Pelecanus occidentalis carolinensis

Pelecanus occidentalis carolinensis;
Estáu de caltenimientu
	; Esmolición menor (IUCN 3.1)
Clasificación científica
Reinu:	Animalia
Filu:	Chordata
Clas:	Aves
Orde:	Pelecaniformes
Familia:	Pelecanidae
Xéneru:	Pelecanus
Especie:	P. occidentalis
Subespecie:	P. o. carolinensis; Gmelin, 1789.
Consultes
	[editar datos en Wikidata]

Pelecanus occidentalis carolinensis, llamáu comúnmente: pelícanu pardu de Carolina, pelícanu pardu oriental, o pelícanu pardu del Atlánticu, ye una subespecie del pelícanu pardu (Pelecanus occidentalis), una ave perteneciente a la familia de los pelícanos (Pelecanidae) qu'habita, con delles subespecies, nes mariñes d'América dende'l sur de los Estaos Xuníos hasta Brasil. Esta subespecie ye la que s'atopa nes islles y mariñes del océanu Atlánticu d'Estaos Xuníos.

Un individuu cerca de Ponce Inlet, Florida.

Carauterístiques[editar | editar la fonte]

Ye una ave escuro y pesao. Los sexos son similares nel color del plumaxe; dambos cunten con una llongura d'unos 104 cm, y el so valumbu ye de 2,3 metros. Los machos pesen en permediu 3290 g (con un rangu d'ente 2380 a 4040 g); les femes pesen en permediu 2824 g (con un rangu d'ente 1830 a 3990 g).^[2]^[3]

La carauterística más llamativa ye que tien suspendida de la metá inferior del so picu una enorme bolsa de piel desnudo, d'un volume d'unos 11 llitros, dos o tres veces mayor que'l so propiu estómagu. A esta bolsa emplegar pa pescar, dexando que l'agua drene polos cantos enantes de tragar los pexes. Estos nun los lleva na bolsa, facer nel gargüelu o nel esófagu. Tamién la bolsa esplegada déxa-y esfrecer la so sangre so un intensu calor.^[4]

Mientres la dómina reproductiva, la cabeza ye blanca, con una llavadura de color mariellu na corona, y una cresta nucal castaña; amuesa una franxa amarellentada nel gargüelu; el llargu picu gris ostenta un tinte arrosáu; el pescuezu dorsal ye pardu encarambeláu, tol restu del envés, la rabadilla, y la cola tán veteados de gris y pardu escuru; el pechu y el banduyu son de color marrón coritu; los güeyos son de color mariellu maciu y la piel al so alredor ye acoloratada; les pates y pies son de color negru, con membrana interdixital, que xune los cuatro deos.

Fora de la dómina de reproducción tola cabeza y el pescuezu ye blancu; y el picu gris.

El neñones tienen el pescuezu pardu y les partes inferiores clares.

Distribución[editar | editar la fonte]

Esta subespecie habita nes islles y mariñes del océanu Atlánticu nos estaos federaos del este de los Estaos Xuníos,^[5] y sectores cercanos del este de Méxicu nel golfu de Méxicu. Fora de la temporada reproductiva dellos grupos pueden realizar pequeñes migraciones escontra'l norte o'l sur, llegando pel sur exemplares erráticos hasta la mariña de Venezuela, Aragua, Sucre, y isla Margarita.^[6]^[7]

Al sur del so área de nidificación, siempres sobre les mariñes del océanu Atlánticu, habita una subespecie similar: el pelícanu pardu del Caribe (Pelecanus occidentalis occidentalis).

Alimentación[editar | editar la fonte]

Esti pelícanu aliméntase sobremanera de pexe, que prinda nes agües marines cercanes a la mariña, pos escasamente ver tresmanáu lloñe d'elles. Pa prindar los pexes utiliza la so enorme bolsa a manera de rede, dexando que l'agua drene polos cantos enantes de tragar la pesca asina llograda. Tamién emplega otra téunica: somorguiar dende altores d'hasta 10 m. Nun se somorguien. Allega a los botes pesqueros en busca de bagazos y refugayes, amás d'emplegalos como sitios de descansu.

A pesar de qu'un adultu rique a lo menos 1,7 kg de pexe al día, demostróse que nun compiten coles pesca comercial o deportiva, yá que nun comen especies de pexes de la mesma calidá de los que s'alimenten los humanos.

Reproducción[editar | editar la fonte]

Nidifica en colonies; por casu na isla Breton, nel golfu de Méxicu, onde se reproducen 1300 exemplares. Emplazan los niales sobre árboles, arbustos, o nel suelu. Los asitiaos nos árboles tán fechos de xuncos, camperes, paya, y cañes. Los niales allugaos nel suelu tán forraos con plumes y tienen un cantu de tierra construyida percima del nivel suelo. Los machos escueyen los sitios de anidación y realicen un esplegue visual p'atraer a una fema. Una vegada que la pareya fórmase, la communicación ente ellos ye mínima. El mayor porcentaxe de niales asocede mientres marzu y abril. La fema ovipone 2 ó 3 güevos d'un color blancu tiza, d'un pesu de 63,5 gramos en permediu. La incubación enllargar ente 28 a 30 díes. A los niales nel suelu, les críes abandonar 35 díes dempués de la eclosión; a los niales asitiaos nes copes de los árboles, les críes abandonar d'ente 63 a 88 díes dempués de la eclosión, pa entamar el so primer vuelu. La edá de maduror sexual o reproductiva, en machos ye de 730 díes, y en femes, ye de 365 díes.

El pesu de los adultos ye de 3116 gramos en permediu. Estudios suxuren qu'en permediu namái'l 30% de los pichones sobreviven al primer añu de vida, y menos del 2% viven más de 10 años. La llonxevidá máxima ye de 43 años.

Caltenimientu[editar | editar la fonte]

Esta subespecie nun s'atopa en peligru. Nel golfu de Méxicu, la so población reproductiva ye d'unes 35 000 pareyes.^[8]

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Pelícanu peruanu

Referencies[editar | editar la fonte]

↑ BirdLife International (2009). «'Pelecanus occidentalis'» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2010.3. Consultáu'l 18 d'ochobre de 2011.
↑ Wetmore, A. 1945. A review of the forms of the Brown Pelican. Auk 62: 577-586.
↑ Shields, M. 2002. Brown Pelican (Pelecanus occidentalis). En: The Birds of North America, Non. 609 (A. Poole & F. Gill, eds.). The Birds of North America, Inc., Philadelphia, PA.
↑ Animal diversity.
↑ (1994). National Audubon Society: The National Audubon Society field guide to North American birds. Eastern region, 2nd ed. (n'inglés), New York: New York : Knopf : Distributed by Random House, páx. 800.. «360.»
↑ (1979). Gráfiques Armitano: Una guía de les aves de Venezuela, páx. 484.. «12.»
↑ U.S. Fish and Wildlife Service.
↑ Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal, José Cabot. 1992. Handbook of the birds of the world, Vol 1: Ostrich to Ducks. Lynx Ediciones, Barcelona.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

[iucn-1] BirdLife International (2009). «'Pelecanus occidentalis'» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2010.3. Consultáu'l 18 d'ochobre de 2011.

[2] Wetmore, A. 1945. A review of the forms of the Brown Pelican. Auk 62: 577-586.

[3] Shields, M. 2002. Brown Pelican (Pelecanus occidentalis). En: The Birds of North America, Non. 609 (A. Poole & F. Gill, eds.). The Birds of North America, Inc., Philadelphia, PA.

[4] Animal diversity.

[5] (1994). National Audubon Society: The National Audubon Society field guide to North American birds. Eastern region, 2nd ed. (n'inglés), New York: New York : Knopf : Distributed by Random House, páx. 800.. «360.»

[6] (1979). Gráfiques Armitano: Una guía de les aves de Venezuela, páx. 484.. «12.»

[7] U.S. Fish and Wildlife Service.

[8] Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal, José Cabot. 1992. Handbook of the birds of the world, Vol 1: Ostrich to Ducks. Lynx Ediciones, Barcelona.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]