Saltar al conteníu

Novena cruzada

De Wikipedia
Novena Cruzada
Parte de Cruzaes
Fecha 1271 → 1272
Llugar Cercanu Oriente
Resultáu Victoria musulmana Estancamientu.
Fin de les Cruzaes nel Cercanu Oriente.
Entamu del fin de los estaos cristianos nel Llevante.
Belixerantes
Cruzaos

Imperiu mongol

Sarracenos
Comandantes
Carlos d'Anjou
Hugo III
Príncipe Eduardo
Bohemundo VI
Abaqa Kan
Lleón II
Baibars
Fuercies en combate
60 000 homes[1] Desconocíes
[editar datos en Wikidata]

La novena cruzada ye munches vegaes considerada como parte de la octava cruzada. El príncipe Eduardo d'Inglaterra, dempués Eduardu I, xunir a la cruzada de Lluis IX de Francia contra Túnez, pero llegó al campamentu francés tres la muerte del rei. En pasando l'iviernu en Sicilia, decidió siguir cola cruzada y comandó los sos siguidores, ente mil y dos mil, hasta Acre, onde llegó 9 de mayu de 1271. Tamién-y acompañaben un pequeñu destacamentu de bretones y otru de flamencos, mandaos pol obispu de Liexa, qu'abandonaría la campaña pel hibiernu ante la noticia de la so eleición como nuevu papa (Gregorio X).

Antecedentes

[editar | editar la fonte]

En 1268 Baybars, el sultán mamelucu d'Exiptu, conquistara'l Principáu de Antioquía,[2] y yá amenorgara'l Reinu de Xerusalén, a una pequeña franxa de tierra ente Sidón y Acre. El rei d'Inglaterra, Enrique III, fixera votos diba tiempu de participar nuna cruciada pero, yá vieyu, dexó que lo fixera'l so fíu y herederu, y vital y despiadáu príncipe Eduardo, veteranu de les guerres colos vasallos del so padre.[3] La cayida d'Antioquía decidió-y a entamar los preparativos necesarios.[3] Anque de primeres numberosos nobles ingleses prometieron acompañalo, adulces unos y otros atoparon escuses pa nun faelo, polo que'l príncipe partió nel branu de 1271 escontra Tierra Santa con apenes un millar d'homes.[3] Acompañar nel viaxe la so esposa, Leonor de Castiella.[3] A les fuercies d'Eduardo xunieron meses más tarde delles tropes más, que llegaron mandaes pol so hermanu Edmundo de Lancaster.[3] Como complementu de los soldaos ingleses viaxen tamién un contingente bretón empobináu pol so conde y otru de los Países Baxos, mandáu pol obispu de Liexa

Fracasu en Túnez y travesía a Tierra Santa

[editar | editar la fonte]

El plan inicial d'Eduardo fuera'l de xunise a Lluis IX de Francia en Tunicia y siguir con él hasta Tierra Santa.[3] Sicasí, pa cuando llegó ellí, el monarca francés morriera y les huestes franceses apuntar pa volver a la so tierra, lo qu'esbarató'l plan.[3] Eduardo pasó coles sos fuercies a Sicilia, onde pasó l'iviernu antes de cruciar el restu del Mediterraneu na primavera de 1279.[3] En faciendo escala en Xipre, aportó a Acre el 9 de mayu.[3] Ellí xuniéronse-y Bohemundo VI de Antioquía y Hugo III de Xipre.[3]

Debilidá militar y reñedielles cruciaes

[editar | editar la fonte]

Eduardo yera consciente de la debilidá de les sos propies fuercies p'acometer por sigo solo al sultán exipciu, polo que cuntaba con axuntar en redol a sigo a los cristianos de Llevante y aliase colos mongoles del Ilkanato pa faelo.[4] Al llegar a Llevante, atopar coles reñedielles qu'estremaben a los distintos señores de la rexón, a los vasallos del rei de Xipre col so soberanu y col floreciente comerciu que venecianos y xenoveses calteníen col sultán —los primeres suministráben-y madera y fierro, crucial p'armase, y los segundos, esclavos—.[5] La cooperación mongola tamién foi escasa para lo qu'esperaba'l príncipe inglés: cuando la embaxada qu'unvió a Abaqa Kan llegó ante él, el gruesu de les fuercies el Ilkanato taben atollaes en campañes nel Turquestán.[5] Con too y con eso, l'ilkán prometió unviar fuercies pa collaborar colos cruzaos.[5]

Nel iviernu de 1271-1272, l'obispu de Liexa abandonó la campaña y tornó a Europa, yá que se-y escoyera papa —escoyó'l nome de Gregorio X—.[6] Los sos posteriores esfuercios pa entamar nueves cruzaes resultaron infructuosos.[6]

Mientres estes llegaben, Eduardo llindar a realizar delles correríes fronterices.[5] N'ochobre por fin cruciaron la frontera diez mil caballeros mongoles de les fuercies que'l ilkán tenía n'Anatolia.[5] Esta hueste arrodió Aintab y ganó a les tropes turcomanes d'Alepo, que la so guarnición fuxó a Hama.[5] Les fuercies mongoles siguieron avanzando escontra Apamea.[5]

Sicasí, cuando Baibars, que se topaba en Damascu, axuntó un gran exércitu, con refuerzos veníos d'Exiptu, y coló escontra'l norte a enfrentase a los invasores, estos, incapaces de faer frente a les enormes fuercies del sultán, replegar al norte y cruciaron la frontera del Éufrates.[7]

Mientres esto asocedía, Eduardo trató de baltar la llanura de Sharon y conquistar la pequeña fortaleza enemiga de Qaqun, que-y cortaba'l camín.[7] L'acaballada, escasa de fuercies inclusive pa esta pequeña empresa, resultó un fracasu.[7]

Fin de la cruzada

[editar | editar la fonte]

Finalmente, tres un añu de conflictu, el príncipe Eduardo entendió que con tan exiguas fuercies taba perdiendo'l tiempu.[7] La cruzada acabó cola firma d'una tregua por diez años y diez meses el 22 de mayu de 1272 en Cesarea.[7] El pactu viose favorecíu pola actitú de les partes: Eduardo taba convencíu de la inutilidá de siguir nel Llevante ensin refuerzos; el sultán, de poder acabar colos restos de los Estaos cruciaos en cuanto esmoreciérase l'amenaza mongola; y el rei Carlos d'Anjou, que sirvió de mediador, de la conveniencia de caltener el Llevante en manes cruciaes, pero ensin reforzar demasiáu al so posible rival futuru, el rei Hugo.[7] L'armisticiu tenía de protexer el reinu, amenorgáu a la zona costera ente Acre y Sidón, de los asaltos del sultán.[7] L'otru territoriu cruciáu de tierra firme, el condáu de Trípoli, roblara yá un pactu similar en 1271.[7]

Sicasí, yera conocida por toos la intención d'Eduardo de volver nel futuru al mandu de una cruzada mayor y más entamada, polo que Baibars intentó asesinalo por aciu los hashshashin, unu de los cualos apuñaló al príncipe con una daga envelenada'l 16 de xunu de 1272.[6] La firida nun resultó mortal, pero Eduardo tuvo enfermu dellos meses, hasta que la so salú dexó-y partir de vuelta a Inglaterra'l 22 de setiembre de 1272.[6] Aquel día el so vieyu padre finara y Eduardo ocupó'l so puestu.[6]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Methodist Episcopal Church Missionary Society, Methodist Episcopal Church (1881). The Gospel in All Lands. Publicáu pol propietariu A.D.F. Randolph, páxs. 262
  2. Runciman, 1994, p. 271.
  3. 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 Runciman, 1994, p. 279.
  4. Runciman, 1994, páxs. 279-280.
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 Runciman, 1994, p. 280.
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Runciman, 1994, p. 282.
  7. 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 7,7 Runciman, 1994, p. 281.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Runciman, Steven, Hestoria de les Cruzaes. 3: El Reinu d'Acre y les Postreres Cruciaes. Madrid: Alianza Editorial, 1973.
  • Runciman, Steven (1994). A history of the Crusades, volume III : the kingdom of Acre and the later Crusades (n'inglés). Foliu Society, páx. 448. OCLC 933889320.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]