Saltar al conteníu

Carlos Ruckauf

De Wikipedia
Carlos Ruckauf
Gobernador de la Provincia de Buenos Aires

10 avientu 1999 - 3 xineru 2002
Eduardo Duhalde - Felipe Solá
Vicepresidente d'Arxentina

8 xunetu 1995 - 10 avientu 1999
← ensin valor - Carlos Álvarez (es) Traducir
embaxador


diputáu d'Arxentina

Vida
Nacimientu Ramos Mejía (es) Traducir10 de xunetu de 1944 (80 años)
Nacionalidá Bandera d'Arxentina Arxentina
Estudios
Estudios Universidá de Buenos Aires
Llingües falaes castellanu
Oficiu abogáu, diplomáticu, políticusindicalista
Llugares de trabayu Buenos Aires
Premios
Creencies
Partíu políticu Partido Justicialista (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata

Carlos Federico Ruckauf (10 de xunetu de 1944Ramos Mejía (es) Traducir) ye un políticu arxentín afiliáu al Partíu Xusticialista. Ocupó munchos cargos públicos, ente ellos el de ministru de Trabayu del gobiernu de María Estela Martínez de Perón, ministru y vicepresidente de Carlos Saúl Menem, y gobernador de la provincia de Buenos Aires.

Biografía

[editar | editar la fonte]

Ruckauf nació na provincia de Buenos Aires; a la separación de los sos padres, a los 7 años d'edá, moró mientres un tiempu en Mar del Plata cola familia del so güelu paternu antes de treslladase, cola so madre y el so padrastru, a Buenos Aires y depués a la provincia de Salta. Empezó'l so educación secundaria nel llicéu militar de la ciudá, pero pocu más tarde volvió col so padre a Buenos Aires. Remataría los sos estudios de nuevu en Salta, y volvería a Buenos Aires a estudiar derechu na Universidá de Buenos Aires, d'onde egresaría en 1967.

Na so adolescencia interesar pola música folklórica, tomando clases de guitarra con Juan Carlos Saravia.[ensin referencies]

Entamos de la so carrera política

[editar | editar la fonte]

Trabayando como dactilógrafo nuna compañía aseguradora, empezó a actuar como sindicalista nel Sindicatu del Seguru, del cual rápido aportó a secretariu, y trabó rellación con Lorenzo Miguel, dirixente de la Unión Obrera Metalúrxica; cola so proteición, llegaría al cargu de ministru de Trabayu de María Estela Martínez dende'l 15 de xunetu de 1975 hasta que'l golpe d'estáu derrocar el 24 de marzu de 1976.

Mientres el menemismo

[editar | editar la fonte]

Funcionariu del gobiernu de Carlos Saúl Menem, primero como Ministru del Interior y depués como vicepresidente.

Cuestionáu polos familiares de les víctimes del atentáu a la AMIA en 1994, cuando yera Ministru del Interior, por depender del so ministeriu les fuercies de seguridá qu'operaron antes y dempués del atentáu.

Gobernador de la Provincia de Buenos Aires

[editar | editar la fonte]

Foi electu gobernador de la provincia de Buenos Aires col 48,34%; venciendo a la candidata de l'Alianza, la Frepasista Graciela Fernández Meijide.[2]

Los sos periodu al mandu de la gobernación de la provincia de Buenos Aires (1999-2002) foi bien cuestionaos. Ente dalgunos d'esos cuestionamientos figuren la política conocida como mano dura contra la delincuencia (llegó a afirmar «hai que meter bala a los delincuentes»)[3][4]promovió xunto a Lleón Arslanian la eliminación de la estructura de mandu centralizáu provincial de la Policía -el xefe y la cúpula- foi la exa de la reforma que Arslanián escurrió y instrumentó cuando foi per primer vegada ministru de Seguridá bonaerense, ente abril de 1998 y agostu de 1999. Diseñar en 1998 un denomináu «plan trienal» pa la fuercia de seguridá, con cambeos na formación de los futuros policías, con exa nun cambéu cuasi total nos conteníos docentes, y qu'incluya, siquier pa determinaes especializaciones, cursos de nivel universitariu.[5]

Mientres el segundu semestre de 2001 punxo en circulación na provincia títulos públicos a manera de moneda denominaos Patacón, pa desaniciar la falta de circulante y l'enorme endeudadamiento provincial.[6][7]

Discutinios

[editar | editar la fonte]
  • Foi criticáu por utilizar la so firma como logotipu provincial, estampándola, en zapatielles que la provincia partía en zones carenciadas.[8][9]

Nesi momentu, los dos músicos poner a llombos del vicepresidente y de forma improvisada, cantáron-y los primeros versos del futuru cantar: «Viense l'españíu, de la mio guitarra, del to gobiernu, tamién».[10] Esti fechu, disgustó a Ruckauf y cafiante, ignoró a los dos músicos.[10] Darréu, mandó a los sos guardaespaldes a cutir a Cordera y Verenzuela (sic).[10]

Ministru d'Eduardo Duhalde

[editar | editar la fonte]

Cuando arrenunció'l gobiernu de Fernando de la Rúa, Ruckauf dexó la gobernación y foi nomáu como Ministru de Rellaciones Esteriores.[11] El so vicegobernador Felipe Solá,[ensin referencies] quien siguió la so xestión tres l'arrenunciu y foi reelecto, esta vegada como gobernador, en 2003.

Actividaes posteriores

[editar | editar la fonte]

Foi electu nel añu 2003 como diputáu nacional pol PX.[12] La llista incluyó a dellos funcionarios d'Eduardo Duhalde. P'aportar al cargu tuvo de sortear 2 impugnaciones. Una d'elles, foi pol so papel cada vez más documentáu na desapaición de 14 obreros de Mercedes Benz en 1975.

Recibió un escrache de parte de FÍOS tres les sos declaraciones nel marcu de los Xuicios pola Verdá, a la salida de los tribunales federales de La Plata, en payares de 2003.[13]

Sufrió un pidíu de xuiciu políticu de parte de dellos llexisladores de centroizquierda y izquierda, pola so negativa a que la Comisión de Derechos Humanos de la ONX tratara la tema de la invasión d'EE. XX. a Iraq. Dalgunos de los impulsores fueron l'ARI d'Elisa Carrió, Luis Zamora, Alfredo Bravo y el socialismu y Patricia Walsh, por considerar que Ruckauf foi "funcional a les necesidaes diplomátiques d'Estaos Xuníos".[14]

Darréu, al tratase la impugnación del diputáu electu Luis Patti, pol so papel mientres la represión illegal y les sos declaraciones sobre la tortura, ausentar al momentu de la votación.

En 2011 foi tercer candidatu a Diputáu Nacional pol Frente Popular, que llevó como candidatu a presidente a Eduardo Duhalde, nun resultando electu.

Cargos ocupaos

[editar | editar la fonte]

Bibliografía

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. «Resolución N° 479/003. ENTREGA DE MEDALLA DE LA REPUBLICA ORIENTAL DEL URUGUAY. DOCTOR CARLOS FEDERICO RUCKAUF». Dirección Nacional de Impresiones y Publicaciones Oficiales. Consultáu'l 15 xunu 2020.
  2. «Archived copy». Archiváu dende l'orixinal, el 2017-10-14.
  3. http://www.lanacion.com.ar/1200964-ruckauf-díxi-y a-scioli-que se debe-encarar-una-solucion-a-la italiana-contra-el delitu
  4. https://web.archive.org/web/20140812205037/http://sur.infonews.com/notes/impugnen-ruckauf-promotor-de-meter-bala
  5. http://www.colonbuenosaires.com.ar/semanariocolondoce/cgi-bin/hoy/archivos/00001421.html
  6. larepublica.com.uy (22-08-2001) Buenos Aires paga con "patacones" - Consultáu'l 21 d'avientu de 2010
  7. clarin.com (17-12-2001) - Piden a los comerciantes qu'acepten los patacones serie B - Consultáu'l 21 d'avientu de 2010
  8. eldia.com.ar (12-11-2000) Ruckauf aportuna cola mano dura - Consultáu'l 21 d'avientu de 2010
  9. clarin.com (15-03-2001) - Ruckauf dio un mal pasu coles zapatielles col so nome Archiváu 2017-01-05 en Wayback Machine - Consultáu'l 21 d'avientu de 2010
  10. 10,0 10,1 10,2 Sebastián Ramos (17 d'abril de 2003). «Tarreza premonitoriu» (castellanu). La Nación. Consultáu'l 11 de payares de 2014.
    Cuando en 1998 Bersuit editó "Llibertinaxe" (el so álbum más esitosu, que vendió cerca de 100 mil copies y dexó la resurreición del grupu), los mozos apoderar d'esi ésitu bautizáu "Viense" y facer propiu. "Viense l'españíu", anunciaba Cordera. Y, el 20 d'avientu de 2001, l'españíu asocedió.
  11. http://www1.rionegro.com.ar/arch200201/p03g07a.html
  12. http://www.eldia.com/nota/1999-12-10-carlos-ruckauf-gobernara-dende-güei-la nuesa-provincia
  13. sumíos.org (05-11-2003) - Ruckauf se desligó de la represión illegal y foise escrachado - Consultáu'l 21 d'avientu de 2010
  14. pagina12.com.ar (30-03-2003) - Bombardiar ciudaes ye derechu y humanu - Consultáu'l 21 d'avientu de 2010

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]

Carta de López Echagüe a Cercu Carlotto


Predecesor:
Eduardo Menem
(Presidente Provisional del Senáu)
Presidente del Senáu de la Nación Arxentina
19951999
Socesor:
Carlos Álvarez