Saltar al conteníu

Comerciu atlánticu d'esclavos

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Reproducción d'un cartelu anunciando una puya d'esclavos en Charleston, Carolina del Sur, en 1769.

El comerciu atlánticu d'esclavos, tamién conocíu como'l comerciu tresatlánticu d'esclavos, fai referencia al tráficu d'esclavos que tuvo llugar al traviés del Océanu Atlánticu ente los sieglos XVI y XIX. La inmensa mayoría de los esclavos envueltos nel tráficu atlánticu yeren africanos de les zones centrales y occidentales del continente, na so mayoría prisioneros de les guerres ente etnies rivales que yeren vendíos por comerciantes africanos d'esclavos a compradores europeos, quien los tresportaben a les sos colonies en Norte y Suramérica. Ellí, los esclavos yeren obligaos a trabayar nos plantíos de café, cocu y algodón, nes mines d'oru y plata, nos campos d'arroz, na industria de la construcción, na madera, na construcción de barcos y en llares como sirvientes.

El comerciu d'esclavos ye denomináu «Maafa» por académicos africanos y afroamericanos, términu que significa «holocaustu» o «gran desastre» en Suaḥili. Dellos académicos, como Marimba Ani y Maulana Karenga, utilicen les espresiones «holocasuto africanu» o «holocaustu de la esclavitú».[1]

Precedentes

[editar | editar la fonte]

Viaxe atlánticu

[editar | editar la fonte]

El comerciu atlánticu d'esclavos empezó tres les primeres rellaciones ente continentes que punxeron en contautu'l Vieyu Mundu (Europa y África) col Nuevu Mundu (América del Norte y Suramérica). Mientres sieglos, les corrientes fixeren los viaxes al traviés de los océanus especialmente difíciles y ariesgados pa los barcos disponibles na dómina, lo que torgara'l contautu ente esos continentes.[2] Nel sieglu XV, sicasí, nuevos desarrollos teunolóxicos europeos dexaron la construcción de buques meyor preparaos pa enfrentase a eses corrientes, lo que faía posible los viaxes pol océanu Atlánticu. Al llogralo, los mercantes europeos entraron en contautu con sociedaes na mariña oeste d'África y n'América con quien nunca antes entraren en contautu.[3]

Esclavitú africana

[editar | editar la fonte]

La esclavitú yera practicada en delles partes d'África,[4] Europa,[4] Asia[4] y América antes del empiezu del comerciu atlánticu d'esclavos. Esiste evidencia d'esclavitú llevada a cabu por dellos estaos africanos, quien esportaben esclavos de la mesma a otros estaos africanos, europeos y asiáticos con anterioridá a la colonización europea d'América.[5]

El comerciu atlánticu d'esclavos nun foi l'únicu comerciu d'esclavos que tuvo llugar n'África, anque foi'l mayor en volume ya intensidá. Tal que Elikia M’bokolo escribió en Monde diplomatique, «el continente africanu foi sangráu de los sos recursos humanos por toles rutes posibles. Al traviés del Sahara, del mar Bermeya, dende los puertos del océanu Índicu y al traviés del Atlánticu. Siquier diez siglos d'esclavitú en beneficiu del mundu musulmán (dende'l sieglu novenu al diecinueve). Cuatro millones de persones esclavizadas esportaos al traviés del mar Roxu, otros cuatro millones al traviés de los puertos Suaḥili del océanu Índicu, aproximao nueve millones na ruta de les caravanes trans-saḥariana, y d'once a venti millones (dependiendo del autor) al traviés del océanu Atlánticu.»[6][7]

Sieglos XVI y XVII

[editar | editar la fonte]
Grupu d'homes, muyeres y neños prindaos pa ser llevaos a un mercáu d'esclavos.

El comerciu atlánticu d'esclavos suel estremase en dos yeres, conocíes respeutivamente como'l Primera y Segundu Sistema Atlánticu.

El Primer Sistema Atlánticu foi'l comerciu d'africanos esclavizados escontra, principalmente, les colonies suramericanes de los imperios español y portugués. Representó solo alredor del 3% de tol comerciu atlánticu d'esclavos. Empezó, nuna escala significativa, escontra 1502[8] y caltúvose hasta 1580, cuando Portugal xunióse temporalmente con España. Ente que los portugueses comerciaban por sigo mesmos con esclavos, l'imperiu español utilizaba'l sistema del asientu, concediendo a los mercantes (mayoritariamente d'otros países) la llicencia pa comerciar con esclavos coles sos colonies. Mientres el primer Sistema Atlánticu, la mayor parte de los comerciantes fueron portugueses, quien ostentaron un cuasi monopoliu d'esti tráficu, anque dellos comerciantes holandeses, ingleses, españoles y franceses tamién participaron nel comerciu d'esclavos.[9] Tres la unión, Portugal quedó debilitáu, siendo'l so imperiu colonial atacáu polos holandeses y británicos.

Principales rexones de procedencia d'esclavos n'África, ente los sieglos xv y xix.

El Segundu Sistema Atlánticu referir al tráficu d'africanos esclavizados realizáu mayoritariamente por comerciantes británicos, portugueses, franceses y holandeses. El principal destín d'esta fase fueron les colonies caribeñes, Brasil y América del Norte, a midida que un númberu de países europeos construyíen colonies económicamente dependientes de la esclavitú nel Nuevu Mundu. Ente los proponentes d'esti sistema tán John Hawkins y Francis Drake.

Solo una cifra llixeramente cimera al 3% de les persones esclavizadas fueron comerciadas ente 1450 y 1600, 16% nel sieglu XVII. Más de la metá d'ellos fueron esportaos nel sieglu XVIII, siendo'l restante 28.5% oxetu de tráficu mientres el sieglu.[10]

Comerciu triangular

[editar | editar la fonte]
"El comerciu d'esclavos" por Auguste François Biard, 1840.

Los colonialistes europeos primeramente practicaben un sistema coles mesmes de trabayos forzaos y d'esclavitú de nativos americanos, esclavizando a la mayor parte de los nativos del Nuevu Mundu. Por distintes razones, los africanos reemplazaron a los nativos americanos como la principal población esclavizada d'América. En dellos casos, como'l de les islles del Caribe, les guerres y enfermedaes como la viruela esaniciaron a los nativos dafechu. N'otros casos, como en Carolina del Sur, Virginia y Nueva Inglaterra, la necesidá d'aliances coles tribus natives sumada a la disponibilidad d'esclavos africanos a precios algamadizos llevaron a la progresiva desapaición de la esclavitú de nativos americanos.[ensin referencies]

El primer llau del triángulu que formaba'l comerciu triangular d'esclavos yera'l comerciu de bienes dende Europa a África. Un bon númberu de reis y comerciantes africanos tomó parte nel comerciu d'esclavos ente 1440 y hasta aproximao 1833. Por cada captivo, los gobernantes africanos recibíen una variedá de bienes d'Europa, ente los que s'inclúin armes, munición y otros bienes industriales. La segunda pata del triángulu esportaba africanos esclavizados al traviés del océanu Atlánticu a América y les islles del Caribe. El tercer y últimu llau del triángulu formar el regresu de bienes a Europa dende América. Estos bienes yeren frutu de los plantíos y mines trabayaes polos esclavos, y ente'l so productos incluyíase algodón, azucre, tabacu y ron.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. «African Holocaust Special». African Holocaust Society. Archiváu dende l'orixinal, el 2017-05-05. Consultáu'l 22 de febreru de 2011.
  2. Thornton 1998. páxs. 15-17.
  3. Thornton 1998. páxs. 13.
  4. 4,0 4,1 4,2 Historical survey > Slave societies
  5. Ferro, Mark (1997). Colonization: A Global History. Routledge. p. 221, ISBN 978-0-415-14007-2.
  6. Elikia M’bokolo, April 2, 1998, The impact of the slave trade on Africa, Monde diplomatique[1]
  7. Obadina, Tunde (2000). «Slave trade: a root of contemporary African Crisis» (inglés). Africa Economic Analysis. Consultáu'l 15 d'abril de 2012.
  8. Anstey, Roger: The Atlantic Slave Trade and British abolition, 1760–1810. Londres: Macmillan, 1975, p.5.
  9. Emmer, P.C.: The Dutch in the Atlantic Economy, 1580–1880. Trade, Slavery and Emancipation. Variorum Collected Studies Series CS614, 1998, páxs.17.
  10. Lovejoy, Paul E.:The Volume of the Atlantic Slave Trade. A Synthesis. In: Northrup, David (ed.): The Atlantic Slave Trade. D.C. Heath and Company 1994.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]