Plectorhyncha lanceolata

De Wikipedia
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu.

Plectorhyncha lanceolata
Estáu de caltenimientu
Preocupación menor (LC)
Esmolición menor (IUCN)
Clasificación científica
Dominiu: Eukaryota
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Aves
Orde: Passeriformes
Familia: Meliphagidae
Xéneru: Plectorhyncha
Gould, 1838
Especie: P. lanceolata
Gould, 1838
Distribución
Consultes
[editar datos en Wikidata]

Plectorhyncha lanceolata ye una especie d'ave paseriforme de la familia Meliphagidae.

Descripción[editar | editar la fonte]

Exemplar nun ocalitu.

La especie ye un mieleru de tamañu medianu, mide 22 a 25 cm de llargor, un valumbu de 28 a 36 centímetros y un pesu permediu de 40 gramos.

Les partes cimeres son marrones abuxaes, xeneralmente con centros más brillosos de color marrón escuru hasta les plumes, dando l'apariencia de franjs. Estes franxes son más marcaes na cabeza y la nuca, y menos clares nel obispillo y casi ausentes nes coberteras cimeres de la cola.[1] Les partes inferiores son blanques con rayes tenues nel banduyu. Les plumes na parte cimera del pechu y el gargüelu son llargues y apuntiaes, lo que da a la cabeza un aspeutu apuntiáu. L'ala y la cola son moderadamente llongures con puntes arrondaes. El prico ye curtiu, con un aspeutu apuntiáu, con un tonos azul-gris escuros a un gris negru na punta y alredor de les fueses nasales. Les pates son de color azul-gris con garres negres. La piel desnudo alredor del güeyu ye marrón escura y el iris ye negru a marrón escuro.[2]

Los machos y les hebras son similares n'apariencia. Los mozos son un pocu más marrones que los adultos, de color ante o con cantos marrones nes plumes de les ales y el llombu. Los mozos tienen un aspeutu más pálidu, menos rayáu que los adultos. Ellos mudan a un plumaxe d'adultu cuando cumplen un añu d'edá. Nun hai diferencia nel plumaxe estacional de les aves reproductores.[3]

El canto ye descritu como un «chirp, chirp, cherry, cherry», y el so llamáu ye un agudu «chewee» y el so llamáu d'alerta ye un xiblíu estridente.[3]

Taxonomía[editar | editar la fonte]

El mieleru llanceoláu describióse pol ornitólogu y ilustrador d'aves John Gould, na so A Synopsis of the Birds of Australia and the Adjacent Islands (publicáu en 1838). Ye un miembru de la familia Meliphagidae, los mieleros, y l'únicu miembru del xéneru monotípicu Plectorhyncha.[3] Estudiu moleculares indiquen que'l xéneru ta estrechamente venceyáu col xéneru monotípicu Grantiella, anque tienen diferencies n'apariencia esterna.[4] El mieleru pintáu (Grantiella picta) y el mieleru llanceoláu son parte d'un subclado que coles mesmes inclúi al Philemon y Xanthotis.[4]

El nome del xéneru, Plectorhyncha, deriva d'una combinación de les pallabres griegues pa «una punta de llanza» y «el picu», y refierse al picu con punta fina. El nome de la especie, lanceolata, vien del vocablu llatín «en forma de llanza, llanceoláu» en referencia a les plumes llargu y apuntiáu nel gargüelu y el pechu. L'ave tamién ye conocíu como páxaru azucre franjeado.[5][3]

Los mieleros tán rellacionaos con Pardalotidae (pardalótidos), Acanthizidae (acantizas, sedositos, gerigones, etc.), y Maluridae na gran superfamilia Meliphagoidea.[6]

Distribución y hábitat[editar | editar la fonte]

Nel campusantu Samsonvale, Queensland.

La especie puede atopase principalmente nel este d'Australia, sobremanera nel interior. Habita nos montes abiertos más secos, como mallees y mulgas, y tamién gorbizales y manglares na mariña. En 1923, un observador sorprender al atopar un pequeñu númberu de mieleros llanceolaos añerando en Forster, na mariña de Nueva Gales del Sur a mediaos de norte, diciendo que «ye un fechu notable pa esti páxaru dexe'l so hábitat fayadizu nel interior del país, pa llegar a la mariña».[7] Sicasí, la distribución espandióse,[3] y les cifres actuales apunten la so distribución tan al este d'Australia como'l centru y el sureste de Queensland, estendiéndose escontra l'interior hasta'l sureste d'Australia Meridional, y na mariña sur de los llagos Tuggerah (en Nueva Gales del Sur).[8] Pequeñes irrupciones acomuñaes a los patrones climáticos y los cambeos d'hábitat rexistráronse en zones fora del so rangu habitual incluyendo los Grampianos y l'llanures d'Adelaide.[3]

Apaez nuna amplia variedá de hábitats, incluyendo montes de ribera con ocalitu coloráu, boxe álamu y boxe negru con un sotobosque de Muehlenbeckia florulenta o Atriplex; arboláu mallee, especialmente cuando s'entemez con carbes de Melaleuca uncinata o Eremophila; montes de Callitris que crecen nos bancos de sable; y carbes semiáridos apoderaos por Acacia incluyendo Acacia shirleyi.[3] Na mariña, el mieleru lanceoladose atopa en montes pantanosos de Melaleuca and Casuarina,[9] y nes zones urbanizaes que contienen árboles y arbustos nativos y exóticos, tales como parques de caravanes, reserves, xardinos, granxes y güertos.[3]

Comportamientu[editar | editar la fonte]

Alimentación[editar | editar la fonte]

Alimentándose con bagues.

Anque ye un mieleru (como indica'l so nome común), la so fonte d'alimentu ye principalmente inseutos, y la so dieta inclúi granes y frutes, según néctar. El so picu evolucionó a unu curtiu, rectu y apuntiáu, afechu pa buscar inseutos nos resquiebros, que pa introducilo en tubos de flores. Tien una llingua en forma de pincel (mesma de los mieleros) y recueye el néctar de les flores superficiales d'árboles como'l ocalitu.[2]

Ye arbóreo, y aliméntase na xamasca de les copes de los árboles. La mayoría del so alimentu llógralo de les fueyes, y poques vegaes de la corteza o les flores y la fruta. Los principales métodos d'alimentación son l'espigáu de fueyes y cañes seques, el sondéu so la corteza suelta y nos resquiebros —tamién en frutos maderizos de Casuarina pauper—, según libar flores de Eucalyptus gracilis y faer salir fuera los inseutos. El mieleru llanceoláu dacuando cuélgase pámpana abaxo pa estrayer inseutos.[10]

Conducta social[editar | editar la fonte]

La especie ye más frecuentemente reparáu en solitariu o en pareyes, y dacuando en pequeñes bandaes. Cuando nun ta criando informóse que s'alimenta en grupúsculos sueltos, bebiendo en grupos mistos con especies de Manorina, y viaxando en grupos pequeños. Arreyar d'actividá social d'altu nivel, incluyendo encarmarse xuntos y afechase mutuamente, y cuando s'alimenten en grupos escorriendo les sos preses, llamando a los demás y regañando tamién.[3] Cuando la especie nun participó nel apareyamientu el so llamáu ye vocal, y canta p'alimentase y posase, anque solo dacuando llama mientres el vuelu. Informóse que participó nuna exhibición alzando les sos ales y vocalizando, y realizando duetos y faciendo cantares de llamaes-y-respuestes.[3]

Sentáu nun nial suspendíu.

Anque'l mieleru llanceoláu defendi agresivamente el so nial de persones interesaes y animales que s'averen demasiáu,[1] reparóse que canta y exhibe les ales. Nun ye conocíu por ser territorial. Frecuentemente aliméntase cerca d'otros mieleros y nun se reparó agresión ente especies.[10]

Reproducción[editar | editar la fonte]

La especie se repoduce en tola so área de distribución, polo xeneral en pareyes simples. Dambos sexos construiyen el nial, y participen na incubación y alimentación de los pitucos. Sicasí reparóse una crianza cooperativa, con un tercer adultu arreyáu alimentando los pichones.[11] Añera en solitariu, y les pareyes utilicen los mesmos árboles o colindantes p'añerar mientres dos o más estaciones.[9]

La temporada de reproducción ye d'agostu a xineru, anque depende de les condiciones locales. El sitiu de nidificación ta xeneralmente na xamasca cayida d'un arbustu altu o sol árbol, como Casuarina, Melaleuca, Acacia y ocalitos mallee. Ocasionalemente, el sitiu ta cerca o non de fontes d'agua, y el nial constrúyese xeneralmente nel estremu d'una caña cayida, suspendíu de les cañes o la xamasca.[3] El mieleru llanceoláu añera nes proximidaes d'una especie del xéneru Cracticus.[12] Constrúi un nial fondu con forma de copa o de bolsa, con parés grueses y el cantu de l'abertura llixeramente escontra dientro. El nial ta fechu de yerba fina seca, recubiertu con plantes del suelu, plumes o llana, y n'ocasiones revistíu pa escurecer dafechu'l marcu de yerba. Ta bordiáu con telarañes, pelo, llana o raicillas, y en delles vegaes con flores y papel de seda.[12] La especie comúnmente reutiliza'l material de niales anteriores.[3]

Los güevos son allargaos y ovalaos, y miden 2.4 centímetros (0.94 pulgaes) por 1.7 centímetros (0.67 pulgaes) —un pocu apuntiaos nun estremu—. Son d'un color blancu opacu, nidiu y ensin rellumu o llixeramente brillosu, y moderadamente enllordiaos de color marrón acoloratáu —sobremanera na parte inferior, anque profusamente escontra y sobre l'estremu más anchu—.[12] La fema pon una media de tres güevos nun intervalu de 24 hores.[3] Los güevos son guaraos por dambos padres que constantemente s'alternen en periodos de 20 minutos mientres 16 o 17 díes. El periodu d'emplumamientu tamién dura alredor de 16 díes.[3]

Los niales son parasitados pol cuquiellu pálida (Cacomantis pallidus).[3]

Estáu de caltenimientu[editar | editar la fonte]

Por cuenta de la so amplia distribución y población estable, el mieleru llanceoláu foi evaluáu pola UICN como de «esmolición menor».[13]

Referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 Officer, Hugh R (1964). Australian Honeyeaters (n'inglés). Melbourne: The Bird Observers Club of Melbourne, páx. 19–20. ISBN 978-0-909711-03-0.
  2. ↑ 2,0 2,1 Morcombe, Michael (2003). Field Guide to Australian Birds (n'inglés). Archerfield Qld: Steve Parrish Publishing, páx. 248. ISBN 1-74021-417-X.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 Higgins, PJ; Peter, JM; Steele, WK (2001). Tyrant-flycatchers to Chats 5 (n'inglés). Melbourne: Oxford University Press, páx. 521-529. ISBN 0-19-553071-3.
  4. ↑ 4,0 4,1 «Striped Honeyeater (Plectorhyncha lanceolata)» (inglés). The Internet Bird Collection. Handbook of the Birds of the World. Consultáu'l 25 de setiembre de 2011.
  5. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes avibase
  6. ↑ Barker, F Keith; Cibois, Alice; Schikler, Peter; Feinstein, Julie; Cracraft, Joel (2004). escritu en Washington D. C.. «Phylogeny and diversification of the largest avian radiation» (n'inglés). Proceedings of the National Academy of Sciences (National Academy of Sciences) 101 (30):  páxs. 11040-11045. doi:10.1073/pnas.0401892101. PMID 15263073. PMC 503738. http://www.tc.umn.edu/~barke042/pdfs/Barker.et.al04.pdf. Consultáu'l 3 d'agostu de 2010. 
  7. ↑ Gogerley, JFH (1923). escritu en Melbourne. «The Coastal Habitat of the Striped Honey-eater (Plectorhyncha lanceolata)» (n'inglés). Emu (CSIRO) 23:  páxs. 32-33. doi:10.1071/MU923032. ISSN 01584197. 
  8. ↑ «Striped Honeyeater» (inglés). Birds in Backyards. Australian Museum. Consultáu'l 25 de setiembre de 2011.
  9. ↑ 9,0 9,1 Morris, AK (1975). escritu en Carlton Vic. «The birds of Gosford, Wyong and Newcastle» (n'inglés). Australian Birds (Birds Australia) 9:  páxs. 37-76. ISSN 08152233. 
  10. ↑ 10,0 10,1 Franklin, DC; Alley, JC (1995). «Some observations of foraging and social behaviour of the Striped Honeyeater in south-western New South Wales» (n'inglés). Australian Bird Watcher (Melbourne: Bird Observers' Club) 16:  páxs. 71-74. ISSN 00450316. 
  11. ↑ Moffatt, JD; Whitmore, MJ; Date, EM (1983). escritu en Melbourne. «Communal breeding by Striped Honeyeaters» (n'inglés). Emu (CSIRO) 83 (3):  páxs. 202-203. doi:10.1071/MU9830202. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Beruldsen, Gordon R (1980). A Field Guide to Nests and Eggs of Australian Birds (n'inglés). Adelaide: Rigby Publishers, páx. 365. ISBN 0-7270-1202-9.
  13. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes IUCN

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Plectorhyncha_lanceolata&oldid=4169983»