Arte naíf

De Wikipedia
Semeya de Sarah Elizabether Ball, por Erastus Salisbury Field, c. 1835.

La denominación naif (del francés naïf, 'inocente') aplicar a la corriente artística carauterizada pola inxenuidá y espontaneidá, el autodidactismo de los artistes, los colores brillosu y oldear y la perspeutiva acientífica captada por intuición. En munchos aspeutos, recuerda (o s'inspira en) l'arte infantil, munches vegaes ayenu al aprendizaxe académicu.

Conceutu[editar | editar la fonte]

El conceutu naíf alude non solo a ciertu estilu, aplicáu nel arte, sinón que se formaliza nuna graciosa falta de conocencies téuniques y teóricos: en dellos casos suel faltar un sistema de perspeutiva o una llinia de fuga, según un afechu criteriu de les proporciones o un ellaboráu trabayu cromáticu, polo que podríamos dicir que los autores pintaben lo qu'ellos deseyaben o-yos paecía más fayadizu ensin atenese a nenguna norma. Nesti sentíu lo naíf pue tar dau por dos motivos distintos anque non escluyentes: en primer llugar una inorancia ("inxenuidá") al respeutive de les téuniques y teoríes pa realizar obres d'arte y, de segundes, una busca (consciente o non) de formes d'espresión que remembren a la infancia. Nel primer casu, la cencellez aparente ye un ellaboráu esfuerciu de evocaciones; nel segundu, por que'l naíf seya auténticu, la intención prístina hai de ser precisamente espresar formalmente lo que remembre a una infancia supuesta mente inocente. Esti puntu ye clave: un arte pseudonaíf revela un oxetivu materialista comercial dedicáu a un públicu-meta que puede ser potencial comprador.[ensin referencies]

Yo mesmu: Retrato-Paisaxe, de Henri Rousseau.

Motivu[editar | editar la fonte]

Anque'l xenuinu naíf por definición nun puede tener motivos predeterminados, suelen dase (debíu al ambiente cultural en que surde) temátiques rellacionaes cola vida llabradora, la vida familiar, les costumes, les tradiciones y la relixón, representaos siempres con gran imaxinación y vivacidad. Por estensión suel dase impropiamente el nome de "arte naíf" a aquel en que intencionadamente emúlense aspeutos del arte naíf puramente dichu (l'arte bonalmente inocente).

Historia[editar | editar la fonte]

L'interés pola frescura y el llirismu, desenvuélvese primeru mayormente en Francia a fines del sieglu XIX, de la mano d'artistes como "L'Aduaneru" Henri Rousseau (-y Douanier Rousseau), qu'inflúi na pintura presuntamente naíf de Grandma Moses n'Estaos Xuníos y Alfred Wallis n'Inglaterra. N'Arxentina, coetaneu al francés Rousseau, Cándido López llegó a una espresión formal bien próxima al naíf anque dambos pintores enxamás tuvieron conocencia de les sos respeutives vides y obres, y per ende nun hubo influxu mutuu. Otru ilustrador arxentín que foi incluyíu frecuentemente nesti estilu ye Florencio Molina Campos.

El naíf puramente dichu suelse atópase en ciertes pintures populares o folclóriques. D'estes les más conocíes mientres el sieglu XX produciéronse n'Haití, incluyendo figures como Hector Hyppolite y Wilson Bigaud y en Croacia, siendo en Croacia conocíos los sos autores, destacando Ivan Generalić.[1] En Bulgaria, Radi Nedelchev conocióse como'l representante del arte naíf.[ensin referencies]

Na actualidá ilustradores como Ricardo Cavolo o Jesu Medina utilicen esta téunica nes sos creaciones.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  • Vallejo-Nágera, Juan Antonio, Naifs españoles contemporáneos, Más Actual, 1975 (ISBN 978-84-400-9199-4).
  • Oto Bihalji-Merin, Die Naiven der Welt, Wiesbaden, 1973.
  • VV. AA., Madrid con gafes naïf, Conceyu de Madrid/Eboli Galería Arte, Madrid, 2002.
  • Granados Valdés, Antonio, Sobre l'arte naïf, Tecnovic AG, Madrid, 2009.
  • VV. AA., La pintura naïf n'España, Cajastur, Uviéu, 1994.

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ Oxford Reference

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]


Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Arte_naíf&oldid=3798201»