Álvaro de Albornoz

Álvaro de Albornoz
diputáu nes Cortes republicanes 26 febreru 1936 - 2 febreru 1939 Distritu: Uviéu Eleiciones: tercer llexislatura de la Segunda República Española diputáu nes Cortes republicanes 13 xunetu 1931 - 13 xunetu 1933 Distritu: Uviéu Eleiciones: primer llexislatura de la Segunda República Española diputáu nes Cortes republicanes 6 xunetu 1931 - 20 agostu 1931 - Sebastián Banzo Urrea (es) → Distritu: Zaragoza (capital) Eleiciones: primer llexislatura de la Segunda República Española Diputáu nel Congresu de los Diputaos d'España 1910 - 1911
Vida
Nacimientu	Ḷḷuarca, 13 de xunu de 1879
Nacionalidá	España
Muerte	Ciudá de Méxicu y Méxicu, 22 d'ochobre de 1954 (75 años)
Familia
Fíos/es	Álvaro de Albornoz y Salas Concha de Albornoz
Estudios
Estudios	Universidá d'Uviéu Universidá Complutense de Madrid
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	escritor, políticu, abogáu
Participante Un llamamiento. Unión Democrática Española para la Liga de la Sociedad de Naciones Libres (es)
Llugares de trabayu	Madrid
Miembru de	Tribunal de Garantías Constitucionales (es)
Creencies
Partíu políticu	Partido Republicano Radical (es)

Álvaro de Albornoz Liminiana (13 de xunu de 1879, Ḷḷuarca – 22 d'ochobre de 1954, Ciudá de Méxicu y Méxicu) foi un políticu, abogáu, escritor español y Xefe del Gobiernu republicanu nel exiliu.

Biografía

Primeros años

Na so villa natal realiza los primeros estudios, y na Universidá d'Uviéu llogra la llicenciatura de Derechu, siendo entá bien nuevu. Nos sos años d'estudiante vive la molición republicana nos círculos intelectuales uvieínos, cerca de los sos maestros Leopoldo Alas Clarín y Adolfo Álvarez Buylla, conocedor esti postreru del marxismu y creador d'un Seminariu de Socioloxía que funcionó na biblioteca de la Facultá. Esti ambiente primero, y más tarde el formáu en Madrid en redol a Francisco Giner de los Ríos y la Institución Llibre d'Enseñanza, refuérza-y n'el so convencimientos ideolóxicos.

Vuelve a Ḷḷuarca, onde exerz l'abogacía mientres más de diez años. Empezó la so militancia nel socialismu y escribió nel periódicu del partíu n'Asturies, L'Aurora Social. Ingresó, en 1909, nel Partíu Republicanu Radical de Lerroux, consiguiendo l'acta de diputáu por Zaragoza en 1910, acta que caltuvo hasta les siguientes eleiciones de 1914. Nos años socesivos dedicar a exercer l'abogacía compaxinándola con un gran llabor ensayística. Nun va ser hasta 1929, cuando na Cárcel Modelu de Madrid funde xunto con Marcelino Domingo el Partíu Republicanu Radical Socialista (PRRS).

II República

Xunto con otros miembros del gobiernu provisional de la Segunda República (1931).

Miembru del Comité Revolucionariu en 1930. Foi defendíu por Victoria Kent ante'l Tribunal de Guerra y Marina, saliendo absueltu, definiendo l'abogada lo que yera la rebelión militar: "llevantamientu n'armes d'elementos del exércitu contra'l Rei, el gobiernu, la Constitución...", alegando pos que nun se podía acusar de rebelión militar a don Álvaro yá que taba deteníu cuando se publicar el Manifiestu republicanu. Tres la proclamación de la II República Española, foi diputáu nes Cortes Constituyentes de la República y ministru de Fomentu y Xusticia mientres el llamáu Bieniu progresista (1931-1933). El frutu de la so xestión ministerial fueron les lleis "llaiques" de la República (disolución de la Compañía de Xesús, Divorciu, supresión del presupuestu de Cultu y Cleru, reglamentación de les Órdenes Relixoses, etc.). En 1933 foi nomáu como primer presidente del nuevu Tribunal de Garantíes Constitucionales. Esi mesmu surdieron fondes disensiones nel senu del Partíu Radical Socialista, una y bones l'ala más conservadora del mesmu oponíase a siguir collaborando col PSOE, ente que l'ala más progresista (encabezada por Albornoz y Marcelino Domingo) yera favorable, polo qu'esti sector salir del mesmu y fundó'l Partíu Republicanu Radical Socialista Independiente, que tuvo una vida bien corta yá qu'en 1934 fundir con otros partíos formando Izquierda Republicana.

El 27 de xunetu de 1936, una vegada empecipiada la Guerra Civil, foi nomáu embaxador de la República en París hasta que nel mes de setiembre foi sustituyíu por Luis Araquistain. Al terminar la guerra, partió aldu al exiliu.

Exiliu

Yá en Méxicu, foi ministru de Xusticia nel gobierno nel exiliu de José Giral (1945-1947), y más tarde él mesmu foi nomáu Xefe del Gobiernu republicanu nel exiliu, cargu qu'ocupó al mandu de dos gobiernos consecutivos: el primeru, de 1947 a 1949 y el segundu, de 1949 a 1951.

Familia

Yera tíu del Premiu Nobel de Medicina Severo Ochoa de Albornoz y tíu güelu de la poeta y crítica lliteraria Aurora de Albornoz.

Obres

• La Instrucción, l'aforru y la moralidá de les clases trabayadores (1900)
• Non llires, llances (1903)
• Individualismu y socialismu (1908)
• Ideariu radical (1913)
• El partíu republicanu (1918)
• El temperamentu español, la democracia y la llibertá (1921)
• La traxedia del estáu español (1925)
• Intelectuales y homes d'aición (1927)
• El gran collar de la xusticia (1930)
• El gobiernu de los caudiellos militares (1930)
• La política relixosa de la República (1935)
• Al serviciu de la República. De la Unión Republicana al frente Popular. Criterios de Gobiernu (1936)
• Páxines del destierru (1941).
• Semblanzas españoles (1954)

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Álvaro de Albornoz.
• Wikiquote tien frases célebres suyes o que faen referencia a Álvaro de Albornoz.

Predecesor: Juan de la Cierva y Peñafiel

Ministru de Fomentu 14 d'abril de 1931-16 d'avientu de 1931 (Gobiernu Alcalá Zamora y I Gobiernu Azaña)

Socesor: Indalecio Prieto Tuero

Predecesor: Fernando de los Ríos Urruti

Ministru de Xusticia 16 d'avientu de 1931-14 de xunetu de 1933 (II Gobiernu Azaña)

Socesor: Santiago Casares Quiroga

Predecesor: Rodolfo Llopis Ferrándiz

{{{cargu}}} Agostu de 1947-xunetu de 1951

Socesor: Félix Gordón Ordás

• Datos: Q251413
• Multimedia: Álvaro de Albornoz
• Cites famoses: Álvaro de Albornoz