Eleiciones xenerales d'Italia de 1953
← 1948 •  • 1958 →
| |||||||||||
| Eleiciones xenerales d'Italia de 1953 590 escaños na Cámara de Diputaos 237 escaños (de 343) nel Senáu | |||||||||||
| 7 de xunu de 1953 | |||||||||||
| 93.8% | |||||||||||
| |||||||||||
| Primer Ministru d'Italia | |||||||||||
Titular
Alcide De Gasperi |
Elixíu
Alcide De Gasperi | ||||||||||
Les eleiciones xenerales d'Italia de 1953 celebráronse'l domingu 7 de xunu de 1953, pa escoyer el segundu parllamentu de la era republicana n'Italia. Yeren una prueba pa la coalición centrista gobernante liderada pol primer ministru Alcide De Gasperi.[1]
La Llei Fraude[editar | editar la fonte]
La eleición carauterizar por cambeos na llei eleutoral. Inclusive si la estructura xeneral permanecía incorrupta, el gobiernu introdució un superbonus de dos tercios d'escaños na Cámara pa la coalición que llograría polo xeneral la mayoría absoluta de votos. El cambéu foi refugáu polos partíos opositores, según polos socios más pequeños de la coalición de DC, que nun teníen posibilidaes reales d'ésitu. La nueva llei foi llamada Ley Fraude polos sos detractores, incluyendo dalgunos disidentes de partíos gubernamentales menores que fundaron grupos d'oposición especiales pa torgar la crecedera artificial de la Democracia Cristiana.[2]
Antecedentes históricos[editar | editar la fonte]
Na década de 1950, Italia convertir en miembru fundador de l'alianza de la OTAN (1949), miembru de les Naciones Xuníes (1955) y aliáu de los Estaos Xuníos, qu'ayudó a reactivar la economía italiana al traviés del Plan Marshall. Nos mesmos años, Italia tamién se convirtió en miembru fundador de la CECA (1952) y de la Comunidá Económica Europea (1957), que darréu se convirtió na Xunión Europea. A finales de la década de 1950 la impresionante crecedera económica denominóse "Milagru económicu". Les families italianes utilizaron la so nueva riqueza pa mercar bienes de consumu duraderos per primer vegada. Ente 1958 y 1965, el porcentaxe de families propietaries d'una televisión aumentó del 12% al 49%, les llavadores del 3% al 23% y los refrixeradores del 13% al 55%. Como señaló l'historiador Paul Ginsborg:
Les principales árees de sofitu a la Democracia Cristiana (dacuando conocíes como "tanques de votación") yeren les zones rurales nel sur, el centru y el nordeste d'Italia, ente que'l noroeste industrial tenía más sofitu a la izquierda por cuenta de la mayor clase trabayadora. Una esceición interesante fueron les "rexones coloraes" (Emilia Romagna, Toscana, Umbría), onde'l Partíu Comunista italianu tuvo históricamente un ampliu sofitu. Esto considérase una consecuencia de los contratos d'esplotación de l'aparcería ("mezzadria") particulares utilizaos nestes rexones.
La Santa Sede sofitó viviegamente a la Democracia Cristiana, xulgando que sería un pecáu mortal pa un católicu votar pol Partíu Comunista y amenaciando con escomulgar a tolos sos partidarios. Na práutica, sicasí, munchos comunistes siguíen siendo relixosos: Emilia yera conocida por ser una área onde la xente yera relixosa y comunista al empar. Giovanni Guareschi escribió les sos noveles sobre Don Camillo describiendo un pueblu, Brescello, que los sos habitantes son coles mesmes lleales al sacerdote Camillo y al alcalde comunista Peppone, que son rivales feroces.
En 1953, una comisión parllamentaria sobre la probeza envaloró que'l 24% de les families italianes taben "desamparaes" o "en dificultaes", el 21% de les viviendes taben superpoblaes, el 52% de los llares nel sur escarecía d'agua potable y namái el 57% tenía un llavabu.[3] Na década de 1950, poner en marcha delles reformes importantes: la reforma agraria (legge Scelba), la reforma fiscal (legge Vanoni), y el país esfrutó d'un periodu d'estraordinariu desenvolvimientu económicu. Nesti periodu de tiempu, producióse una masiva tresferencia de población, dende l'aprobetáu sur hasta'l floreciente norte industrial. Esto sicasí exacerbó los contrastes sociales, inclusive ente la vieya "aristocracia obrera" y los nuevos inmigrantes menos cualificaos (operaio-massa) d'orixe meridional. Amás, siguió esistiendo una gran fienda ente ricos y probes. A finales de los años sesenta, envalorábase que 4 millones d'italianos (d'una población de 54,5 millones) taben desemplegaos, subempleados o yeren trabayadores temporales. Como señaló l'historiador Paul Ginsborg, la sociedá afluente a esta seición de la población italiana "podría significar una televisión pero bien pocu más".
Partíos principales y líderes[editar | editar la fonte]
Resultaos[editar | editar la fonte]
La campaña de refuga de la oposición contra la Llei Fraude algamó'l so oxetivu. La coalición centrista (DC, PSDI, PLI, PRI, SVP, PSAZ) detener nun increíble 49,9% de votu nacional, lo que resultó na distribución proporcional ordinaria de los escaños. Los partíos disidentes menores resultaron determinantes pa la resultancia final, especialmente l'Alianza Democrática Nacional, de curtia vida. El partíu Democracia Cristiana nun repitió la estraordinaria resultancia de cinco años antes, llográu so condiciones especiales amestaes a la Guerra Fría, y perdió munchos votos a favor de partíos más a la derecha, qu'incluyó'l resurdir de movimientos políticos fascistes, particularmente nel sur d'Italia.
Téunicamente, el gobiernu ganó les eleiciones, algamando la mayoría de los escaños en dambes cámares. Pero la frustración pola falta de la resultancia esperada causó grandes problemes a la coalición gobernante. De Gasperi viose obligáu a dimitir, forzáu pol Parllamentu, el 2 d'agostu: l'estadista de Trentín, poro, retiróse y morrió doce meses dempués. La llexislatura siguió con gobiernos débiles y con partíos menores negando responsabilidaes institucionales. Giuseppe Pella xubió al poder, pero cayó dempués de tan solu cinco meses, dempués de fuertes apuestes sobre'l estatus del Territoriu Llibre de Trieste que Pella reclamaba. Amintore Fanfani nun recibió un votu d'enfotu, Mario Scelba y Antonio Segni siguieron con coaliciones centristes más tradicionales sofitaes pol PSDI y el PLI: so l'alministración de la primera, el problema de Trieste foi cerráu cola cesión de Koper a Yugoslavia. El términu parllamentariu remató col gobiernu minoritariu presidíu por Adone Zoli, terminando una llexislatura que debilitó descomanadamente'l gabinete del primer ministru, sosteníu por seis diversos gobernantes.
Cámara de Diputaos[editar | editar la fonte]
 | |||||
| Partíu !Votos | % | Escaños | +/− | ||
|---|---|---|---|---|---|
| Democracia Cristiana | 10,862,073 | 40.10 | 263 | −41 | |
| Partíu Comunista Italianu | 6,120,809 | 22.60 | 143 | +13 | |
| Partíu Socialista Italianu | 3,441,014 | 12.70 | 75 | +22 | |
| Partíu Nacional Monárquicu | 1,854,850 | 6.85 | 40 | +26 | |
| Movimientu Social Italianu | 1,582,154 | 5.84 | 29 | +23 | |
| Partíu Socialista Democráticu Italianu | 1,222,957 | 4.51 | 19 | −14 | |
| Partíu Lliberal Italianu | 815,929 | 3.01 | 13 | −6 | |
| Partíu Republicanu Italianu | 438,149 | 1.62 | 5 | −4 | |
| Unidá Socialista Independiente | 225,409 | 0.83 | 0 | Nuevu | |
| Unidá Popular | 171,099 | 0.63 | 0 | Nuevu | |
| Partíu Popular del Tirol del Sur | 122,474 | 0.45 | 3 | ±0 | |
| Alianza Democrática Nacional | 120,685 | 0.45 | 0 | Nuevu | |
| Partíu Sardu d'Aición | 27,231 | 0.10 | 0 | −1 | |
| Others | 82,886 | 0.31 | 0 | ±0 | |
| Nulos/Blancos votes | 1,318,778 | – | – | – | |
| Total | 28,406,479 | 100 | 590 | +16 | |
| Votantes rexistraos | 30,272,236 | 93.84 | – | – | |
| [4] | |||||
Senáu de la República[editar | editar la fonte]
 | |||||
| Partíu !Votos | % | Escaños | +/− | ||
|---|---|---|---|---|---|
| Democracia Cristiana | 9,660,210 | 39.76 | 112 | −19 | |
| Partíu Comunista Italianu | 4,910,077 | 20.21 | 52 | +6 | |
| Partíu Socialista Italianu | 2,891,605 | 11.90 | 26 | −15 | |
| Partíu Nacional Monárquicu | 1,581,128 | 6.51 | 14 | +10 | |
| Movimientu Social Italianu | 1,473,645 | 6.07 | 9 | +8 | |
| Partíu Socialista Democráticu Italianu | 1,046,301 | 4.31 | 4 | −4 | |
| Partíu Lliberal Italianu | 695,816 | 2.86 | 3 | −4 | |
| Partíu Republicanu Italianu | 261,713 | 1.08 | 0 | −4 | |
| Unidá Popular | 172,545 | 0.71 | 0 | Nuevu | |
| Alianza Democrática Nacional | 165,845 | 0.68 | 1 | Nuevu | |
| Partíu Popular del Tirol del Sur | 107,139 | 0.44 | 2 | ±0 | |
| Otros | 1,330,253 | 5.48 | 9 | ±0 | |
| Nulos/Blancos | 1,173,850 | – | – | – | |
| Total | 25,483,201 | 100 | 237 | ±0 | |
| Votantes rexistraos | 27,172,871 | 93.8 | – | – | |
| [4] | |||||
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ Nohlen, D & Stöver, P (2010) Elections in Europe: A data handbook, p1048 ISBN 978-3-8329-5609-7
- ↑ «Come il Senato si scoprì vasu di coccio». L'Ago e il filu. 2014. https://www.questia.com/projects#!/project/89210209. Plantía:Subscription required
- ↑ Italy: Library of Nations: Italy, Time-Life Books, 1985
- ↑ 4,0 4,1 Ministeriu del Interior
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Eleiciones xenerales d'Italia de 1953.
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q2053440