Vernáculu

La pallabra vernáculu (llatín: vernacŭlus, 'nacíu na casa d'unu' ) significa mesmu del llugar o país de nacencia d'unu, nativu, especialmente cuando se refier al llinguaxe.

El términu ye usáu nel contestu del llinguaxe cuando l'idioma usáu nun área de la conocencia ye distintu a la llingua materna de los falantes (y a esta postrera ye a la que se-y llama vernácula). La llingua «non vernácula» por excelencia foi mientres dellos sieglos el llatín, que yera la llingua propia de los romanos. Depués tres la cayida del imperiu romanu, mientres llingües propies desenvoliéronse en distintes partes de lo que fuera l'imperiu, los escolásticos y la ilesia siguieron usando'l llatín pa los estudios; ello ye que la única versión autorizada pol Conceyu de Trento de la Biblia, la Vulgata, taba en llatín. La traducción de la Biblia a les llingües vernácules foi parte importante de la reforma protestante.

El llatín yera usáu como la llingua franca de la ciencia hasta mediaos o finales del sieglu XVIII, cuando foi sustituyíu pol francés, y depués en delles árees pol alemán o l'inglés, que ye agora la llingua que predomina na comunicación científica. L'usu del llatín subsiste en delles árees, especialmente na taxonomía vexetal, onde non yá los nomes y tamién les descripciones oficiales de les especies o otros taxones siguen publicándose obligatoriamente en llatín. Nun asocede lo mesmo en zooloxía, onde les descripciones nueves publicar yá en llingua vernácula, anque los nomes siguen formándose según les regles del llatín.^{[ensin referencies]}

Pa referise a un nome en llingua llocal, prefierse l'axetivu vernáculu» a «vulgar», poles connotaciones peyoratives d'esti postreru (vulgar ye lo relativo al vulgo).

Etimoloxía

La pallabra provién del llatín vernaculus, que significa nacíu na casa d'unu, proveniente de vern, un esclavu nacíu na casa del amu.

Ver tamién

• Llingua materna
• Llingua vulgar
• Llingua propia
• Llingua franca