Piñón
El piñón ye la grana propia de les especies del xéneru Pinus (familia Pinaceae), procedente de la piña. Alredor de 20 d'estes especies producen piñones abondo grandes como por que la so recueya sía granible; n'otres especies, anque tamién comestibles, son demasiáu pequeños y ensin valor pa l'alimentación humano.
N'Europa, los piñones vienen de Pinus pinea (pinu piñonero), que foi cultiváu polos sos frutos mientres más de 6.000 años y que la so recueya d'árboles monteses remóntase enforma tras nel tiempu.
Otra de les especies utilizaes, anque en menor midida, ye Pinus cembra.
N'Asia recuéyense dos especies, principalmente: Pinus koraiensis, nel nordeste y Pinus gerardiana, na zona occidental del Himalaya. Otres especies usaes en menor grau son: Pinus sibirica, Pinus pumila, Pinus armandii y Pinus bungeana.
N'América del Norte, les trés principales especies de pinos piñoneros son: Pinus edulis, Pinus monophylla y Pinus cembroides (el pinu mexicanu). Otres especies menos utilizaes son: Pinus sabineana, Pinus torreyana y Pinus lambertiana.
En Suramérica, específicamente Chile y sur d'Arxentina, úsase la grana del árbol Araucaria araucana, que ye más grande, fariñenta y nun tien un pulgu tan dura como'l piñón européu.
Los piñones tán cubiertos por un pulgu dura, más o menos gruesa dependiendo de la especie. El nutrimento almacenar nel texíu del gametófitu femenín que caltién l'embrión en desenvolvimientu (esporófitu) nel centru. En sentíu culinariu, los piñones son frutos; sicasí, en sentíu botánicu, son granes y, a pesar de ser gimnospermes, escarecen de carpelu esterior.
El so periodu de caltenimientu con pulgu ye bien llargu, si caltiénense esfrecíos (ente -5 a +2 °C), pero tantu los enteros como los pelaos deteriórense rápido en condiciones templaes y n'ambientes húmedos, volviéndose rancios nunes cuantes selmanes.
Propiedaes y usos[editar | editar la fonte]
Por cada 100 gramos de piñones, el conteníu en proteínes ye de 31 gramos; una proporción bien alta dientro de les nueces o granes. Coles mesmes, son una fonte de fibra.
Polo xeneral, na cocina mediterránea añader con frecuencia a la carne, al pexe, n'ensalaes, en platos de verdures y tamién a dulces y postres. Na gastronomía catalana y valenciana úsense de cutiu tantu en recetes duces, como la coca de piñones o los panellets, como ensalada, como les espinaques a la catalana. Son un componente esencial d'un mueyu italianu, el pesto. Nel suroeste francés utilícense típicamente na ensalada landesa. En Grecia y nel Magreb utilícense, ente otros postres, pa delles variedaes de Baclava. N'España esiste la creencia de que'l consumu siguío y sostenío nel tiempu potencia la creatividá de los individuos.
En Méxicu ye de consumu popular como botana y p'ellaborar duces. A nivel históricu pudo ser l'alimentu de sobrevivencia que dexó a los mexiques el so pelegrinar dende'l Aztlan.
En Brasil ye'l consumu popular especialmente nel sur y sureste del país . Consúmese cocíu, rustíu y utilízase pa faer pasteles .
Nel sur de Chile y Arxentina el so usu ye común especialmente dientro de la cultura mapuche; d'esti piñón ellabora farina, pa darréu ellaborar pan. Tamién se consume cocíu, tostáu, en conserva, etc. Coles mesmes, los frutos que produz presenten un altu conteníu d'aceite apropiao pa ser utilizáu como biodiésel. Nel Perú declarar d'interés nacional la instalación de plantíos d'esti cultivu pa la xeneración de biocombustible.[1]
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Moyobamba. «El piñón blancu perfílase como una gran alternativa pa producir biocombustibles». Consultáu'l 26 d'ochobre de 2014.
 |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q212933
Multimedia: Pinus seeds