Inmunoloxía

Inmunoloxía
	especialidá médica, rama de la biología (es) y disciplina académica
	bioloxía, biomedicina (es) y pediatría

La inmunoloxía ye una caña amplia de bioloxía y de les ciencies biomédiques que s'ocupa del estudiu del sistema inmunitariu, entendiendo como tal al conxuntu d'órganos, texíos y célules que, nos vertebraos, tienen como función reconocer elementos ayenos dando una respuesta (respuesta inmunitaria).^[1]

La ciencia trata, ente otres coses, el funcionamientu fisiolóxicu del sistema inmunitariu tantu n'estaos de salú como d'enfermedá; les alteraciones nes funciones del sistema inmunitariu (enfermedaes autoinmunitarias, hipersensibilidades, inmunodeficiencies, refugu a los tresplantes); les carauterístiques físiques, químiques y fisiolóxiques de los componentes del sistema inmunitariu in vitro, in situ, y in vivo. La inmunoloxía tien delles aplicaciones en numberoses disciplines científiques, que van ser analizaes más palantre.^[1]

Conceutu

El términu llatín immunis —exentu— ye l'orixe de la pallabra inmunidá, que se refier al estáu de proteición contra anomalíes infeicioses.^[2]

Perspeutiva histórica

La disciplina de la inmunoloxía surdió cuando se reparó que los individuos recuperaos de ciertos trestornos infeiciosos quedaben protexíos dempués contra la enfermedá. Créese que la primera referencia que describe a los fenómenos inmunitarios foi escrita por Tucídides, l'historiador de les guerres del Peloponeso, nel añu 430 a.n.y. Esti testu describe que mientres una plaga n'Atenes, solo los que se recuperaren d'ella podíen curiar a los enfermos porque nun contraer el carecimientu per segunda vegada.^[2]

Los primeros intentos rexistraos d'inducir inmunidá de manera artificial llevar a cabu los chinos y los turcos nel sieglu XV al intentar prevenir la viruela. Los informes describen el procesu de variolización nel que les tiezs seques dexaes poles pústulas de la viruela esneldar poles narines o s'ensertaben en pequeños cortes de piel.^[2]

En 1796, el médicu inglés Edward Jenner, al reparar el fechu de que les neñeres que contraxeren la enfermedá de la pústula vacuna o pústula mamaria de la vaca (una enfermedá leve) quedaben inmunes contra la viruela razonó que al introducir líquidu d'una pústula vacuna nuna persona (inoculación) podía protexése-y contra la viruela. Verificó la so hipótesis inoculando nun neñu d'ocho años d'edá con líquidu d'una pústula vacuna y depués infestar de manera intencional con viruela; el neñu nun presentó la enfermedá.^[2]

Louis Pasteur, colos sos asistentes Charles Chamberland y Émile Roux, llogró cultivar la bacteria que causaba'l roxura de les pites y comprobó la participación d'esti microorganismu cuando los pollos inoculados con este morrieron. Pasteur dir de vacaciones y dexó el so llaboratoriu colos sos cultivos bacterianos, los que al pasu del tiempu perdieron el so patoxenicidá. Al volver, inyectó a dalgunos de los sos pollos con estos cultivos vieyos y notó que carecíen, pero nun morríen y supunxo que se debía a la desvitalización del cultivu. Trató de repitir este esperimento pero con un cultivu nuevu que al inyectar sobre los pollos matar, sicasí, el so suministru de pollos yera llindáu y tuvo qu'usar los mesmos pollos. Cuando los inyectó, estos taben protexíos contra la enfermedá.^[3] Con esto afayó que l'avieyamientu atenuó la cepa y que esta podría utilizase pa conferir proteición contra'l carecimientu. Denominó a la cepa atenuada vacuna (del lat. vacca que significa vaca) n'honor al trabayu de Jenner. Esti trabayu marco l'entamu de la inmunoloxía.^[4]

Pasteur afayó que yera posible atenuar o debilitar axentes patóxenos que confirieren resistencia y esto demostrar con otru esperimentu nel pueblu de Pouilly-le-Fort en 1881. Pasteur vacunó oveyes col bacilu del carbunclu (Bacillus anthracis) atenuáu con calor. Nesti esperimentu, solo les oveyes vacunaes vivieron. En 1885, Pasteur vacunó per primer vegada a un humanu, Joseph Meister, un neñu que fuera mordíu por un perru rabiosu. Pasteur alministrólu virus de la rabia atenuaos colo qu'evitó'l progresu de la enfermedá. Joseph creció y convirtióse nel curio del Institutu Pasteur.^[2]

Les décades que siguieron fueron emocionantes, apoderaes por otros xigantes como Koch, Metchnikoff, Ehrlich, Behring von Bordet, Richet,y el mozu Landsteiner, ya influyíos polos descubrimientos d'anticuerpos, complementu, diagnósticu serológico, anafilaxia, y numberosos otros fenómenos y téuniques.^[4]

Inmunidá humoral y celular

Pasteur demostró que la vacunación funcionaba pero desconocía'l motivu d'esto. El trabayu esperimental d'Emil von Behring y Shibasaburo Kitasato en 1890 apurrió la primer información sobre'l mecanismu d'inmunidá. Demostraron que'l sueru d'animales inmunizados con anterioridá contra la difteria podíen tresferir l'estáu d'inmunidá a animales non inmunizados. Gracies a esti trabayu ganaron el premiu nobel en medicina en 1901.

Años más tarde, dellos científicos probaron mientres la década siguiente qu'un componente activu del sueru inmune podía neutralizar y bastiar toxines y apigurar bacteries. Esti componente activu recibió nomes como antitoxina, precipitina y algutinina hasta qu'en 1930 Elvin Kabat demostró que la fraición de suero gamma (inmunoglobulinas) yera la que xeneraba toes estes actividaes. Les molécules actives d'esta fraición llamáronse anticuerpos.^{[nota 1]}

Inmunoloxía clásica

La inmunoloxía clásica ta incluyida dientro de los campos de la epidemioloxía. Estudia la rellación ente los sistemes corporales, patóxenos y inmunidá. L'escritu más antiguu que menta la inmunidá considérase'l referente a la plaga d'Atenes nel 430 e. C. Tucídides notó que la xente que se repunxera d'un ataque previu de la enfermedá podía curiar a los enfermos ensin contraer la enfermedá per segunda vegada. Munches otres sociedaes antigües tienen referencies d'esti fenómenu, pero nun foi hasta los sieglos XIX y XX onde'l conceutu foi lleváu a la teoría científica.

L'estudiu de los componentes celulares y moleculares qu'abarca'l sistema inmunitariu, incluyendo les sos funciones ya interaiciones, ye la tema central de la inmunoloxía. El sistema inmunitariu foi estremáu nun más primitivu sistema inmunitariu innatu, y un sistema inmunitariu adaptativu o adquiríu de los vertebraos; esti postreru de la mesma ta estremáu nos sos componentes humorales y celulares.

La respuesta humoral (anticuerpos) ye definida como la interaición ente los anticuerpos y los antígenos. Los anticuerpos son proteínes específiques lliberaes de cierta clase de célules inmunitarias (linfocitos B). Los antígenos son definíos como elementos que promueven la xeneración d'anticuerpos. La inmunoloxía trata d'entender les propiedaes d'estos dos entidaes biolóxiques. Sicasí, igualmente importante ye la respuesta celular, que puede non solamente matar a les célules infestaes, sinón que tamién ye crucial nel control de la respuesta de los anticuerpos. Reparar entós que dambos sistemes son altamente interdependientes.

Nel sieglu XXI, la inmunoloxía amplió los sos horizontes coles investigaciones desenvueltes nos nichos más especializaos de la inmunoloxía. Esto inclúi la función inmunitaria de les célules, órganos y sistemes de normal non acomuñar col sistema inmunitariu, según la función del sistema inmunitariu fora de los modelos clásicos d'inmunidá.

Inmunoloxía clínica

La inmunoloxía clínica ye l'estudiu de les enfermedaes causaes polos trestornu del sistema inmunitariu (fallu, aición anormal y crecedera malina de los elementos celulares del sistema). Tamién arreya enfermedaes d'otros sistemes, onde les reaiciones inmunitarias xueguen un papel nes traces clínicu y patolóxicu.

Les enfermedaes causaes polos trestornu del sistema inmunitariu estremar en dos amplies categoríes:

Inmunodeficiencia, na cual partes del sistema inmunitariu fallen n'aprovir una respuesta fayadiza (p. ex. nel sida).
Autoinmunidad, na cual el sistema inmunitariu ataca les célules del propiu organismu (p. ex. lupus eritematoso sistémico, artritis reumatoide, (Púrpura Trombocitopénica Idiopática d'orixe autoinmune), enfermedá de Hashimoto y miastenia gravis).
Otros desórdenes del sistema inmunitariu inclúin distintos graos de hipersensibilidad, nos que'l sistema respuende inapropiadamente a componentes inofensivos (asma y otres alerxes) o respuende con escesiva intensidá.

La enfermedá más conocida qu'afecta al sistema inmunitariu ye'l sida, causáu pol VIH. El sida ye una inmunodeficiencia carauterizada pola perda de célules T CD4+ ("helper") y macrófagos, que son destruyíos pol VIH.

Los inmunólogos clínicos tamién estudien les formes de prevenir el refugu a tresplantes, nel cual el sistema inmunitariu destrúi los alógenos o exóxenos.

Inmunoterapia

L'usu de los componentes del sistema inmunitariu nel tratamientu a una enfermedá o trestornos conocíu como inmunoterapia. La inmunoterapia usar nel contestu del tratamientu de los cánceres xunto cola quimioterapia (drogues) y la radioterapia (radiación). Sicasí, la inmunoterapia úsase frecuentemente nos pacientes inmunosuprimidos (como los enfermos de sida) y les persones que sufren otros defectos inmunitarias y enfermedaes autoinmunitarias.

Inmunoloxía diagnóstica

La especificidá del enllaz ente antígeno y anticuerpu creó una ferramienta escelente na detección de les sustancies nuna variedá de téuniques diagnósticas. Los anticuerpos específicos pa determináu antígeno pueden ser conxugaos con un radiu-marcador, marcador fluorescente, o una enzima reveladora (por escala de color) y son usaos como pruebes pa detectalo.

Inmunoloxía evolutiva

L'estudiu del sistema inmunitariu n'especies estinguíes y vivientes ye capaz de danos una clave na comprensión de la evolución de les especies y el sistema inmunitariu.

Un desenvolvimientu de complexidá del sistema inmunitariu pueden ser vistu dende la proteición fagocítica simple de los organismos unicelulares, la circulación de los péptidos antimicrobianos en inseutos y los órganos linfoides en vertebraos. De xacíu, como munches de les observaciones evolutives, estes propiedaes físiques son vistes frecuentemente a partir de la mirada antropocéntrica. Tien De reconocese que, cada organismu vivu güei tien un sistema inmunitariu absolutamente capaz de protexelo de les principales formes de dañu.

Los inseutos y otros artrópodos, que nun tener inmunidá adaptativa verdadera, amuesen sistemes altamente evolucionaos d'inmunidá innata, y son protexíos adicionalmente del dañu esternu (y l'esposición a patóxenos) gracies a la so cutícula.

Inmunoloxía neuronal

Caña de la inmunoloxía qu'estudia non solo los fenómenos inmunolóxicos nel celebru, sinón tamién los centros nerviosos qu'intervienen na respuesta inmune.^[5]

Ver tamién

Notes

↑ Anticuerpu y inmunoglobulina pueden usase de manera indistinta; pero anticuerpu suel acutar si conoz el antígeno al que va empobináu.

Referencies

↑ ^1,0 ^1,1 Janeway's Immunobiology textbook Versión en llinia, disponible nel National Center for Biotechnology Information
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 .
↑ Pasteur, L.; Chamberland, C.; Roux, Y., (1880). C. R. Acad. Sci. 90 (239): p. 952.
↑ ^4,0 ^4,1 «History of immunology». Cellular Immunology 42 (1): páxs. 1-2. Xineru de 1979. en llinia dende'l 20 d'ochobre de 2004. doi:10.1016/0008-8749(79)90215-6. ISSN 0008-8749. http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/0008874979902156. Consultáu'l sábadu 31 de marzu de 2012 (rique suscripción). «Noticia publicada como nota histórica».
↑ «¿Qué ye neuroinmunología?». Consultáu'l 14 de setiembre de 2016.

Enllaces esternos

BMC: Immunology- BioMed Central:Immunology ye un diariu d'accesu abiertu que publica artículos investigativos de revisión orixinales.
Nature Reviews Immunology (Sitio Web)
Janeway's Immunobiology textbook Versión de busca en llinia nel National Center for Biotechnology Information
Overview nel Medical College of Georgia, Estaos Xuníos d'América.
MUGEN NoE Modelos marinos d'enfermedaes inmunitarias
Transplantation Immunology (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión). Sitio web interesante creáu pola Facultá de Medicina de ka Universidá de Geneva que trata colos trestornos inmunitarios acomuñaos col tresplante de materiales xenéticamente distintos ente l'apurridor y el receptor (célules madre hematopoyéticas, órganos o la tresfusión sanguínea).
Llectures en llinia d'Inmunoloxía University of South Carolina, Estaos Xuníos d'América.
BRT-Burleson Research Technologies Mide los efeutos de farmacéuticos nel estáu de desenvolvimientu nel sistema inmunitariu.

[5] Anticuerpu y inmunoglobulina pueden usase de manera indistinta; pero anticuerpu suel acutar si conoz el antígeno al que va empobináu.

[Janeway-1] 1,0 ^1,1 Janeway's Immunobiology textbook Versión en llinia, disponible nel National Center for Biotechnology Information

[Kuby-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 .

[3] Pasteur, L.; Chamberland, C.; Roux, Y., (1880). C. R. Acad. Sci. 90 (239): p. 952.

[CellInmun-4] 4,0 ^4,1 «History of immunology». Cellular Immunology 42 (1): páxs. 1-2. Xineru de 1979. en llinia dende'l 20 d'ochobre de 2004. doi:10.1016/0008-8749(79)90215-6. ISSN 0008-8749. http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/0008874979902156. Consultáu'l sábadu 31 de marzu de 2012 (rique suscripción). «Noticia publicada como nota histórica».

[6] «¿Qué ye neuroinmunología?». Consultáu'l 14 de setiembre de 2016.

[1]

[2]

[3]

[4]

[nota 1]

[5]