Planta perenne

Una planta perenne (del llatín per, "por", annus, "añu") ye una planta que vive más de dos años. A les plantes perennes dízse-yos tamién viviegues (sing. viviega). Non toles plantes son viviegues, sinón qu'una bona parte de les yerbes, les plantes que nun desenvuelven táramos maderizos (de madera), son añales o biañales (viven namái unu añu o dos).

L'axetivu perenne úsase tamién ─lo que puede dar llugar a dalgún tracamundiu─ pa referise a la xamasca d'una planta viviega si esti nun s'anueva cada añu d'una vegada, sinón que se caltién verde en toles estaciones. Dizse entós que la planta ye «de fueya persistente» o que la planta ye perennifolia. Cuando d'una fueya dizse que ye perenne ye tamién pa indicar que dura más de dos años, non que la planta ye perennifolia.

Esti términu aplícase xeneralmente a les plantes yerbácees o a los arbustos pequeños más qu'a los arbustos o a los árboles grandes, pero utilizáu con rigor tamién s'aplica a la especie más grande y de más llarga duración que floria y produz granes más d'una vegada na so vida.

Les plantes perennes yerbácees son aquelles que nun formen texíu maderizu permanente. En climes templaos pueden crecer de siguío. En climes estacionales, el so patrón de desenvolvimientu afaise a la estación de crecedera. En rexones de clima más frescu crecen y florien xeneralmente mientres la estación caldia del añu y la xamasca muerre cada iviernu. La nueva crecedera produzse a partir del so texíu fino o rizoma esistiente más que de la so grana, como asocede coles añales y les biañales. En dellos casos, estes plantes perennes pueden caltener la xamasca tou l'añu, inclusive en climes estacionales.

Les plantes perennes apoderen la mayoría de los ecosistemes naturales. Les perennes monteses, como les yerbes viviegues, son de normal meyores competidores que les añales, especialmente en condiciones de cultivu probes. Esto débese a que tienen un mayor sistema de raigaños que puede aportar a l'agua y a los nutrientes del sosuelu con más facilidá.

Ver tamién

Bibliografía

Font Quer, P. (comp.) (1953) Diccionario de Botánica. Labor, Barcelona.

Referencies

Enllaces esternos