African Association
| African Association | |
|---|---|
| sociedá científica | |
| Llocalización | |
| Sede | Londres |
| Historia | |
| Fundación | 1788 |
 | |
La Association for Promoting the Discovery of the Interior Parts of Africa, conocida como African Association, foi una organización británica, fundada en Londres el 9 de xunu de 1788,[1] dedicada a la esploración d'África Occidental, coles mires d'afayar los oríxenes y el cursu del ríu Niger y la llocalización exacta de la ciudá de Tombuctú. La formación d'esta entidá supunxo l'empiezu de la esploración europea d'África. Nel cursu de la so actividá llegaron a entamar más de trenta esploraciones al interior africanu.[2]
Foi constituyida por dolce componentes de la clase alta británica, siendo'l so líder principal foi Sir Joseph Banks, presidente de la Royal Society; el so primer secretariu foi Henry Beaufoy, de relixón cuáqueru y militante contra la esclavitú; los sos otros miembros fundadores fueron l'obispu de Llandaff, un par d'Irlanda y el fíu d'otru par irlandés, un xeneral retiráu, trés grandes terratenientes escoceses, el parllamentariu más ricu de la Cámara de los Lores, un abogáu y un médicu.[3]
La African Association consideraba, que na era de la Ilustración, constituyía un gran fracasu que la xeografía del continente africanu permaneciera en bona midida desconocida, nun momentu en que'l ser humanu yera capaz de circunavegar el mundu. Tanto los xeógrafos de l'antigua Grecia y Roma conocieren más sobre l'interior d'África que la Inglaterra del sieglu XVIII.[4] Motivaos unos por sinceros deseos de conocencia científica y otros por deseos d'abolir la esclavitú, ensin qu'inda-yos empunxera l'intentu de buscar oportunidaes pal comerciu británicu; los miembros de l'asociación decidieron contribuyir con cinco guineas al añu pal financiamientu d'actividaes d'investigación del continente. Nel añu 1791, cuntaba con noventa y cinco miembros, que contribuyíen al financiamientu de les sos actividaes, en 1831 integrar na Royal Geographical Society.
Espediciones[editar | editar la fonte]
John Ledyard[editar | editar la fonte]
La primer espedición entamada pola asociación foi liderada por John Ledyard, un aventureru norteamericanu, que participara na postrera de les espediciones del Capitán Cook y qu'en 1786 tratara de travesar Rusia pa llegar hasta les costes americanes. Ledyard abandonó Inglaterra'l 30 de xunu de 1788 pa empecipiar la so espedición; les instrucciones que-y facilitaron pal so viaxe, escarecieron de cualquier planificación, debía moviera hasta El Cairu, dende ellí treslladase hasta La Meca, travesar el mar Colorado y tomar la ruta de Nubia, pa cruciar el continente africanu, en llinia tan recta como pudiera, en direición al Níxer. Morrió, ensin llegar a salir d'Exiptu, por una dosis escesiva d'ácidu sulfúrico qu'inxirió pa curase d'una enfermedá.
Simon Lucas[editar | editar la fonte]
Mientres Leyard entá s'atopaba de viaxe, la African Association contrató a Simon Lucas pa intentar una misión dende la mariña norte del continente, empezando en Trípoli. Simon falaba con fluidez l'árabe y dempués de pasar un tiempu viviendo en Marruecos, yera amigu del embaxador de Trípoli. Al llegar a Trípoli n'ochobre de 1788, Lucas reclutó un grupu de guíes que lu llevaren al traviés del desiertu de Libia, pero'l so viaxe retrasóse de cutio poles guerres tribales que bloquiaben la ruta. Llueu-y abandonaron el so guíes, viéndose obligáu a tornar a Inglaterra. Como resultáu de la so espedición adquirió conocencies sobre la parte sur de la rexón de Libia.
Henry Beaufoy constataba nes Actes de l'Asociación de 1790, la poca información que fuera llograda d'estos dos mallográu viaxes: que'l Níxer tenía fama de ser práuticamente un ríu non navegable y lo que s'había aprendíu sobre l'Imperiu Bornu nos cantos del Desiertu d'El Sáḥara.
Daniel Houghton[editar | editar la fonte]
Na seronda de 1790, un mayor irlandés llamáu Daniel Houghton foi encargáu de proceder dende la desaguada del ríu Gambia, na mariña d'África occidental, moviéndose pel interior (afortunadamente) hasta'l Níxer. Enfusó más n'África que cualquier européu primero qu'él.[5] Dende'l puntu navegable alcontráu más arriba nel Gambia, los tabayones de Barra Kunda, siguió a cuerpu en direición noreste escontra Bundu, onde les autoridaes llocales retrasaron el so pasu. Houghton finalmente llogró llegar hasta'l pueblu de Simbing, nel Sahara norte, a 160 milles al norte del Níxer y a menos de 500 milles de Tombuctú. En setiembre de 1791 foi atraíu escontra'l desiertu, onde según unos foi robáu y asesináu[5] y según otros, solo y ensin comida nin agua, morrió de inanición.
En mayu 1792 la African Association decidió sacar provechu de los sos descubrimientos y llogró'l sofitu del gobiernu británicu. Autorizaron al so comité pa faer «lo que seya d'aplicación ante'l Gobiernu que puedan pensar aconseyable pa rentabilizar los últimos descubrimientos del mayor Houghton y que sían efeutivamente útiles pa los intereses comerciales del Imperiu».[6] La presencia británica en Gambia tendría que «fortalecer los llazos comerciales», polo que propunxeron instalar a James Willis como cónsul en Senegambia. El cónsul diba pa desenvolver bones rellaciones col rei de Bambouk con un regalu de mosquetes, abriendo asina la comunicación ente'l Níxer y el Gambia y poder faer incursiones pa comerciar con toles tierres riques n'oru del interior qu'ensin dulda forren les veres del Níxer».[7]
Mungo Park[editar | editar la fonte]
Friedrich Hornemann[editar | editar la fonte]
Johann Ludwig Burckhardt[editar | editar la fonte]
Henry Nicholls[editar | editar la fonte]
La historia más estraña de la African Association foi la de Henry Nicholls, en 1804. Dempués de fracasar nel asaltu dende'l norte (Trípoli), l'Oriente (El Cairo) y l'oeste (Gambia), los miembros propunxeron que se fixera una espedición dende'l sur. La espedición tenía d'empecipiase d'unos de los puestos comerciales británicos nel golfu de Guinea, internándose escontra'l norte hasta atopar el ríu Niger. Lo que s'entós ignorábase yera que'l ríu Níxer tenía la so desaguada nel golfu de Guinea, polo que'l llugar d'entamu de la espedición de la espedición de Nicholls tenía de ser el so destín final. Nicholls embarcar en Liverpool el 1 de payares de 1804, llegó a Calabar asitiáu al este del delta del Níxer, el 14 de xineru de 1805, cola instrucción de recoyer información antes d'enfusase nel interior. Finó n'abril d'esi mesmu añu, probablemente de malaria. Lo único que quedó de la so espedición foi una carta empobinada a l'Asociación, na que se describía'l puestu comercial al qu'había llegáu.
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ The Modern Traveller Vol.II, Travels of Ledyard, Lucas, and Sonnini, Geo. Cawthorn, British library, London, 1800
- ↑ The Race for Timbuktu: In Search of Africa’s City of Gold, Frank T. Kryza, HarperCollins, New York, 2006, p.11
- ↑ De Gramont, Sanche. El dios cerbunu, la historia del ríu Níxer. Turner-Fondu de cultura económica. ISBN 8475065899.
- ↑ Kryza páx. 12.
- ↑ 5,0 5,1 Kryza p. 18.
- ↑ Peter Brent, Black Nile: Mungo Park and the Search for the Niger, London: Gordon & Cremonesi, 1977, p. 32.
- ↑ Brent p. 33.
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
Datos: Q383975