Cercis siliquastrum

Cercis siliquastrum; árbol (de) l'amor
Clasificación científica
Reinu:	Plantae
División:	Magnoliophyta
Clas:	Magnoliopsida
Subclas:	Rosidae
Orde:	Fabales
Familia:	Fabaceae
Subfamilia:	Caesalpinioideae
Tribu:	Cercideae
Subtribu:	Cercidinae
Xéneru:	Cercis
Especie:	C. siliquastrum; L., Sp. Pl., vol. 1, p. 374, 1753[1]
Sinonimia
	Siliquastrum orbicularis Moench
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew	Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online	World Flora online
	[editar datos en Wikidata]

L'árbol (de) l'amor^[1] (Cercis siliquastrum) ye una especie arbórea de la familia de les lleguminoses (Fabaceae).

Descripción[editar | editar la fonte]

Árbol caducifoliu de talla pequeña qu'algama de normal de 4 a 6 m d'altura pero puede llegar hasta los 15,1 m. Algama la so crecedera plena a los 20 años aproximao. A principios de la primavera cubrir de flores roses, qu'apaecen primero que les fueyes. El tueru ye de madera lliso y clara, tornándose trabancosa y negra cola edá. La copa ye abierta ya irregular.

Les fueyes son simples, alternes, glabres, d'arrondaes a cordiformes, de 7 a 12 cm de llargor, col ápiz arrondáu y peciolaes. La inervación ye palmotiada. Son de color verde claro nel fexe y de tonu llixeramente glauco (gris-azuláu) nel viesu. Les fueyes nueves pueden tener una tonalidá rosada, y apaecen tardíamente, yá n'abril.

Les flores son hermafrodites, con una corola papilionácea de color rosa-lila o blanca. Tienen 1-2 cm de llargor y arrexuntar en recímanos de 3-6 flores qu'apaecen primero que les fueyes, en marzu-abril, sobre les cañes y tamién sobre'l tueru (caulifloria). Los frutos son llegumes indehiscentes con una estrecha (1-2 mm) ala ventral, de color acoloratáu a marrón escuro según el grau de maduración. Son colgantes, bien numberoses y miden unos 6-10 por 1,5 cm. Maurecen en xunetu y permanecen nel árbol hasta'l siguiente floriamientu. Les grana son ovoideo-oblongues, daqué estruyíes, de color pardu, con filo apical y ensin endosperma.

Distribución y hábitat[editar | editar la fonte]

Ye nativu de la zona norte del Mediterraneu, dende Francia hasta Oriente Próximu. Introducíu n'Europa Central, África tropical y América del Norte.^[2]^[3]

Alcuéntrase de normal en rimaes grebes a lo llargo de les riberes de los ríos, preferentemente en terrenes caliares, pero puede tolerar los moderadamente acedos. Aguanta'l fríu, hasta -10 °C pero non les xelaes enllargaes. Ye resistente a la seca y nun tolera'l encharcamiento del suelu.

Historia[editar | editar la fonte]

Exemplu de la caulifloria, flores naciendo del tueru.

Un antiguu mitu diz que d'esti árbol aforcóse Judas Iscariote dempués de traicionar a Cristu, por ello dáse-y el nome de árbol de Judas, lo que probablemente seya una corrupción del nome común en francés "Arbre de Judée" que significa árbol de Xudea, refiriéndose a la rexón onde se da.^[4]

La so llegada a Europa tuvo llugar na dómina de les cruzaes (añu 1200) y el so primer destín foi Francia. Dende esi momentu la so estensión pol continente foi bien rápida. Apaeció frecuentemente nos herbarios del sigo XVI y XVII.^{[ensin referencies]}

Na dómina del Imperiu bizantín yera unu de los árboles qu'en mayor númberu crecíen en Constantinopla, nes riberes del Bósforo. El so color moráu purpúreo yera de la predilección de los emperadores bizantinos, la púrpura yera'l color imperial, los sos vistíos y tocaos yeren d'esti color, color d'usu esclusivu de la familia imperial bizantina^{[ensin referencies]}. Na actualidá, na antigua ciudá de Constantinopla, agora Istambul, siguen viéndose gran cantidá d'estos árboles a lo llargo de les riberes del Bósforo, siendo'l "Erguvan" (nome en turcu) l'árbol qu'identifica a la ciudá d'Istambul.

Usos[editar | editar la fonte]

Les flores tienen un prestosu gustu picante, y pueden comese n'ensalada mista, o en buñuelos. En delles zones se escabechaban con vinagre los biltos florales.

Los frutos utilizáronse tradicionalmente na medicina popular como astringentes.

El so madera nun ye de bona calidá, pos se tuerci con facilidá y descomponse llueu albentestate. Pero ye un bon árbol de xardín, usáu n'alliniaciones y paseos, por cuenta de la so solombra y floriamientu. Ye aptu pa la formación de sebes altes.

==Propiedaes usa la corteza pa dolores de cabeza y pa catarros.

Principios activos

Nes granes atópense galactoglucomananes.^[5]

Taxonomía[editar | editar la fonte]

Cercis siliquastrum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 374. 1753.^[6]

Etimoloxía

Cercis: nome xenéricu que remanez del griegu antiguu "kerkis", que designaba al Ciclamor.

siliquastrum: epítetu que puede tener dos acepciones, bien faer referencia al tipu de frutu que tien, una silicua, o bien que ta formáu pola voz llatina silique, algarrobo y el sufixu astrum, paecíu, esto ye paecíu al algarrobo.

Sinonimia:

Siliquastrum orbicularis Moench^[7]

Nomes comunes[editar | editar la fonte]

Árbol del amor, árbol de Xudea o de Judas, nandumbu, algarrobo llocu, arjorán, ciclamor común, siclamor. El nome árbol del amor provién del color rosa de les sos flores y de la forma acorazonada de les fueyes.