Saltar al conteníu

New York Yankees

De Wikipedia
New York Yankees
Situación
Estáu Estaos Xuníos
Datos
Nome oficial New York Yankees
Tipu equipu de béisbol
Fundáu en1901
Propietariu Bandera de Estaos Xuníos d'América Hal Steinbrenner
Direutor deportivu Bandera de Estaos Xuníos d'América Brian Cashman
Entrenador Bandera de Estaos Xuníos d'América Aaron Boone
Categoría Grandes Lligues de Béisbol
Instalaciones
Estadiu Yankee Stadium (es) Traducir
Dueñu de Hal Steinbrenner

Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

Los New York Yankees ye un equipu de béisbol profesional de les Grandes Lligues d'Estaos Xuníos, con sede en Nueva York (Estaos Xuníos). Pertenecen a la División Este de la Lliga Americana.

Como una de los ocho franquicies de la Lliga Americana, el club establecióse orixinalmente en Baltimore (Maryland) en 1901. Nesi entós l'equipu llamóse les Baltimore Orioles (nun tien de confundir se coles actuales Baltimore Orioles, que fueron los Milwaukee Brewers en 1901), quien se treslladaron a Manhattan na Ciudá de Nueva York en 1903.

Dende esi entós aportaron a conocíu como los New York Highlanders por cuenta de la llocalización del so nuevu estadiu (nel Hilltop Park ente les cais 165 y 168), qu'ocupó parte de la tierra más alta, en términos d'elevación, de Manhattan. Nun foi hasta 1913 cuando'l nome New York Yankees pasó a ser el nome únicu del equipu. En 1923, l'equipu treslladar a otru llau del ríu de Harlem nel Bronx.

Los New York Yankees ganaron 27 Series Mundiales, de les 40 que xugaron, amás tienen 40 Banderinos d'o Series de Campeonatu de la Lliga estauxunidense. Son l'equipu, de les 4 grandes lligues profesionales (NBA, NFL, NHL, MLB), con más títulos, siguíu polos Montreal Canadiens (de la NHL, con 24 títulos ganaos). Esti equipu casi siempres llega a la postemporada.

El 4 de payares de 2009 los Yankees ganaron a los Philadelphia Phillies los defensores del títulu, la so serie mundial númberu 27.

Historia de la franquicia

[editar | editar la fonte]

La era de Baltimore

[editar | editar la fonte]

El so orixe (1901-1902): A fines del 1900, el presidente de la Lliga Occidental Ban Johnson reorganizó la lliga, amestando equipos en tres ciudaes Orientales, formando d'esta manera la Lliga Americana (LA). Los planes pa establecer un equipu na Ciudá de Nueva York fueron bloquiaos pol equipu los New York Giants de la Lliga Nacional (LN), que tuvo abondu poder políticu pa caltener la Lliga Americana fuera de la ciudá. En cuenta de eso, un equipu foi establecíu en Baltimore, Maryland, una ciudá que fuera abandonada pol contrató de la Lliga Nacional ente 12 y 8 equipos nel 1900.

L'equipu, conocíu como los Baltimore Orioles empezó a xugar en 1901. Metanes la temporada de 1902, los Giants adquirieron más interés en controlar l'equipu y empezaron a fichar a los xugadores de los Orioles, hasta que la Lliga Americana dio un paru total y tomó el control del equipu. En xineru de 1903, les dos lligues tuvieron una "conferencia de paz" pa esclariar les disputes. Unu de los resultaos de la conferencia foi que la Lliga Nacional dexó que'l "circuitu menor" estableciera'l derechu hai una franquicia en Nueva York. Ye esi entós los nuevos dueños de les Oriols, Franco J. Farrell y William S. Devery, atoparon un allugamientu d'un terrén, que nun yera bloquiáu polos Giants y l'equipu de Baltimore mover escontra esi llugar en Nueva York.

La era de Highlanders

[editar | editar la fonte]

La llegada a Nueva York (1903-1912): El nuevu estadiu foi construyíu na parte septentrional de la islla de Manhattan, n'unu de los puntos más altos. El Hilltop Park, (formalmente conocíu como "el parque de la Lliga Americana") foi muncho más pequeñu que l'estadiu Polo Grounds, llar de los Giants y apenes a unes poques mazanes de distancia. L'equipu aportó a conocíu como los New York Highlanders, en referencia al allugamientu del equipu y tamién a la notable unidá militar inglesa de los Highlanders de Gordon, por cuenta de que'l presidente del equipu mientres los años de 1903 a 1906 foi Joseph Gordon.

Los mayores ésitos de los Highlanders fueren cuando ocuparon el segundu llugar nos años 1904, 1906, 1910 y nel añu 1904, foi'l que más cerca tuvieron de ganar el banderín de la Lliga Americana. Nesi añu, los Highlanders perderíen un xuegu bien decisivu nel últimu día de la temporada contra los Pelegrinos de Boston, que aportaríen a conocíu más depués como los Boston Red Sox. Esti eventu tuvo un significáu bien históricu por cuenta de que'l papel que tomó los Montañeros na serie pol campeonatu de la Lliga Americana, fizo que los Xigantes anunciaren qu'ellos nun xugaríen na Serie Mundial contra'l ganador del banderín de la Lliga Americana, siendo l'añu 1904 l'últimu añu nel cual nun se xugó una Serie Mundial hasta 1994, añu de la fuelga de xugadores. Esta sería tamién la única vegada que Boston ganaríalu a Nueva York nun xuegu pel banderín de la Lliga Americana mientres el sieglu enteru. Irónicametente, al cumplir los 100 años, en (2004), Boston fixo lo imposible al ganar a los Yankees viniendo d'un 0 y 3, pa llevase la serie de siete xuegos, ganando los cuatro últimos alcuentros.

La era de Polo Grounds

[editar | editar la fonte]

Nuevos dueños, casa, y nome (1912-1922): L'estadiu de los Giants de New York, el Polo Ground, quemárase nel 1911 y los Highlanders permitierón que los Giants xugaren nel so estadiu Hilltop mientres la reconstrucción del Polo Grounds. Les rellaciones ente los dos equipos caleciéronse entá más y los Highlanders camudar al nuevu y reedificado estadiu Polo Grounds, nel 1913. Agora que xueguen al llau del ríu de Harlem, bien distintu de la so alta altitú en casa, el nome "Highlanders" yá nun s'aplicaba nos titulares de prensa. Los medios informativos llamar tamién los "Yankees" (un sinónimu de "Americanos" y l'equipu siendo una franquicia de la Lliga Americana) mientres dellos años, asina qu'en 1913 l'equipu aportó a conocíu puramente como los New York Yankees.

A mediaos del añu 1910, los dueños Farrell y Devery pasaron por un crisis económica. Al empiezu del añu 1915, ellos vendieron l'equipu al Coronel Jacob Ruppert y al Capitán Tillinghast L'Hommedieu Huston. Ruppert había heredadó una fortuna d'una cervecería, apurriendo a los Yankees un dueñu que tenía una escelente situación económica y el deséu óptimo de estructurar un equipu campeón. Esto conduciría al equipu a más ésitos y al prestíu que Ruppert nunca s'imaxinó.

La era de Ruth y Gehrig

[editar | editar la fonte]
Lou Gehrig xugó pa los Yankees ente 1923 y 1939, llogrando 6 títulos, con un record de 2.130 partíos consecutivos.

'Los bateadores y l'estadiu (1923-1935):'Z Alredor del añu 1920, los Yankees, les Red Sox y los Chicago White Sox, tuvieron una rellación de tipu détente. Los sos actos, contrarios a los de Ban Johnson, fizo que llegaren a conocer a estos trés equipos pol llamatu como los "Insurrectos". Esta rellación distinta foi bona pa los Yankees, por cuenta de que el equipu amplió la so nómina. La mayoría de los nuevos xugadores que contribuyiríen al traviés del tiempu al ésitu del equipu, vinieron de les Red Sox que'l so dueñu nesi entós, Harry Frazee, intercambiaba a xugadores a los Yankees por grandes sumes de dineru. Dalgunos recién llegaos fueron bien importantes mientres esti periodu pa los Yankees, el direutor Miller Huggins y direutor xeneral Ed Barrow. L'emplegar a Huggins por Ruppert causaría una interrupción ente los dueños que llevaron finalmente a Ruppert a la compra del xugador Huston nel 1923. Sicasí, Pitcher y más tarde outfielder, Babe Ruth, foi'l xugador con más talentu de tolos qu'adquirieron de Boston. La resultancia del intercambiu acoradaría a les Red Sox nos siguientes 86 años. Boston nun ganaría una serie mundial dempués del 1918 hasta 2004, de cutiu siendo esaniciáu de la competición polos Yankees. Esti fenómenu aportó a finalmente conocíu como la Maldición del Bambino.

Babe Ruth nel 1920 mientres el so primer añu colos Yankees.

L'ensame de los Homeruns de Ruth demostraron ser un ésitu atayante y los Yankees empezaron atraer más persones al Polo Grounds, muncho más que los dueños del estadiu, los Giants. En 1921 los Yankees fixeron la so primer apaición na Serie Mundial, enfrentándose a los Giants, a los Yankees pidiérenlos que camudar del Polo Grounds dempués de la temporada del 1922. El direutor de los Giants, John McGraw, comentó que los Yankees "tienen de camudase a otru llugar fuera del camín, como en Queens", pero lo que fixeron foi construyir el so propiu estadiu al otru llau del ríu Harlem nel Bronx. Nel 1922, los Yankees volvieron a la Serie Mundial otra vegada, siendo derrotaos de nuevu polos Giants.

Nel 1923, los Yankees camudar al so nuevu llar, el Yankee Stadium. Foi la primer infraestructura deportiva en tener trés niveles nel béisbol con una capacidá de 74.000 espectadores. Nel primer xuegu nel Yankee Stadium, Babe Ruth conectó un Home Run qu'atraxo más poder pal pagu del estadiu, y del cual vien el so llamatu "La Casa que Babe Ruth construyó". A fines d'anguaño, los Yankees enfrentar a los Giants per tercer añu consecutivu na Serie Mundial, proclamándose campeones mundiales per primer vegada. Hasta esi entós, los Giants fueren l'iconu de la ciudá o l'equipu dominante. Dende'l 1923 d'equí p'arriba, los Yankees asumiríen esi papel, y los Giants camudaríense finalmente fora de la ciudá. En 1958 volvieron allugase en San Francisco.

Mientres la temporada del 1927 l'alliniación de los Yankees foi tan poderosa, que llegó faer conocida como'l "Escuadrón de la Muerte" y dalgunos consideraben l'equipu como'l meyor na historia del béisbol (anque esisten otres referencies asemeyaes felicidaes d'otres alliniaciones de los Yankees, la de los años 1939, 1961 y 1998). Nesi 1927 los Yankees establecieron un récor na Lliga Americana en 110 xuegos namái perdieron 44, y barrieron a los Pittsburgh Pirates na Serie Mundial d'esi añu.

La suma total de los homeruns de Ruth fueron de 60, en 1927. Nunca hasta entós consiguiérense tantos homeruns por un xugador na mesma temporada, esti record duraría 34 años. Mentanto, el primer base Lou Gehrig tuvo'l so primera gran temporada con un permediu de bateo de 0.373, 47 cuadrangulares y 175 carreres impulsaes, superando la marca de Ruth de 171 carreres impulsaes nel 1921.

Joe DiMaggio, Marilyn Monroe y Tstsuzo Inumaru.

La era de DiMaggio

[editar | editar la fonte]
Joe DiMaggio xugó mientres 13 años nos Yankees, ganando 9 campeonatos col equipu.

Traqueteo Joe (1936-1951): Al retirase Ruth, Gehrig finalmente tuvo una oportunidá de pasar a un primer planu, pero namái foi un añu antes de l'apaición d'un nuevu titán: Joe DiMaggio. L'equipu ganaría Series Mundiales dende'l 1936 a 1939. La mayor parte del añu 1939, los Yankees tendríen xugar ensin l'ayuda de Gehrig, tuvo que retirase por cuenta de la enfermedá esclerosis llateral amiotrófica. N'honor a Lou Gehrig los Yankees declararon el 4 de xunetu de 1939 como'l "Día de Lou Gehrig", los Yankees tamién retiraron el so númberu 4 del uniforme (foi'l primer númberu retiráu nel béisbol). Gehrig foi bien famosu tamién pol so discursu mientres esi día, en qu'él se declaró como "l'home más afortunáu del planeta Tierra".

L'añu 1941 foi un añu emocionante para Estaos Xuníos del cual fueron testigos de dos acontecimientos históricos, descritos de cutiu como l'últimu añu de la "Era Dorada" antes de la Segunda Guerra Mundial y otros finxos importantes, como cuando Ted Williams de les Medies Coloraos na so busca evasiva del permediu de bateo de.400 y Joe DiMaggio cola so racha de xuegos consecutivos coneutando de imparables. A la fin del so seguidilla, DiMaggio collechara 56 xuegos consecutivos, el récor actual de les Grandes Lligues, y una de les más difíciles de romper.

Precisamente dos meses y un día dempués de que los Yanquis ganáren-y a los Brooklyn Dodgers na Serie Mundial de 1941, el ataque a Pearl Harbor asocedió, y munchos de los meyores xugadores, inclusivu'l mesmu DiMaggio, foi sirvise nel exércitu. Los Yanquis llograron inda sacar una victoria contra Cardenales de San Luis en 1942. McCarthy foi despidíu de primeres del 1946, dempués de delles temporaes en descensu, y dempués de dellos dirixentes interinos, Bucky Harris tomó la posición, reparando'l barcu y llevó a los Yanquis a una Serie Mundial contra los Dodgers.

A pesar de que los Yanquis terminaron namái tres xuegos detrás del primer llugar de los Cleveland Indians, nel 1948, Harris foi lliberáu a favor de Casey Stengel, quien tuvo una reputación d'un payasu y mal dirixente d'equipos. La so ocupación como dirixente de los Yanquis, foi marcáu con ésitu, y cuando los "desvalíos" Yanquis vinieron de tras y sorprendieron a les Medies Rojas, que nesi entós yeren los líderes nos últimos dos díes de la temporada, un alcuentru foi abondu pa dar entamu a la rivalidá moderna ente los Yanquis y les Medies Rojas. Sicasí, la carrera de DiMaggio amostalgábase y el "Esquilador Yanquista" (Yankee Clipper) retiróse dempués de la temporada de 1951. Anguaño marcó tamién la llegada del "Neñu d'Oklahoma", Mickey Mantle, quien foi una de les varies estrelles nueves qu'enllenaríen l'espaciu vacante.

Casey Stengel col uniforme de los Yanquis na apertura del primer xuegu de la temporada del 1951.

La era de Stengel

[editar | editar la fonte]

L'escuadrón de Stengel nos 1950: Ameyorando'l club de la era de McCarthy, los Yanquis ganaron la Serie Mundial cinco veces consecutives mientres los años 1949-1953 so la direición de Stengel, que sigue siendo'l récor actual de les Grandes Lligues. Dirixendo a xugadores como Mickey Mantle el xardineru central, el llanzador Whitey Ford, y Yogi Berra como'l receptor, l'equipos de Stengel ganaron 10 banderinos y siete títulos de la Serie Mundial nos sos dolce temporaes como'l direutor de los Yanquis. Casey Stengel foi tamién un maestru na publicidá pal equipu y pa él mesmu, consiguiendo publicar una tema de portada na revista Time en 1955.

L'equipu ganó 100 xuegos nel añu 1954, pero los Cleveland Indians ganaron el banderín con una cifra récor de 111 victories na Lliga Americana. En 1955, los Dodgers finalmente ganáronlu a los Yanquis mientres la Serie Mundial, dempués de cinco ganes de Serie Mundial contra los Yanquis, pero los Yanquis tornaron fuerte al añu siguiente. En 8 d'ochobre de 1956, mientres el quintu xuegu de la Serie Mundial contra los Dodgers, el llanzador Don Larsen de los Yanquis llanzó'l primer xuegu "Perfectu" na historia de Serie Mundiales, que pasaría a faer l'únicu xuegu "ensin hits, ensin carreres" nuna postemporada hasta que Roy Halladay emular nel primer xuegu de la Serie Divisional contra los Cincinnati Reds en 2010.

Los Yanquis perdieron na Serie Mundial del 1957 contra Bravos de lMilwaukee (güei d'Atlanta). Mientres la siguiente temporada de Grandes Lligues, los Xigantes de Nueva York y los Dodgers de Brooklyn dir escontra California, dexando a los Yanquis como l'únicu equipu en Nueva York. Na Serie Mundial de 1958, los Yanquis consiguieron la so vengación contra los Bravos y aportaron a el segundu equipu que gana una Serie Mundial dempués de tar embaxo tres xuegos a unu. Mientres esta década, los Yanquis ganaríen seis Series Mundial (1950, 1951, 1952, 1953, 1956, y 1958) y ocho banderinos de la Lliga Americana, esos seis más los de 1955 y 1957. Empuestos polos súper estrelles Mickey Mantle, Whitey Ford, Yogi Berra, Elston Howard (el primer xugador afroamericanu de los Yanquis), y l'acabante adquirir Roger Maris, los Yanquis entraron nos años 60 buscando repitir l'ésitu notable de los años cincuenta.

La era de Mantle y Maris

[editar | editar la fonte]

Los Mozos M&M (1960-1964): Arnold Johnson, el dueñu de los Atléticos de Kansas City (güei Oakland Athletics), dueñu anterior del estadiu y sociu antiguu del condueño de los Yanquis nesi entós, Del Webb y Dan Topping, teníen una "rellación especial" colos Yanquis. Johnson vendía-yos los xugadores nuevos en cuenta de dineru y xugadores veteranos vieyos. Estos intercambios terminaben siendo inclinaos en favor de los Yanquis, lo que causó les acusaciones de que los Atléticos fueron un pocu más qu'un equipu de lligues menores de los Yanquis a nivel de la Grandes Lligues. Irónicamente, la ciudá de Kansas fuera l'Estáu de la casa del equipu na lligues menores de los Yanquis por casi 20 años, primero que los Atléticos camudar en Kansas dende Filadelfia en 1954. En 1960, Charles O. Finley mercó a los Atléticos y punxo un fin a estes ventes de xugadores. Sicasí, antes d'esti eventu, los Yanquis reforzaríen l'adquisición d'un mozu xardineru esquierdu con un gran potencial, Roger Maris quien seria una estrella colos Yanquis. Nel 1960, Maris foi'l líder de la lliga en porcentaxe de bateo, de carreres impulsaes, y n'extra bases, y quedando en segundu llugar en cuadrangulares con 39, unu detrás de Mantle. Lideró'l nuevu circuitu en total de bases. Esi añu tamién foi ganador d'un Guante d'Oru y ganador del premiu al Xugador Más Pervalible de la Lliga Americana.

El 1961 resultaríen unu de los años bien memorable na historia de los Yanqui. Al traviés del branu, Mantle y Maris bateaban jonrones a pasu bien rápido lo que causó que los medios llamárenlos "Los Mozos M&M". Desgraciadamente, una infeición severa de cadril forzó que Mantle tuviera fora de l'alliniación y dexara de xugar por un par de selmanes. Maris siguió y el 1 d'ochobre (l'últimu día de la temporada), conectó un cuadrangular, el númberu 61 de la temporada, superando la marca de Babe Ruth de 60 jonrones nuna sola temporada. Sicasí, el comisionado Ford Frick (que darréu s'afayó qu'años tras escribiera faciéndose pasar por otru o falsificado figures, mientres la carrera de Babe), decretó que la marca de Roger Maris fuera llograda nuna temporada de 162 xuegos, lo cual foi ocho xuegos más que la temporada na que Ruth disparó los 60 jonrones. Ello ye que dos récor separaos tendríen de ser calteníos, poniéndo-y un "asteriscu" al récor de Maris.

Depués de 30 años, el Comisionado Bowie Kuhn esaniciaría esi asteriscu y validara el récor Maris como la "marca de jonrones nuna temporada de Grandes Lligues". Esta marca foi superada por Mark McGwire, de los Cardenales de San Luis, na campaña de 1998, con 70. Darréu, en 2001, por Barry Bonds, de los Xigantes de San Francisco, con 73, dambos xugadores de la Lliga Nacional. Sicasí, Maris entá tien el récor de la Lliga Americana.

Los Yanquis ganaron el banderín con 109 victories y 53 derrotes y pasaron a ganar a los Cincinnati Reds na Serie Mundial de 1961. L'equipu terminó l'añu con 240 cuadrangulares, una marca pa esi entós. En 1962, la escena deportiva de Nueva York camudó cuando la Lliga Nacional espandir pa incluyir a un nuevu equipu, Los Mets de Nueva York, que xugaron los sos dos primeros años nel Polo Grounds. Depués camudáronse a Flushing, Queens cerca del Bronx. Los Mets perderíen una tremera de xuegos (120), ente que los Yanquis ganaríen la Serie Mundial, nesi añu de 1962, el so décimu nos pasaos dieciséis años, ganando a los Xigantes de San Francisco en siete xuegos.

Los Yanquis algamaríen el Clásicu de Seronda de 1963, namái pa ser barríu por Los Angeles Dodgers. Dempués de la temporada, Berra, retirar de xugador activu, y pasó a ser dirixente de los Yanquis. Los Yanquis volvieron nuevamente'l próximu añu per una quinta vegada consecutiva a la Serie Mundial, pero fueron ganaos en siete xuegos por Los Cardenal de San Luis. Sería la última aparició de los Yanquis nuna Serie Mundial por 14 años.

La era de CBS

[editar | editar la fonte]

Nuevu propietariu y un descensu serrapatosu (1964-1972) Dempués de la temporada del 1964, la cadena de televisión comercial d'EE.XX. CBS merca'l 80 per cientu de los Yanquis de Topping y Webb pola suma de $11,2 millones de dólares. Colos nuevu propietarios, los ésitos del equipu empezaron a menguar. Ello ye que los Yanquis terminaron na siguiente temporada per primer vegada en 40 años nel sestu llugar de la so división, en 1965. Esto empioróse pola introducción del sortéu o'l "draft" de novatos polos equipos de Grandes Lligues nesi mesmu añu, polo qu'indicó que los Yanquis nun pudieren más siguir roblando a cualquier xugador qu'ellos quixeren. Webb vendió'l 10% de los sos derechos a la CBS antes del fin del añu.

En 1966, los Yanquis terminaron nel últimu llugar de la Lliga Americana per primer vegada dende'l 1912. Dempués de que los Yanquis terminaren nel penúltimu llugar mientres la temporada de 1967, les fortunes del equipu ameyoraríen un pocu, pero los Yanquis nun aportar# a contendientes otra vegada, hasta 1974. Delles razones fueron daes pol descensu de los sos ésitos, pero la más grande foi la incapacidá de que los Yanquis nun reemplazaren a los sos súper estrelles con nuevos xugadores nuevos y talentosos, como lo fixeren consecutivamente nes previes cinco décades. Topping y Webb fueren los dueños de los Yanquis mientres 20 años, perdiendo la Serie Mundial namái cinco veces con un record de 10-5 nos campeonatos. Pol contraste, l'equipu que la CBS foi dueñu, nunca llegó a dir a una Serie Mundial.

Tamién mientres esti periodu los Yanquis perdieron dos de los sos llocutores más famosu, el llexendariu, Mel Allen, "la Voz de los Yanquis", foi despidíu dempués de la temporada de 1964, según por cuenta de midíes de retayu de costos pol so patrocinador de llargu tiempu la Cerveza Ballantine. Dos años más tarde, el contratu del llocutor Rede Barber nun foi anováu. Dalgunos dicen qu'esto foi por causa de la so mención de la falta de fanáticos mientres un xuegu contra les Chicago White Sox, na cual solo 413 asientos fueron ocupaos de posible 67 000, cual yera la capacidá del Estadiu Yanquis nesi entós.[1] El biógrafu de deportes, David J. Halberstam, notó que la rellación ente Joe Garagiola y Barber nun yera bien amistosa al igual que con Phil Rizzuto con quien él compartió'l puestu.

Steinbrenner, Martin, Jackson, y Munson: la era del Zoolóxicu del Bronx (1973-1981)

[editar | editar la fonte]

Un grupu de inversionistas, lideráu por constructor naval con sede en Cleveland, George Steinbrenner, adquirió'l club de la CBS el 3 de xineru de 1973, a $ 8.7 millones. Mike Burke permaneció como presidente hasta'l so arrenunciu n'abril. Dientro d'un añu, Steinbrenner mercó la mayoría de los sos otros socios y convirtióse nel principal propietariu del equipu, anque Burke siguió calteniendo una participación minoritaria na década de 1980.

Unu de los oxetivos principales de Steinbrenner foi reparar l'estadiu, que se deteriorara enforma a finales de la década de 1960. CBS primeramente propunxo reformes, pero l'equipu tendría que xugar n'otru llugar, y los Mets negar a abrir la so casa, el Shea Stadium, a los Yankees. Un nuevu estadiu en Meadowlands, al traviés del ríu Hudson, en Nueva Jersey, suxirióse. A lo último, a mediaos de 1972, l'alcalde John Lindsay intervieno. La ciudá mercó l'estadiu y empezó un estensu periodu de dos años de renovación. Los Mets teníen que dexar a los Yankees xugar dos temporaes ellí. Les renovaciones modernizaron l'aspeutu del estadiu y reconfiguraron dalgunos de los asientos.

Mientres 1974 y 1975, Yankee Stadium foi anováu na so forma final y estructura, como s'amuesa equí.

Dempués de la temporada 1974, Steinbrenner fixo un movimientu qu'empezó la era moderna de l'axencia llibre, roblando al llanzador estrella James Augustus "Catfish" Hunter dende los Oakland Athletics. A mediaos de 1975 Steinbrenner fixo otru movimientu, la contratación d'ex segunda base Billy Martin como manager. Con Martin a la cabeza, los Yankees llegaron a la Serie Mundial de 1976, pero fueron barríos polos Cincinnati Reds y la so famosa "Gran Maquinaria Colorada".

Dempués de la campaña de 1976, Steinbrenner amestó a la estrella d'Oakland, el xardineru Reggie Jackson a la so llista. Mientres l'entrenamientu de primavera de 1977 Jackson estremó a los sos compañeros d'equipu coles revesoses declaraciones sobre'l capitán de los Yankees, el catcher Thurman Munson. Tenía mala sangre col manager Billy Martin, que dirixiera a los Detroit Tigers, cuando los Atléticos de Jackson ganar na postemporada 1972. Jackson, Martin, y Steinbrenner en repitíes ocasiones engarrar mientres el tiempu del contratu de cinco años de Jackson. Martin sería contratáu y despidíu por Steinbrenner cinco veces nos próximos 13 años. Esti conflictu, xunto cola afición bien ruidosa de los Yankees de finales de 1970 y les males condiciones del Bronx, llevaron a la organización y al estadiu Yankee a ser llamáu como'l "parque Zoolóxicu de Bronx ". A pesar de les turbulencias, Jackson protagonizó la Serie Mundial de 1977, cuando bateó trés jonrones nel mesmu xuegu, y, polo xeneral, cuatro jonrones en cuatro lanzamientos consecutivos de cuatro llanzadores distintos. La gran actuación de Jackson na postemporada valió-y el premiu MVP de la serie, y el llamatu de "Mr. October".

A lo llargo de la década de 1970, la carrera pol campeonatu yera de cutiu una estrecha competencia ente los Yankees y los Medies Rojas. Nos años 1950 y 1960, los Yankees fueren dominantes, ente que los Medies Rojas fueron en gran midida un factor en contra. Sicasí, na década de 1960 y principios de 1970, los Yankees fueron apostraos al segundu llugar y los Medies Rojas lideraron la lliga. A finales de 1970 los dos equipos apostar de forma simultánea y zarrada, una llucha cuerpu a cuerpu.

El 14 de xunetu de 1978, los Yankees taben 14 ½ xuegos detrás de los Medies Rojas. Los Yankees filaron una llarga racha de trunfos, y nel momentu que enfrentáronse en Boston por cuatro partíos na serie decisiva nel Fenway Park a principios de setiembre, taben a namái cuatro xuegos de los Medies Rojas. Los Yankees barrieron a les Medies Rojas no que se conoz como la "Masacre de Boston", ganando los Xuegos 15-3, 13-2, 7-0, y 7-4. El tercer xuegu llanzóse una blanquiada por Ron Guidry, que lideraría les Grandes Lligues con nueve blanquiaes, un rexistru de 25-3 y una efectividá de 1.74. Guidry terminó con 248 ponches, pero 260 ponches de Nolan Ryan colos California Angels quitaron a Guidry de la Triple Corona de pitcheo.

Nel últimu día de la temporada, los dos clubes terminaron nun empate nel primer llugar nel Este de la Lliga Americana, y un xuegu de desempate (xuegu de la 163 ª de la temporada regular) celebrar nel Fenway Park. Con Guidry llanzando contra l'ex Yankee Mike Torres, les Medies Rojas tomaron una temprana ventaya de 2-0. Na séptima entrada, el débil torpedero Yankee Bucky Dent impulsó tres carreres con un jonrón sobre'l famosu " Bisarma Verde" (paré izquierda del Fenway Park), poniendo a los Yanquis en ventaya de 3-2. Cuadrangular solitariu de Reggie Jackson na entrada siguiente sellu la eventual victoria de 5-4 que-y dio a los Yanquis la so victoria númberu 100 de la temporada y el so tercer títulu del Este de la Lliga Americana, Guidry llogró la so victoria 25 de la temporada.

Dempués de vencer a los Kansas City Royals per tercer añu consecutivu na Serie de Campeonatu, los Yankees enfrentar a los Dodgers de nuevu na Serie Mundial. Perdieron los dos primeros partíos en Los Angeles, pero ganaron los trés xuegos nel Yankee Stadium y ganaron el Xuegu 6 en Los Angeles, pa ganar el so 22o Campeonatu del Mundu.

Los cambeos producir mientres la temporada de 1979. L'ex ganador del premiu Cy Young, Sparky Lyle, foi trocáu a los Rangers de Texas por dellos xugadores, incluyendo Dave Righetti. Tommy John foi adquiríu de los Dodgers y Luis Tiant de los odiaos Medies Rojas pa reforzar el cuerpu de llanzadores. Mientres la temporada, Bob Lemon foi reemplazáu por Billy Martin.

Careta y Mascota de Thurman Munson. n'exhibición en Cooperstown. Primeramente colgáu n'el so armariu ensin utilizar como un monumentu.

La década de 1970 terminó con una nota tráxica pa los Yankees. El 2 d'agostu de 1979, Thurman Munson morrió dempués d'estrellase'l so avión priváu, mientres practicaba'l aterrizaxe "Touch and Go". Cuatro díes más tarde, tol equipu voló a Canton, Ohio, pal funeral, a pesar de tener un xuegu más tarde esi día contra los Orioles. Martin repitió con firmeza que'l funeral yera más importante, y que él non -y importaba si facer nel momentu del partíu. Bobby Murcer, un amigu cercanu de Munson, foi escoyíu pa dar el panexíricu nel so funeral. Nun xuegu televisáu a nivel nacional y emocionalmente Murcer utilizó'l bate de Munson (que-y dio la muyer del so amigu cayíu dempués del partíu), y arremolcó los cinco carreres del equipu nuna dramática victoria 5-4. Antes del partíu'l locker de Munson tuvo vacíu, salvu polos sos implementos de catcher, un murniu recordatoriu pa los sos compañeros. El so casillero, marcáu col so númberu 15, permaneció vacíu en casar club Yankee como un memorial. El númberu 15 foi retiráu pol equipu.

La temporada 1980 traxo más cambeos a los Yankees. Billy Martin foi despidíu una vegada más y Dick Howser tomó'l so llugar. Chris Chambliss foi camudáu a los Toronto Blue Jays pol receptor Rick Cerone. Gracies a l'actitú impasiva de Howser, Reggie Jackson bateó.300, per única vegada na so carrera con 41 jonrones y terminó 2º na votación del MVP detrás del xugador de Kansas City, George Brett. Los Yankess ganaron 103 xuegos nel Este de l'Americana y tres xuegos percima de los 100 xuegos de los Baltimore Orioles, pero fueron barríos polos Reales na Serie de Campeonatu de 1980.

Dempués de que terminó la temporada, los Yanquis roblaron a Dave Winfield por de diez años. Los Yankees despidieron a Howser y reemplazar con Gene Michael. Sol mandu de Michael, los Yankees lideraron l'Este de la Lliga antes de la fuelga de xunu de 1981. Na segunda metá de la temporada, los Yankees xugaron sol mandu de Bob Lemon, quien reemplazó a Michael. Gracies a la división del formatu de playoffs de la temporada, los Yankees enfrentar al ganador de la segunda metá los Cerveceros de Milwaukee na Serie Divisional de la Lliga Americana especial de 1981. Dempués de ganar a Milwaukee estrechamente en cinco partíos, pasaron con facilidá sobre Billy Martin y los Oakland Athletics en tres xuegos na Serie de Campeonatu. Na Serie Mundial, los Yankees tuvieron un arranque en caliente, al ganar los dos primeros partíos contra Los Angeles Dodgers. Pero los Dodgers defendiéronse y sorprendieron a los Yankees ganando los siguientes cuatro partíos pa consiguir el so primera Serie Mundial dende 1965.

Conflictos: La era Mattingly (1982-1995)

[editar | editar la fonte]
Don Mattingly.

Tres la derrota del equipu ante los Dodgers na Serie Mundial de 1981, los Yankees tuvieron la más llarga ausencia de los playoffs dende 1921. Los Yankees de 1980, dirixíu pol primer base All-Star Don Mattingly, tuvieren la mayor cantidá de victories que cualquier equipu de Grandes Lligues, pero nun llogró ganar la Serie Mundial (el primer equipu d'esi tipu dende la década de 1910). Ellos teníen una poderosa ofensiva consistente, Mattingly en delles ocasiones foi compañeru de Dave Winfield, Rickey Henderson, Mike Pagliarulo, Steve Sax, y Jesse Barfield, pero los abridores raramente taben igualaos col rendimientu dela ofensiva del equipu. Dempués de tener un rexistru de 22-6 en 1985, los problemes nel brazu llegar a Ron Guidry, y el so rendimientu menguó nos próximos trés años.

L'equipu tuvo cerca de ganar l'este de la Lliga Americana en 1985 y 1986, terminando segundu detrás de los Toronto Blue Jays y Boston Red Sox, respeutivamente, pero cayó al cuartu llugar en 1987 y quintu en 1988, a pesar de qu'a metá de temporada llevaben la clasificación del Este de la Lliga Americana, en dambos años. A pesar de la so falta de campeonatos y apaiciones nos playoffs de los Yankees tuvieron el meyor porcentaxe de victories de tolos equipos de MLB mientres la década de 1980.

A finales de la década la ofensiva de los Yankees tuvo en descensu. Henderson y Pagliarulo partieren na metá de 1989, ente que los problemes de llombu atrabancaben tantu a Winfield (que se perdió tola temporada '89) y Mattingly (que se perdió casi tola segunda metá de 1990. La estancia de Winfield col equipu terminó cuando él foi trespasáu a los Angels. De 1989 a 1992, l'equipu tuvo un récor negativu, gastando gran cantidá de dineru n'axentes llibres y eleiciones del draft que nun tuvieron al altor de les mires. En 1990, los Yankees tuvieron el peor récor de la Lliga Americana, y el so primera últimu llugar dende 1966 (seria la última vegada en que los yankeees terminaron nel últimu llugar).

El 1 de xunetu de 1990, el llanzador Andy Hawkins convertir nel primer Yankee en perder a pesar de llanzar un non-hitter. El tercer base Mike Blowers cometió un error, siguíu por dos pasaportes y un error del xardineru esquierdu Jim Leyritz coles bases llenes, anotando los trés corredores y el bateador. La derrota por 4-0 ante les Chicago White Sox foi'l mayor marxe de derrota a pesar de llanzar un non-hitter nel sieglu 20. Irónicamente, los Yankees (y Hawkins) tuvieron un non-hit mientres seis entraes once díes más tarde, nun partíu encurtiáu pola agua contra les Medies Blanques.

Les probes actuaciones ente los años 1980 y 1990, llueu diben camudar. Steinbrenner contrató a Howard Spira p'afayar información perxudicial en Winfield y foi darréu suspendíu día ente día pol equipu d'operaciones del Comisionado Fay Vincent, cuando se reveló la trama. Esti xiru de los acontecimientos dexa implementar una xestión coherente d'adquisición y programa de desenvolvimientu ensin interferencia del propietariu. El Xerente Xeneral Gene Michael, xunto col mánager Buck Showalter, camudó la énfasis del club de les alquisiciones d'altu costu pol desenvolvimientu del talentu al traviés del sistema de granxes. Esta nueva filosofía desenvolvió xugadores clave, como'l xardineru Bernie Williams, el torpedero Derek Jeter, el receptor Jorge Posada, y los llanzadores Andy Pettitte y Mariano Rivera. L'importante ésitu llegó en 1994, cuando los Yankees tuvieron el meyor récor na Lliga, pero la fuelga terminó la temporada y Mattingly perdió la meyor oportunidá pa ganar la Serie Mundial.

Un añu más tarde, l'equipu clasificó pa los playoffs al traviés del nuevu métodu del comodín na temporada encurtiada por fuelga en 1995. Na memorable Serie Divisional de 1995 contra los Marineros de Seattle, los Yankees ganaron los dos primeros partíos en casa y dexó cayer los trés siguientes en Seattle. Mattingly sufrió en gran midida pola so mancadura nel llombu, retirar tres la temporada de 1995. Tuvo la murnia distinción onde'l principiu y el final de la so carrera coincidió colos años onde los Yankees nun tuvieron apaiciones na Serie Mundial (1981 y 1996).

Nueva Dinastía: La era de Joe Torre y Derek Jeter (1996-2007)

[editar | editar la fonte]
Derek Jeter.

Dempués de la temporada de 1995, Steinbrenner sustitúi a Showalter por Joe Torre. Torre tuvo una carrera mediocre como manager de la Lliga Nacional y la eleición foi primeramente fecha risión ( "Clueless Joe", dicía'l titular del New York Daily News). Sicasí, la so actitú calma demostró ser un bon axuste, y el so mandatu foi la más llarga na propiedá de George Steinbrenner.

1996 vio'l surdimientu de trés Yankees que formaríen el nucleu del equipu nos próximos años: shortshop novatu Derek Jeter, Jorge Posada, receptor novatu, y el segundu añu del llanzador Mariano Rivera, quien foi l'home del set up en 1996 antes de convertise en cerrador en 1997. Cola ayuda d'estos xugadores nuevos, los Yankees ganaron el so primer títulu del Este de la Lliga Americana en 15 años en 1996. Ganaron a los Rangers de Texas na Serie Divisional, y na Serie de Campeonatu vencieron a los Baltimore Orioles en cinco xuegos, qu'inclúi la notable interferencia de moza fan llamáu Jeffrey Maier, que foi llamáu como un jonrón pa los Yankees. Na Serie Mundial l'equipu recuperar d'un déficit de 0-2 na serie y ganó al campeón defensor los Bravos d'Atlanta, poniendo fin a una seca de campeonatos de 18 años. Jeter foi nomáu'l Novatu del Añu de Les Grandes Lligues de Béisbol Novatu del Añu. En 1997, los Yankees perdieron la Serie Divisional ante los Cleveland Indians en cinco partíos. El Xerente Xeneral Bob Watson, dimitió y foi sustituyíu pol asistente del xerente xeneral Brian Cashman.

Los Yankees de 1998, son llargamente reconocíos como unu de los meyores equipos na historia del béisbol, compilando un récor na Lliga Americana de 114 victories y namái 48 derrotes na temporada regular y depués barrieron a los Padres de San Diego na Serie Mundial de 1998. Los sos 125 victories combinando regular y postemporada ye un rexistru únicu na MLB. El 17 de mayu de 1998, David Wells llanzó un xuegu perfectu contra los Minnesota Twins nel Yankee Stadium. El 18 de xunetu de 1999, que yera'l "Día de Yogi Berra" nel estadiu, David Cone llanzó un xuegu perfectu contra los Expos de Montreal. La Serie de Campeonatu de 1999 foi la primer confrontación de los Yankees colos Medies Rojas nuna serie de post-temporada. Los Yankees de 1999 ganaron la Serie Mundial y ente los años 1998-1999 los Yankees tuvieron un rexistru de 22-3 en Post-temporada, (ente ellos cuatro barríes de serie) en seis series de Post-temporada consecutives.

Nel añu 2000 los Yankees enfrentaron al so rival de la ciudá los Mets de Nueva York na primer serie del Subway de Serie Mundial dende 1956. Los Yankees ganaron la serie en 5 xuegos, pero una derrota nel Xuegu 3 rompió la so racha de victories de la Serie Mundial en 14 años, superando'l récor anterior del club de 12 (en 1927, 1928 y 1932). Los Yankees son l'últimu equipu de Grandes Lligues en repitir como campeones de la Serie Mundial y dempués de la temporada del 2000 xunir a los equipos de los Yankees de 1936-1939 y 1949-1953, según los Oakland Athletics 1972-1974 como los únicos equipos en ganar siquier tres títulos consecutivos de la Serie Mundial.

Nes remortines de los Atentaos del 11 de setiembre de 2001, los Yankees ganaron a los Oakland Athletics na Serie Divisional, y los Marineros de Seattle na Serie de Campeonatu. Al ganar el campeonatu per cuartu añu consecutivu, el 1998-2001 xunir a los New York Giants, 1921-1924, y los equipos de los Yankees de '36-'39, '49, '53, '55, '58 y '60 - '64 como los únicos equipos en ganar siquier cuatro banderinos consecutivos. Los Yankees ganaron once series de postemporada consecutives nesti periodu de cuatro años. Na Serie Mundial contra los Diamondbacks d'Arizona, los Yankees perdieron la serie cuando'l cerrador Mariano Rivera inusualmente dexó escapar un salvamentu na parte baxa de la novena entrada del Xuegu 7, los siete xuegos fueron ganaes pol equipu de casa.

Un equipu bien anováu terminó la temporada 2002 col meyor rexistru de la Lliga Americana de 103-58. La temporada fuera señalada por Alfonso Soriano al convertise nel primer xugador de segunda base en batear 30 jonrones y robar 30 bases nuna temporada. Na Serie Divisional los Yankees perdieron ante los eventuales campeones Angelinos de Anaheim en cuatro partíos.

Roger Clemens.

En 2003, los Yankees tuvieron el meyor récor de la lliga (101-61), destacáu pola 300a victoria de Roger Clemens y el so ponche 4000a. Na Serie de Campeonatu, ganaron a los Boston Red Sox nuna serie dramática a siete partíos, qu'ufiertó un incidente de vaciáu de banques nel Xuegu 3 y la serie terminó con un homerun de Aaron Boone na parte baxa de la entrada 11 del Xuegu 7. Na Serie Mundial, los Yankees perdieron en 6 xuegos ante los Marlins de Florida, perdiendo la Serie Mundial en casa per primer vegada dende 1981.

En 2004, los Yankees adquirieron a Alex Rodríguez, quien se camudó a la tercer base dende la so posición habitual pa dar cabida al torpedero Derek Jeter. Na Serie de Campeonatu, los Yankees enfrentar de nuevu a los Boston Red Sox, y convirtiéronse nel primer equipu na historia del béisbol profesional, y namái el tercer equipu na historia deportiva profesional d'América del Norte, en perder una serie al meyor de siete dempués de tomar una ventaya de 3-0.

En 2005, Alex Rodríguez ganó'l premiu al Xugador Más Pervalible de la Lliga Americana, convirtiéndose nel primer yankee en ganar el premiu dende Don Mattingly en 1985. Los Yankees volvieron ganar l'Este de la Lliga Americana, gracies a un desempate, pero perdió la Serie Divisional en cinco xuegos ante Los Angeles Angels of Anaheim. La temporada 2006 destacar por una barrida de 5 xuegos ante los Boston Red Sox nel Fenway Park (dacuando denomináu la "Segunda Masacre de Boston"), superando a les Medies Rojas 49-26 nesos 5 xuegos.

En 2006 a pesar de ganar l'este de la Lliga Americana per novenu añu consecutivu, los Yankees perdieron de nuevu na Serie Divisional, esta vegada a los Detroit Tigers. Dempués de que la Serie Divisional terminara, la traxedia cutió cuando'l pitcher Cory Lidle morrió cuando'l so avión estrellar nun edificiu d'apartamentos de Manhattan. Xunto con Thurman Munson, Lidle foi'l segundu Yankee activu que se mató nun accidente d'avión priváu.

El 18 de xunu de 2007, los Yankees abrieron nuevos caminos por aciu la firma de los dos primeros xugadores profesionales del béisbol de la República Popular de China a la MLB, y convirtióse nel primer equipu na historia de la MLB a roblar un alcuerdu de publicidá con una empresa china. La racha de nueve títulos del este de la Lliga Americana terminó en 2007, pero aun así, algamaron la postemporada col Comodín de la Lliga Americana. Per tercer añu consecutivu, l'equipu perdió na primer ronda de los playoffs colos Cleveland Indians. Dempués de la serie, Joe Torre refugó una amenorgada ufierta d'estensión de contratu de los Yankees y tornó a la Lliga Nacional como mánager de Los Angeles Dodgers.

Nuevu mánager, nuevu estadiu. La era Girardi (2008–presente)

[editar | editar la fonte]
Joe Girardi.

Dempués de la salida de Joe Torre de los Yankees roblaron al ex receptor Joe Girardi, a un contratu de trés años pa remanar el club.[2]

La temporada 2008 foi la última temporada que xugaron nel históricu Yankee Stadium. Pa celebrar l'últimu añu y la historia del Yankee Stadium, l'All-Star Game del 2008 de la Major League Baseball xugóse ellí'l 15 de xunetu de 2008. El postreru partíu de la temporada regular nel Yankee Stadium xugóse'l 21 de setiembre de 2008 contra los Baltimore Orioles, la ciudá de la que los Yankees y la so gran estrella Babe Ruth son orixinarios. El infielder Derek Jeter como'l so capitán, Andy Pettitte como'l llanzador abridor, y empuestos por jonrones de Johnny Damon y José Molina, los Yanquis ganaron 7-3. El Jonrón de Molina, un jonrón de dos carreres a la izquierda del xardín central con un out na parte alta de la 4ª entrada, resultó ser l'últimu jonrón na historia del Stadium. La carrera final foi anotada pol corredor emerxente Yankee Brett Gardner na parte inferior de la 7 ª entrada. Mariano Rivera trabayó la parte baxa de la 9 ª entrada, y el postreru bateador foi Brian Roberts de los Baltimore Orioles, quien pegó un rolling al primer base de los Yankees Cody Ransom, cerrando 86 años d'historia del béisbol nel estadiu. Dempués del xuegu, Derek Jeter dirixir al ensame, estimando'l so sofitu a lo llargo de los años, y encamentándolos a "tomar les memories d'esti campu, amestales a la memoria nueva que va venir nel nuevu Yankee Stadium y siguir pasu a de xeneración en xeneración. Los xugadores de los Yankees depués dieron la vuelta al campu y saludaron a los fans, al soníu de "New York". A pesar de dellos cambeos na rotación de metá de temporada, l'equipu viose atrabancáu poles mancadures y perdióse los playoffs per primer vegada en 14 temporaes.

Mientres la temporada muerta del 2009, los Yankees reestructuraron la so llista con delles alquisiciones d'estrelles axentes llibre, incluyendo CC Sabathia, AJ Burnett, y Mark Teixeira. Los Yankees decidieron nun anovar a los veteranos Bobby Abreu y Jason Giambi. Esta estratexa de contratar pitchers como axentes llibres difier de la campaña anterior, onde l'equipu apostó polos mozos llanzadores. Estes 3 contrataciones fueron clave pa esta temporada, onde volvieron ganar la División Este de la Lliga Americana, percima de les sos archirrivales los Boston Red Sox. Na Serie Divisional enfrentaron a los Mellizos de Minnesotta y barrer en 3 xuegos, depués na Serie de Campeonatu de la Lliga Americana vencieron en 6 partíos a Los Angeles Angels.

Na Serie Mundial vencieron en 6 partíos a los Philadelphia Phillies, coronando un añu históricu y titulándose na so nueva casa'l nuevu Yankee Stadium y ante el so públicu. Hideki Matsui foi declaráu'l MVP de la serie.

Yankees pal 2016 aspiren ganar la serie mundial y adquirieron por cambeos al segunda base dominicanu Starlin Catro, al Xardineru Aaron Hicks y al Serpentinero Aroldis Chapman amás los Yankees esperen la producción de los veteranos Mark Teixeira y Alex Rodríguez , que vienen de bones campañes.

El nome de "Yankees" aniciar a partir d'una variación del términu "estauxunidense" de la Lliga estauxunidense, de la cual l'equipu forma parte. Esti nome de cutiu ye encurtiáu a "Yanks". Pero'l llamatu predominante ye "Los Bombarderos del Bronx" o a cencielles "Los Bombarderos", una referencia al so llar y los sos bateadores prolíficos na so historia. Esisten otros llamatos menos utilizaos como "Los ganadores del Bronx", "Pinstripers", por cuenta de la carauterística icónica de los sos uniformes local.

Los críticos de cutiu refiérense al equipu y a la organización como "L'Imperiu del Mal", un términu aplicáu pol presidente de los sos archirrivales (Boston Red Sox), Larry Lucchino, mientres una entrevista col periódicu The New York Times.[3] Otru términu tumultuoso mientres la década de 70 ye "el zoolóxicu del Bronx", que ye utilizáu dacuando por detractores, según "Los Malditos Yanquis", esti postreru ye por cuenta de la obra musical titulada de la mesma manera. Tou estos llamatos foi adoptaos polos sos fanáticos.

Xugadores

[editar | editar la fonte]

Equipu actual

[editar | editar la fonte]
  • Actualizáu'l 23 de xunetu de 2017.[4]
Xugadores actuales de los New York Yankees
Llista de xugadores activos Llista de xugadores inactivos Entrenadores/Otros

Llanzadores Abridores

Llanzadores Relevistas

Llanzador Cerrador

Receptores (Catchers)

Cuadru interior (Infielders)

Xardineros (Outfielders)

Llanzadores Inactivos

Receptores Inactivos

Cuadru interior Inactivu

Xardineros Inactivos

Mánager

Entrenadores (Coaches)

Mancaos de llarga duración (60+ díes) o acutaos

Mancáu † Acutáu

Númberos retiraos

[editar | editar la fonte]

Los Yankees retiraron 21 númberos n'honor a 23 individuos, la mayor cantidá na MLB.[5]


Billy
Martin

2B, M
Retiráu 10 agostu de 1986
2
Derek
Jeter

SS
Retiráu 14 mayu de 2017

Babe
Ruth

RF
Retiráu 13 xunu de 1948

Lou
Gehrig

1B
Retiráu 4 xunetu de 1939

Joe
DiMaggio

CF
Retiráu 18 abril de 1952
6
Joe
Torre

M
Retiráu 23 agostu de 2014

Mickey
Mantle

CF
Retiráu 8 xunu de 1969

Bill
Dickey

C, M
Retiráu 22 xunetu de 1972

Yogi
Berra

C, M, OF
Retiráu 22 xunetu de 1972

Roger
Maris

RF
Retiráu 21 xunetu de 1984

Phil
Rizzuto

SS
Retiráu 4 agostu de 1985

Thurman
Munson

C
Retiráu 3 agostu de 1979

Whitey
Ford

SP
Retiráu 3 agostu de 1974
20
Jorge
Posada

C
Retiráu 22 agostu de 2015

Don
Mattingly

1B
Retiráu 31 d'agostu de 1997

Elston
Howard

C
Retiráu 21 xunetu de 1984

Casey
Stengel

M
Retiráu 8 agostu de 1970

Jackie
Robinson


Retiráu 15 d'abril de 1997

Mariano
Rivera

RP
Retiráu 22 de setiembre de 2013

Reggie
Jackson

RF
Retiráu 14 agostu de 1993
46
Andy
Pettitte

SP
Retiráu 23 agostu de 2015

Ron
Guidry

SP
Retiráu 23 agostu de 2003
51
Bernie
Williams

CF
Retiráu 24 mayu de 2015

Los númberos retiraos fueron exhibíos detrás del vieyu muriu llateral del Yankee Stadium, formando un pequeñu valle que coneuta'l Monument Park coles tribunes del estadiu. Cuando la franquicia camudar a la so nueva locación, los númberos fueron incorporaos al Monument Park asitiáu nel centru del estadiu. Los 15 númberos tán asitiaos n'orde cronolóxicu de retiru, empezando col númberu 4 de Lou Gehrig, retiráu pocu dempués qu'esti xugador abandonara la práutica del baseball por cuenta de la so enfermedá, más precisamente'l 4 de xunetu de 1939. Foi amás el primer númberu retiráu na historia de la Major League Baseball.

Intereses

[editar | editar la fonte]
Dalgunos de los númberos retiraos exhibíos nel estadiu de los Yankees.

El númberu 42 foi retiráu pa tola Lliga n'honor de Jackie Robinson el 15 d'abril de 1997, al cumplise'l 50 aniversariu del so debú como'l primer xugador negru na MLB depués de llevantase'l bloquéu que torgaba a los xugadores afroamericanos desempeñase en dicha lliga. Esi día foi proclamáu como "El día de Jackie Robinson" y decidióse el retiru del númberu 42 en tolos equipos. Sicasí a los xugadores activos que nesi momentu usaben el númberu 42 dexóse-yos usar el númberu 42 hasta'l día del so retiru. El postreru xugador de grandes lligues que pudo llucir en 42 nel so llombu foi'l gran relevista de los Yankees, Mariano Rivera, quien por si mesmu y por cuenta de la so estraordinaria carrera, tien el so propiu númberu 42 retiráu.

En 1972, el númberu 8 foi retiráu n'honor a dos xugadores (Bill Dickey y Yogi Berra) el mesmu día. Berra foi'l socesor de Dickey utilizando'l so númberu cuando ésti retiróse pa pasar a ser entrenador.

El númberu 37, retiráu por Casey Stengel, ye l'únicu qu'honorífica a daquién que se desempeñó pa los Yankees namái como manager y enxamás xugó pal equipu. Stengel ganó 5 campeonatos consecutivos ente 1949 y 1953 col equipu.

Billy Martin ye l'únicu Yankee a quien se-y retiró'l númberu (1) n'honor a la so carrera como xugador y manager del equipu.

Númberos fora de circulación, pero ensin retirar oficialmente

[editar | editar la fonte]
  • 21: Utilizáu solo una vegada desque Paul O'Neill retirar na temporada 2001. O'Neill xugara pal equipu dende 1993. El númberu foi utilizáu por LaTroy Hawkins n'honor a Roberto Clemente pero tuvo de camudase al númberu 22 por cuenta de les crítiques desfavorables de los fans de los Yankees.[6][7]

Miembros del Salón de la Fama

[editar | editar la fonte]
Babe Ruth, el xugador más famosu na historia de béisbol.
 

Capitanes del equipu

[editar | editar la fonte]

"Capitán del equipu" ye un títulu honorariu. Dempués del retiru de Lou Gehrig, los Yankees alcordaron que nunca más habría capitán nesi equipu, n'honor al gran Primer Base. Depués de que George Steinbrenner mercara al equipu, decide que l'equipu volviera tener un Capitán.

  1. Hal Chase, 1912
  2. Roger Peckinpaugh, 1914 - 1921
  3. Babe Ruth, 20 de mayu de 1922 - 1922
  4. Everett Scott, 1922 - 1925
  5. Lou Gehrig, 1935 - 1941
  6. Thurman Munson, 1976 -1979
  7. Graig Nettles, 1982 - 1984
  8. Ron Guidry, 1986 - 1989 (honor compartíu con Willie Randolph)
  9. Willie Randolph, 1986 - 1989 (honor compartíu con Ron Guidry)
  10. Don Mattingly, 1991 - 1995
  11. Derek Jeter, 2000 -2014

Campeonatos

[editar | editar la fonte]
  • Series Mundiales (27): 1923, 1927, 1928, 1932, 1936, 1937, 1938, 1939, 1941, 1943, 1947, 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1956, 1958, 1961, 1962, 1977, 1978, 1996, 1998, 1999, 2000, 2009.
  • Banderinos de la Lliga Americana (40): 1921, 1922, 1923, 1926, 1927, 1928, 1932, 1936, 1937, 1938, 1939, 1941, 1942, 1943, 1947, 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1955, 1956, 1957, 1958, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1976, 1977, 1978, 1981, 1996, 1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2009.
  • Campeonatos de división (19): 1976, 1977, 1978, 1980, 1981, 1996, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2009, 2011, 2012, 2017
  • Comodín de la Lliga Americana (6): 1995, 1997, 2007, 2010, 2015, 2017

Radio y televisión

[editar | editar la fonte]

N'agostu de 1996, MSG Network, n'unión colos New York Yankees y Cablevision Systems of New York City, empezaron a tresmitir los xuegos de los Yankees en MSG n'español al traviés del "SAP", segundu audiu de programación. A partir de 1997, establecióse permanentemente les transmiones de los Yankees n'español pela radio simultáneamente pol serviciu "SAP". Esti 2017 cumplir 21 años que los Yankees tuvieron llevando les tresmisiones n'español, y dende esi entós el venezolanu Beto Villa foi la voz narrativa de los xuegos. Anguaño Beto ye acompañáu pol puertorriqueñu Francisco Rivera. En xunetu del 2013 Beto Villa anunció que se retiraba pa tomase un descansu, reemplazar Félix de Jesús quien de la mesma foi reemplazáu pal empiezu de la temporada 2014 pol cubanoamericano Ricky Ricardo hasta l'actualidá.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Retrosheet Boxscore: Chicago White Sox 4, New York Yankees 1
  2. «Yankees name Joe Girardi the 32nd manager in franchise history; Signed to a three-year contract through the 2010 season». New York Yankees. Archiváu dende l'orixinal, el 2008-05-24. Consultáu'l 5 de marzu de 2009.
  3. «ESPN.com: MLB - Red Sox: Contreras made deal with the 'evil empire'». Archiváu dende l'orixinal, el 2008-12-07.
  4. New York Yankees (ed.): «Plantilla 2017». Consultáu'l 23 de xunetu de 2017.
  5. «Retired Uniform Numbers in the American League». Baseball Almanac. Consultáu'l 11 de mayu de 2007.
  6. Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes retirednumbers
  7. «Yanks reliever Hawkins bows to fans' wishes, will switch to No. 22». Archiváu dende l'orixinal, el 2008-07-24.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]