Marmota marmota

Marmota marmota; marmota alpina
Estáu de caltenimientu
	; Esmolición menor (IUCN 3.1)
Clasificación científica
Reinu:	Animalia
Filu:	Chordata
Clas:	Mammalia
Orde:	Rodentia
Familia:	Sciuridae
Subfamilia:	Sciurinae
Xéneru:	Marmota
Especie:	M. marmota; Linnaeus, 1758
Distribución
Consultes
	[editar datos en Wikidata]

La marmota alpina^[2] (Marmota marmota) ye una especie de royedor esciuromorfo de la familia Sciuridae. Ye'l royedor más grande d'Europa y una de los dos especies de marmotes que s'atopen nesti continente. Ta emparentada coles esguiles, coles que comparten familia, pero'l so aspeutu y costumes difier descomanadamente de les d'éstes.

Ta espublizada polos montes Tatras, Alpes y Pirineos (onde foi reintroducida en 1948), ente los 800 y los 3.200 metros d'altitú. Anque ésta ye la especie que comúnmente se conoz como marmota, esisten siquier 14 especies más, espublizaes peles zones montascoses del hemisferiu norte clasificaes dientro del xéneru Marmota y qu'inclúin esta pallabra nel so nome común.

Descripción[editar | editar la fonte]

La marmota de los Alpes mide ente 50 y 58 centímetros de llargu, a los qu'hai qu'añader ente 13 y 16 centímetros de cola, abondo corta en comparanza con otros royedores. El pesu máximu rexistráu ye de 8 kg. La cabeza y cuerpu son gruesos, con pates curties y oreyes pequeñes como adautación al fríu del hábitat en que viven. La pelame ye pardu buxu nel envés, col banduyu amarellentáu y l'estremu de la cola de color negru. La subespecie de los Montes Tatra carauterizar pol so menor tamañu y la so pelame de color más claru.

El so fórmula dental ye la siguiente: 1/1, 0/0, 2/1, 3/3 = 22.^[3]

Vezos[editar | editar la fonte]

Ye de vezos diurnos y pasa la mayor parte del día buscando comida o sentada na so carauterística posición. Rellacionar con facilidá con otros animales de la so especie, tean emparentaos ente sigo o non, hasta'l puntu de formar colonies de centenares d'exemplares que tienen les sos llurigues na mesma zona. Estes llurigues acueyen a dellos individuos, y pueden llegar a tener dellos metros de fondura. Asina, les marmotes queden aisllaes por completu del fríu que s'apodera de la superficie mientres l'iviernu, que pasen n'estáu d'envernía La temperatura corporal amenórgase entós a ente 4'6 y 7'6 graos, la respiración a dos o tres veces per minutu y les pulsaciones a diez per minutu. Col fin d'atropar reserves pal iviernu, les marmotes taramien grandes cantidaes de yerbes (raigaños incluyíos) y desenvuelven una gruesa capa de grasa subcutáneo mientres la seronda.

Distribución[editar | editar la fonte]

El rexistru fósil demuestra que les marmotes ampliaron descomanadamente la so estensión mientres los periodos en que les glaciaciones ablayábense sobre'l continente, dende Inglaterra y la Pandu Central castellana hasta Rusia. Yá entós yeren un aperitivo ocasional pa los homes primitivos, anque'l so amenorgamientu a los montes Tatras y los Alpes tien d'axudicase puramente a los cambeos climáticos. Sicasí, en tiempos recién les marmotes fueron oxetu d'una caza refecha por cuenta de les supuestes propiedaes melecinales de la so grasa, que les llevó casi en cantu de la estinción. Nel sieglu XIX empezar a tomar midíes pa evitar la so desapaición, como la prohibición de la caza de marmotes nos Tatras en 1869. Mientres el sieglu XX lleváronse a cabu delles repoblaciones en Francia con ésitu, hasta'l puntu de que les marmotes son agora una especie n'espansión nos Pirineos francés y español.