Manuel Quintana

De Wikipedia
Pa ver otros usos d'esti términu, Quintana.
Manuel Quintana
Presidente d'Arxentina

12 ochobre 1904 - 12 marzu 1906
← Julio Argentino Roca - José Figueroa Alcorta →
senador d'Arxentina

30 abril 1870 - 30 abril 1877
Distritu: Provincia de Buenos Aires
diputáu d'Arxentina

Vida
Nacimientu Buenos Aires, 19 d'ochobre de 1835[1]
Nacionalidá Bandera d'Arxentina Arxentina
Muerte Buenos Aires, 12 de marzu de 1906[1] (70 años)
Sepultura Cementeriu de la Recoleta
Estudios
Estudios Universidá de Buenos Aires
Llingües falaes castellanu
Oficiu abogáu, políticu
Llugares de trabayu Buenos Aires
Emplegadores Universidá de Buenos Aires
Creencies
Partíu políticu Unión Cívica Nacional (es) Traducir [2]
Cambiar los datos en Wikidata

Manuel Pedro Quintana (19 d'ochobre de 1835, Buenos Aires – 12 de marzu de 1906, Buenos Aires) foi un abogáu, políticu y estadista arxentín, presidente de l'Arxentina ente'l 12 d'ochobre de 1904 y el 25 de xineru de 1906, cuando delegó el mandu nel so vicepresidente José Figueroa Alcorta, morriendo pocu dempués.

Biografía[editar | editar la fonte]

Quintana na so mocedá.

Fíu d'Eladio de la Quintana y Uzín, y María Manuela Bernardina Sáenz de Gaona y Álzaga.

Según el xenealoxista Narciso Binayán Carmona, yera descendiente del conquistador, esplorador y colonizador español Domingo Martínez de Irala (1509-1556); los sos antepasaos teníen un remotu orixe mestizu guaraní, que compartía con munchos próceres de la dómina de la Independencia y con grandes personaxes paraguayos y arxentinos.[3][4]

Recibir d'abogáu na Universidá de Buenos Aires en 1855 a los venti años d'edá y dos años más tarde diba dirixir la cátedra de Derechu civil de la mesma casa d'estudios. El 14 d'avientu de 1861 casóse na Ilesia de San Nicolás de Bari, en Buenos Aires, con María del Carmen Susana Rodríguez Viana, nacida'l 9 de xunetu de 1843 en Asunción del Paraguay, finada'l 5 de mayu de 1930 en Buenos Aires, fía de Ramón de la Paz Rodríguez y Francisca Carlota Viana de la Mora, y tuvieron diez fíos.[5]

Carrera política[editar | editar la fonte]

Participó en política dende la so mocedá y nel añu 1860 foi electu diputáu de la llexislatura de la Provincia de Buenos Aires, pol partíu de Bartolomé Mitre. Darréu, pasar al Partíu Autonomista d'Adolfo Alsina pa oponese al proyeutu de Mitre nomar Capital de la República a la Ciudá de Buenos Aires.

Nel añu 1864 ye escoyíu diputáu nacional pola provincia de Buenos Aires y presenta un proyeutu de llei pa nomar a la Ciudá de Rosario como capital de la nación. En 1870 ye escoyíu Senador Nacional y en 1871 el presidente Sarmiento unviar a Asunción del Paraguay a axustar el tratáu de paz que punxo fin a la Guerra de la Triple Alianza contra'l Paraguái.

En 1873 Manuel Quintana preséntase como candidatu nes eleiciones presidenciales p'asoceder a Sarmiento a partir de 1874, pero pierde con Nicolás Avellaneda. Nel añu 1877 ocupa'l rectoráu de la Universidá de Buenos Aires hasta l'añu 1881 en que termina'l so mandatu.

Quintana propón a Inglaterra bombardear a Rosario[editar | editar la fonte]

En 1876 producióse un incidente ente'l gobiernu de Santa Fe, nesi entós al cargu de Servando Bayu, y la sucursal del Bancu de Londres en Rosario, por non acatar ésta la llei qu'ordenaba la conversión a oru de toles emisiones de papel moneda realizaes pol gobiernu de la provincia.[6]

Arriendes de esta situación ordenó la detención del xerente de la sucursal y l'intervención de la mesma. Quintana yera Senador Nacional y l'asesor llegal del bancu al momentu de la crisis, y nun duldar n'arrenunciar a la so banca por razones de salú”. Sicasí Quintana viaxó a Londres, onde propunxo al gobiernu de Gran Bretaña el bombardéu de la ciudá de Rosario si'l gobiernu de Santa Fe nun dexaba ensin efeutu la intervención del bancu.[6]

Estanislao Zeballos, testigu presencial del incidente, rellata lo qu'asocedió depués:[6]

Apenes l'abogáu Manuel Quintana anunció en forma apavoriante la presencia d'una cañonera inglesa nel puertu de Rosario, el canciller, con digna reacción, púnxose de pies y negóse a siguir hasta que Quintana se retirara del despachu, nun aceptando qu'un arxentín fora voceru d'una apavoriante estranxera". La enérxica posición de Bernardo de Irigoyen, Ministru de Rellaciones Internacionales del presidente Nicolás Avellaneda detuvo l'acción bélica.

Carrera posterior y eleición presidencial[editar | editar la fonte]

Depués d'esta situación, Quintana aniciar por dos años n'Europa. Al so regresu, dedicar a l'actividá privada como abogáu, con importante ésitu.

Dempués del arrenunciu d'Aristóbulo del Valle, tres el fracasu de la Revolución radical de 1893, el presidente Luis Sáenz Peña nomar Ministru del interior. Mientres la so xestión interviniéronse les provincies de Santa Fe y San Luis, y declaróse l'estáu de sitiu en tol país. Nuevamente propúnxose bombardear la ciudá de Rosario si les tropes populares d'esa ciudá, que respondíen a Leandro N. Alem, nun se rindíen. Alem finalmente foi deteníu, pero arriendes de esta situación, y depués d'una bien dura interpelación nel Congresu Nacional, Quintana tuvo d'arrenunciar al so cargu.

A finales de la segunda presidencia de Julio A. Roca, el Partíu Autonomista Nacional taba estremáu en dos facciones: la empobinada por Roca y la que lideraba'l ex-presidente Carlos Pellegrini; por ello Roca buscó l'alianza col partíu de Bartolomé Mitre, proponiendo una fórmula d'alianza, que llevara como candidatu a presidente a un mitrista, Manuel Quintana, acompañáu del roquista José Figueroa Alcorta. Nes eleiciones presidenciales del 10 d'abril de 1904, esta fórmula resultó triunfante, y fueron proclamaos Presidente y Vicepresidente de la Nación el 12 de xunu del mesmu añu pol colexu eleutoral. Quintana tenía nesi momentu 68 años.

Presidencia[editar | editar la fonte]

Primer xunta de Gabinete, 17 d'ochobre de 1904.
Quintana nel so campu, en 1905.
Sepultura de Manuel Quintana nel Campusantu de la Recoleta.
Los guantes blancos y el reló pertenecen al presidente Manuel Quintana. La condecoración pertenez al presidente José Figueroa Alcorta.

La so presidencia desenvolver nel ámbitu del periodu denomináu la "República lliberal" o "República Conservadora", marcáu pol gobiernu elitista del Partíu Autonomista Nacional y el fraude eleutoral.

El gobiernu de Quintana foi una mera continuación de los anteriores: les sos polítiques esterior y económicu siguieron los lineamientos de les de Roca; la economía siguió ameyorando, impulsada pol aumentu del intercambiu comercial y siguióse estendiendo la rede ferroviaria.

Ente les sos xestiones de gobiernu caben destacar la nacionalización de la Universidá de La Plata,[7] la reglamentación del exerciciu de los oficios lliberales, la sanción de la llei de descansu dominical, propuesta pol diputáu socialista Alfredo Palacios,[8] y la "Llei Láinez" de creación d'escueles elementales nes provincies.[9]

Quintana nun taba acordies con el sistema uninominal, establecíu pola llei eleutoral de 1901, yá que nun se modificara'l sistema de clientelismu nin la presión sobre los votantes. De cuenta que unvió al Congresu un proyeutu de llei, proponiendo un padrón únicu y universal –basáu nos rexistros del serviciu militar– y l'obligatoriedá del votu. El proyeutu orixinal foi tan modificáu, que lo único que tuvo de mancomún col presentáu pol presidente foi la eliminación del sistema uninominal; resultó un completu regresu al sistema anterior, con tolos sos defectos.[10]

Dende la derrota de 1893, y entá ye más dende la división ente “bernardistas” y siguidores de Hipólito Yrigoyen, naide tenía en cuenta seriamente a la Unión Cívica Radical como un partíu con posibilidaes d'aportar al poder. Pero, de secute, la UCR remaneció amosando una organización político y territorial bien cimera a la del oficialismo, y una gran decisión revolucionaria, na revolución radical de 1905, en que tuvieron implicaes delles unidaes del Exércitu. Españada'l 4 de febreru d'esi añu, tuvo un ésitu relativu en Buenos Aires, Rosario, Córdoba, Bahía Blanca y Mendoza, pero foi rápido encalorada.[11]

El estrés sufiertu pol presidente mientres esti conflictu estropió la so salú. De resultes, amenorgó al mínimu la so xornada llaboral, lo que complicó la so xestión de gobiernu.[12] El 11 d'agostu, Quintana sufrió un atentáu contra la so vida per parte del anarquista catalán Salvador Planas, quien disparó contra'l carruaxe que lo tresportaba escontra la Casa Rosada. Una falla nel revólver salvó la so vida, pero la so salú empezó a deteriorase rápido.[13]

La salú de Quintana siguió empiorando, polo que'l vicepresidente Figueroa Alcorta fíxose cargu permanentemente de la presidencia'l 25 de xineru de 1906. Quintana retirar a una finca nel actual barriu de Belgrano,[12] onde morrió'l 12 de marzu de 1906.[14]

Los sos restos fuelguen nel Campusantu de la Recoleta.[12]

Figuró nel billete de quinientos mil australes que circuló mientres la hiperinflación n'Arxentina dende 1989 hasta 1991.

Gabinete de ministros[editar | editar la fonte]

 Estandarte presidencial
Ministerios del Gobiernu de
Manuel Quintana
Cartera Titular Periodu
Ministeriu del Interior Rafael Castillo 12 d'ochobre de 1904 – 12 de marzu de 1906
Ministeriu de Rellaciones
Esteriores y Cultu 		Carlos Rodríguez Larreta 12 d'ochobre de 1904 – 12 de marzu de 1906
Ministeriu de Facienda José A. Terry 12 d'ochobre de 1904 – 12 de marzu de 1906
Ministeriu de Xusticia
ya Instrucción Pública 		Joaquín V. González 12 d'ochobre de 1904 – 12 de marzu de 1906
Ministeriu d'Agricultura Damián Torino 12 d'ochobre de 1904 – 12 de marzu de 1906
Ministerio d'Obres Públiques Adolfo Orma 12 d'ochobre de 1904 – 12 de marzu de 1906
Ministeriu de Guerra Enrique Godoy 12 d'ochobre de 1904 – 12 de marzu de 1906
Ministeriu de Marina Juan A. Martín 12 d'ochobre de 1904 – 12 de marzu de 1906

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: Find a Grave. Identificador Find a Grave: 6919918. Apaez como: Manuel Quintana. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
  2. ↑ URL de la referencia: https://books.google.com.ar/books?id=8C00AQAAIAAJ&pg=PR66&dq=Manuel+Quintana+Uni%C3%B3n+C%C3%ADvica+Nacional&hl=es-419&sa=X&ved=2ahUKEwiXwrCbhrbyAhW0pZUCHQZ-Cvk4ChDoATABegQICxAC#v=onepage&q=Manuel%20Quintana%20Uni%C3%B3n%20C%C3%ADvica%20Nacional&f=false.
  3. ↑ Histories inesperaes, Rellatos, afayos y evocaciones del nuesu pasáu (16 de mayu de 2011). . Diariu La Nación. Consultáu'l 27 d'avientu de 2016.
  4. ↑ Binayán Carmona, Narciso (1 de xineru de 1999). Historia xenealóxica arxentina Buenos Aires. Buenos Aires: Emecé Editores. ISBN 9500420589.
  5. ↑ «Xenealoxía Familiar».
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 González Arzac, Alberto (1974). El papelón de Manuel Quintana. Buenos Aires: Korrigan.
  7. ↑ Barba, Fernando. «Historia de la Universidá Nacional de La Plata». Sitiu de la UNLP. Archiváu dende l'orixinal, el 3 de febreru de 2012.
  8. ↑ Abiyota, Araceli. «llei-del-fuelgo-dominical La llei del fuelgo dominical». Revista El Federal. Archiváu dende l'llei-del-fuelgo-dominical orixinal, el 14 de setiembre de 2013.
  9. ↑ Autor varios. «A cien años de la Llei Láinez». Ministeriu d'Educación de la República Arxentina. Archiváu dende l'orixinal, el 29 de mayu de 2015.
  10. ↑ Castro, Martín O. (2012). El ocaso de la República Oligárquica: poder, política y reforma eleutoral. Edhasa, páx. 150-170.
  11. ↑ Pigna, Felipe. «sos_consecuencies.php La revolución radical de 1905 y les sos consecuencies». L'Historiador. Archiváu dende l'sos_consecuencies.php orixinal, el 13 de xunu de 2013.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Castro, Nelson. Enfermos de poder. Buenos Aires: Vergara. ISBN 950-15-2371-3.
  13. ↑ Juárez, Francisco N.. «L'atentáu contra Manuel Quintana». La Nación.
  14. ↑ «Manuel Quintana». Sitiu de la Presidencia de la Nación Arxentina.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Manuel_Quintana&oldid=4018607»