Saltar al conteníu

Reinu de Sussex

Coordenaes: 50°N 0°E / 50°N 0°E / 50; 0
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Reinu de Sussex
(de 477 a 825)		 Reinu de Wessex →
estáu desapaecíu
Alministración
Llingües oficiales inglés antiguu
Xeografía
Coordenaes 50°N 0°E / 50°N 0°E / 50; 0
Cambiar los datos en Wikidata

El Reinu de Sussex o Reinu de los Saxones del Sur (n'inglés antiguu: Sūþseaxna rīce) foi una colonia saxona y darréu un reinu independiente de los saxones na mariña sur d'Inglaterra fundáu nel sieglu V, tres la retirada de los romanos de la islla de Britania. Foi unu de los Estaos de la denomada Heptarquía Anglosaxona, periodu de la historia inglesa ente los sieglos V ya IX. Anque ye consideráu unu de los siete reinos principales de la Heptarquía, la so importancia política foi menor inclusive que la de dellos reinos consideraos secundarios como Hwicce o Lindsey. La historia del reinu ta llena de llagunes, y los reinos vecinos de Wessex y Mercia exercieron el so dominiu sobre Sussex dende mediaos del sieglu VI hasta la so incorporación definitiva al reinu anglosaxón en 825.

Oríxenes del Reinu de Sussex

[editar | editar la fonte]

La fundación del Reinu de Sussex ye la más escura y revesosa de tolos Estaos de la Heptarquía, per un sitiu la falta de fontes históriques de la dómina, por otru la falta d'afayos arqueolóxicos que respuendan por la historia y, a lo último, les grandes llagunes ente la supuesta fundación del reinu y les posteriores referencies a Sussex.

La Lleenda
Les ASC[1] cúntennos que los saxones llegaron a Sussex nel añu 477 en tres barcos al mandu d'Ælle y los sos trés fíos Cymen, Wlenking y Cissa. Desembarcaron nun llugar llamáu Cymenshore, ellí mataron a munchos britanos y facer fuxir escontra'l monte de Andredes.[2] En 485 Ælle gana a los britanos nun llugar llamáu Mecred's- Burnsted.[3] Y en el 491 sitien el fuerte de Andredes, conquistar y masacran a los sos habitantes.[4] Ente 491 y 607, onde les cróniques dicen que Ceolwulf de Wessex llucha contra los saxones del sur, atopamos un enorme vacíu. Tenemos otres menciones de Ælle: Beda[5] facer al nomar la llista de Bretwaldes (principal gobernante de Britania), y diz que Ælle foi'l primeru d'ellos. Igualmente les ASC asitiar como primer Bretwalda na so propia llista, que s'atopa na entrada del añu 827, anque esta paez basada na Beda.

Llocalizaciones

  • Cymenshore (tamién Cumeneshore, Cumenshore, Cimeneres horan, Cymeneres horan): El llugar de desembarcu de los saxones nun ta respondíu por por nenguna evidencia arqueolóxica. Por delles referencies cruciaes con “charters”, dellos historiadores[6][7] asitiar cerca de Selsey, nel sur de la península (cabu de Selsey Bill), nos Owers o'l Mixon, castros y bancos de sable al sur del cabu) o al norte de la península na badea de Pagham.
  • Mecred's- Burnsted (tamién Mercredesburne o Mearcred's Burn): El llugar de la primer batalla ente britanos y saxones ye tamién inciertu. L'historiador británicu Welch[8] diz que tal nome significa: “el ríu que marca la frontera del tratáu”, esto ye, el llugar onde los saxones asitiárense como foederati por dalgún tratáu con mandatarios britanos (posiblemente Vortigern) y asitiar en dalgún llugar ente l'Ouse y el Cukmere, onde se supón qu'había asentamientos saxones yá a entamos del sieglu V.
  • Andredes Leag (Monte de Andredes), Andredesceaster (Fuerte de Andredes): Polo xeneral los historiadores tán d'alcuerdu en que se refieren al Weald, el conxuntu de llombes montiegues qu'ocupaben el norte de Sussex, y a la fortificación d'Anderitum (l'actual Pevensey). La concatenación d'estos llugares paez indicar una posible conquista del territoriu per parte de los saxones partiendo del oeste (península de Selsey) escontra l'este (Pevensey) a lo llargo de 14 años.
  • Mons Badonicus (Monte Badon o Badon Hill): Ye la primer gran batalla ente britanos y saxones, que se da en dalgún llugar a lo llargo del valle del ríu Avon, y de la cual desconocemos la so llocalización exacta. Dellos autores suponen que Ælle, como bretwalda, taba al mandu de les tropes saxones. La derrota de los saxones pol exércitu britanu-romanu ye posible que sía la esplicación pal silenciu históricu de más d'un sieglu nes cróniques saxones; la victoria celta seique retardó la meyora saxona escontra l'interior d'Inglaterra mientres 100 años.

Afayos arqueolóxicos
La llocalización d'enterramientos indícanos la presencia d'asentamientos cercanos. Ciertos oxetos, vasíes, adornos, monedes, etc. dexen datar los xacimientos. La principal área de tumbes datada nel sieglu V topar ente los cursos baxos del Ouse y el Cuckmere,[9] en Sussex Oriental, que ye la zona onde se cree asitiáronse los saxones federaos,[10] y nelles atopen oxetos de metalurxa romana, posiblemente d'entamos del sieglu V, bien anterior a la supuesta llegada de Ælle. Na rexón occidental tamién s'atoparon campusantos en Highdown, cercanu a Worthing, ente la desaguada de los ríos Arun y Adur, y n'Apple Down, a 11 km al nordeste de Chichester;[11] anque con menos evidencies, paez que dambos xacimientos son anteriores a 477. Ye bien significativa la total ausencia de campusantos o artefautos saxones de la dómina na zona de Chichester-Selsey,[12] polo que ye bien posible que nel sieglu V Chichester siguiera siendo la Noviomagus Reginorum de los britanorromanos[13]

Teoríes sobre l'orixe de Sussex

  • Teoría clásica: Ye la que da más o menos creitu a les ASC. Los saxones del sur entraron en Britania desembarcando al oeste de Sussex, na zona de Selsey, y fueron enfusando nel territoriu d'oeste a este, formando'l reinu de Sussex. La teoría tien al so favor que ye coherente coles fontes históriques, anque estes nun sían bien fiables por ser escrites dellos sieglos dempués. Nel so contra tien los datos arqueolóxicos y l'inesplicable vacíu de más d'un sieglu, anque pudiera ser pola derrota saxona en Monte Badon y la posible reconquista britana de la zona. Amás resulta chocante que'l rei del pocu pobláu reinu de Sussex liderara al gruesu de les tropes saxones, habiendo na mesma dómina reinos que paecen más potentes, como Essex o Kent, anque hai que tener en cuenta qu'a Ælle nun se-y noma primeramente nes ASC como rei de Sussex y solo faise na entrada del añu 827 (Ella, king of the South-Saxons).
  • Teoría del Támesis: La vía de penetración principal de los saxones sería'l valle de Támesis. L'ampliu estuariu del ríu foi la zona ideal de desembarcu de los contingentes saxones que irian adulces enfusando nel interior, primero colonizando Essex (East-saxon), dempués Midlessex (Midle-saxon) y dende ellí escontra'l sur (South-saxons) y l'oeste (West-saxon). La colonización de Sussex vendría entós dende'l norte, dende Londinium, travesando'l Weald por Surrey y entrando nos valles del Arun, Ouse y Cuckmere. La colonización pel sur sería llevada a cabu polos xutos, provenientes de Kent, como asina lo atestigüen los pequeños reinos de Wight y del valle del Meon (Meonwara) na zona del Solent. Ælle, nel casu de qu'esistiera, sería seique'l caudiellu de les tropes saxones qu'avanzaben pol Támesis y que fueron momentáneamente deteníes polos britanos na batalla del Monte Badon. El reinu de Sussex nun se formaría entós hasta l'añu 645, nel cual Penda de Mercia noma rei de Sussex a Ethelwalh, nuna zona d'establecimientos esvalixaos de saxones como esistíen en munchos otros llugares d'Inglaterra (Surrey, Hertfordshire, Hwicce, etc.). La teoría concuerda abondo bien colos datos arqueolóxicos y históricos y nun contradiz demasiáu les fontes antigües, que podríen ser escrites bien darréu a los fechos.
  • Teoría escéptica: Sussex nunca llegó a formase como reinu, la lleenda de Ælle y los sos fíos y el desembarcu en Selsey ye solo lleenda,[14] los personaxes nun esistieron y los fechos nun asocedieron[15] En realidá, el reinu de Sussex nunca esistió como tal, sinón dacuando como un subreinu de Mercia o Wessex. Los gobernantes de Sussex nun yeren más que subregulus o ealdormen de los reinos principales, el territoriu pocu pobláu foi siempres una rexón marxinal na historia xeneral de la heptarquía. Anque radical, esta teoría casa perfectamente colos datos que tenemos sobre Sussex, o más bien cola ausencia de los mesmos. L'establecimientu de poblamientos esvalixaos ensin cohesión política ente ellos y más o menos independientes tampoco ye estrañu na Inglaterra anglosaxona.

Xeografía

[editar | editar la fonte]
Mapa del Reinu de Sussex.

Les llendes del reinu saxón de Sussex coinciden polo xeneral colos del antiguu reinu britanu de Regneses y col posterior condáu inglés de Sussex, que na actualidá ta estremáu ente los condaos d'East Sussex y West Sussex. Asitiáu na mariña meridional de la islla de Gran Bretaña, tola so frontera sur partía con la Canal de la Mancha, al este asitiábase'l reinu xutu de Kent, al oeste'l reinu saxón de Wessex y al norte Suther-gue (Surrey), rexón apostada polos vecinos de Kent, Mercia, Essex y Wessex.

Tol reinu yera montuoso y montiegu,[16] el norte taba ocupáu pol monte de Andred (Andredes Leag), lo qu'anguaño ye conocíu como The Weald, zona de llombes d'arenisca de 200 a 300 metros d'altor cubiertes de vexetación.[17] Al sur d'estes alzaben les llombes de creta blanca conocíes como South Downs[18] (del saxón, dun = llomba), que llegaben hasta'l mar formando impresionantes cantiles blancos de más de 100 m d'altor. El mayor altor del país atopar nestos montes, el Blackdown de 280 metros. La formación de llombes yera cortada por cuatro valles fluviales, d'oeste a este: el del Arun, el Adur, el Ouse y el Cuckmere, en que les sos desaguaes topar los meyores puertos.

La zona suroeste yera la más llana. Nella'l pequeñu ríu Lavant desaguaba na entrevesgada badea de Chichester qu'abría escontra'l Solent, estrechu que dixebraba la islla de Wight de la de Gran Bretaña. La badea yera cerrada al sur pola península de Selsey, onde supuestamente desembarcaron los primeres saxones que fundaron el reinu. Al sureste les marismas del ríu Rother (Romney Marsh[19]) faíen de frontera ente Sussex y Kent.

Población y llocalidaes

[editar | editar la fonte]

Les montascoses tierres del Sussex medieval nun yeren les más indicaes pa un poblamientu bien trupu, anque presentaben ciertes semeyances cola tierra d'orixe de los invasores, la Saxonia xermánica. El patrón d'asentamientu en casi tol territoriu fueron les pequeñes comunidaes familiares esvalixaes, dedicaes a la ganadería ovina y bovina, la silvicultura, la caza y les pequeñes esplotaciones agrícoles. Los topónimos de les llocalidaes actuales atestigüen esti patrón, los términos anglosaxones ham (aldega), tun (pobláu), denu o dean (campera), hurst (monte), etc. tán presentes en munchos de los nomes de pueblos de la zona, sobremanera na rexón del Weald y de los South Downs. Tamién ye habitual el sufixu –ing (fíu de), lo qu'amuesa'l tipu familiar d'asentamientu, por casu, Chiltington (Chidingtune) significa “el pobláu de la familia de Chid”. Estos grupos familiares tienen d'entendese en forma amplia, dende families de delles decenes de miembros hasta cles de dellos centenares ya inclusive millares. Los Haestingas (“la xente de Haest”), por casu, yeren una cla que controló de forma independiente'l sureste de Sussex en redol al pueblu de Hastings, al que dieron nome, hasta que fueron sometíos finalmente por Offa en 771.

Nun puede falase de ciudaes nel Sussex saxón, la capital Seoles/Selesi (Selsey) yera malapenes un pueblu un pocu más grande que'l restu de les aldegues del país y onde se constituyó l'arzobispáu nel añu 681. Un pocu más grande yera Cissaceaster (Chichester); a pesar del nome saxón, “la fortaleza de Cissa”, yera una ciudá fundada polos antecesores britanos onde teníen la so capital, conocida polos romanos como Noviomagus Reginorum. Taba xunida a Londinium (Londres) per una vía que los saxones denominaron Stane Street y que posiblemente llegara hasta Portus Ardaoni (Portchester) perteneciente a la serie de fortificaciones romanes conocíes como “litus Saxonicum”. Tamién formaba parte d'esta serie de fortificaciones defensives Anderitum, asitiada na mariña del Sussex Oriental, onde anguaño ta'l pueblu de Pevensey. Según la crónica anglosaxona, el caudiellu saxón Ælle y los sos fíos asaltaron el castiellu y masacraron a los sos defensores. Los invasores lo rebautizaron col nome de Andredesceaster, convirtiéndolo nuna fortificación saxona.

Entá esiste gran discutiniu en redol a la proporción de población celta y saxona qu'habitaba'l reinu. Sussex ye de les zones d'Inglaterra onde menor númberu de topónimos britones caltiénense y, otra manera, mayor cantidá d'orixe saxón. Pa dellos autores, esto nun quier dicir que los pobladores d'orixe celta fueren esterminaos, sinón qu'a cencielles los saxones sobreponer a ellos. Sicasí, pa otros, la presencia de britones yera yá baxa cuando los romanos abandonaron la isla. El territoriu accidentao y montiego de la rexón favoreció l'abandonu del llugar pa dir escontra'l valle del Támesis y les ciudaes más populoses de más al norte. A la llegada de los saxones, los pocos habitantes que quedaben na rexón o fueron espulsaos o a cencielles quedaron como un sector marxinal de la sociedá saxona.

Historia

[editar | editar la fonte]

La historia del reinu de Sussex ta bien pocu documentada, nun esiste nenguna llista real y conócense dellos mandatarios apenes por dellos “charters” ocasionales. Ente 491 y 607, nun ye posible atópase nes ASC nenguna referencia rellacionada col supuestu reinu. Na entrada del 607 solo diz “Esi añu Ceolwulf lluchó contra los Saxones del Sur”,[20] pudiendo ser tales saxones del sur distintos cles, tanto saxones como britanos o inclusive britanosajones, asitiaos na zona pero que nun formaren un reinu xuníu, ente los cualos taríen los saxones federaos que poblaben la zona ente Ouse y Cuckmere, y los Haestingas al sureste de la rexón. El cronista inglés del sieglu XIII Roger de Wendover diz que Ceawlin de Wessex conquistó Sussex nel añu 567. A partir d'esta fecha, la dinastía de Wessex exerz el señoríu sobre'l reinu vecín hasta la conquista de Penda de Mercia en 645.[21] Nun tenemos confirmación histórica de tal señoríu, nin paez probable que los reis de Wessex fueren capaces d'exercer tal supremacía en tou Sussex, anque seique facer nel estremu occidental. D'igual forma'l Reinu de Kent podría apoderar la zona oriental, como ta oldeáu que faía en South-gue y otros territorios colindantes mientres la dómina d'Ethelberto I. De fechu esisten referencies a les lluches ente Kent y Wessex, y lo lóxico ye suponer qu'estes se debieren al intentu de controlar el territoriu entemediu, esto ye, Sussex.

Sieglu VII. Æthelwealh, primer rei de Sussex

[editar | editar la fonte]

El primer gobernante con respaldu históricu ye Ethelwealh de Sussex (coles sos variantes Aedilualch, Aethelwalch, Aþelwold, Æðelwold, Æþelwald o Ethelwalch), refugando los llexendarios Ælle y Cissa, y puede dicise que Ethelwealh ye'l primer rei de Sussex. Sicasí, tenemos bastantes llagunes sobre'l so reináu. Les ASC nómen-y nel añu 661 como rei de Sussex, polo que dellos historiadores consideren que la so xubida al tronu tien de ser anterior, inclusive lo remonten a 645 cuando Penda de Mercia gana a Wessex y conquista gran parte de los sos territorios, polo que Sussex taría sol patronalgu de los reis mercianos.

L'orixe de Æthelwealh ye inciertu, dellos autores apunten a que yera'l tercer o cuartu fíu de Cynegils de Wessex (reinó ente 611-643), otros pola etimoloxía del so nome, que significa “noble estranxeru”, piensen que podría tratase d'un noble britanu xubíu al tronu por Penda.

El patronalgu de Mercia paez claro, una y bones Beda diz que Wulfhere de Mercia (fíu de Penda) obligaría a Ethelwald a bautizase, en que'l so bautismu'l rei de Mercia exercería de padrín. La so esposa cristiana, Eafe (Eabae o Ebba), fía d'Eanfrith (Eanfrid o Eanfridi) d'Hwicce, a la que dellos autores faen fía del propiu Wulfhere, influyiría tamién nesta conversión. El rei como regalu de bautismu otorgaríalu a Æthelwealh los territorios xutos de Wight y Meonwara.[22]

Na Vita Sancti Wilfrithi d'Esteban de Ripon, na Historia ecclesiastica gentis Anglorum de Beda y nes ASC recuéyese la evanxelización del reinu llevada a cabu per San Wilfrido de Northumbria, obispu de York, que exiliáu del so país d'orixe en 680, tomó como misión la evanxelización de los paganos de Sussex cola aceptación del rei, apocayá convertíu en Mercia. San Wilfrido funda una pequeña comunidá xunto a seis monxos irlandeses nel pueblu de Bosham, asitiáu na badea de Chichester, dende la cual empieza a misionar nes pequeñes comunidaes pesqueres de la zona. En 683 funda l'Abadía de Selsey, pa la cual el rei Ethelwald da al obispu 87 hides (unidá inglesa de superficie) de tierra cerca de la badea de Pagham, y esta conviértese na primer sede del obispáu de Sussex, que va permanecer en Selsey hasta'l so treslláu polos normandos a Chichester nel añu 1075.

Poco dempués de la llegada de San Wilfrido, el reinu ye atacáu pol príncipe Caedwalla de Wessex, perteneciente a una caña llateral de la casa real de los Gewissae de Wessex, que exiliáu del so país, al mandu d'un exércitu dedicar a atacar les distintes rexones del reinu de Mercia, ente les que s'atopaba Sussex. Caedwalla mata a Æðelwealh ya intenta llograr el tronu, pero ye espulsáu finalmente polos earldormen del rei, Berthun y Andhun, al paecer fíos naturales y ximielgos de Æðelwealh. En 685 Sussex ataca a Hlothhere de Kent n'ayuda del sobrín d'este, Eadric, al que reponen nel tronu, pero pocu dempués muerre Berthun, y Caedwalla, una vegada llográu'l tronu de Wessex, contraataca y destrona a Andhun, proclamando de la mesma a Ecgwald subregulus so la so proteición. Caedwalla muerre nel añu 688 mientres la so pelegrinación a Italia y asocéde-y el so sobrín Ine de Wessex, que caltién el señoríu de Wessex sobre Sussex. D'esta dómina ye conocíu Nothelm (o Nunna) como subrey de Ine (kinsman). Nuna carta de 692 referir a Ine como'l so pariente y combate xunto a él na campaña contra los britanos de Domnonia (Cornualles). Al pie de Nunna atopamos en dos “charter” a Watt (Wattus rex), gobernante solo conocíu por estos documentos.

Sieglu VIII. De Wessex a Mercia

[editar | editar la fonte]

El reináu d'Ine de Wessex (688-726) foi un periodu bastante apacible dientro de los parámetros saxones, alianza con Kent, paz na frontera del Támesis con Mercia, enfrentamientos esporádicos con Essex pol dominiu de Surrey y delles campañes pa conquistar Devon, que pertenecía a los britanos de Domnonia. Esto traducíase en Sussex de la mesma manera nuna dómina de tranquilidá y semiindependencia sol señoríu de Wessex.

Probablemente por cuenta de esti aselu apenes tenemos reseñes históriques tocantes a Sussex, solo dellos charters onde s'indiquen transaiciones de tierres:

  • S 45 (añu 692).[23]- Nothhelm (Nunna) concede a la so hermana Nothgyth 33 hides de tierra pa fundar un monesteriu. El charter va robláu tamién por Watt (Wattus) y polos reis de Wessex Ine y Cenred.
  • S 1173 (añu 700).[24]- Bruny (Bryni), dux de Sussex, garantiza al abá Eadberht tierres en Hileghe. Robláu tamién por Nunna y Wattus.
  • S 43 (añu 705).[25]- Nothhelm (Nunna) concedi Eadberto, obispu de Selsey, tierres tributaries pa dellos monesterios. Robláu tamién por Watt (Uuattus), Ine y Cenred.
  • S 44 (añu 705).[26]- Nothhelm (Nunna) concede a Berhfrith (famulus dei) tributos en Piperyngges cerca del ríu Tarente (Arun).
  • S 42 (añu 714).[27]- Nothhelm (Nunna) concede a Beadufrith y a l'Abadía de Selsey delles tierres tributaries. Robláu tamién pola reina Edeldrid.
  • S 47 (añu 723?).[28]- Ethleberto (Adelbertus) concede al obispu Wilfrid tributos en Chichester.
  • S 48 (añu 762).[29]- Osmund (Osmundi) concede a Walhhere tierres pa fundar un monesteriu en Ferryng'.
  • S 50 (añu 765).[30]- Ealdwulf (Alduulf) concede a Hunlaf 16 hides pa fundar un monesteriu en Stanmere, Lindefeldia y Burhlea. Robláu tamién por Aelfwald (Ælhuuald) y Oslac (Osiai).
  • S 49 (añu 770)[31] Osmund (Osmundus) concede tierres a Wærbald y la so esposa en Hanefelde.

Significativamente, les llocalidaes mentaes nos charter atópase na zona occidental del país, ente la frontera de Wessex y el valle del Adur. Por ello dellos autores falen d'un reinu de Sussex, satélite del de Wessex y un Sussex oriental ocupáu de forma más o menos independiente por grupos tribales saxones. El reinu occidental taba centráu na zona llana ente la península de Selsey y Chichester, más apta pa l'agricultura y el poblamientu concentráu, y onde s'asitiaba la sede episcopal y la mayoría de les ilesies. De fechu na zona occidental persistía'l paganismu, como demuestren les misiones pa cristianizar a los saxones del sur, como la de San Cuthman ente 695 y 699.

Tampoco son abondosos les referencies a Sussex nes ASC. Na entrada del añu 722 falar del exiliu d'Ealdberto, posiblemente'l fíu menor d'Ethelstano y hermanu d'Ethelberto, qu'estremáu del tronu remóntase y cólase a les llombes montiegues del este. Dende ellí ataca los territorios del Sussex Occidental, hasta que Ine de Wessex (proteutor del reinu) llanza una campaña contra él y oblíga-y a exiliase. Na entrada del añu 625, Ine vuelve colar a Sussex pa ganar al rebalbu Ealdberto qu'entró de nuevu nel Sussex Oriental y al cual vence y matu. La tercera y última entrada nes ASC ye más interesada: nel añu 774 diz “maraviyoses culiebres fueron vistes na tierra de los Saxones del Sur”.

Al traviés de los “charter” y les poques referencies históriques que caltenemos, puede reconstruyise aproximao (toles feches seríen postulaes) la cronoloxía de los gobernantes de Sussex mientres esti periodu:

  • 688-700. Northhelm (Rei) y Watt (subrey). -Coincidiría cola xubida al tronu de Ine de Wessex, que sería'l que diera'l tronu a Nunna y qu'exerciera como señor del mesmu.
  • 700-722. Northhelm (Rei) y Ethelstano (subrey).- Siguiríen sol dominiu de Ine.
  • 722-726. Ethelberto (Rei) y Ethelstano (subrey).- Ethelstano yera padre de Ethelberto, Ine escoyería al fíu por ser más nuevu, yá qu'en 726 decidió pelegrinar a Roma, abdicar y dexar el reinu en “manes d'homes nuevos”. Wessex pasó a Ethelheard y Sussex quedó independiente con Ethelberto como rei únicu.
  • 722-758. Ethelberto, reinó como rei en solitariu. El so reináu yenos desconocíu, solamente sabemos que foi contemporaneu de Sigeferth, obispu de Selsey, por un “charter” compartíu nel que robla como “Ethelbertus rex Sussaxonum”.
  • 758-772. Osmund (Rei), Elfwaldo (Rei), Ealdwulfo (subrey), Oslac (subrey).- Este ye'l periodu más confusu, pos tenemos “charters” de 4 reis y subreyes que paecen gobernar coles mesmes. Dellos autores postulen una guerra civil ente dos dinastíes, la “AETH-” y la “VOS-”. Nun paez haber un vencedor claru, sacante Offa de Mercia que paez que na década del 770 empieza la so espansión pel sur, siendo'l debilitáu Sussex el primeru en cayer sol dominiu merciano, como depués facer Kent, Essex, Hwicce y Estanglia. A partir de 772 los rexentes de Sussex dexen d'usar el títulu de “Rex” y adopten el de “Dux”, y el mesmu Offa robla “charters” en Sussex como rei del país. Per otru llau, el Rei de Mercia ye'l primeru que consigue unificar el país, yá que nes sos campañes del añu 771 consigue ganar a los Hastimgas ya incorporar los sos territorios al reinu per primer vegada.

Sieglu IX. De Mercia a Wessex

[editar | editar la fonte]

Mientres el reináu d'Offa de Mercia, tou Sussex convertir nuna provincia sele gobernada delegadamente polos “Dux de Sussex”, pertenecientes a les antigües families reales. Al morrer Offa en 796, Mercia entra nun periodu de decadencia que s'agrava cola muerte a los pocos meses del so fíu y socesor Ecfrido. Coenwulf de Mercia, el nuevu monarca, intenta devolver a Mercia el poder del reináu de Offa, encalora la rebelión de Kent en 798, a la que probablemente se xunieron los saxones del este de Sussex, y somete al reinu d'Essex. Sicasí, una nueva fuercia empieza a surdir nel oeste, en Wessex Egberto III destrona en 802 al so oponente Beorhtric que fuera sofitáu por Offa y empieza a concentrar les sos fuercies pa destruyir la hexemonía de Mercia, que, tres la muerte de Coenwulf en 821, entra de nuevu en decadencia. Ceolwulf (hermanu de Coenwulf) ye depuestu en 823 por Beornwulf, un enérxicu noble merciano que busca l'enfrentamientu colos saxones. Nel añu 825 entra en territoriu de Wessex pero ye deteníu por Egberto n'Ellandun, llugar de llocalización incierta, seique al sur de Swindon (Wiltshire). Según les ASC, la batalla decisiva ente dambos reinos foi una gran matanza, de la cual Egberto y Wessex salieron trunfadores. Esta batalla de Ellandum camudó l'aldu de la historia inglesa, y fueron los saxones de Wessex los encargaos d'unificar la britania anglosaxona y non los anglos de Mercia. Poco dempués de la batalla nel mesmu añu de 825 Ethelwulfo, fíu de Egberto, llanza otra campaña contra les provincies de Mercia al sur del Támesis, conquistando pal so padre Sussex, Kent, Surrey y Essex, y colos trés primeros territorios formaría un subreinu, del cual el mesmu Ethelwulfo gobernaría hasta 839, añu nel cual xube al tronu de Wessex.

El nuevu reinu de Kent y Sussex con capital en Canterbury convertir nel reinu satélite de Wessex, que yera gobernáu pol herederu al tronu del reinu principal. Ethelwulfo, al convertise en rei de Wessex en 839, dexa Kent y Sussex al so primoxénitu Ethelstano, que lo gobierna hasta la so muerte en 851. Ethelwulfo entá reinando en Wessex acomuña al so segundu fíu Ethelbaldo al reinu de Wessex y dexa Kent y Sussex al terceru, Ethelberto. El rei de Wessex pelegrina a Roma nel añu 855, dexando a los sos fíos el gobiernu de los sos reinos. Cuando retorna al añu siguiente, Ethelbaldo intenta retener el poder en Wessex y p'evitar una guerra civil, Ethelwulfo retirar al reinu de Ethelberto, onde muerre en 858. El rei de Kent y Sussex convertir en rei de tol reinu a la muerte del so hermanu en 860, y gobierna dambos hasta 865. A partir del so reináu, los reinos saxones permaneceríen xuníos a Wessex hasta que nel reináu d'Alfredo'l Grande unifíquense tolos reinos anglosaxones, pos tienen de faer frente a una nueva amenaza venida del este, la invasión de los viquingos.

No que concierne a Sussex, poco diz la historia amás de los ataques viquingos a los puertos saxones qu'a partir de 870 fáense incesantes. El 4 de xineru d'esi mesmu añu, un gran exércitu danés desembarca cerca de Hastings, Ethelredo y el so hermanu Alfredo tienen d'enfrentase a los saquiadores comandados por Bagsecg y Halfdan Ragnarsson, y anque vencen na batalla y faen fuxir a los viquingos, les tropes saxones sufren grandes perdes. Los daneses fuxeron escontra'l norte y de nuevu enfrentar a los saxones na Batalla de Ashdown cuatro díes dempués y onde foi muertu Bagsecg. La victoria saxona dio un pequeñu respiru al nuevu reinu anglosaxón.

Reyes y Ealdormen de Sussex

[editar | editar la fonte]
Reinu !width="20%"|Rei !width="30%"|Charter


Notes
Dinastía de los Aellingas
477-514 Ælle (Aelle, Elle) Non Rei según les ASC. Primer Bretwalda
491-567 Cissa Non correxente 491-514
518?-563 Wine Non correxente. Fíu de Cissa
Dominiu de Wessex (567-645?)
567-592 Ceawlin de Wessex Non 1º Guardian Overlord según Wendover. Rei de Wessex
592-597 Ceol de Wessex Non 2º Guardian Overlord según Wendover. Rei de Wessex
597-611 Ceolwulf de Wessex Non 3º Guardian Overlord según Wendover. Rei de Wessex
611-643 Cynegils de Wessex Non 4º Guardian Overlord según Wendover. Rei de Wessex
643-645 Cenwalh de Wessex Non 5º Guardian Overlord según Wendover. Rei de Wessex
Sussex independiente Penda de Mercia invade Wessex (645) ya instala a un rei de Sussex.
645-685 Ethelwalh (Æðelwealh) Non Muertu por Caedwalla de Wessex. Primer rei bautizáu
683? Eadwulf (Æðelwealh) Ealdulfus dux Suthsax Posible charter falsu
685-686 Berhthum Non Según Beda, ealdorman del rei
685-686 Andhum Non Según Beda, ealdorman del rei
Dominiu de Wessex (685-726)
685-688 Caedwalla de Wessex Non Guardian Overlord. Rei de Wessex
686-688 Ecgwald Ecguald subregulus
688-726 Ine de Wessex Non Guardian Overlord. Rei de Wessex
688-722 Nothelm (Nonðelm, Nunna) Nothelmus rex Suthsax
Nunna rex Sussax
688-700 Watt Wattus rex correxente con Nothelm
h.700 Bryni Bruny dux Suthsax ealdorman so Nothelm y Watt
700-725 Athelstano (Æðelstan) Athelstan rex correxente con Nothelm y Ethelberto
Sussex independiente (726-772)
722-758 Ethelberto (Æðelberht) Ethelbertus rex Sussaxonum correxente 722-726 Rei dende'l 726
758-772 Osmundo (Osmund) Osmundus rex Sussaxonum rei principal
765-772 Oslac Oslac rex correxente
765-772 Aelfwald (Ælfwald) Ælhuuald rex correxente
765-791 Ealdwulf Aldwlfus rex Suthsaxonum
Ealdwlf dux Suthsaxonum 		correxente. Ealdorman correxente baxu Offa de Mercia (772-791)
Dominiu de Mercia
772-796 Offa Rei de Mercia 757-796
772-780 Oswaldo (Oswald) Osuualdus dux El soðsax Ealdorman correxente con Ealdwulf
796-821 Coenwulf de Mercia (Cœnwulf) Rei de Mercia
821-823 Ceolwulf de Mercia (Ceolwulf) Rei de Mercia
823-825 Beornwulf de Mercia Rei de Mercia
Dominiu de Wessex
825-839 Egberto III (Ecgberht III) Ecgberht rex occidentalium Saxonum necnon et Cantuariorum Fíu de Ealmundo. Rei de Wessex 802-839
825-839
856-858 		Ethelwulfo (Æðelwulf) Æðeluulf rex Cantrariorum, Æthelwolf gratia Dei rex Kanciae
Aetheluulf gratia Dei rex occidentalium Saxonum seu etiam Cantuuariorum
Yðeluulfus rex Occidentalium Saxonum necnon et Cantuariorum 		Col so padre Egberto, sub-rei en Kent, Sussex y Surrey.
Pelegrinación a Roma 855
Vuelve a Kent & Sussex 856-858
Rei de Wessex 839-855
839-851 Ethelstano (Æðelstan) Edelstan rex Kancie
851-865 Ethelberto III (Æðelberht III) Aeðelberht rex, Yþelbearht rex, Yðelbearht rex
Æthelbertus occidentalium Saxonum necnon et Cantuariorum rex
Aeðælberht rex Occidentalium Saxonum seu Cantuariorum 		Rei de Wessex 865-871
866-871 Ethelred (Æðelred) Yðelred rex occidentalium Saxonum. non et Cantwariorum
Aeðered rex Occidentalium Saxonum necnon et Cantuariorum 		Rei de Wessex 866-871
871-899 Alfredo'l Grande (Alfred) ÆLFRED ÆÞELVVLFING ÐY GREAT VVESTSEAXNA CYNING
ÆLFRED MAGNVS REX SAXONVM OCCIDENTALIVM 		Primer rei de tolos Anglu-Saxones

Notes

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ The Anglo-Saxon Chronicle James Ingram. Lillian Goldman Law Library 2008. Escoyeta d'añales realizada finales del sieglu IX, en Wessex.
  2. ↑ ASC Parker MS. 477AD."Her cuom Ęlle on Bretenlond 7 his .iii. suna, Cymen 7 Wlencing 7 Cissa, mid .iii. scipum on þa stowe þy is nemned Cymenesora, 7 þær ofslogon monige Wealas 7 sume on fleame bedrifon on þone wudu þy is genemned Andredesleage."
  3. ↑ ASC Parker MS. 485AD."Her Ęlle gefeaht wiþ Walas neah Mearcrędesburnan stęðy."
  4. ↑ ASC Parker MS. 491AD."Her Ęlle 7 Cissa ymbsæton Andredescester 7 ofslogon alle þa þy þærinne eardedon; ne wearþ þær forþon an Bret to lafe. "
  5. ↑ Ecclesiastical History of the English Nation. Beda
  6. ↑ S. Y. Kelly, Charters of the Selsey, Anglo-Saxon Charters Volume VI p. 118" - Oxford: Publicáu por The British Academy by Oxford University Press, 1998. - Kelly cree que The Owers ye Cymenshore , ella da los nomes alternativos de Cumeneshore, Cumenshore, Cimeneres horan, Cymeneres horan
  7. ↑ Martin Welch: Early Anglo-Saxon Sussex: from Civitas to Shire, in Brandon (1978), páxs.13-35.
  8. ↑ Welch. Early Anglo-Saxon Sussex; páxs. 24-25
  9. ↑ Down, Alec; Martin Welch (1990).Chichester Excavations. p.9. Atopaes na zona 282 cremaciones y inhumaciones.
  10. ↑ Bell, Martin (1978)) p.64 - Bell esplica les razones de la temprana emigraciónde mercenarios anglosaxones a Sussex y l'evidencies arquologicas que lo responder# por
  11. ↑ Bell, Martin (1978).- Six Anglo-Saxon cemeteries provide the bulk of the archaeological evidence for the early period; these are Highdown, near Worthing, and the group between the rivers Ouse and Cuckmere: Alfriston, Selmeston, South Malling Beddingham and Bishopstone. They all seem to have been of moderate size: those which have been fairly fully excavated are Highdown, with over 170 graves; Alfriston, 150-160; and Bishopstone, 118. Inhumation was the predominant rite in each case, but a proportion of cremations was present at Highdown (about. 28) and Bishopstone (6).
  12. ↑ Down, Alex; Martin Welch (1990). Archaeology in Sussex to AD1500. p.56 - The absence of any early Saxon cemeteries or artefacts in or near Chichester, as far as present knowledge goes, is another piece of negative evidence which may lead in the end to the conclusion that, for whatever reason, a sub-Roman enclave existed in and around the old civitas, possibly as late as the early 7th century (L'ausencia de cualquier campusantu saxón de dómina temprana o artefautos n'o cerca de Chichester, tocantes a les conocencies actuales que tenemos, ye otra muestra d'evidencia negativa que puede llevar a la fin a la conclusión de que, por cualesquier razón, un enclave subromano esistía entá en redol a l'antigua civitas, posiblemente hasta dómina tardida como'l sieglu VII.
  13. ↑ Martin Bell: Saxon Settlements and buildings in Sussex, in Brandon (1978),p.64. - This has led some writers to suggest that an area centred on Chichester remained in sub-Roman hands, throughout the 5th century and perhaps longer. Equally, however, there is non archaeological evidence from Chichester or its surroundings of a sub-Roman population. (Esto llevó a dellos autores a suxerir qu'una área centrada en Chichester quedó en manes de britanorromanos, a lo llargo del sieglu V, y seique más. Sicasí, tampoco hai pruebes arqueolóxiques en Chichester o la so contorna d'una población britanorromana.
  14. ↑ Martin Welch.Anglo-Saxon England p.9.- When Aella and his three sons land from three ships on a beach named after one of the sons, we are reading legend rather than history (Cuando Aella y los sos trés fíos desembarquen de los sos trés barcos nuna sablera que se llama como unu de los fíos, tamos lleendo una lleenda más qu'una historia.
  15. ↑ Jones.The End of Roman Britain. p.71. -..the repetitious entries for invading ships in the Chronicle (three ships of Hengest and Horsa; three ships of Aella; five ships of Cerdic and Cynric; two ships of Port; three ships of Stuf and Wihtgar), drawn from preliterate traditions including bogus eponyms and duplications, might be considered a poetic convention. (les repetitives entraes de barcos invasores (tres barcos de Hengest y Horsa: tres barcos de Aella; cinco barcos de Cerdic y Cynric; dos barcos de Port; tres barcos de Stuf y Wihtgar), dibuxaos poles tradiciones preliterarias inclúin falsos epónimos y duplicaciones, seique deberian considerase como convenciones poétiques)
  16. ↑ «Woodlands in Kent and Sussex Landscape». Archiváu dende l'orixinal, el 2007-10-11.
  17. ↑ Gallois R.W. & Edmunds M.A. (4th Ed 1965), The Wealden District
  18. ↑ «South Downs Online». Archiváu dende l'orixinal, el 2013-07-01.
  19. ↑ The Romney Marshes Natural Area
  20. ↑ This year Ceolwulf fought with the South-Saxons ASC
  21. ↑ Roger of Wendover's Flowers of History (1849)
  22. ↑ Wulfere, el fíu de Penda, invadiera la islla de Wight y tresferíu a los sos habitantes a Ethelwald, rei de los saxones del sur, por habe-y apadrináu nel bautismu.
  23. ↑ Anglo-Saxon Charters S 45
  24. ↑ Anglo-Saxon Charters S 1173
  25. ↑ Anglo-Saxon Charters S 43
  26. ↑ Anglo-Saxon Charters S 44
  27. ↑ Anglo-Saxon Charters S 42
  28. ↑ Anglo-Saxon Charters S 47
  29. ↑ Anglo-Saxon Charters S 48
  30. ↑ Anglo-Saxon Charters S 50
  31. ↑ Anglo-Saxon Charters S 49

Referencies

[editar | editar la fonte]
  • Asser (2004). Keyne Lapidge (Trans). ed. Alfred the Great. Penguin Classic. ISBN 978-0-14-044409-4.
  • Bede (1990). Sherley-Price, Leo and Farmer, D.H. (Trans). ed. Ecclesiastical History of the English People. London: Penguin. ISBN 0-14-044565-X.
  • Bell, Martin (1978). Saxon Sussex. In Drewett, P. L. (ed.), Archaeology in Sussex to AD 1500 : essays for Eric Holden.
  • Belloc, Hillaire (reprinted 1996). The Hills and the Sea. Marlborough. ISBN 0-8101-6009-9.
  • Brandon, Peter (1978). The South Saxons. Chichester: Phillimore. ISBN 0-85033-240-0.
  • Wikisource-logo.svg s:Ecclesiastical History of the English People. (1903) Bede. Translation based on L.C. Jane
  • Brandon, Peter, ed (1978). The South Saxons. Chichester: Phillimore. ISBN 0-85033-240-0.
  • Down, Alex; Martin Welch (1990). The Chichester Excavations 7: Apple Down and the Mardens. Chichester: Chichester District Council. ISBN 0-85017-002-8.
  • Gallois R.W. & Edmunds M.A. (4th Ed 1965), The Wealden District, British Rexonal Geology series, British Geological Survey, ISBN 0-11-884078-9
  • Gelling, Margaret (2000). The Landscape of Place-Names. Stamford: Tyas. ISBN 1-900289-26-1.
  • Heron-Allen, Edward (1911). Selsey Historic and Prehistoric. Duckworth.
  • Hunter-Blair, Peter (1963). Roman Britain and Early England. Norton. ISBN 0-19-821716-1.
  • Jones, Michael E. (1998). The End of Roman Britain. Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-8530-5.
  • Kelly, S.Y (1998). Anglo-Saxon Charters VI: Charters of Selsey. OUP for the British Academy. ISBN 0-19-726175-2.
  • Kelly, S.Y (2001). Anglo-Saxon Charters VIII: Charters of Abingdon Abbey, Pt. 2. OUP for the British Academy. ISBN 0-19-726221-X.
  • Kelly, S.Y. (1994). Mary Hobbs. ed. Chichester Cathedral. An Historic Survey:Bishopric of Selsey. Chichester: Phillimore. ISBN 08503309243.
  • Mexe, Frances (1988). A History of Selsey. Chichester, Sussex: Philimore. ISBN 0-85033-672-4.
  • Salzman, Louis Francis (facsimile edition 1973). A Victorian History of the County of Sussex: Volumes 3. London: Victoria County History. ISBN 0-7129-0587-1.
  • Salzman, Louis Francis (facsimile edition 1973). A Victorian History of the County of Sussex: Volumes 4. London: Victoria County History. ISBN 0-7129-0588-X.
  • Seward, Desmond (1995). Sussex. London: Random House. ISBN 0-7126-5133-0.
  • Stenton, F.M. (1971). Anglo-Saxon England 3rd edition. Oxford: OUP. ISBN 978-0-19-280139-5.
  • Stephens, W.R.W. (1881). The South Saxon Diocese, Selsey - Chichester. London: SPCK.
  • Wallace, Hume (1968). Kendall McDonald. ed. The Underwater Book: The Search For Roman Selsey. London: Pelham for BSAC.
  • Welch, M. G. (1992). Anglo-Saxon England. English Heritage. ISBN 0-7134-6566-2.
  • Welch, M.G. (1971). Late Romans and Saxons in Sussex. Britannia II. Journal of the Society for the Promotion of Roman Studies.
  • Welch, M.G. (1992). Anglo-Saxon England. English Heritage. ISBN 0-7134-6566-2.
  • White, Sally (1998). The Patching hoard. Medieval Archaeology Volume 42.



Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Reinu_de_Sussex&oldid=4310601»