Manuel Fernández Peón
Manuel Fernández Peón | |
|---|---|
 | |
| Vida | |
| Nacimientu | La Güeria Carrocera, 16 de payares de 1906 |
| Nacionalidá |
 España |
| Muerte | Rosario, 9 de xunu de 1986 (79 años) |
| Oficiu | mineru |
| Creencies | |
| Partíu políticu | Partíu Socialista Obreru Español |
 | |
Manuel Fernández Peón, tamién Comandante Flórez (16 de payares de 1906, La Güeria Carrocera – 9 de xunu de 1986, Rosario) foi un mineru y guerrilleru asturianu. Foi unu de los postreros 29 guerrilleros, con José Mata al frente, que fueron sacupaos el 23 d'ochobre de 1948 dende'l puertu de Lluanco (Asturies) escontra Francia.[1]
Biografía[editar | editar la fonte]
Fíu de José Fernández Flórez, alcalde de Samartín del Rei Aurelio en trés causes, y que fuera parte na fundación del Sindicatu de los Obreros Mineros d'Asturies (SOMA), anguaño (SOMA-FITAG-UXT).
En 1922 empezó a trabayar nes Mines de La Encarnada de la empresa Duro Felguera. Esi mesmu añu ingresó na Mocedaes Socialistes y en 1929 facer nel PSOE. Foi deteníu pola so participación na revolución d'ochobre de 1934 pasando peles dependencies del conventu de les Adoratrices convertíu en centru de reclusión y tortura antes de ser internáu na cárcel Modelu d'Uviéu onde permaneció hasta'l 2 de xineru de 1935 que salió en llibertá condicional. Pero a los pocos díes los guardias civiles vuelven buscalo y llevar a Brañella. Al faer un altu pa esposarlo, un grupu de moces de les Mocedaes Socialistes de La Güeria distrayen a los guardias, lo qu'aprovecha pa echase a rodar monte embaxo y fuxir.[2] Ante'l riesgu de volver a prisión coló al pie del so padre y otros compañeros a Francia onde llograron pasar nun taxi que conducía'l compañeru Vicente Requena Galán.[3] Dende Francia treslladar a Bélxica morando en Bruxeles hasta que pudieron tornar a Asturies pola amnistía, tres el trunfu del Frente Popular el 16 de febreru de 1936. Al producise'l golpe d'Estáu de xunetu d'esi mesmu añu incorporar a les Milicies combatiendo nel cercu d'Uviéu. N'agostu de 1936 dempués de participar nun cursu de formación de mandos en Xixón aportó al grau de comandante del Exércitu de la República tando al frente del Batallón d'Infantería nᵘ244. Tres la cayida d'Asturies n'ochobre de 1937 abellugar nel monte. Participó nel intentu fallíu de fuximientu coleutivu dende la sablera d'El Puntal (Asturies) en xineru de 1939 que foi albortada pola guardia civil. Conocíu como “Comandante Flórez” na llucha guerrillera n'Asturies onde permaneció dende 1937 hasta 1948. Participó na constitución del Comité de Monte a finales de 1942 xunto a José Mata y Arístides Llaneza y tres la cayida del Comité Rexonal de la Federación Socialista Asturiana del PSOE en mayu de 1947 formó parte como vocal del Comité del Monte que se fixo cargu de la direición de la mesma. Foi unu de los 29 guerrilleros socialistes asturianos que fueron sacupaos el 23 d'ochobre de 1948 dende'l puertu de Lluanco (Asturies) escontra Francia nun barcu fletáu por Indalecio Prieto dende Saint-Jean-de-Luz. Moró en Tarbes (Hautes Pyrénées) onde vivíen el so padre y la so hermana Remedios, trabayando como mineru, hasta qu'en 1951 treslladar a Arxentina. Establecer en Rosario de Santa Fe onde finó'l 9 de xunu de 1986.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ «Manuel Fernández Peón». El País. 20 de xunetu de 1982. https://elpais.com/diario/1982/07/20/ultima/395964003_850215.html.
- ↑ ES Abril 2006; J. E. ÁLVAREZ GARCÍA «Pepé». La Güeria: Memoria d'un valle…, páxs. 119
- ↑ ES 4.XI.1948 y 4.X.1956; A. FERNÁNDEZ PÉREZ. Tiempos heroicos…, páxs. 366 y 367
Datos: Q17621423
