Juan José de Amézaga
Juan José de Amézaga | |||
|---|---|---|---|
 | |||
1r marzu 1943 - 1r marzu 1947 ← Alfredo Baldomir - Tomás Berreta → | |||
| Vida | |||
| Nacimientu | Montevidéu, 28 de xineru de 1881 | ||
| Nacionalidá |
 Uruguái | ||
| Muerte | Montevidéu, 21 d'agostu de 1956 (75 años) | ||
| Sepultura |
Cementerio del Buceo (es)  | ||
| Estudios | |||
| Estudios | Universidá de la República | ||
| Llingües falaes | castellanu | ||
| Oficiu | abogáu, políticu | ||
| Creencies | |||
| Partíu políticu |
Partido Colorado (es) | ||
 | |||
Juan José de Amézaga Landaraso (28 de xineru de 1881, Montevidéu – 21 d'agostu de 1956, Montevidéu) foi un políticu y xurista uruguayu. Presidente Constitucional d'Uruguái dende'l 1 de marzu de 1943 al 1 de marzu de 1947.
Biografía[editar | editar la fonte]
Nació na ciudá de Montevidéu, nel llar constituyíu por Juan José Amézaga y Josefa Landaraso, dambos orixinarios de la provincia española de Vizcaya.
Realizó los sos estudios na Facultá de Derechu y Ciencies Sociales y recibió el títulu d'abogáu en 1905. Les sos altes calificaciones dexáron-y llograr una beca pa siguir estudios n'Europa, d'alcuerdu a la política impulsada pol batllismo. Viaxó a Francia en 1906 y permaneció mientres tou esi añu y el siguiente, cursando estudios en la Sorbona y na Universidá de Berlín, entrando en contautu coles esperiencies sociales y polítiques europees, lo que lo averó al pensamientu de José Batlle y Ordóñez.
Al so regresu dedicar de llenu al so oficiu y a la docencia. Foi caderalgu de Filosofía n'Enseñanza Secundaria ya impartió clases de Derechu Civil y Derechu Penal. Naquellos años escribió abondosamente sobre temes xurídiques, publicando folletos y collaborando en dos prestixoses revistes: "Revista de Derechu y Ciencies Sociales" y "Revista de Derechu, Xurisprudencia y Alministración", llogrando nesa xera un prestíu de xurista brillosu, non yá nel exerciciu práuticu del so oficiu sinón nel planu doctrinariu, y ello valió-y ser nomáu Direutor Honorariu de la Biblioteca Universitaria de Derechu y miembru del Conseyu Directivu de la Facultá.
En 1907 xunir en matrimoniu con Celia Álvarez Mouliá, naciendo dos fíos: Juan José y Celia.
Venceyáu al Partíu Coloráu, presentó la so candidatura a la diputación pol Departamentu de Durazno en 1908, con 27 años, y tuvo el sofitu esplícitu de José Batlle y Ordóñez. Llogrando'l cargu desempeñar n'este hasta 1915. Foi coles mesmes presidente del Bancu de Seguros del Estáu ente 1917 y 1933, arrenunciando al producise'l golpe d'estáu de Gabriel Terra.
Integró'l Conseyu d'Estáu de 1942, encargáu de redactar la Constitución de 1942.
Conquistó la presidencia con respaldu de batllistas y baldomiristas, calteniendo la llinia estatista y normalizando la situación política tres los golpes de Gabriel Terra y d'Alfredo Baldomir. El so compañeru de fórmula foi Alberto Guani.
Al rematar el so mandatu, retirar a la vida familiar, anque se caltuvo activu nel campu del Derechu. Finó en Montevidéu el 20 d'agostu de 1956 a los 75 años d'edá.
Actuación Política[editar | editar la fonte]
El so desempeñu como llexislador (1908-1915) tuvo singular rellumu: presentó lleis sobre pensiones a la vieyera, accidentes de trabayu, salariu de la muyer casada y reorganización de l'asistencia pública nacional y como amás falaba dellos idiomes y tenía espíritu conciliador y acuerdista, encamentáronse-y diverses misiones diplomátiques.
El so brillosu desempeñu llevó al presidente Claudio Williman a designalo ministru d'Industries, cargu qu'ocupó mientres un añu (1916) y dende el qu'impulsó iniciatives trascendentes (aprovechamientu de los recursos hídricos, obres de regación, Llei orgánica del Corréu). Foi tamién de volao, embaxador n'Arxentina en xunetu de 1916.
La so oposición al proyeutu colegialista de José Batlle y Ordóñez alloñar de quien fuera'l so mentor y del so grupu, quedando como un coloráu independiente.
El 31 de marzu de 1933 Gabriel Terra, con sofitu del herrerismo, dio un golpe d'Estáu; Amézaga, alloñar del terrismo, del qu'actuara en franca proximidá. Pero l'alministración d'Alfredo Baldomir buscó y atopó la so collaboración, cuando'l presidente explicitó el so alcuerdu de reformar la Constitución, designando una Comisión de Reforma Constitucional y el presidente de la mesma foi'l Dr. Juan José de Amézaga. El proyeutu foi alzáu al Poder Executivu, pero nun hubo plebiscitu nin reforma llegal, yá qu'en febreru de 1942, Alfredo Baldomir dio un golpe d'Estáu. Como ye tradicional nes dictadures del Uruguái, nomóse un Conseyu d'Estáu, y el Dr. Amézaga, que tan puntilloso amosárase cuando'l golpe de Terra, aceptó integralo.
Se plebiscitu en payares, cola torna a la democracia, xunto a les eleiciones nacionales y resultó aprobáu por una mayoría apolmonante. La fórmula colorada Amézaga-Guani col lema “Amézaga, candidatu de la democracia”, ganó a les demás y consagróse electa p'asumir la presidencia.
Asumió la presidencia d'Uruguái el 1 de marzu de 1943. Siendo presidente de la República normalizó la situación política del país tres los golpes d'estáu. Aportó a un gran impulsor de les obres públiques d'estáu, colo que llogró ablayar descomanadamente los índices de desocupación. Nel so gobiernu creó les lleis de Conseyos de Salarios, Llicencia añal, indemnización per despidu ya igualdá de los derechos de la muyer. En política internacional Amézaga allinióse abiertamente con Estaos Xuníos, ameyorando la política internacional del país que naquel momentu predominaba los sos llazos col Reinu Xuníu.
Mientres el periodu del so gobiernu, solicitó al so amigu Aarón Anchorena que donara'l so establecimientu allugáu nel departamentu de Colonia al gobiernu uruguayu, lo qu'ésti aportó a la so solicitú.
Gabinete de gobiernu[editar | editar la fonte]
| Predecesor: Alfredo Baldomir |
Presidente d'Uruguái 1 de marzu de 1943-1 de marzu de 1947 |
Socesor: Tomás Berreta |
Obres[editar | editar la fonte]
- “Sobre enseñanza del Derechu Pena l na Universidá de Montevidéu. Esposición de motivos d'un programa d'esta asignatura. Prólogu del Dr. Carlos M. de Pena” (1908)
- “De les nulidaes polo xeneral.(Tesis calificada de sobresaliente per unanimidá). Prólogu del Dr. José A. de Freitas” (1909)
- “Culpa aquiliana, Lleiciones del cursu de Derechu Civil” (1914)
- “Apuntes taquigráficos del segundu cursu de Derechu Civil" (1929)[2]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Cronoloxía Histórica del Prof. Walter Rela
- ↑ Scarone, Arturo (1937) Uruguayos conteomporáneos. Barreiro y Ramos. Consultáu'l 3 de mayu de 2016.
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q879025
Multimedia: Juan José de Amézaga