Neopaganismu xermanu
L'Etenismu, Etenería o Neopaganismu Xermánicu ye la reconstrucción de l'antigua relixón practicada mientres sieglos polos pueblos xermánicos.
La reconstrucción de les antigües tradiciones xermániques empezó cola puxanza del Romanticismu nel sieglu XIX. Nel sieglu XX, mientres la década de los años 1960, viose una medría nos grupos que retomaron les práutiques de la relixón xermánica precristiana.
Los términos Ásatrú, Norsk Sei (tradición nórdica), Forn Sei (Antigua Tradición), Vanatrú (el cultu a dioses Vanir), Vor Sei (Nuesa tradición), Teodish (Fe anglosaxona) y Odinismu son utilizaos por aquellos que se xunten al neopaganismu xermánicu. L'usu de dicha terminoloxía varia según les rexones, según según les intenciones de cada grupu, d'igual manera qu'asocede coles denominaciones d'otres relixones.
L'actitú y focalización de los adherentes puede variar considerablemente, dende'l reconstruccionismu estrictu históricamente falando, a lo ecléctico, pragmáticu y hasta místicu y ocultista.
Terminoloxía[editar | editar la fonte]
Esisten distintos términos pa los variaos tipos de neopaganismu xermánicu. Dellos términos son específicos, ente qu'otros sirven pa tomar a una variedá de grupos distintos.
Ásatrú[editar | editar la fonte]
Ásatrú (Ása-Trú. Lliteralmente, fiel o lleal a los dioses Æssir) ye la recreación y unificación moderna del heriedu paganu del centro y norte d'Europa. Ye la más popular de les tradiciones neopaganas nórdiques nel nivel internacional y el términu más usáu pa referise a les tradiciones reconstruccionistas xermániques. Ente los sos fundadores y promotores principales cuntar al australianu Alexander Rud Mills, la danesa Else Christensen, l'alemán Ludwig Fahrenkrog y l'islandés Sveinbjörn Beinteinsson. Esta tradición basar nes llamaes Nueve Virtúes nobles: Coraxe, Verdá, Honor, Fidelidá, Disciplina, Hospitalidá, Productividá, Autocontrol, Esfotu. A pesar del nome, rinde cultu a tolos dioses de la mitoloxía nórdica, tanto Aesir como Vanir, y sostién una serie de rituales basaos nes antigües tradiciones culturales de los viquingos.
Vanatrú[editar | editar la fonte]
El Vanatrú ye una práutica relixosa de tradición nórdica. Ye una caña del movimientu eteno, unu de los más recién na so nacencia. Surde esencialmente como identificación nórdica distinta del Ásatrú pol fechu de centrar el cultu puramente na figura de los Vanir, divinidaes de la naturaleza, que s'estremen de los Aesir, divinidaes patrones de la esfera humana, y tienen una óptica más psicolóxica. Tamién centra'l cultu nel mundu natural y sobre la rellación del home cola Naturaleza, ente que el Ásatrú facer sobre los valores sociales y el desenvolvimientu personal del ser humanu. Vanatrú puede traducise como "enfotu nos Vanir".
Forn Siðr[editar | editar la fonte]
Teodismu[editar | editar la fonte]
El Teodismu ye una caña del etenismu nacíu y espublizáu na América septentrional a partir de 1976. La relixón teodista preséntase como un movimientu principalmente reconstruccionista de les relixones practicaes poles tribus del norte d'Europa antes del espardimientu del cristianismu.
Nun principiu el teodismu basábase principalmente nel paganismu anglosaxón, pero col tiempu l'abanicu ampliar a toles congregaciones etenistas y antigües tradiciones de la tribus teutóniques, esto ye, normandos, saxones, frisones, xutos, godos, alemanes, suecos y daneses, toles variantes de la relixón xermánica.
Odinismu[editar | editar la fonte]
El Odinismu ye la tradición ancestral de los pueblos nórdicu y xermánicu, la reconstrucción d'una espiritualidá basada nos dioses y ancestros d'estos pueblos qu'emigraron a lo llargo de los sieglos por tol continente européu. Pa los odinistas, devolver a la sociedá los valores qu'antaño profesaben los ancestros y tomar les sos costumes, ideales y creencies, idioma, etc..., ye una reconstrucción.
Odinismu ye pura espiritualidá y relixón pol fechu de tener sacerdotes oficiadores de los ritos.
El Odinismu ye una relixón pagano y politeísta, adoren a un númberu considerable de divinidaes, cola mesma importancia ente unos y otros tanto dioses como dioses, pos dambos comparten la mesma fuercia y protagonismu. Tamién creen n'otros seres, como elfos, nanos y xigantes.
Dioses y ancestros son les pilastres del Odinismu, de cuenta que les divinidaes del panteón son trataes como daqué familiar; a la inversa de lo que mayormente asocede con otres relixones, que basen les sos creencies en seres que permanecen nun estamentu cimeru y, poro, los creyentes tán sometíos.
Los odinistas creen que los dioses son hermanos y amigos, como los antepasaos, polo cual son trataos con familiaridá, y a los que nunca había que tar sometíu, pos les races de los dioses nun lu esixen. Pa honralos bríndense-yos cantares, allabancies y poemes; y entámense blóts consistentes en xuntes de los miembros d'una hermandá o cla, enfocaos pa diverses temes o celebraciones.
Dellos sectores creen, ensin importar l'orixe, que nun ye una espiritualidá al algame de cualesquier. Al ser una reconstrucción, l'individuu que decide enfusase tien de saber que ye una xera costosa, caltenese firme y nun dexar a un llau les creencies cuando en dalgún momentu les circunstancies y acontecimientos nun salen como taba previstu.
El Odinismu basar en valores y firmes creencies, nun estudiu fondu de la forma de vida de los antepasaos, intentando afaela na mayor midida posible a la sociedá actual. Mientres munchos sieglos los ancestros creíen firmemente nesa espiritualidá, y gracies a los testos que'l tiempu dexó, púdose conocer que munches creencies, a pesar de la presión qu'exerció'l Cristianismu na sociedá, caltuviéronse entá vives n'amenorgaes comunidaes, siguiendo cola so fe. Gracies a eso pudo llegar hasta güei pervalible información que foi recoyida curioso y analizada pa poder siguir col legáu.
El resurdir[editar | editar la fonte]
El mayor problema foi dase a conocer, pos por cuenta de la gran influencia d'otres relixones y el posterior refugu escontra tou lo desconocío, hasta'l sieglu XIX nun pudo volver resurdir del silenciu. La primer vegada que se nomó'l términu Odinismu foi en boca d'un predicador llamáu Orestes Brownson nel añu 1848, pero nun adquirió la so merecida reconocencia hasta mediaos del sieglu XX, cuando Alexander Rud Mills fundó la Anglecyn Church of Odín (Ilesia Anglicanista de Odín) en 1930 y escribió unos cuantos llibros sobre la relixón nórdica. La danesa Else Christensen (1913-2005), conocida como madre folk, foi bien importante na reconocencia d'esta espiritualidá al fundar el grupu d'estudiu llamáu The Odinist Study Group en 1969.
Bibliografía[editar | editar la fonte]
- Gardell, Mattias (2003). Gods of the Blood: The Pagan Revival and White Separatism. Duke University Press, ISBN 0-8223-3071-7.
- McNallen, Stephen A. (2004). "Three Decades of the Ásatrú Revival in America", Tyr: Myth-Culture-Tradition Volume II. Ultra Publishing, ISBN 0-9720292-1-4.
- Chadwick, H. M. The Cult of Othin. Cambridge, 1899.
- Coulter, James Hjuka (2003) Germanic Heathenry ISBN 1-4107-6585-7
- Gundarsson, Kveldulf (2006) Our Troth ISBN 1-4196-3598-0
- Paxson, Diana L. (2006) Essential Asatru ISBN 0-8065-2708-0
- Puryear, Mark (2006) The Nature of Asatru ISBN 0-595-38964-3
- Shetler, Greg (2003) Living Asatru ISBN 1-59109-911-0
- Strmiska, M. and Sigurvinsson, B. A. (2005), "Asatru: Nordic Paganism in Iceland and America" in: Strmiska (ed.), Modern Paganism in World Cultures: Comparative Perspectives, ISBN 9781851096084
Referencies[editar | editar la fonte]
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Neopaganismu xermanu.
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q285441