Álvaro Galmés de Fuentes
Álvaro Galmés de Fuentes | |
|---|---|
| Vida | |
| Nacimientu | Madrid, 11 de payares de 1924[1] |
| Nacionalidá |
 España |
| Muerte | Madrid, 5 de febreru de 2003[1] (78 años) |
| Familia | |
| Familia |
ver
|
| Estudios | |
| Estudios |
Universidá Complutense de Madrid Universidá de Zúrich |
| Llingües falaes | castellanu[2] |
| Oficiu | arabista, profesor universitariu |
| Emplegadores | Universidá Complutense de Madrid |
| Premios | |
| Miembru de | Real Academia de la Historia[4] |
 | |
Álvaro Galmés de Fuentes (11 de payares de 1924, Madrid – 5 de febreru de 2003, Madrid), filólogu, dialectólogu y arabista español.[5]
Biografía[editar | editar la fonte]
Sobrino nietu de Ramón Menéndez Pidal, tamién foi'l so alumnu.[5] Llicenciáu en Filoloxía Románica na Universidá de Madrid en 1947, algamó'l grau de doctor con premiu estraordinariu en 1954 y completó la so formación humanista na Universidá de Zúrich ente los años 1949 y 1951.[5]
Foi caderalgu de Filoloxía Románica de les Universidaes de La Laguna, Uviéu y Complutense de Madrid, decanu de la Facultá de Filoloxía de la Universidá d'Uviéu, profesor visitante de les Universidaes de Múnich, Wisconsin y Princeton.[6]
Dirixó la Coleición de lliteratura española aljamiado-morisca. Académicu de númberu de la Real Academia de la Historia; Académicu d'honor de l'Academia de la Llingua Asturiana; Vocal del Comité Internacional d'Estudios Moriscos; Presidente de l'Asociación Nacional de Filólogos Romanistas Españoles; Patronu de la Fundación Menéndez Pidal; miembru del Colexu Llibre d'Eméritos.[6]
Foi gallardoniáu col Premiu Nacional de Investigación Ramón Menéndez Pidal en 2002, según el xuráu, por ser continuador "de la meyor tradición de la Filoloxía Hispánica y les sos aportaciones renovadores dende les perspectives románicu y semíticu".[5]
Considerar una de les máximes autoridaes españoles y mundiales en filoloxía románica y arábiga.[5]
Homenaxes[editar | editar la fonte]
La Universidá d'Uviéu dedicó una sala de la Biblioteca d'Humanidaes al profesor Galmés de Fuentes.[7]
Obres[editar | editar la fonte]
- Influencies sintáctiques y estilístiques del árabe na prosa medieval castellana (1955, 1996)
- Les sibilantes na Romania (1962)
- Épica árabe y épica castellana (1978)
- El llibru de les batalles, narraciones caballeresques aljamiado-morisques (1975)
- Hestoria de los amores de París y Viena (1970)
- Dialeutoloxía mozárabe (1983)
- Los moriscos (dende la so mesma vera) (1993)
- Les jarchas mozárabes. Forma y significáu (1994)
- L'amor cortés na llírica árabe y na llírica provenzal (1996)
Referencies[editar | editar la fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Identificador GND: 1056338423. Afirmao en: Catalog of the German National Library. Data de consulta: 30 mayu 2020. Llingua de la obra o nome: alemán.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ Identificador del Boletín Oficial del Estado: BOE-A-2002-19571.
- ↑ URL de la referencia: http://www.rah.es/alvaro-galmes-fuentes/.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 «Obituariu del Dr. Galmés». La Vanguardia. Consultáu'l 25 de mayu de 2012.
- ↑ 6,0 6,1 Dr. Galmés
- ↑ universidá_dedica_una sala_de_la biblioteca_de_humanidaes_al profesor_alvar.html Biblioteca d'Humanidaes
Enllaces esternos[editar | editar la fonte]
- José Ramón Fernández González. «Necrolóxica sobre'l Dr. Álvaro Galmés de Fuentes». Institut d'Estudis Catalans.
| Predecesor: Julio Caro Baroja |
 Medaya 20 1996 - 2003 |
Socesor: Fernando Díaz Esteban |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q6172794
