Agropyron cristatum

De Wikipedia
Agropyron cristatum
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Liliopsida
Subclas: Liliidae
Orde: Poales
Familia: Poaceae
Subfamilia: Pooideae
Tribu: Triticeae
Xéneru: Agropyron
Especie: Agropyron cristatum
(L.) Gaertn.
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

Agropyron cristatum ye una especie de yerba perteneciente a la familia Poaceae. Esta planta utilízase de cutiu como forraxe y pal control de la erosión. Ye bien conocíu como una especie introducida nes praderíes de los Estaos Xuníos y Canadá.

Espiga
Vista de la planta
Vista de la planta
Vista de la planta
Vista de la planta
Vista de la planta
Vista de la planta
Hábitat
Hábitat
Hábitat

Historia[editar | editar la fonte]

Agropyron cristatum ye una de les varies especies de yerbes estrechamente rellacionaes que son conocíes como agropiro crestáu. Ye incapaz d'hibridar colos sos familiares similares, yá que ye una especie diploide, ente que'l so pariente más cercanu, Agropyron desortum, ye una especie tetraploidal.[1] Foi introducida dende Rusia y Siberia a América del Norte na primer metá del sieglu XX, y llargamente utilizada pa resembrar les tierres de cultivu marxinales abandonaes sometíes a diversos graos d'erosión del suelu y la reproducción secundaria.[2] A. cristatum ye bien llonxeva, con ratios de ser granible mientres 30 años o más.[3]

Descripción[editar | editar la fonte]

A. cristatum ye una yerba densamente moñuda, con tarmos qu'algamen un tamañu de 30 hasta 50 cm d'altor nel maduror. Los sos vaines son escabrosos o los más baxos pubescentes. Les sos fueyes son d'hasta 8 mm d'anchu, y escabrosas a pubescentes enriba. Los sos picos son planos y de 2-7 cm de llargu., Con espiguillas que van dende 8 hasta 15 mm de llargu, siendo 3-5-floriáu, densamente pobláu, y col espardimientu ascendente. Los sos glumas son 4-6 mm de llargu, y los sos lemas son de 6-8 mm de llargu y, o bien ensin arestes o aresta de punta.[4]

Hábitat[editar | editar la fonte]

A. cristatum afaise meyor a les condiciones seques de los pacionales y alcuéntrase con mayor frecuencia en tales circunstancies. Prefier 23-38 cm de precipitación per añu,[5] pero pueden tolerar más mugor nos sitios favorables, ampliando la so gama en condiciones de tundra y taiga,[6] y elevaciones d'hasta 2000 m sobre'l nivel del mar nes partes meridionales del so área d'adaptación.[7] Prefier suelos bien drenaos, limosos fondos[8] de mediana y moderadamente supuesta testura, incluyendo suelos de chernozem, Solonetzic, Regosolic,[9] Brunisolic y Luvisolic.[10] A. cristatum puede tolerar el salín nel rangu de 5 a 15 mS / cm[11] y prefier condiciones moderadamente alcalines.[9] Tien requerimientos de fertilidá media a baxa.[12] Nun tolera l'enllena enllargáu.[1]

A. cristatum ye'l más tolerante de los agropiros crestaos pero facer meyor en condiciones abiertes.[10] A. cristatum ye bien tolerante a la seca.[13] Por esta tolerancia a la seca empecipia una crecedera bien ceo na temporada, depués de dir latentes el conxuntu de granes hasta la seronda cuando se va presentar la nueva crecedera vexetativa si'l mugor ye abondu.[2]

A. cristatum ye bien tolerante de llendo,[7] anque so condiciones seques los nuevos biltos tienen de ser protexíos de llendo mientres siquier dos años poles plántulas son lentes pa desenvolvese.

Usos[editar | editar la fonte]

A. cristatum ye una planta altamente competitiva y persistente nes zones más seques, y tien una capacidá moderada d'espublizase per mediu de granes. Como tal, el so usu en y xunto al restu de les comunidaes de pacionales naturales dientro de les sos árees afeches, fuera de la so distribución nativa d'Eurasia, foi criticáu como un factor na perda de la biodiversidá natural de pacionales, anque inda se ta estudiando la tema.[14]

Taxonomía[editar | editar la fonte]

Agropyron cristatum describióse por (L.) Gaertn. y espublizóse en Novi Commentarii Academiae Scientiarum Imperalis Petropolitanae 14: 540. 1770.[15]

Etimoloxía

Agropyron: nome xenéricu que deriva de les pallabres griegues: agros = "campu, país" y pyron = "granu de trigu".[16]

cristatum: epítetu llatín que significa "con cresta".[17]

Sinonimia

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. 1,0 1,1 Hanson, A.A. 1972. Grass varieties in the United States. USDA Agricultural Handbook Non.170
  2. 2,0 2,1 Rosiere, R.Y. Publication year unknown. Introduced Forages. Tarleton State University, Stephenville, Texas. Retrieved 14 November 2011 from http://www.tarleton.edu/Departments/range/Grasslands/Introduced%20Forages/introducedforages.htm
  3. McLean, A., and A.L. van Ryswyk. 1973. Mortality in crested wheatgrass and Russian wildrye. J. Range Manage. 26(6): 431-433.
  4. Agriculture Canada- Agri-Food Canada. 2001. Grass key bio 164., Lethbridge, Alberta: Lethbridge Community College. 85 p.
  5. USDA, Soil Conservation Service. 1979. Plant materials for use on surface mined lands in western United States. Denver, Colo.
  6. Moss, E.H. 1983. Flora of Alberta (2nd edition). University of Toronto Press. Toronto, Ont
  7. 7,0 7,1 Plummer, A.P., D.R. Christenson, and S.B. Monsen. 1968. Restoring big-game range in Utah. Utah Division of Fish and Game. Publication Non. 68-3.
  8. Granite Seed. 1989. 1989-90 wholesale seed catalog. Granite Seed, Lehi, Utah. 32 pp.
  9. 9,0 9,1 Hafenrichter, A.L., J.L. Schwendiman, H.L. Harris, R.S. MacLauchlan, and H.W. Miller. 1968. Grasses and legumes for soil conservation in the Pacific northwest and great basin states. USDA Soil Conservation Service, Agriculture Handbook Non. 339.
  10. 10,0 10,1 Elliott, C.R., and M.Y. Hiltz. 1974. Forage introductions. Northern research Group, Canada Agriculture Research Branch, Publication Non. NRG 74-16.
  11. Laidlaw, T.F. 1977. The Camrose-Ryley project proposal (1975): a preliminary assessment of the surface reclamation potential on the Dodds-Roundhill coal field. Staff Report, Environment Conservation Authority. Edmonton, AB.
  12. Buckerfield's Ltd. 1980. Seeds for revegetating disturbed land: descriptive manual. Buckerfield's Seed Division. Vancouver, B.C.
  13. Plummer, A.P., A.C. Hull, Jr., G. Stewart, and J.H. Robertson. 1955. Seeding rangelands in Utah, Nevada, southern Idaho and western Wyoming. USDA Forest Service, Agriculture Handbook Non. 71.
  14. Henderson, D.C., Naeth, A.M.. 2010. Multi-scale impacts of crested wheatgrass invasion in mixed grass prairie. Biological Invasions 7(4):639-650. Retrieved 14 November 2011 from JSTOR database.
  15. «Agropyron cristatum». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 17 de xunetu de 2015.
  16. En Nomes Botánicos
  17. N'Epítetos Botánicos
  18. «Agropyron cristatum». The Plant List. Consultáu'l 17 de xunetu de 2015.
  19. «Agropyron cristatum». Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist of Selected Plant Families. Consultáu'l 17 de xunetu de 2015.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

  • Agriculture Canada- Agri-Food Canada. 2001. Grass key bio 164., Lethbridge, Alerta: Lethbridge Community College. 85 p.
  • Bleak, A.T., and W. Keller. 1973. Differential tolerance of some arid-range wheatgrasses to snow mold. J. Range. Manage. 2696): 434-435.
  • Buckerfield's Ltd. 1980. Seeds for revegetating disturbed land: descriptive manual. Buckerfield's Seed Division. Vancouver, B.C.
  • Elliott, C.R., and M.Y. Hiltz. 1974. Forage introductions. Northern research Group, Canada Agriculture Research Branch, Publication Non. NRG 74-16.
  • Granite Seed. 1989. 1989-90 wholesale seed catalog. Granite Seed, Lehi, Utah. 32 pp.
  • Hafenrichter, A.L., J.L. Schwendiman, H.L. Harris, R.S. MacLauchlan, and H.W. Miller. 1968. Grasses and legumes for soil conservation in the Pacific northwest and great basin states. USDA Soil Conservation Service, Agriculture Handbook Non. 339.
  • Hanson, A.A. 1972. Grass varieties in the United States. USDA Agricultural Handbook Non.170
  • Henderson, D.C., Naeth, A.M.. 2010. Multi-scale impacts of crested wheatgrass invasion in mixed grass prairie. Biological Invasions 7(4):639-650. Retrieved 14 November 2011 from JSTOR database.
  • Laidlaw, T.F. 1977. The Camrose-Ryley project proposal (1975): a preliminary assessment of the surface reclamation potential on the Dodds-Roundhill coal field. Staff Report, Environment Conservation Authority. Edmonton, AB.
  • McLean, A., and A.L. van Ryswyk. 1973. Mortality in crested wheatgrass and Russian wildrye. J. Range Manage. 26(6): 431-433.
  • Moss, E.H. 1983. Flora of Alberta (2nd edition). University of Toronto Press. Toronto, Ont.
  • Plummer, A.P., A.C. Hull, Jr., G. Stewart, and J.H. Robertson. 1955. Seeding rangelands in Utah, Nevada, southern Idaho and western Wyoming. USDA Forest Service, Agriculture Handbook Non. 71.
  • Plummer, A.P., D.R. Christenson, and S.B. Monsen. 1968. Restoring big-game range in Utah. Utah Division of Fish and Game. Publication Non. 68-3.
  • Plummer, A.P. 1977. Revegetation of disturbed intermountain area sites. Pages 302-339 IN: J.L. Thomas, ed. Reclamation and use of disturbed land in the southwest. The University of Arizona Press. Tucson, Ariz.
  • Rosiere, R.Y. Publication year unknown. Introduced Forages. Tarleton State University, Stephenville, Texas. Retrieved 14 November 2011 from http://www.tarleton.edu/Departments/range/Grasslands/Introduced%20Forages/introducedforages.htm
  • USDA, Soil Conservation Service. 1979. Plant materials for use on surface mined lands in western United States. Denver, Colo.

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]