Dinastía idrisí

De Wikipedia
Dinastía idrisí
(de 788 a 974 (Gregorianu))		 Califatu fatimín →
dinastía
Alministración
Capital Volubilis
Fez (es) Traducir
Xeografía
Cambiar los datos en Wikidata

Los Idrisíes (del árabe: الأدارسة [al-idārisa]) o Idrísidas constitúin una dinastía árabe xiina zaidí, que gobernó sobre parte del territoriu de los actuales Arxelia y Marruecos ente 789 y 974. Ye considerada como'l primer estáu marroquín.

Fundación[editar | editar la fonte]

Foi la primer dinastía islámica n'establecese nel Magreb occidental, a finales del sieglu VIII.[1] La dinastía debe'l so nome a Idrís I, descendiente direutu del profeta Mahoma al ser bisnietu del xenru y primu d'ésti,[1] Alí quien, al trate obligáu a fuxir de Bagdag debíu al fracasu del llevantamientu que contra'l califa abbasí produxérase en 786, abellugar nel norte del Magreb, fíxose reconocer emir y imán pola tribu bereber de los Awarbas ya instaló la so capital en Volubilis, onde permaneció hasta que'l so socesor Idrís II treslladar a la ciudá de[2] Fez. L'enfrentamientu ente Alí y Muawiya ibn Abi Sufyan, fundador de la dinastía omeya, perpetuar ente idrisíes y omeyes cordobeses.[1]

Apoxéu[editar | editar la fonte]

El so fíu Idrís II (791–828) fundó Fez como residencia real y capital del estáu. Realizó numberoses campañes más allá de montar Atles, contra Tremecén, que lo convirtieron nel estáu más importante de la zona.

Baxu Muhammad (828–836), el reinu foi estremáu ente los once hermanos, formándose numberosos estaos idrisíes nel norte de Marruecos. Yahya IV (904–917) los reunificó, pero'l desorde internu y l'ataque de los Miknasa, aliaos de los fatimíes, debilitó entá más el reinu.

Decadencia y desapaición[editar | editar la fonte]

Mientres el sieglu X, foi unu de los trés contendientes pol control de la zona, xunto col Califatu de Córdoba omeya y el fatimí chiita.[2][3] Primeramente, amosáronse partidarios d'estos, pero sofitaron a los omeyes más tarde.[3] Tres la so derrota ante los Miknasa (905), los idrisíes fueron espulsaos de Fez (922). Solo gracies a l'ayuda del Califatu de Córdoba pudo sostenese la dinastía frente a los fatimíes y los sos aliaos. Dempués del 926, los idrisíes abandonaron definitivamente Fez y abellugar nos valles del Rif. La gran campaña fatimí del 958–959 nel Magreb occidental volvió sometelos al control d'aquellos.[3]

Nel 972, el postreru representante de la dinastía, Al-Hasan ben Kannun, llevantóse[3] contra los omeyes cordobeses nuna llarga revuelta que duró de xunu d'esi añu hasta marzu del 974.[4] La llucha obligó al califatu andalusí a realizar notables gastos y a unviar al Magreb a dalgunos de los sos meyores militares pa entartallar la rebelión.[4] Los omeyes aplicaron una estratexa mista de sobornos de los partidarios de Ben Kannun y de campañes militares p'acabar con este.[5][6] Tres delles derrotes militares y abandonu de dalgunos de los sos principales siguidores, foi prindáu poles fuercies andalusíes na so fortaleza de Hayyar al-Nasr.[7] Unvióse-y a Córdoba pa participar nel desfile triunfal de la victoria omeya, anque más tarde caltúvose-y como prisioneru d'honor, apináu de riqueces y munchos de los sos antiguos partidarios ingresaron nos exércitos cordobeses.[8] La dinastía, sicasí, sumió col achaplamientu de la so rebelión.[8]

Emires idrisíes[editar | editar la fonte]

Ver tamién[editar | editar la fonte]

Notes y referencies[editar | editar la fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Bariani, 2003, p. 49.
  2. ↑ 2,0 2,1 Echevarría Arsuaga, 2011, p. 60.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Bariani, 2003, p. 50.
  4. ↑ 4,0 4,1 Echevarría Arsuaga, 2011, p. 61.
  5. ↑ Echevarría Arsuaga, 2011, p. 63.
  6. ↑ Bariani, 2003, p. 51.
  7. ↑ Echevarría Arsuaga, 2011, p. 64.
  8. ↑ 8,0 8,1 Echevarría Arsuaga, 2011, p. 65.

Bibliografía[editar | editar la fonte]

Enllaces esternos[editar | editar la fonte]

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Dinastía_idrisí&oldid=3994673»