Erythrina poeppigiana

Erythrina poeppigiana;
Clasificación científica
Reinu:	Plantae
División:	Magnoliophyta
Clas:	Magnoliopsida
Subclas:	Rosidae
Orde:	Fabales
Familia:	Fabaceae
Subfamilia:	Faboideae
Tribu:	Phaseoleae
Subtribu:	Erythrininae
Xéneru:	Erythrina
Especie:	Erythrina poeppigiana; (Walp.) O.F.Cook
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew	Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online	World Flora online
	[editar datos en Wikidata]

Erythrina poeppigiana conocíu como bucare ceibo, cámbulo, písamo y cachimbo ye un árbol caducifoliu de la familia Fabaceae nativu la zona intertropical de Centroamérica, Suramérica y Antilles Mayores.

Hábitat[editar | editar la fonte]

Ye un árbol caducifoliu na dómina de floriamientu, que suel ser nel periodu de seca (branu tropical) de xineru a mayu, onde se cuaya de coloraes o escarlates flores y anicia un espectáculu d'estraordinaria guapura. Atraíos pol coloríu y el néctar de les sos flores alleguen munchos inseutos los cualos, de la mesma, son el cebu de cantidá y diversidá d'aves insectívores qu'atopen petitosu manxar ente les sos flores. Otru espectáculu que presenten estos árboles cuando crecen en partes altes ye la gran cantidá de plantes epífitas que cuelguen de les sos cañes. Llamen l'atención particularmente les llamaes “Barbes de Palu" (Tillandsia usneoides) que, a manera de cortines gris-plateaes, dan una nota peculiar al paisaxe. Dacuando estes bromelies lleguen a cubrir dafechu al árbol.

Xeneralidaes[editar | editar la fonte]

Dende'l puntu de vista taxonómicu'l bucare ye una Fabaceae, como tal, carauterizar polos sos frutos en llegume. Pertenez a la subfamilia Papilionidae, que ye carauterizada poles sos flores en forma amariposada (papillón), con 5 pétalos, denominaos: estandarte (1), ales (2) y quilla (2). Pertenez al xéneru Erythrina (del griegu erythros, colloráu, que fai alusión a los color coloráu de la mayoría de los bucares.

Ye un árbol grande que puede algamar hasta 35 m d'altor y 1 m de diámetru nel tueru. Ye orixinariu d'América tropical, dende Guatemala hasta Perú, Brasil y Venezuela. Considérase nativu del norte de Suramérica probablemente de les zones entendíes ente Panamá hasta'l Ecuador y Brasil, dende estes rexones estendióse a les Antilles Mayores: Guadalupe, Martinica, Trinidá y Tobagu. Crez bien de 600 a 1700 msnm en zones húmedes. En Venezuela ta llargamente distribuyíu dende 400 msnm hasta los 2.100 msnm en Los Andes del Estáu Mérida, siendo'l árbol emblemáticu del estáu. Ye precisamente nes partes altes de los cordal de la Mariña y Andina onde esiste en mayor bayura y onde les sos flores tomen una coloración más intensa.

Descripción[editar | editar la fonte]

Árbol de 10 hasta 30 m d'altu. Tueru erecto, cilíndricu; ramifícase más arriba de la metá del so altor; puede llegar a midir hasta un metru de diámetru na base. La corteza ye de color pardu verdosu o marrón, daqué llisa y llixeramente acanalada, con verrugas y dacuando con escayos gruesos. La corteza interior ye gruesa, relativamente entiesta yá que llega a midir hasta 2 cm d'espesura, de color blancuciu y de sabor amargoso. Les ramines tienres son verdoses y tán cubiertes de pelos. Col tiempu tomen un color gris –verdosu y presenten repulgos de les fueyes desprendíes. De cutiu tienen escayos espardíos, d'alredor 1,5 mm de llargu. Les fueyes son compuestes, alternes, de 20 cm a 30 cm de llargu, incluyendo los pecíolus que son finamente vellosos, de color verde-claru y de 6 a 20 centímetros de llargu. La fueya ta compuesta de trés foliolos, anchamente aovaos, obtusos o llixeramente agudos nel ápiz y anchamente arrondaos na base; miden de 6 a 18 cm de llongura por 5 cm a 15 cm d'anchu, dacuando mayores. Peciolos de 6 mm a 15 mm de llargu, con dos glándules verdes na base del foliolu terminal y de los dos foliolos llaterales. Les fueyes suelen apaecer nes cañes tienres y esprender nel periodu de seca tropical, de xineru a mayu; broten nueves dempués del floriamientu.

Les flores arrexuntar n'inflorescencies de 10 a 20 cm de llargu, con gran cantidá de botones florales que se van abriendo progresivamente. A midida qu'ábrense escontra'l ápiz de la inflorescencia les flores van esprendiéndose y producen una verdadera alfombra debaxo del árbol. Les flores tán en posición vertical sobre les ramificaciones horizontales de les inflorescencies; tienen forma amariposada. La mota tien forma de copa, de 5 mm a 10 mm de llongura por 5 mm a 8 mm d'anchu na so parte cimera, cubiertu por vellosidaes, de color acoloratáu na parte cimera y verdosu na inferior. Corola compuesta de 5 pétalo color coloráu-anaranxáu; el superior, llamáu estandarte, mide de 3 cm a 6 cm de llagu por unos 2 cm d'anchu; los dos llaterales, o ales, miden de 7 mm a 14 mm de llargu y los dos ingeriores, que tán xuníos y formen la quilla, miden de 3 cm a 5 cm de llargu. Estambres: 10 en total, 9 d'ellos xuníos nun tubu de color mariellu claru y unu separáu. Estilu y estigma verdosos d'unos 4 cm de llargu.

El color de la flores ye bastante variáu, dende anaranxáu-pélido hasta colloráu escarlata. Xeneralmente los Bucares que crecen nes zones más altes presenten una coloración colorada más intensa. Ye mientres la dómina de seca, de xineru a mayu, cuando se cubrir de flores coloraes enantes de l'apaición de les fueyes.

El frutu ye una vaina o llegume derecha, de color marrón escuru, de 12 cm a 25 cm de llongura por 1 cm d'anchu, con un apéndiz nel ápiz y un tarmu delgáu en basar. Al interior del frutu, contién granes de color marrón en forma de reñón, de 1 a 2 cm de llargu. Sicasí, el frutu ye tóxicu pal ganáu, lo qu'acuta'l so usu.

La madera ye blancucia, blanda y bien fibrosa, con nervios rectos y amarellentaos, d'usos bien llindaos, dacuando emplégase como madera de cajonería pa envases de productos industriales. Podrezse fácilmente, anque se tien conocencia de que de los tueros grandes los indios faíen canoes.

Arrobinar por granes y por estaca. Presenta crecedera rápida pero precisa de llugares frescos, húmedos y de tierra fértil. La so vida ye de mediana a llarga.

Toxicidá[editar | editar la fonte]

Les partes aérees de les especies del xéneru Erythrina pueden contener alcaloides, tales como la eritralina y la erisodina, que la so ingestión puede suponer un riesgu pa la salú.^[1]

Taxonomía[editar | editar la fonte]

Erythrina poeppigiana describióse por (Walp.) O.F.Cook y espublizóse en U.S. Department of Agriculture. Division of Botany. Bulletin 25: 57. 1901. ^[2]

Etimoloxía

Erythrina: nome xenéricu que provién del griegu ερυθρóς (erythros) = "coloráu", en referencia a los color coloráu intensu de les flores de delles especies representatives.^[3]

poeppigiana: epítetu dau n'honor del botánicu Eduard Friedrich Poeppig (1798-1868)