Pierre Corneille

De Wikipedia
Pierre Corneille
2. Sillón 14 de la Academia Francesa (es) Traducir

22 xineru 1647 - 1r ochobre 1684
← François Maynard - Thomas Corneille →
Vida
Nacimientu Rouen[1], 6 de xunu de 1606[2]
Nacionalidá Bandera de Francia Reinu de Francia [3]
Llingua materna francés
Muerte París, 1 d'ochobre de 1684[4] (78 años)
Sepultura Eglise de Monceaux-l'Abbaye (en) Traducir
Familia
Casáu con Marie de Lampérière
Fíos/es
Hermanos/es
Estudios
Estudios Liceo Pierre-Corneille (es) Traducir
Llingües falaes francés[6]
Oficiu dramaturgu, poeta, traductor, escritor, poeta abogáu
Trabayos destacaos El Cid (es) Traducir
Miembru de Academia Francesa[7]
Movimientu Neoclasicismu
Xéneru artísticu traxicomedia
Traxedia
Comedia
Creencies
Relixón catolicismu
IMDb nm0180134
Cambiar los datos en Wikidata

Pierre Corneille (6 de xunu de 1606, Rouen – 1 d'ochobre de 1684, París) foi un dramaturgu francés, consideráu unu de los meyores del sieglu XVII, xunto con Molière y Racine. La riqueza y diversidá de la so obra reflexa los valores y los grandes interrogantes de la so dómina.

Biografía[editar | editar la fonte]

Pierre ye'l mayor de 6 hermanos d'una familia (unu d'ellos Thomas, tamién foi dramaturgu). Pertenecía a una familia de maxistraos de Rouen. El mesmu Pierre Corneille empecipió los sos estudios de derechu. En 1629 un desengañu amorosu llévalu a escribir los sos primeros versos pa pasar darréu a la so primer comedia, Melita, qu'estrenó en París, esi mesmu añu, la compañía de Mondory y Le Noir.

Con ésta y les sos siguientes obres (Clitandro, La vilba, La galería del Palaciu, La siguiente, La plaza Real, Medea y La Ilusión Risible), Corneille crea un nuevu estilu teatral, nel que los sentimientos tráxicos son puestos n'escena per primer vegada nun universu plausible, el de la sociedá contemporánea.

Corneille, autor oficial por nomamientu del Cardenal Richelieu, ruempe col so estatus de poeta del réxime y cola política revesosa del Cardenal, pa escribir obres qu'aponderen los sentimientos de nobleza (El Cid), que recuerden que los políticos nun tán percima de les lleis (Horacio), o que presenten a un monarca que trata de recuperar el poder ensin exercer la represión (Cinna).

En 1647 ye escoyíu pa l'Academia Francesa, ocupando'l sillón númberu 14 de la tabla redonda hasta la so muerte, cuando-y asocederá'l so hermanu Thomas.

Tres la muerte de Richelieu, ente los años 1643 y 1651, y mientres el periodu de La Fronda, la crisis d'identidá que carez Francia reflexar na obra de Corneille: igua cuentes con Richelieu en La Muerte de Pompeyo, escribe Rodugone, una traxedia sobre la guerra civil, y desorrolla la tema del rei ocultu en Héraclius, Don Sancho d'Aragón y Andrómeda, entrugándose sobre la naturaleza mesma del rei, subordináu a les vicisitúes de la Hestoria, faciendo asina que ésti gane n'humanidá. Foi precisamente la maquinaria necesaria pa la puesta n'escena de Andrómeda, presentada como la so obra maestra, la que xustificó la construcción del Teatru de Petit-Bourbon en 1650.

A partir de 1650, les sos obres conocen menores ésitos y tres el fracasu de Pertharite, Corneille dexa d'escribir mientres dellos años.

La estrella ascendente del teatru francés ye agora Jean Racine, en que les sos obres les intrigues prevalecen sobre los sentimientos y apaecen menos heroicos y más humanos. El vieyu poeta nun se resigna y anueva el teatru cola traxedia Edipo.

Pierre continua anovando'l teatru francés hasta la so muerte, creando lo qu'él llama una «Habitación de les máquines», esto ye, privilexando la puesta n'escena y los efeutos especiales (El Vellocino d'Oru), probando col teatru musical (Agésilas, Psyché) y amosando la incompatibilidá del cargu real col derechu a la felicidá (Sertorius, Suréna). La comparanza con Racine volver na so contra yá que dambos autores crearon casi simultáneamente, dos tales obres sobre la mesma tema, Corneille Tito y Bérénice y Racine Berenice.

A la fin de la so vida, la situación de Pierre ye bien mala y solicita una pensión Real, que Lluis XIV concédelu. Pierre muerre en París el 1 d'ochobre de 1684.

La estensión y riqueza de la so obra fixo qu'en Francia se desenvuelva l'axetivu cornelliano qu'anguaño ye bastante estensu, yá que significa al empar la voluntá y l'heroísmu, la fuercia y la densidá lliteraria, el grandor d'alma y l'integridá y una oposición irreductible nos puntos de vista.

Obres[editar | editar la fonte]

Edición de 1912 de El Cid.

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ Identificador GND: 118522175. Data de consulta: 12 agostu 2015.
  3. ↑ Identificador BVMC de autor: 2023. Afirmao en: Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes. Data de consulta: 13 mayu 2020. Llingua de la obra o nome: castellanu.
  4. ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  5. ↑ Zinaida Vengerova. «Q24448329» (en rusu). Brockhaus and Efron Encyclopedic Dictionary. Volume XVI, 1895. 
  6. ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
  7. ↑ «academie-francaise.fr» (francés). Consultáu'l 29 xunu 2020.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Ye obligatoriu indicar l'idioma de Wikisource.

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Pierre_Corneille&oldid=3998631»