Paul Magloire

Paul Magloire
presidente d'Haití	; 6 avientu 1950 - 12 avientu 1956 ; ← Franck Lavaud - Joseph Nemours Pierre-Louis →
presidente d'Haití
Vida
Nacimientu	Quartier-Morin (es) , 19 de xunetu de 1907
Nacionalidá	Haití
Muerte	Puertu Príncipe, 12 de xunetu de 2001 (93 años)
Estudios
Llingües falaes	francés
Oficiu	políticu
Premios	ver Caballeru de Gran Cruz con collar de la Orde al Méritu de la República Italiana ; Gran Cruz de la Orde de Sabela la Católica (1950) ; Gran Cruz, clas especial, del Méritu de La República Federal d'Alemaña (10 avientu 1955) ;
Graduación	xeneral

Paul Eugène Magloire (19 de xunetu de 1907, Quartier-Morin ^(es) – 12 de xunetu de 2001, Puertu Príncipe) foi un militar y políticu haitianu.

Foi miembru de la Xunta Militar presidida por Franck Lavaud y formada al ser derrocáu Dumarsais Envaloré, y presidente d'Haití ente 1950 y 1956. Poco dempués d'empecipiase'l gobiernu de François Duvalier, n'avientu de 1956,^[4]^[5] Magloire se exilió del país, instalándose primeru en Xamaica y depués en EE.XX. hasta qu'en 1986 tornó a Haití dende Nueva York.^[6]

Biografía

Primeros años y inicio

Paul Eugene Magloire nació un 19 de xunetu de 1907 en Quartier-Morin, conceyu de Cap-Haitien, nel departamentu de Nord. Fíu del Xeneral Eugène Magloire y la so esposa Filomena, el mozu Paul fixo los sos estudios secundarios nel Llicéu Philippe Guerrier de Cap-Haitien. Dempués d'una curtia carrera docente, apuntar en 1930 na Academia Militar en Port au Prince. Salió un añu dempués y recibió la so primer comisión como segundu teniente. Va Ser xubíu a teniente en 1933.

En 1935 foi destináu a Cap-Haitien como sub-comandante de la rexón militar, cargu que caltuvo hasta 1938 cuando foi xubíu a capitán y comandante d'esi distritu. Al añu siguiente, graduar na Facultá de Derechu de Port-au-Prince.

En 1941, foi treslladáu a Port-au-Prince como comandante de la Penitenciaría Nacional (tamién conocida como Gran Prisión), y en 1944, convertir nel xefe de la policía de Port-au-Prince. El mesmu añu foi xubíu a Mayor y nomáu comandante del Departamentu de fuercies militares occidentales.

Primeres rellaciones col poder

En Port-au-Prince, venceyar cola elite haitiana, familiarizar col mecanismu de engranaje políticu, y llegó inclusive a apoderar la mecánica. Dos causes presentar p'aprovechar el so aprendizaxe y esperiencia política.

La primera apaeció nos primeros díes de xineru de 1946, cuando la población llevantar contra'l presidente Elie Lescot. Magloire entró n'escena, y col sofitu d'un pequeñu grupu d'oficiales, convenció al acosáu presidente d'abandonar el poder a manes d'una xunta de tres miembros (el mesmu Magloire, el coronel Franck Lavaud y Antoine Lévelt). Nesti gobiernu interín, desempeñóse amás como Ministru de Seguridá y Defensa. Llevó a cabu la mesma función cuando'l mesmu triunviratu remaneció en 1950, tres el golpe d'Estáu contra Dumarsais Envaloré.

Unos meses dempués del golpe d'Estáu y col fin de ser escoyíu nes eleiciones que se celebraríen el 8 d'ochobre de 1950, Magloire dimitió de la xunta y declaróse candidatu presidencial. Candidatu únicu ya independiente, foi sofitáu pol exércitu y la elite mulata. Convertir nel primer presidente d'Haití escoyíu por sufraxu universal.

Presidencia

El coronel recibió la banda presidencial 10 d'avientu de 1950, armáu con una constitución apocayá aprobada, y decidió abrir les puertes del gobiernu a les clases sociales escaecíes dempués de 1946. A dalgunos gústa-yos dicir qu'Haití esperimentó la so puxanza y la so edá d'oru mientres el so mandatu, un periodu carauterizáu tamién como "xusto". Hai que reconocer que, xunto a la so política de conciliación de clases, el presidente Paul Eugène Magloire esforciar pa dotar al país d'infraestructures. Tamién se fai notar la estabilidá política que marcó siquier los primeros años del so réxime y la modernización del país qu'atraxo a contingentes de turistes y munchos capitales estranxeros qu'aguiyaron la economía. Ye nesti contestu de puxanza y nun ambiente de pómpara y rellumanza que Haití celebró 150 años d'independencia en xineru de 1954.

Magloire tamién punxo cierta atención a les clases sociales desfavorecidas nos barrios populares Nun pudo, sicasí, cumplir con tolos sos proyeutos.

Nel frente políticu, Magloire gobernó con mano firme al aceptar bien poca disidencia. Por casu, amordazó a los sos oponentes, y en dellos casos estos fueron escorríos o encarcelaos. Dellos oponentes notables que sufrieron persecución o detención fueron François Duvalier y Daniel Fignolé. La so manera de refugar los sos opositores, sindicalistes y manifestantes valió-y el títulu de "k anson fe "(pantalones de fierro).

Exiliu

Cuando, n'avientu de 1956, Magloire aceptó, contra la so voluntá, dimitir so la presión de la demanda popular y como resultáu de la falta de sofitu de dalgunos de los sos compañeros d'armes, el país sumir nuna crisis que duró más allá de los gobiernos provisionales que siguieron y la eleición de 1957. Tres l'asunción de François Duvalier, Magloire optó por exiliase. A la so salida d'Haití, permaneció dalgún tiempu en Xamaica antes de viaxar a Estaos Xuníos, onde moró hasta 1986.

A pesar de que casi nunca se dirixó direutamente a la población haitiana pa convidalos a oponese al réxime duvalierista, el gobiernu de François Duvalier acusar nos primeros años del réxime d'entamar a la oposición, y responsabilizó-y del intentu de golpe d'Estáu del 29 de xunetu de 1958. Por cuenta de esto, foi desaposiáu de la so ciudadanía haitiana. Esta restablecióse-y dempués de la partida de la cayida de Jean-Claude Duvalier en 1986. Al so regresu a Haití anguaño, foi recibíu con honores ya inclusive aportó a asesor especial del presidente Henri Namphy.

Vida personal

Paul Eugene Magloire casóse'l 18 d'abril de 1936 con Yolette Leconte (nacida'l 25 de xunetu de 1918 y finada el 13 de xunu de 1981). D'esta unión nacieron:

Raymond (13 de xineru de 1937)
Elsie (29 de xunetu de 1938)
Myrtha (17 de xunu de 1940)
Paule (20 de marzu de 1944)
Yola (10 de xunu de 1947).

Quedó ciegu nos últimos años de la so vida. Finó en Port-au-Prince, el 12 de xunetu de 2001, esautamente una selmana dempués del so cumpleaños númberu 94.

Referencies

↑ ^1,0 ^1,1 Afirmao en: Encyclopædia Britannica Online. Identificador Encyclopædia Britannica Online: biography/Paul-E-Magloire. Apaez como: Paul Magloire. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
↑ Afirmao en: idRef. Identificador de referencia de idRef SUDOC: 082086680. Data de consulta: 2 mayu 2020. Editorial: Agencia Bibliográfica de Enseñanza Superior. Llingua de la obra o nome: francés.
↑ Identificador del Boletín Oficial del Estado: BOE-A-1950-12760.
↑ «"Au Revoir, Magloire", TIME-Magacín, 24 d'avientu de 1956». Archiváu dende l'orixinal, el 2013-08-24.
↑ «"Staatsstreich zwischen Homburg und Haiti", DER SPIEGEL, 26 d'avientu de 1956». Archiváu dende l'orixinal, el 2014-02-03.
↑ «Profil de Paul Eugène Magloire» (francés). Haití-Référence (1 de xunu de 2012). Consultáu'l 22 de xineru de 2014.

Enllaces esternos

Paul Magloire - Haiti Référence (en francés)

[a2f0b8884b39e0afb82710b1dc92854cce39062c-1] 1,0 ^1,1 Afirmao en: Encyclopædia Britannica Online. Identificador Encyclopædia Britannica Online: biography/Paul-E-Magloire. Apaez como: Paul Magloire. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.

[99414e4d22b72b9a983ca64c61171afcb997d1e9-2] Afirmao en: idRef. Identificador de referencia de idRef SUDOC: 082086680. Data de consulta: 2 mayu 2020. Editorial: Agencia Bibliográfica de Enseñanza Superior. Llingua de la obra o nome: francés.

[eaff1dd19158048f3bd8c229658d468dece0c67d-3] Identificador del Boletín Oficial del Estado: BOE-A-1950-12760.

[4] «"Au Revoir, Magloire", TIME-Magacín, 24 d'avientu de 1956». Archiváu dende l'orixinal, el 2013-08-24.

[5] «"Staatsstreich zwischen Homburg und Haiti", DER SPIEGEL, 26 d'avientu de 1956». Archiváu dende l'orixinal, el 2014-02-03.

[6] «Profil de Paul Eugène Magloire» (francés). Haití-Référence (1 de xunu de 2012). Consultáu'l 22 de xineru de 2014.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]