Saltar al conteníu

Ricardo Bentín Sánchez

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Ricardo Bentín Sánchez
Vicepresidente de Perú

18 agostu 1915 - 4 xunetu 1919
Roberto Leguía - César Canevaro Valega
presidente de la Cámara de Diputados de Perú (es) Traducir

1913 - 1914
Vida
Nacimientu Lima21 de xunetu de 1853
Nacionalidá Bandera del Perú Perú
Muerte Lima22 de setiembre de 1921 (68 años)
Sepultura Cementeriu Presbíteru Matías Maestro
Familia
Padre Antonio Bentín
Fíos/es Ricardo Bentín
Estudios
Estudios Universidá Nacional Mayor de San Marcos
Colegio Nuestra Señora de Guadalupe (es) Traducir
Llingües falaes castellanu
Oficiu políticu, empresariuoficial
Serviciu militar
Lluchó en Guerra del Pacíficu
Cambiar los datos en Wikidata

Ricardo Bentín Sánchez (* Lima, 21 de setiembre de 1853 - † Lima, 22 de setiembre de 1921), políticu, militar y empresariu peruanu. Participó na resistencia peruana mientres la Guerra del Pacíficu y aportó a presidente del Congresu de la República (1913) y vicepresidente de la República (1915-1919).

Biografía

[editar | editar la fonte]

Los sos padres fueron Antonio Bentín y La Fonte (1826-1897) y Manuela Sánchez Laos. El so padre, empresariu mineru d'ascendencia británica, foi Primer Ministru, alcalde de Lima y miembru fundador del Partíu Demócrata o pierolista.

Estudió nel colexu Noboa y depués nel Colexu La nuesa Señora de Guadalupe. En 1870, ingresó a la Universidá Nacional Mayor de San Marcos pa estudiar Lleis, anque depués abandonó la universidá pa sofitar al so padre na actividá minera, que tenía'l so asientu en Casapalca (Huarochirí).

Casóse cola heredera Rosa Mujica Carassa, fía del empresariu mineru Elías Mujica y Trasmonte. La pareya tuvo ocho fíos, ente ellos José y Ricardo Bentín Mujica, esti postreru presidente de Backus & Johnston.

En 1879, foi nomáu subprefecto de la Provincia de Huarochirí, pero cuando Chile declaró la Guerra al Perú esi mesmu añu, apuntar nel Exércitu de Reserva, nel que participó na defensa de Lima, ocupando les quebraes d'Olleros y Sisicaya y evitando la infiltración del exércitu enemigu, amás d'asumir la xefatura de les guerrilles montoneras y rescatar el campamentu abandonáu de los campos de batalla de San Juan y Miraflores, polo que llogró'l grau de sarxentu mayor (1882). Dempués de la ocupación de Lima, xunir a la resistencia del xeneral Andrés A. Cáceres, formando parte del grupu d'ayudantes d'esti caudiellu (la célebre “ayudantina”). Participó a lo llargo de la Campaña del Argañal, hasta la batalla de Huamachuco. Foi xubíu a teniente coronel de caballería en 1884

Concluyida la Guerra con Chile, retirar del serviciu militar y se reintegró a la vida civil, dedicándose a l'actividá minera y política. En 1886, foi escoyíu diputáu por Huarochirí. Dende'l so escañu oponer a la firma del Contratu Grace ente'l primer gobiernu del presidente Cáceres y el Comité Inglés de Tenedores de Bonos, motivu pol cual retiróse del Congresu (1889).

Nel retiru, dedicar a les actividaes mineres, roblando un alcuerdu cola Backus & Johnston Co., que s'instaló nes sos propiedaes d'Agües Calientes (Casapalca), onde se producía plata. En 1889, la Backus & Johnston instaló una refinería en Casapalca lo que produció la estracción de plata, plomu y cobre. Sicasí, en 1919, el Cerro de Pasco Copper Corporation adquirió la Sociedá Minera Backus & Johnston y Bentín vendió-y a esta empresa les sos mines d'Agües Calientes, recibiendo a cambéu remanes na Cervecería Backus & Johnston Ltd.

En 1895, tornó al Congresu de la República, nuevamente como diputáu por Huarochirí, en sofitando la revolución de Nicolás de Piérola contra'l segundu gobiernu de Cáceres. Foi reelixíu hasta 1917.

Ricardo Bentín, nel senu familiar. Semeya Doubreil, Archivu Courret, 1920.

Ocupó la presidencia de la Cámara de Diputaos en 1913, mientres l'aturbolináu gobiernu de Guillermo Billinghurst. Esti gobernante amenació con eslleir el parllamentu, pola desaforada oposición que-y faía, pero terminó siendo derrocáu en 1914.

Depués foi escoyíu primer vicepresidente de la República del segundu gobiernu de José Pardo (1915-1919). Producíu'l golpe d'estáu d'Augusto B. Leguía en 1919, retirar de l'actividá política

Finó'l 22 de setiembre de 1921 y foi soterráu na Cripta de los Héroes del campusantu Presbíteru Matías Maestru de Lima.

En 1951 inauguróse la Gran Unidá Escolar que lleva'l so nome, güei Institución Educativa Emblemática, nel distritu de Rímac (Lima).

Referencies

[editar | editar la fonte]

Ver tamién

[editar | editar la fonte]


Predecesor:
Juan de Dios Salazar y Oyarzábal
Presidente de la Cámara de Diputaos de Perú

1913 - 1914
Socesor:
David García Yrigoyen
Predecesor:
Roberto Leguía
Primer Vicepresidente de Perú

18 d'agostu de 1915 - 4 de xunetu de 1919
Socesor:
César Canevaro