Estilu Imperiu

El estilu Imperiu (en francés: style Empire) ye un estilu artísticu dominante, esencialmente, en decoración d'interiores, moblame y moda, que s'enserta dientro del movimientu neoclásicu, y en concretu del neoclasicismu tardíu. Toma'l so nome del periodu de gobiernu de Napoleón en Francia, conocíu como Primer Imperiu Francés.

A pesar del so nome, l'estilu desenvuélvese antes de la proclamación del Imperiu en 1804, teniendo'l so puntu d'orixe nes campañes militares d'Italia (1797) y Exiptu (1798). En Francia, al estilu Imperiu antecédelu'l estilu Directoriu y asocéde-y l'estilo Restauración.

L'estilu Imperiu espresóse sobremanera na redecoración de la residencies imperiales como les Tullerías, Saint-Cloud, Fontainebleau, La Compiègne o'l Grand Trianon, amás d'en residencies particulares como la Malmaison o'l Hôtel de Beauharnais.

Desarrollu y definición

Nel puntu álgido de la Revolución Francesa, mientres el El Terror Reináu del Terror, los miembros de la Convención y el "incorruptible Robespierre", buscaron inspirase na Antigua Roma. Pa ellos, la República Romana, cola so idealizada austeridá, cencellez y estoicismu fueron el modelu a siguir. Sicasí, cola llegada al poder de Napoléon foi la pómpara del Imperiu Romanu la que tomó'l relevu.

L'estilu Imperiu refugó les formes primitivu y puru que caracterizaren el neoclasicismu del sieglu XVIII, y n'especial del estilu Lluis XVI, p'abrazar les formes reiterativas, la estravagancia y la contundencia. Tamién Napoléon, como nel so momentu los líderes revolucionarios, vía un poder propagandístico nel arte. La omnipresencia y repetición de los mesmos símbolos ("Ns", abeyes imperiales, l'águila) nel estilu Imperiu recordaba al mapa decorativu del reináu de Lluis XIV nel Louvre y Versalles.

Pal nuevu emperador de Francia, y de parte d'Europa, l'arte yá nun tenía un valor educativu, sinón que sirvía pa espresar la gloria del Imperiu, amás, l'arte yá nun taba lideráu por intelectuales, sinón por servidores y funcionarios del réxime. Polo tanto l'estilu Imperiu nun se desenvolvió namái na corte imperial de París, sinón que s'espandió con fuercia poles capitales de los estaos satélites. Rápido, los palacios de Nápoles, Milán, Florencia, Kassel o Ámsterdam recibieron un suntuosu moblame que andaba a la tema col de les Tullerías.

En resume, podemos afirmar que sol estilu Imperiu la influencia de l'Antigüedá borrar de conteníu coles mesmes que s'acentúa'l valor de lo formal y teatral, el so decorativismo anuncia yá, los revivals del sieglu XIX.

Carauterístiques esenciales

estricta simetría nes composiciones murales y organización de les estancies.
los muebles alloñar de les formes tropezoses del estilu Lluis XV o llixeres del estilu Lluis XVI, adopten una apariencia ríxida, maciza y formes xeométriques básiques.
los motivos son esencialmente guerreros (trofeos, llances, fasces...) o clásicos (esfinxes, lleones, águiles, ninfes...).
dacuando incorpórense motivos exóticos del Antiguu Exiptu.
recupérense los colores intensu y encher perdíos mientres el sieglu XVIII, que prefirió'l blancu o los tonos pastel.
los muebles facer en madera vista, ensin pintar, como la caoba o'l nozal.
ausencia de marquetería.
predominiu d'ellaboraes incrustaciones de bronce.
muebles nuevos: lit en bateau, psyché o sielles en "pied en sabre".

Post 1815

Dempués de la cayida de Napoleón, l'estilu foi adoptáu per otros países europeos, deseosos d'emular la gloria imperial napoleónica. Caben destacar:

la Rusia imperial, onde foi utilizáu pa celebrar la victoria sobre Napoleón n'estructures monumentales como la Catedral de Kazán, la Columna d'Alejandro y la Plaza del Palaciu o la Puerta de Narva; según más tarde na construcción de Nuevu Hermitage.
nel Reinu de Baviera, sol reináu de Lluis I, qu'aspiró a convertir Múnich na "Atenes del Isar", construyendo la Königsplatz, la Ludwigsstrasse o nuevos aposentos na Residenz, destacó sobremanera l'arquiteutu Leo von Klenze.
en Reinu Xuníu, sol reináu de Xurde IV encargar grandes proyeutos urbanísticos como la Regent Street o'l Regent's Park, amás de la redecoración de los palacios reales de Carlton House y Buckingham House obra de John Nash. En dichu país, l'estilu Imperiu adoptó'l nome d'estilo Regencia.

Nel centru-europa xermanu, l'estilu Imperiu foi conocíu como'l estilu Biedermeier.

L'estilu sobrevivió n'Italia muncho más que nel restu d'Europa, debíu en parte a les sos asociaciones col Imperiu romanu, y tamién porque foi establecíu como estilu nacional arquiteutónicu dempués del so unificación en 1870. El críticu Mario Praz referir a esti estilu como Imperiu Italianu.