Ostrogodos
| Ostrogodos | |
|---|---|
| grupu étnicu históricu | |
| tribu y Pueblu godu | |
_-_Exterior.jpg) El Mausoléu de Teodoricu'l Grande, en Rávena, Italia | |
| Mapa d'allugamientu | |
 Reinu ostrogodu n'Italia | |
 |
Los ostrogodos[1] foron un pueblu xermánicu procedente de la división que sofrieron los godos nel sieglu IVSieglu IV.
Los godos que s'allugaron al este del ríu Dniéster, nes tierres alredor del mar Negru (lo que güei ye parte de l'actual Ucraína y Bielorrusia), formaron una confederación colos pueblos de les estepes conocida como greutungos.[2][2] Los greutungos tuvieron somorguiaos a los hunos dende l'añu 375, añu nel que vencieron al rei Hermanaricu, hasta la batalla de Nedao, asocedida en 454, cuando repunxeron la so independencia, y los ostrogodos, como pasaron a denomase, afitáronse como un pueblu federáu de Roma.[3]
Postreramente xuniéronse-yos otros godos que fuxeran de les sos tierres a la llegada de los hunos. Nel añu 474 Teodoricu'l Grande resultó escoyíu rei, y col tiempu convirtióse nel más conocíu de los monarques ostrogodos. Hebo dellos periodos de guerres y tregües ente él y l'emperador bizantín Zenón. En 488, Teodoricu invadió Italia y en 493 ganó y dio muerte n'Adda a Odoacru, rei de los hérulos.
Tres la so muerte nel añu 526, la situación volvióse tan xabaz que nel 535 l'emperador bizantín Xustinianu I unvió al so xeneral Belisariu escontra los exércitos ostrogodos n'Italia. La superioridá del exércitu bizantín foi la clave pal estermín y l'entartallamientu de la resistencia ostrogoda.
Esti pueblu quedó finalmente asimiláu de mou gradual por otres tribus xermániques, tales como los vándalos y los francos.
Reis
[editar | editar la fonte]Greutungos
[editar | editar la fonte]Cola invasión de los hunos la mayor parte del pueblo greutungu tuvo baxo la dominación de los hunos. Ye un periodu que Jordanes denomina interregno y que duró dos xeneraciones.[4]
Hebo una parte del pueblu que constituyó una confederación xunto colos alanos y una parte de los hunos, qu'escaparon a la espansión de los hunos cruzando'l Danubiu en 376.[5] En 380 l'emperador Gracianu ubicó a los greutungos d'Alatéu y Safrax nes provincies de Valeria y Panonia II,[6] d'au nun diben espulsalos hasta l'añu 427.[7]
- 376–¿?: Videricu (Widoric) Yera un neñu, mandatu exercíu polos duces Safrax y Alatéu
- Finales del sieglu IV y entamos del sieglu V: duces Safrax y Alatéu.
Ostrogodos
[editar | editar la fonte]- 447–469: Valamiru
- 469–474: Teodomiru
- 474–526: Teodoricu'l Grande
- 526–534: Atalaricu
- 534–536: Teodatu
- 536–540: Vitixes
- 540–541: Hildibaldu
- 541–541: Eraricu
- 541–552: Totila
- 552–553: Teya.
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Esti términu apaez nel Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana. Ver: ostrogodu
- ↑ 2,0 2,1 Waldman, Catherine; Mason, Carl (2006). Encyclopedia of European Peoples. Infobase Publishing, páx. 574. ISBN 9781438129181.
- ↑ Waldman, Catherine; Mason, Carl (2006). Encyclopedia of European Peoples. Infobase Publishing, páx. 575. ISBN 9781438129181.
- ↑ Wolfram, Herwig (1990). History of the Goths. University of California Press, páx. 254. ISBN 9780520069831.
- ↑ Wolfram, Herwig (1990). History of the Goths. University of California Press, páx. 249. ISBN 9780520069831.
- ↑ Wolfram, Herwig (1990). History of the Goths. University of California Press, páx. 250. ISBN 9780520069831.
- ↑ Wolfram, Herwig (1990). History of the Goths. University of California Press, páx. 256. ISBN 9780520069831.