Saltar al conteníu

Alonso Marcos de Llanes Argüelles

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Alonso Marcos de Llanes Argüelles
Arzobispo de Sevilla (es) Traducir

15 avientu 1783 - 7 xineru 1795
← Francisco Javier Delgado Venegas (es) Traducir - Antonio Despuig y Dameto (es) Traducir →
Diócesis: Archidiócesis de Sevilla
obispo de Segovia (es) Traducir

6 xunu 1774 - 15 avientu 1783
← Juan José Martínez Escalzo - Juan Francisco Jiménez del Río →
Diócesis: Diócesis de Segovia (es) Traducir
Vida
Nacimientu Palaciu del Rebollín, 26 d'abril de 1732[1]
Nacionalidá España
Muerte 7 de xineru de 1795[2] (62 años)
Estudios
Estudios Universidá d'Uviéu
Llingües falaes castellanu
Oficiu presbíteru católicu romanu
Premios
Creencies
Relixón Ilesia Católica[3]
Cambiar los datos en Wikidata

Alonso Marcos de Llanes Argüelles, tamién llamáu Alfonso Marcos Llanes[4][5][6][7][8] (26 d'abril de 1732, Palaciu del Rebollín – 7 de xineru de 1795) foi un aristócrata, eclesiásticu y escritor español, obispu de Segovia y arzobispu de Sevilla.

Biografía

[editar | editar la fonte]

De familia noble, nació'l 26 d'abril de 1732 nel palaciu del Rebollín de la villa de Noreña (Asturies). Yera fíu de Menendo de Llanes Campumanes, señor de les cases de Llanes de Viḷḷayana y Campumanes de Muñón Cimiru y de la torre de Fresnéu, tou nel conceyu de Ḷḷena, el so rexidor perpetuu, y de Teresa Antonia d'Argüelles Cienfuegos y Villazón, señora del palaciu del Rebollín.[9][10]

En graduándose de bachiller n'Uviéu, foi colexal de San Pelayo n'Salamanca y xuez d'estudios d'esta universidá, y llicencióse en cánones por la d'Ávila. Canónigu doctoral de les catedrales de Palencia y Sevilla, foi diputáu a Madrid por esti cabildru metropolitanu y condecoráu cola gran cruz de la Orde de Carlos III.[11]

Obispu de Segovia

[editar | editar la fonte]

El 6 de xunu de 1774 foi nomáu obispu de Segovia, siendo ordenáu'l 28 d'agostu del mesmu añu.[4] Visitó la diócesis y formó el plan d'ereición y dotación de curatos, aprobáu pol rei, y fundó'l Seminariu Conciliar de San Frutos y San Ildefonso.[12] Tamién promovió la creación d'una Sociedá Económica d'Amigos del País de la provincia de Segovia en 1776, que finalmente nun consiguió pola oposición de dellos sectores de la ciudá.[13][14] Nesi mesmu añu ordenó sacerdote al so amigu Antoniu Vidaurre, qu'amás de relixosu foi pintor, poeta y autor dramáticu.[15]

En 1782 foi asistente de fray Pedru Ximénez, prior del monesteriu d'El Escorial nel funeral de la infanta María Lluisa Carlota de Borbón, fía de Carlos IV d'España y de María Lluisa de Parma, acompañando'l cadabre dende'l Palaciu Real de San Ildefonso.[16] Caltener nel cargu hasta l'añu 1783, en que foi treslladáu a l'archidiócesis de Sevilla.

Arzobispu de Sevilla

[editar | editar la fonte]
Palaciu del Rebollín en Noreña, llugar de nacencia d'Alonso.

Tomó posesión del so nuevu cargu'l 15 d'avientu.[4] Na diócesis planió un seminariu que nun llegó a fundar, y ye destacable la so participación artística. Intervieno nel solado de la catedral de Sevilla ente 1789 y 1793 y n'otres execuciones nel templu; dotó la biblioteca del palaciu Arzobispal (nel que se caltién una semeya so, obra de Xosé Suárez en 1793) y apurrió numberoses pintures pal palaciu. Coles mesmes, llevó a cabu importantes reformes nel palaciu arzobispal de Umbrete, residencia veraniega de los prelaos, que tamién arriqueció con diversidá d'obres d'arte. Tamién participó nes reformes del conventu del Espíritu Santu y del de Santa María la Real.[17]

Amás, foi proteutor de la Universidá de Sevilla, que-y compensó con «los cuatro borlas», una mención similar al honoris causa.[18] La Hermandá de Los Negrinos de Sevilla clamió-y la so pertenencia a ella, a lo que'l preláu aportó, siendo recibíu como hermanu mayor el 7 de xunetu de 1784, siendo presidente Tomás Baltasar de Morales.[19]

Fallecimientu

[editar | editar la fonte]

Finó en Sevilla'l 7 de xineru de 1795,[11] siendo soterráu na cripta de la ilesia del Sagrariu de Sevilla.[20] El Mercuriu Históricu y Políticu recoyó la noticia de la so muerte y defínelu nos siguientes términos:

El so zelo pastoral mientres ocupó una y otra Siella foi bien encamentáu, y del dexó munchos y señalaos testimonios: visitó personalmente dambes Diócesis: formó nelles el plan d'ereición y dotación de Curatos, que mereció l'aprobación de SM.: alzó na de Segovia el Seminariu Conciliar, que'l so establecimientu promovía na de Sevilla igualmente que'l plan d'uniones de Capellaníes incongruas del Arzobispáu, dempués de fundar y arriquecer la Biblioteca pública de la Dignidá. La so caridá, mansedume y humildá van faer eterna la so memoria ente los sos diocesanos y los Sacerdotes Franceses emigraos, que lloren la muerte d'un Preláu qu'a toos manifestábase bonable, benignu y caritatible.
[12]

Como homenaxe póstumu, la corporación municipal de la so villa natal punxo'l so nome a la biblioteca pública.[21]

Obra[11]

[editar | editar la fonte]
  • Demostración históricu-canónica-llegal de los reales privilexos y donaciones que fixeron los señores reis San Fernando y Don Alonso'l Sabiu, el so fíu, al reverendu arzobispu y cabildru de Sevilla (Madrid, 1771).
  • Exhortación pastoral a los vicarios, cures párrocos, confesores, predicadores y demás fieles del so obispáu, por cuenta de la estensión del Añu Santu (Madrid, 1776).
  • Pastoral en que s'espliquen los motivos y los medios por que los fieles tributen a Dios les gracies polos prósperos sucesu de la Monarquía... (Segovia, 1784).
  • Plan y decretu de creación y dotación de curatos del arzobispáu de Sevilla (Sevilla, 1791).


Predecesor:
Xuan Xosé Martínez Escalzo 		Obispu de Segovia
1774-1783 		Socesor:
Xuan Franciscu Jiménez del Ríu
Predecesor:
Francisco Javier Delgado Venegas 		Arzobispu de Sevilla
1783-1795 		Socesor:
Antoniu Despuig y Dameto

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Afirmao en: Diccionario biográfico español. Identificador DBE: 24464/alonso-marcos-llanes-y-arguelles. Apaez como: Alonso Marcos Llanes y Argüelles. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Editorial: Real Academia de la Historia. Llingua de la obra o nome: castellanu. Data d'espublización: 2011.
  2. ↑ Afirmao en: Diccionario biográfico español. Identificador DBE: 24464/alonso-marcos-llanes-y-arguelles. Apaez como: Alonso Marcos Llanes y Argüelles. Editorial: Real Academia de la Historia. Llingua de la obra o nome: castellanu. Data d'espublización: 2011.
  3. ↑ Afirmao en: Catholic-Hierarchy.org. Identificador Catholic Hierarchy de persona: llanes. Data de consulta: 22 ochobre 2020. Llingua de la obra o nome: inglés.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Catholic Hierarchy: ficha d'Alfonso Marcos Llanes, consultáu'l 28 d'abril de 2013.
  5. ↑ Portal GeneAll.net: Alfonso Marcos Llanes, consultáu'l 28 d'abril de 2013.
  6. ↑ Hermandá de Los Negrinos: Xunta de Gobiernu: Biografia del Cardenal Alfonso Marcos de Llanes y Argüelles (+1795) Archiváu 2013-06-22 en Wayback Machine, consultáu'l 28 d'abril de 2013.
  7. ↑ Francisco de Borja Cienfuegos-Xovellanos González-Coto (2004): Memories del artilleru Xosé María Cienfuegos Xovellanos (1763-1825), páxs. 50.
  8. ↑ Ángel Fernández Collada (2000): Obispos de la Provincia de Toledo (1500-2000), páxs. 148.
  9. ↑ Miguel Lasso de la Vega y López de Tejada y Francisco Javier Pérez de Rada y Díaz Rubín (1992): Llinaxes y palacios uvieínos, datos pa la so historia, Ediciones Hidalguía, páxs. 132 y ss.
  10. ↑ Xusto García Sánchez (1999): El Sínodu diocesanu d'Uviéu de 1769, páxs. 40 y ss.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Vivir Asturies: biografía d'Alonso Marcos de Llanes Argüelles Archiváu el 17 de febreru de 2012 na Wayback Machine..
  12. ↑ 12,0 12,1 Mercuriu Históricu y Políticu (xineru de 1795): Noticies, páxs. 119-120.
  13. ↑ Xuan de Contreras y López de Ayala, marqués de Lozoya (2002): Historia de les corporaciones de denestrales de Segovia, edición de la editorial Maxtor, páxs. 107.
  14. ↑ Memorial lliterariu, instructivu y curiosu de la Corte de Madrid, Imprenta Real, setiembre de 1786, nᵘ 33, tomu IX, páxs. 6.
  15. ↑ Xosé Antoniu Álvarez y Baena (1791): Fíos de Madrid: pernomaos en santidá, dignidaes, armes..., vol. 4, páxs. 396.
  16. ↑ Mercuriu Históricu y Políticu (1782): Noticies, páxs. 282 y ss.
  17. ↑ Franciscu Amor Martínez (2000): Les empreses artístiques del arzobispu ilustráu D. Alonso de Llanes y Argüelles (1783-1795) (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión)., en Llaboratoriu d'Arte, nᵘ 13.
  18. ↑ Xuan Guillén Torralba: Entamos teolóxicos ya intelectuales de Blanco White (1775-1800).
  19. ↑ Isidoro Moreno Navarro (1997): L'Antigua Hermandá de Los Negros de Sevilla..., Universidá de Sevilla, páxs. 152.
  20. ↑ Xuan Xosé Antequera Luengo: Memories sepulcrales de la catedral de Sevilla, páxs. 165-166.
  21. ↑ Conceyu de Noreña: direutoriu municipal, consultáu'l 28 d'abril de 2013.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Alonso_Marcos_de_Llanes_Argüelles&oldid=4237997»