Saltar al conteníu

Chloris chloris

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
(Redirixío dende Pardu)
Chloris chloris
verderón
Estáu de caltenimientu
Preocupación menor (LC)
Esmolición menor (IUCN)
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Aves
Orde: Passeriformes
Familia: Fringillidae
Xéneru: Chloris
Especie: C. chloris
Linnaeus, 1758
Distribución
Sinonimia
Carduelis chloris
Consultes
[editar datos en Wikidata]

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu. El verderón[1] (Chloris chloris) ye un pequeñu páxaru cantor del orde de los Passeriformes y de la familia Fringillidae (como los pinzones). Ye una especie común na Península Ibérica.

Descripción

[editar | editar la fonte]

Mide de 13 a 15 cm de llargu. El machu ye de color verde amarellentáu, con llamativos manches marielles nes ales y cola. La fema ye de color más apagáu y tienen tonos marrón castañal na parte posterior, y les manches de les sos ales y cola son de color mariellu maciu.[2]

Subespecies

[editar | editar la fonte]

El C. chloris (forma nominal) alcuéntrase per toa Europa de Norte a Sur. Introdúxose n'Arxentina, Uruguái, Nueva Zelanda y Australia.

Esisten tres subespecies catalogaes:

El so cantar ye bastante articuláu y entepola delles notes típiques de llamada cho-roro, chi-ri-ri, chuing-chuing, cuando tán en grupu emiten un chuiit de tonu más eleváu que los pinpines[3] nasal, que paez como si fuera producíu por una inspiración forzada. Asonsaña tamién los cantares d'otres aves.

Alimentación

[editar | editar la fonte]

El so picu curtiu y cónicu ye lo suficientemente poderosu p'abrir granes grandes y dures. Granes de ceberes, tomaes namái cuando estes s'esprenden de la espiga; granes d'árboles: sámares de llamera (Ulmus minor), tilal (Tilia spp.) y fresnu (Tecoma mariella), piñones; bagues como les de texu (Taxus baccata), artu (Rubus ulmifolius) y artuganciu (Rosa canina); inseutos, ente los que cúntense áfidos, formigues, escarabayos y tamién arañes. En delles ocasiones taramia los biltos d'árboles frutales, pero raramente hasta'l puntu de constituyir una plaga. Na seronda visita los viñeos y frutales pa comer fruta maduro.

Soporta bien los rigores del iviernu y sabe atopar el so alimentu inclusive cuando la capa de nieve ye trupa.

Naquelles zones de vexetación escasa y pocu trupa abellúgase nos pinares, que constitúin quiciabes el so hábitat orixinal. En tolos demás llugares alcuéntrase-y pela redolada de cases, xardinos y granxes, permaneciendo ausente de los llugares más remotos del campu. A finales del branu, arrexúntase en grandes bandaes, qu'abeyen per pelos campos llabraos y silos en busca del granu cayíu y granes de plantes monteses, especialmente aquelles qu'espolleten en terrén cultiváu.

Reproducción

[editar | editar la fonte]

Cuando apuerta'l mes de marzu'l machu alterna'l so xiblíu inspiráu con un vuelu ascendente dende la caña en que se posa y una especie de suspensión nel aire per mediu d'aleteos seles, a la manera de les caparines o esperteyos, darréu de garllar. Esta aición constitúi la parte principal de la so exhibición galantiadora.

Cría nes arbolees y arbustos tupíos de les zones habitaes, parques, xardinos, güertos, frutales y nos cipreses de los campusantos y toles viesques y fileres d'árboles del ámbitu rural. Tiende a añerar en grupos. Por regla xeneral, el ñeru aveza a construyilu nuna sebe o arbustu verde con raigones finos, mofu y llana; revístilu de raigaños, pelos, o plumes. Los güevos, de 4 a 6, pónenlos en mayu; el so color varia ente'l blancu puercu y l'azul verdosu con manches pardes, acolorataes o violacees, y les sos dimensiones son de 19 por 12 mm. Namái la fema guaria,mientres dos selmanes; entrín y non, aliméntala'l machu que permanez inmóvil dende un posaderu cercanu. Depués dambos, una vegada nacíes les críes, aliméntenlos mientres 13-16 díes por regurxitación d'inseutos y de granes estrapaes. Piden alimentu a los sos padres con un <<duil-duil>> interminable. Cuando la fema se dispón a faer otru nial, el padre tien que quedase namái al cargu d'elles hasta que consigan l'alimentu por sigo mesmes. Cuando adquieren les sos primeres plumes, permanecen xunto a los sos padres, formando un grupu familiar bien xuníu. Faen dos puestes añales, dacuando trés.

A la fin de la dómina de cría axúntense en bandaes numberoses qu'inclúin tamién páxaros migrantes qu'apuerten del norte na seronda y esnalen al debalu al traviés de montes, campos, estepes y cultivos.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]