Saltar al conteníu

Manuel Solís Palma

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Manuel Solís Palma
Vida
Nacimientu Provincia de Los Santos (es) Traducir3 d'avientu de 1917
Nacionalidá Bandera de Panamá Panamá
Muerte Ciudá de Panamá6 de payares de 2009 (91 años)
Causa de la muerte Edema
Estudios
Llingües falaes castellanu
Oficiu políticu
Creencies
Partíu políticu Partíu Revolucionariu Democráticu
Cambiar los datos en Wikidata

Manuel Solís Palma (3 d'avientu de 1917Provincia de Los Santos (es) Traducir – 6 de payares de 2009Ciudá de Panamá) [1] foi un políticu, contable y educador panamiegu. Foi nomáu de manera provisional como'l 37º presidente de Panamá[2] dende'l 26 de febreru de 1988 al 31 d'agostu de 1989, sustituyendo a Eric Arturo del Valle y en habiéndose-y impidíu asumir la presidencia al vicepresidente Roderick Esquivel.

Biografía

[editar | editar la fonte]

Realizó estudios primarios na Escuela República d'Hondures, na provincia de Los Santos; y los secundarios nel Institutu Nacional. Graduóse en 1946 de la Universidá de Panamá con una Llicenciatura en Ciencies Sociales y n'Economía, tamién estudió contabilidá y auditoría, onde abriría una oficina de consultoría en dichos ramos. Tamién foi dueñu d'una fábrica de zapatos que funcionó ente 1952 y 1968.

Na política, arreyar dende bien nueva, como dirixente estudiantil nel Institutu Nacional, na Universidá Nacional y nel Frente Patrióticu. El so primer cargu gubernamental foi como Direutor de Catastru de la propiedá, en 1946 y Direutor de la Caxa de Seguru Social en 1951. Aspiró ensin ésitu a la diputación en 1948 y depués a l'alcaldía del distritu de Panamá. Nel gobiernu de Roberto Chiari foi Viceministru y darréu Ministru d'Educación hasta 1964. Coordinó como miembru independiente la campaña presidencial d'Arnulfo Arias en 1968 y tres la victoria d'Arias foi nomáu Direutor de la Reforma Agraria, por encamientu del profesor Rubén Carles, cargu que desempeñó por nueve díes hasta'l golpe militar del 11 d'ochobre. En vista d'ello, Solís dir a Costa Rica a entamar resistencia y guerrilles en Chiriquí contra'l réxime militar. Salvó la vida nun atentáu executáu por militares panameños en Costa Rica. Exiliáu, vivió en Venezuela por 10 años, onde foi asesor del Ministeriu d'Educación y profesor d'estadística de la Universidá Central de Venezuela.

En 1970, torna a Panamá. Funda'l Partíu Aición Popular (PAPU), en compañía d'otres persones, del cual foi'l so secretariu xeneral, del que depués se retiró pa crear con otros el partíu MOLIRENA. Al sofitar el MOLIRENA la candidatura presidencial de Arnulfo Arias en 1984, arrenunció al partíu pola so falta de simpatía pol candidatu. Desempeñó'l cargu de Ministru d'Educación nes alministraciones de Ardito Barletta y Delvalle.

L'alministración de Solís Palma tuvo dos carauterístiques: la estrecha collaboración con Manuel Antonio Noriega y l'adopción de midíes económiques estremes pa poder sobrevivir a les sanciones económiques qu'impunxo Estaos Xuníos al gobiernu. L'amenorgamientu drásticu de l'actividá económica apinar cola crisis política. La conxelación de los fondos del bancu Nacional de Panamá n'Estaos Xuníos y el cese d'operaciones de tolos bancos locales con llicencia xeneral llevaron al caos a la economía panamiega. A pesar d'ello, el país sobrevivió gracies al inxeniu ya iniciatives del propiu gobiernu y del sector priváu. L'alministración Solís Palma acusó a Estaos Xuníos y a la oposición civilista de mancar la soberanía de Panamá; mientres, Delvalle siguía siendo reconocíu como llexítimu presidente del país.[3]

Mientres el réxime militar foi asesor del Ministeriu d'Educación y profesor d'estadística. Foi fundador y secretariu xeneral del Partíu Aición Popular, anque se retiró darréu pa ser miembru fundador del MOLIRENA. Mientres el gobiernu de Nicolás Ardito Barletta y Eric Arturo del Valle foi Ministru d'Educación. Tres la destitución de Del Valle y del vicepresidente Roderick Esquivel en 1988, foi nomáu "Ministru Encargáu de la Presidencia", col cargu de presidente provisional,[4] anque'l Xeneral Manuel Antonio Noriega quien yera'l Líder Militar, ostentaba'l poder de facto nel país. Solís Palma gobernó per un añu y mediu, calteniendo una política esterior de non alliniadura, de sofitu al Alcuerdu de Esquipulas y de desafíu a los Estaos Xuníos, amás de "retomar el torrijismo plenu",[ensin referencies] hasta que foi sustituyíu por Francisco A. Rodríguez en setiembre de 1989, depués de que Noriega anulara los resultaos de la eleiciones xenerales del 7 de mayu, onde había resultancia vencedora Guillermo Endara.

Foi diputáu del Parllamentu Centroamericanu dende 1995 hasta 1999. Darréu mientres el gobiernu de Martín Torrijos foi asesor del Ministeriu d'Educación y de l'Asamblea Nacional de Panamá.

Morrió na ciudá de Panamá el 6 de payares de 2009 por causa de un edema pulmonar.

La so muerte desamarró un discutiniu nel que'l gobiernu de Ricardo Martinelli negó rindi-y un funeral d'estáu, por cuenta de que nun foi electu de manera direuta y foi nomáu pol réxime militar, y el gobiernu de Martinelli declaró adicionalmente que Solís Palma namái foi un ministru, pero non Presidente de Panamá, a pesar de que la so semeya ta na galería oficial de presidentes nel Palaciu de les Garces.[5] Adicionalmente el 13 de setiembre de 1990 la Corte Suprema de Xusticia de Panamá declaró inconstitucional el nomamientu de Manuel Solís Palma, pero nun aportar# a publicáu na Gaceta Oficial.[6] El Partíu Revolucionariu Democráticu, quien gobernó mientres el réxime de Noriega, protestó pola decisión y esixó el tratu de Solís Palma como un mandatariu recién fináu.[7]


Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]

Biografía de Manuel Solís Palma (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).


Predecesor:
Eric Arturo del Valle
Presidente de Panamá
(provisional)

1988–1989
Socesor:
Francisco Rodríguez





Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Finó Manuel Solís Palma
  2. Galería de gobernantes de Panamá
  3. «Manuel María Solís Palma». Mandatarios de Panamá. 2014. 
  4. Rafael Candanedo. Vives a Omar Torrijos en tomar de posesión de Manuel Solís. El País. 27 de febreru de 1988.
  5. Chris Yee. Nun va haber día llibre por Solís Palma. El Sieglu. 7 de payares de 2009.
  6. Fallu de la Corte Suprema de Xusticia (13 de setiembre de 1990). Procuradoría de l'Alministración de Panamá.
  7. PRD rindió homenaxe póstumu a Manuel Solís Palma. La Estrella de Panamá. 9 de payares de 2009