perenne de la familia Onagraceae.

Ilustración
Detalle de les flores

Hábitat[editar | editar la fonte]

Ye nativu del hemisferiu norte templáu, crez abondosamente en suelos caliares o llevemente ácidos húmedos, en campos abiertos, camperes, cantos de ríos y sobremanera en terrenes quemaos dempués de fueos nel monte.

Descripción[editar | editar la fonte]

Los tarmos d'esta yerba perenne son simples y argutos; de 50 cm a 2,5 m d'altor, con fueyes alternes, enteres, llanceolaes y finamente dentaes, el so aspeutu ye similar a la del lloréu. Les flores son grandes y numberoses y arrexuntaes n'espigues o recímanos de color púrpura claro, son radiales simétriques con cuatro pétalos de 2-3 cm . Los estilos tienen cuatro estigmes que s'atopen en recímanos simétricos. El frutu ye una cápsula con numberoses granes de color marrón, de 300 a 400 por cápsula, unes 80.000 por planta. Les granes tienen pelos sedosos por que'l vientu ayude a la so dispersión. Les plantes tamién s'espanden por raigaños soterraños.

Propiedaes[editar | editar la fonte]

Contién elagitaninos , onde la oenoteína A y más específicamente la B, presenten efeutu antiadenomatoso prostáticu, al tornar l'actividá de la 5-alfa reductasa y aromatasa, dos enzimes arreyaes na etioloxía de la hiperplasia benigna de próstata.

Los taníns presenten amás efeutu astrinxente (cicatrizante).

Indicáu pa hiperplasia prostática benigna y tratamientu de los síntomes urinarios asociaos. Prevención y tratamientu del gripe. N'usu tópicu: dermatitis, estomatitis, farinxitis, parodontopatías, mancaes, ulceraciones dérmiques.[1]

Taxonomía[editar | editar la fonte]

Epilobium angustifolium describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 347. 1753.[2]

Etimoloxía

Epilobium: nome xenéricu que provién de les pallabres griegues: epi = "sobre", y llobos = "una vaina o cápsula," como la flor y la cápsula apaecen xuntes, la corola ta soportái nel estremu del ovariu.[3]

angustifolium: epítetu llatín que significa "coles fueyes estreches".

Sinónimos
  • Epilobium verticillatum Ten. [1811,1815]
  • Epilobium variabile Lucé [1823]
  • Epilobium rubrum Lucé [1823]
  • Epilobium neriifolium H.Lév. [1896]
  • Epilobium macrocarpum Stephan [1842]
  • Epilobium leiostylon Peterm. [1849]
  • Epilobium gracile Brügger [1882]
  • Epilobium gesneri Vill. [1779]
  • Epilobium brachycarpum Leight. [1841]
  • Chamerion angustifolium (L.) Holub [BB]
  • Epilobium salicifolium Stokes [1812]
  • Pyrogennema angustifolium (L.) Lunell [1916]
  • Epilobium salicifolium Clairv. [1811]
  • Chamaerion angustifolium (L.) Holub [1972]
  • Chamaenerion angustifolium (L.) Scop.[4]
  • Chamaenerion denticulatum Schur
  • Chamaenerion spicatum (Lam.) Gray
  • Epilobium antonianum Pers.
  • Epilobium difforme Gilib.
  • Epilobium elatum Munro ex Hausskn.
  • Epilobium latifolium Matt.
  • Epilobium latifolium F.W.Schmidt
  • Epilobium montanum Hacq.
  • Epilobium persicifolium Vill.
  • Epilobium salicifolium Stokes
  • Epilobium spicatum Lam.
  • Epilobium spicatum f. albiflorum Britton
  • Pyrogennema angustifolium Lunell[5]
Variedaes

Nome común[editar | editar la fonte]

Nun hai conseñaos nomes comunes n'asturianu pa esta especie.

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  1. CONABIO. 2009. Catálogo taxonómico de especies de México. 1. In Capital Nat. Méxicu. CONABIO, Mexico City.
  2. Flora of China Editorial Committee. 1988-2013. Flora of China (Checklist & Addendum). Unpaginated. In C. Y. Wu, P. H. Raven & D. Y. Hong (eds.) Fl. China. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
  3. Flora of China Editorial Committee. 2007. Flora of China (Clusiaceae through Araliaceae). 13: 1–548. In C. Y. Wu, P. H. Raven & D. Y. Hong (eds.) Fl. China. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
  4. Nasir, E. & S. I. Ali (eds). 1980-2005. Fl. Pakistan Univ. of Karachi, Karachi.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]